Bu dünyada bir tane bile kadın yoktur ki, bedeni aracılığıyla tanıdığı ya da tanımadığı biri tarafından yargılanmamış olsun. Keşke mesele sadece kilo olsaydı... Bir kadının bedeniyle ilişkisi henüz çocuk yaşta, okulda, evde kuruluyor. Bu ilişki hiçbir zaman ikili bir ilişki olmuyor. Arada toplumsal baskılar, güzellik standartları, sürekli değişen daha güzel olma yolları, bazen magazin programları bazen sosyal medya kanalları bu ilişkinin oyuna girip çıkan oyuncularından.Beden algısını cinsiyetçi bir perspektiften ele aldığımı düşünenler olacaktır. Evet. Öyle olmak durumunda. “Eşyanın tabiatı” gereği bu böyle. Kadınlar ilkel çağlardan bu yana bedenlerine yüklenen görev, kural ve işlevleriyle var oluyorlar. Kadınlar için eşya demem, bir dil sürçmesi veya bir teşbih değil. Bir zamanlar etine dolgun ve incecik belli olması gereken kadınlar, bir zaman geliyor kemikleri sayılıyorsa güzel kabul ediliyor. Yaşı yetenler hatırlar, magazin izlemek istemeseniz de Televole’ye maruz kaldığınız dönemlerde yaz gelir gelmez bütün kadınların mahremiyetleri ihlal edilerek deniz, havuz kenarında fotoğrafları çekilir, kırmızı yuvarlaklar içine alınan selülitlerine zoom yapılırdı. Hülya Avşar, Sibel Turnagöl, Gülben Ergen, Seda Sayan ve bütün kadınlar güzellik, zayıflık yarışına koşulurdu.İki gün önce neredeyse gözlerimizin önünde bir genç kadın anoreksiya nervoza yüzünden hayatını kaybetti. Arkasından söylenenlerin çiğ üslubu bir yerden tanıdık geliyor diye düşünüyordum ve sonunda buldum. Televole çağından...Anoreksiya nervoza, 90’lı yıllarda bıraktığımız, daha doğrusu orada bıraktığımızı sandığımız bir yeme bozukluğu. O dönemde en çok ölüme neden olan psikiyatrik hastalıklarda ikinci sıradaydı. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi’nde 2020’de yayımlanan bir makaleye göre giderek yaygınlaşıyor, özellikle de genç kızlarda görülüyor, ölüme kadar giden zararları bulunuyor ve bu cinsiyetçi yaklaşımlar ile sosyokültürel baskılardan kaynaklanıyor.Kendimi bildiğimden beri, yani bedenimin bir “eşya” olduğunu algıladığımdan beridir, İpek Ongun ya da Gülten Dayıoğlu’nun gençlik romanlarında güzel olarak tasvir edilen sütun gibi bacaklı, incecik, zarif, alımlı kız olmadığımı anlamıştım. Ergenliğimde annemle alışveriş yaparken “garson boy” kıyafetler bakardık. Hiç o zayıf kız olmadım. En çok Sibel Can’la empati kurdum. 2010’larda yükselen beden olumlama hareketine çok heyecanlanan, bu konuda yazıp çizen insanlardan biri olarak bugün geldiğimiz yere sahiden hayret ediyorum.&nbsp;2025 yılında 30 yaşındaki bir kadının anoreksiya yüzünden ölmesi, beden algısı ve güzellik standartları konusunda kat ettiğimiz mesafeyi gerisin geriye gittiğimizin bir kanıtı. Şimdi durup düşünüyorum, acaba bu beden olumlama, bedeni kabul etme işi olduğu gibi yalan mıydı? Hiç mi ilerleme kaydedemedik? Daha da dürüst olmak gerekirse bugün beden olumlamanın bir pazarlama balonu olarak patlamasını izlerken aslında hiç kimsenin, hiçbir zaman şişmanlıkla barışmadığını fark ediyorum.&nbsp;Özellikle de Türkiye’de bedenle barışma, beden olumlama hiç kabul gördü mü ondan bile emin değilim. Yurt dışında sıfır beden modellerin podyuma çıkması yasaklanırken ve şişman modeller dergilere kapak olurken burada magazin programlarında şişman insanlar ötekileştirilmeye, sabah programlarında zayıflama reçeteleri paylaşılmaya devam ediliyordu.&nbsp;Nihal Candan’ın katıldığı&nbsp;Bu Tarz Benim programında ekranda Nihal Candan ve bir dünya genç kadın, bedenleri yüzünden acımasızca eleştirilirken çok daha kalabalık bir genç kadın nüfusu o programları izliyordu. Şişmanladı diye Adriana Lima’yı hakaret yağmuruna tutuyor; zayıflara kilo al, şişmanlara kilo ver demeye devam ediyordu burada birileri. Sibel Can mesela o kadar ayrımcılığa maruz kaldı ki, bununla barışık gibi davranmak zorunda kaldı yıllarca.Beden olumlama hareketi ona da iyi gelmiştir bence o zamanlar. Medyada beden çeşitliliğine dair eşi benzeri görülmemiş bir yükseliş vardı. Victoria’s Secret modelleri, Taylor Swift gibi genç kadınlar yeme bozukluklarını, iyileşme süreçlerini anlatıyorlardı. Dönemin ünlü büyük beden modellerinden Ashley Graham, verdiği bir röportajda ilk kez kapak kızı olacağı çekimde üzerine uygun bedende kıyafet bulunamadığını anlatıyordu. Dünyaca ünlü markalar, 42’de biten bedenlerden 46’lara genişletmişti. Bu, moda markaları için çok büyük bir adım bu arada, zira bir modelin 42’den büyük bedenlerini rafa koymak epey masraflı bir iş.Sonrasında beden olumlama savunucuları, aktivistleri ve büyük beden mankenler obeziteyi yüceltmekle itham edildi. Başlarken kopardığı yaygaranın aksine sönümlenirken oldukça sessizdi.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Ozempic: Yeni korse</h2>Tam bu delice güzellik standartları uzak bir geçmişte kaldı derken aniden o "Zayıflık güzelliktir" inancı geri döndü. Hep birlikte ekmek yapıp patates yediğimizi sandığımız karantinalardan çıktığımızda "Hiç çalışamadım" deyip pekiyi alan öğrenci misali herkes zayıflamıştı.&nbsp;O arada ne oldu derseniz, Ozempic oldu. Diyabetli insanlar için geliştirilen iğnelerin iştah kestiği ortaya çıkınca diyabet olan olmayan herkes Ozempic ve benzeri iğneleri almaya koştu.&nbsp;Zayıflamak kolaylaştığı anda kazanılmış bütün kapsayıcılık da çöpe gitti. Bütün büyük beden modeller, influencerlar, oyuncular, şarkıcılar zayıfladı. Moda haftaları, marka fotoğraf çekimleri hop diye kapsayıcılığı bıraktı. Her şeyin şovun bir parçası&nbsp;olduğu çıktı ortaya. Hatta o büyük beden çalışan markalar bile eski bedenlere geri döndü.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Vogue Business’a göre 2020’de modellerin yüzde 2,8’i büyük bedenken bu oran 2025’te yüzde 0,8’e düştü. Oprah Winfrey başta olmak üzere herkes "Aslında şişmanlık da çok zordu" diye röportajlar vermeye başladı.</li></ul>Google’a Ozempic yazdığınızda ilintili aramalarda “15 yaşındaki kızlar Ozempic kullanabilir mi?” gibi sorgular çıkıyor. Biz güzellik ideallerinden kurtulacaklar sanırken artık bir sürü makyaj yapıp "yok gibi görünen makyaj" yapmayı bilmek, belirgin çene çizgisi için estetik yaptırmaya razı olmak, durmadan değişen ve hiç de kolay olmayan güzellik standartlarına ayak uydurmak zorundalar. Başta dediğim gibi, keşke mesele sadece kilo olsa.Bu arada zayıflığın ekonomisine dair de bir cümle etmeden de geçmeyelim. Dünyanın pek çok ülkesinde, örneğin ABD, İngiltere, Almanya ve Güney Kore’de zenginler, yoksullara kıyasla her zaman daha zayıf. Dünyada eğri çoğu ülkede aynı: Gelir azaldıkça obezite artıyor.Bu arada sosyal medya da delice bir hızla değişti. Sanki insanların senelerdir ağızlarına pişi tıkıştırılıyormuşçasına birden zayıflık övmeye başladılar. Bir gün içinde neler yediğini anlatan, sürekli lor peyniriyle bol proteinli tarifler veren insanlar sosyal medyayı ele geçirdi. #SkinnyTok etiketi yasaklanana kadar 3 milyar görüntülenmeye yaklaştı. Araştırmalar, zayıflık öven içerikleri sadece sekiz dakika izlemenin bile beden algısına zarar verebildiğini gösteriyor. Dünya büyümekte olan bir kız çocuğu için çok zalim bir yer ve böyle olmak zorunda değil.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Anoreksiya nervozayı anlamak&nbsp;</h2>Anoreksiya nervoza, tüm psikiyatrik hastalıklar içinde en ölümcül ikinci hastalık. Bu ölümlerin beşte biri intihardan kaynaklanıyor.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Yeme bozuklukları olan birine yardım etmenin yolu bir psikiyatri uzmanı ile görüşmeye ikna etmek. Bunu geciktirmek, hastalığın kronikleşmesine ve tedavinin daha da zorlaşmasına neden olacaktır.</li></ul>Bir anoreksiya nervoza hastası nasıl anlaşılır? Hastalar karbonhidrat ve yağ içeren gıdalar başta olmak üzere gıda alımını tamamen azaltmakla fark ediliyor. Kilo almadıklarına ikna olmak için aynaya uzun uzun bakıyorlar. Bazıları kendini tamamen şişman algılarken bazıları zayıf olduğunu ancak karın, baldır, kalça gibi bazı bölgelerinin şişman olduğunu düşünüyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">En önemlisi zayıflıklarının tehlikeli boyuta geldiğinin farkına varmıyorlar. Kilo vermeyi etkileyici bir başarı olarak görüp, özsaygılarını artırmanın bir yolu olarak algılıyorlar. Özdeğerlerini zayıf olmaya bağlıyor, tedavi olmayı düşünmüyorlar.</li></ul>Anoreksiya nervoza hastalarında aşırı bir kilo alma korkusu oluyor. Zihinleri sürekli olarak dış görünüş ve vücut ağırlığıyla meşgul olduğu ve beden algısı bozulduğu için çok şişman olduklarını düşünerek günden güne zayıflıyorlar. Buna karşılık yine de kendilerini zayıf bulmuyorlar.Sosyo-kültürel baskı, yeme bozukluklarının gelişmesindeki önemli etkenlerden. Kilolu insanların daha yaşlı göründüğü inancı, zayıflığın çekicilik olarak algılanmasıyla estetik kaygıların değişmesi modern çağın hastalıklarından biri olan anoreksiya nervozanın artmasına neden oluyor. Yapılan çalışmalarda televizyon programları, sosyal medya kullanımı ve moda anlayışı ile vücut memnuniyetsizliği arasında korelasyon olduğu görülüyor. Anoreksiyada genetik de önemli bir faktör.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Ne yapmalı?&nbsp;</h2>Yeme bozukluklarını ciddiye almakla başlamalıyız. 30 yaşında bir kadın yeme bozukluğu yüzünden gitti işte bu dünyadan. Yeme bozuklukları şımarıklık değil psikiyatrik birer hastalık ve tedavi edilmeleri gerekiyor. Ve evet, ölümcüller.&nbsp;İnce bir bedeni başarı, disiplin ve sağlıkla eşitleyen&nbsp;o eski, bayat klişeyi&nbsp;yeniden yıkmalıyız.&nbsp;Bedenimiz bizim&nbsp;hayatın tatlı meyvelerini yemek için aracımız, o kadar. Kimseye de beğendirmek mecburiyetinde değiliz.Hiç kimsenin herhangi bir insanın bedeniyle ilgili konuşmaya, kilo vermesini veya almasını tavsiye etmeye hakkı yok. Gerçekten kimsenin bedeni kimseyi ilgilendirmiyor. Uzun zamandır görmediğimiz insanlara hâl hatır sorarken kilolarından bahsetmek zorunda değiliz. Nasılsın, mutlu musun, neler yaptın görüşmeyeli demek yeterli. Gerçekten yeterli.<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir duralım ve düşünelim. Elalemin kolu, bacağı, poposu hakkında konuşmamız ve tavsiye vermemiz çok garip. Onun kolu, bizim değil…&nbsp;</li></ul>Çok iyi bir insan olduğunuzu, kilonun sağlıkla ilgili olduğunu, sevdiğinizden söylemek zorunda olduğunuzu düşünüyor olabilirsiniz, söylemeyin. İyi bir insan olmanız da size kimsenin kilosu hakkında konuşma hakkını vermiyor.

Angst

Anoreksiya nervoza, 90’lı yıllarda bıraktığımız, daha doğrusu orada bıraktığımızı sandığımız bir yeme bozukluğu. O dönemde en çok ölüme neden olan psikiyatrik hastalıklarda ikinci sıradaydı. 2025 yılında 30 yaşındaki bir kadının anoreksiya yüzünden ölmesi, beden algısı ve güzellik standartları konusunda kat ettiğimiz mesafeyi gerisin geriye gittiğimizin bir kanıtı.

Kafamızdaki korseler: Anoreksiya nervozayı anlamak

Müzik tarihinin gelmiş geçmiş en etkili simalarından biriydi 30 Ocak 2025 günü 78 yaşındayken yaşamını yitiren Marianne Faithfull. Macera dolu ve kalıplara sığmayan ömrü hem çevresindeki müzisyenlere hem dinleyicilerine ilham kaynağı oldu.1946'nın Aralık ayında Londra, Hampstead'de doğdu Faithfull ve tam 20 yıl sonra 1964'te Birleşik Krallık müzik listelerine ilk 10'dan giren As Tears Go By gibi bir şarkıyla sesini dünya duydu. Peşinden gelen dört yıl içinde oyunculuğu da kariyerine katan Faithfull, 1968’de başrolünde Alain Delon’un olduğu The Girl On A Motorcycle filmiyle sinemaya atıldı. 1960’lı yılları hızlı geçirdi. The Rolling Stones’un menajeri Andrew Loog Oldham’ın keşfettiği Faithfull, Stones ile yakın ilişkiler içine girdikten sonra Mick Jagger ile sevgili oldu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Zaten şarkıcının kariyerini parlatan As Tears Go By da The Rolling Stones solisti Mick Jagger ve gitarist Keith Richards’ın ortak yazdığı ilk şarkı olma özelliği taşıyordu.</li></ul>The Rolling Stones’un önemli şarkılarından bazılarına ilham verdi. Wild Horses’ın nakaratı Faithfull’un Mick Jagger’a söylediği “Yabani atlar bile beni uzaklaştıramaz” sözünden esinlenmişti.&nbsp;You Can't Always Get What You Want, Dear Doctor ve özellikle Sister Morphine de onun için yazıldığını bildiğimiz şarkılardan… Let’s Spend The Night Together ise tahmin edebileceğiniz gibi Mick Jagger ve Faithfull’un bir Stones konseri sonrasında Bristol Hotel’de geçirdiği bir gece üzerine yazılmıştı.Şairane dili ve özgüveni ile tanınan sanatçı, bu özelliklerini çok da kolay elde etmedi. Tırmanmak için önce düşmek gerekiyordu zira… As Tears Go By’daki naif ve kırılgan imajı 1970’lerde yerle yeksan oldu. Mick Jagger ile ilişkisi bittikten sonra 1970'li yılları uyuşturucu bağımlılığının yanında hepatit ve bulimia (yeme bozukluğu) ile mücadele ederek geçirdi. Ayrıca Londra, Soho’da evsiz olarak geçirdiği dönem hayatına dair kendisinin de anlatmaktan çekinmediği, tam tersine düşüşünü göğsünü gere gere kabul ettiği kesitlerdendi.<img src="https://images.aposto.com/2025/1/1/1738591398078.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yücel Göktürk’ün&nbsp;müzik dergisi Roll&nbsp;için sanatçıyla yaptığı röportajda 1999 tarihli Vagabond Ways albümündeki File It Under Fun From The Past şarkısını kastederek yaptığı “O şarkıyı dinlerken aklımıza kitabınız geldi. Otobiyografinizde geçmişinizle barıştığınızı söylüyorsunuz. Bu şarkıda da, geçmişte olup bitenleri ‘mazideki eğlenceler dosyası’na kaldırdığınızı söylüyorsunuz…” yorumuna Faithfull şu cevabı vermişti:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Evet, geçmişimle barıştığımı söyleyebilirim. Kitabın bana böyle bir faydası oldu, geçmişimle barışmamı sağladı. Aslında, başlangıçta böyle bir maksadım yoktu. Kitabı başka insanlar için yazmaya başlamıştım. Geçmişimi hiçbir zaman berbat bir dönem gibi görmedim. Hatta, geçmişimi çok güzel bir dönem olarak düşünüyorum. Ama başkaları aynı kanıda değil. Dolayısıyla, kitabı daha çok o insanlara hitap ederek yazmaya başlamıştım. Fakat, sonuçta bana önemli bir faydası dokundu."</blockquote>Hayatı yokuş aşağı giderken silkelenmeyi bilen Faithfull, müziğe 1976’daki Dreamin' My Dreams albümüyle döndü. Kariyerindeki en büyük üretimi ise 1979 tarihli punk, reggae, rock, blues ve new wave etkisindeki albümü Broken English oldu.&nbsp;"Sadece bir şarkıcı değil, aynı zamanda oyuncuydu da" diyerek devam etmeyeceğim. Faithfull, şarkılarındaki şairane anlatım, röportajlarına ağzından bir anda, hiç zorlanmadan çıkanlar onu bir şarkıcıdan daha büyük bir güç olduğunu gösteriyor. Elbette Faithfull’unki gibi büyük düşüşlerden çıkmak zor ama toparlananlar mutlak suretle daha güçlü kalkıyor ayağa. Faithfull'unki gibi hayatlar bunun kanıtı niteliğinde.&nbsp;Onun başarısını İngiliz müziğinin ABD’ye yaptığı çıkarmaya (The British Invasion) ya da The Rolling Stones ile olan ilişkisine bağlamak sığlık olur. Nick Cave, PJ Harvey gibi isimler, onun müzikal tarzından, cesur ve çetin duruşundan etkilenmişlerdi. Sigara içmekten çatallaşan sesiyle eşlik ettiği Metallica'nın The Memory Remains single’ıyla müziğine uzak duran metalcilere de kendini gösteren Faithfull, ciddi anlamda geniş bir kitleye hitap ediyordu.Hayata ve sanata meydan okuması, kadının gücüne olan sadakati ve özgürlükçü duruşu onu her daim başka bir yere koydu. Sosyal konularda da temkinli fakat aktifti. Bilmediğinde bunu açıkça ifade eden ama fikri ısrarla sorulduğunda da “bence” diyerek aklındakini utanmadan rahatlıkla paylaşan bir isimdi. Albümleri, özellikle Before the Poison&nbsp;ve Give My Love to London Faithfull’un sanatsal evrimini gözler önüne serdi. Tüm hayatı değişim, dönüşüm ve iyileşme üzerine kurulu bir ilham perisi o.&nbsp;Dibe vuranlara selam olsun, elbet çıkış vardır. Bunu ben söylemiyorum, ilham perisi Faithfull kendi yaşamıyla ima ediyor.

Duende

Müzik tarihinin gelmiş geçmiş en etkili simalarından biriydi 30 Ocak 2025 günü 78 yaşındayken yaşamını yitiren Marianne Faithfull. Macera dolu ve kalıplara sığmayan ömrü hem çevresindeki müzisyenlere hem dinleyicilerine ilham kaynağı oldu.

Marianne Faithfull: Dibe vuranların ilham perisi

<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp;&nbsp; Almanya merkezli sigorta şirketi AXA tarafından Ipsos'a yaptırılan "Ruh Sağlığı Raporu 2024" anketine göre ABD'de %40'a varan bir kesim depresyon, anksiyete bozukluğu ya da yeme bozukluğu gibi ruhsal hastalıklarla mücadele ediyor. Türkiye, %38 ile listenin ikinci sırasında yer alıyor.

Aposto Gündem

<img src="https://images.aposto.com/2022/11/4/1669894229117.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.56" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Spotify Wrapped zamanını hep heyecanla bekliyor, açıklandıktan sonra “Bu sene daha fazla şey keşfedeyim,” diye kendime söz veriyor ve sonuç olarak hep benzer sonuçları alıyorum. Ben hem bir popüler kültür hem de pop müzik bağımlısıyım— beni tanıyıp da buna şaşıracak kimse yoktur zaten.Spotify, bu yıl bana “The Jukeboxer” kişilik tipini yakıştırmış. Olur, Robbie Williams’ın Rudebox şarkısına hep bayıldım ve evet, tanıdık sesleri çok sevmekle beraber bir sürü “En sevdiğim şarkı!!” var etrafımda.&nbsp;Sonuçlarımdan çıkartılan AI sonuçları yanlış değil ama benim birkaç okumam daha var: Queerbait eden bir listeye sahip değilim ama Harry Styles tahtını almış, hem de Coldplay’in dört yıllık birinciliğini kaparak. Şimdi Chris Martin düşünsün.Geçtiğimiz yıl depresyon ve yeme bozukluğu teşhisimi aldım, 3 kere COVID geçirdim ve gerisini yazıya sıkıştırmak istemediğim şeyler oldu — tınılarım Beyoncé ve Harry’le hareketli olmasına rağmen Travis’le mutlu olmaya çalıştığımdan ve Billie Eilish’in Happier Than Ever’ını üst üste dinlememden anlaşılacağı üzere bu hâlleri şarkılarıma kendi çapımda yansıtmışım. Ayrıca 7,011 dakikanın azlığından bununla yüzleşecek gücü de geç bulduğum belli.&nbsp;Bring Me The Horizon, Your Top Songs 2022 listeme girmiş ama ilk beşte olmamasına şaşırdım, onu söyleyeyim. Sınıf arkadaşım Beliz’in Uçmasak da Yükseğiz şarkısı en dinlediğim şarkı olmuş—o yüzden rage dönemim listeye yansımasa da ALIEN SUPERSTAR’dan da anlaşılacağı gibi müzik dinleyerek gücümü toplamaya çalışmışım ve melankoliyi yalnızca hafifinden bu medyumda yaşamışım. Belli ki artık ergenliğim bitmiş çünkü My Chemical Romance’le değil kendi favori beyaz kızlarımla üzülüyorum bir şeylere.Son çıkarımıma gelelim: Bu yıl zamanımın çoğunu TikTok’ta geçirdiğim, Miss You’nun ikinci en dinlediğim şarkı olmasından belli. İşte Alara 2022’yi aynen bu şekilde geçirmiş—tınılar hafif hareketli ama sözlerde kendi gücümü geri kazanmaya çalışıyorum ve belli ki geçirdiğim dönem zormuş. When I’m away from you, I’m happier than ever.Pandemiyi ve toksiklikleri bitirmeye çalışmışım diyebiliriz. 2023 sonuçları için heyecanlıyım—bakalım o gücü kazanmış mıyım? Bence evet. Kabul ettim, oldu.Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/alarademirel1/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alara Demirel</a>

20'lik

Dara Torres, sprintleriyle yarışın saniyeler aldığı yüzme dünyasına, geri dönüşleriyle ise zamana meydan okudu. “Hayallerine yaş sınırı belirlemeyenler” için iniş ve çıkışlarla dolu bir maceranın kararlı kahramanı olarak “yaşın sadece bir sayı olduğunu” gerçekten gösterdi.BaşlamakTorres, 14 yaşında adını Amerika şampiyonu olarak duyurduktan sadece 3 yıl sonra kariyerinin ilk olimpiyatına Los Angeles’ta katıldı. Florida Üniversitesi’ne henüz 1.sınıftayken kendinden üst sınıflardaki deneyimli rakiplerine meydan okuyordu. Fakat gençliğin verdiği heyecanla kontrol tamamen onda değildi. Kazanma hırsı ve en iyi olma isteğiyle, onu yetiştirenlerden ve çevresindeki takım arkadaşlarından etkilenmişti. O zamana kadar görünüşüyle hiçbir problemi olmayan genç kız, koçu Randy Reese’nin tavsiyelerinin kendisini geliştireceğini düşündü ve değiştirmeye çalıştığı yemek yeme alışkanlıklarıyla birlikte performansını etkileyen bir yeme bozukluğu hayatına girdi. Bu değişimin yoğun bir antrenman temposu ile bir araya geldiği Seul Olimpiyatları’nda da hayal kırıklıklarıyla dolu bir deneyim yaşadı. 25 yaşındayken, Barcelona Olimpiyatları İle yüzmeye ilk fakat son olmayan vedasını etti.<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-19T06:47:36.602Z_sm.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Dara Torres" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tekrar başlamak?Profesyonel yüzme kariyeri temposunu tamamen bıraktığı 7 yıllık aranın ardından, kendisi gibi sporculardan ilham alarak 1999’da geri döndü. Sidney Olimpiyatları’nda takımın en yaşlı yüzücüsü olarak yer aldığı 5 yarışta da madalya alarak tekrar yapabileceğini kendine kanıtladı ve çok sevdiği kulvarlara ikinci vedasını etti.Tekrar başlamak.Sidney Olimpiyatları sırasında kendisine “7 yıl sonra tekrar görüşecek miyiz?” sorusu sorulduğunda kesinlikle yapmayacağını belirtmesinin ardından Pekin Olimpiyatları’nda, tarihin 40 yaşından sonra yüzen ilk kadın sporcusu olarak yer aldı. Verdiği uzun aralara rağmen, vücuttaki tüm kasların kullanıldığı bu spor için, performansından ve motivasyonundan hiçbir şey kaybetmediğini bir kez daha göstererek 50 metre serbestte sadece 0.01 saniye ile altın madalyayı kaybetti. Kazandığı 3 gümüş madalya ile de madalya kazanan en yaşlı sporcu ünvanını elde etti. Öyle ki bu güçlü geri dönüşü, yılların getirdiği kas zayıflaması ve akciğerlerin güçsüzleşmesi gerçeğiyle yüzme dünyasında birçok sorunun ortaya çıkmasına sebep oldu ve doping tartışmalarında ismi geçmeye başladı. Kendisinden hiçbir şüphe duymadan, bu konuya açıklık getirmek için birçok test yaptırdı ve azmin gücünü bir kez daha kanıtladı.2012’de devam etti mi? Konu Dara Torres olunca sorunun cevabına şaşırmamak gerekiyor, 2009’da dizlerinde oluşan ciddi bir rahatsızlık için operasyon geçirmesine ve bir süre yüzememesine rağmen Londra Olimpiyat Elemeleri’ne katıldı. Fakat rakiplerinin gerisinde kalarak kariyerinin 6. olimpiyatından önce yüzme dünyasına son kez veda etti.<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-19T10:54:17.683Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.11" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">

Punto 

Kariyerinde 4 altın, 4 gümüş, 4 bronz madalyanın sahibi olan Dara Torres, bu madalyalara yüzerken karşısına çıkan engelleri birer birer aşarak her seferinde tahmin edilenden daha fazlasını ortaya koydu. 

yeme bozukluğu ile ilgili hikayeler