İstanbul ve Diyarbakır’da sona eren Filmekimi, bu hafta sonu Ankara’da, haftaya da İzmir’de devam edecek. <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/filmekimi-gunlugu-bolum-1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İlk bölümü</a>ne geçen hafta yer verdiğim Filmekimi günlüklerimde sırada Anora, Hard Truths&nbsp;ve Saturday Night&nbsp;gibi filmler var.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979347295.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: İKSVAnoraBağımsız sinemacı Sean Baker’ın Altın Palmiye ödüllü filmi, Yeşilçam’da ya da dünya sinemasında, bilhassa melodramlarda defalarca önümüze konmuş bir hikayeyi olabildiğine yaratıcı, çağdaş, sempatik ve ters köşelerle dolu&nbsp;bir şekilde anlatıyor.&nbsp;Bir striptiz kulübünde çalışan ve köklerinden olabildiğince uzaklaşmaya çalışan Anora’nın hayatı, yollarının iş icabı bir Rus oligarkın yeniyetme oğluyla kesişmesiyle değişiyor. Filmin ilk yarısında hayalini kurduğu hayatı yaşamaya başlayan ve Amerikan rüyasının gerçekleşme ihtimaline kapılan bir genç kadın ile dünyanın gerçeklerinden uzak saf âşığının lüks içindeki ışıltılı günlerine tanık oluyoruz. Sean Baker’ın kusursuz seçimlerinden biri, filmin ilk yarısında “kötü bir şey olacak” hissine kapılmamıza asla izin vermemesi.&nbsp;Kaldı ki, filmin ikinci yarısında o “kötü şeyler” oluverdiğinde de bizi karamsarlığa sürüklememesi... İkinci yarının fiziksel ve psikolojik şiddetin komediyle harmanlandığı ve fakat problematik bir hâle bürünmemeyi başaran sahnelerini, hayalleri yıkılan bir kadının (tıpkı yönetmenin önceki filmlerinden Tangerine’dekine benzeyen) şehri karış karış gezerkenki öfkeli arayışı ve bu arayış sürecinde gerçekleri kabullenişi takip ediyor. Karakter dönüşümleriyle, görüntüleri ve müzikleriyle, oyuncularının uyumuyla, masalsı anlatımıyla ve muazzam finaliyle gerçek bir sinema deneyimi yaşatıyor Anora.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979329939.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hard Truths | Kaynak: İKSVHard TruthsBritanya bağımsız sinemasının en önemli isimlerinden Mike Leigh, yeni filminde bir kez daha insan doğasını ve duygularını hassasiyetle yansıtan bir hikaye anlatıyor. Başrolde, Secrets &amp; Lies&nbsp;filminde de yönetmenle birlikte çalışan, bu filmde ise oldukça problemli bir karakteri inandırıcı bir şekilde canlandıran Marianne Jean-Baptiste var. Film, içinde büyüyen anne sorunları ve çocukluk travmaları nedeniyle hayattan hiçbir zevk alamayan, yaşayan her şeye düşman kesilmiş, en yakınındaki insanlara bile istemsizce kötü davranan bir kadını merkezine alıyor. Leigh, acı gerçekleri konuşuyor,“Sevgisizlik, sevgisizliğe yol açıyor” diyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979305915.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Saturday Night | Kaynak: İKSVSaturday Night1970’lerin sonundan beri ABD televizyonlarının cumartesi gecelerini renklendiren, bugün çok ünlü olan sayısız komedyenin kariyerini şaha kaldırmış, konuklarıyla eğlence endüstrisi gündeminin nabzını tutan, (en azından yayınlanmaya başladığı dönemde) benzersiz şov programı Saturday Night Live&nbsp;(SNL),&nbsp;bu sezon 50. yılını kutluyor.&nbsp;Jason Reitman’ın filmi de, bugün yarım asırlık bir mirasa sahip olan bu muhteşem programın ilk bölümünün yayınlandığı gece, canlı yayının hemen öncesinde yaşanan 90 dakikayı konu alıyor. Stüdyoda gergin anlar ve kaos hâkim. Kimse ne yaptığını bilmiyor. Kimse hazırlıklı değil. SNL’in yaratıcısı Lorne Michaels, tüm o kaosun ortasında sakinliğini ve sabrını korumaya çalışarak kenetlediği sahne önü ve arkası ekibi ile stüdyo ve kanal yöneticileri arasındaki zorlu sınavı bir şekilde geçiyor ve SNL&nbsp;bugün hâlâ sönmeyen o yeşil ışığı alıyor.&nbsp;Reitman’ın Gil Kenan ile yazdığı dinamik ve geveze senaryo, ünlü isimleri canlandıran ünlü isimlerle dolu bir yıldızlar geçidiyle buluşunca o gecenin kaosu kağıttan perdeye, perdeden de izleyicinin nabzına taşınıyor. Benim gibi sıkı SNL&nbsp;takipçilerinin ve hayranlarının bu filmde diğerlerine kıyasla çok daha fazlasını bulacağı kesin. Öte yandan SNL’in ne olduğunu bilmeyen birinin bile takdir edeceği uyumlu bir kadro, temposu bir an bile düşmeyen bir filmin üstesinden gelen bir yönetmenlik ve çok komik bir senaryo var ortada.&nbsp;Ve diğerleri...<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Küresel bir krizin tartışıldığı G-7 zirvesi sırasında 7 liderin ormanda kaybolmasını takiben yaşananları anlatan politik taşlama Rumours’ın (yön. Evan Johnson, Galen Johnson ve Guy Maddin) esprisi (karakterlerin temsil ettikleri ülkelerin birer alegorisine dönüşmesi) bir yerden sonra ışıltısını yitiriyor. Cate Blanchett, Charles Dance ve Denis Ménochet gibi oyuncuların varlığına rağmen beklentilerimi karşılayamadı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Günümüz Avustralya sinemasının en sevdiğim yönetmenlerinden Justin Kurzel’in 1980’ler ABD’sinde geçen bir suç dramasını Britanyalı oyuncularla anlatmayı seçtiği The Order’ın var olma amacını anlayamadım. Filme dair kötü olan herhangi bir şey olmasa da, yeni olan hiçbir şey de yok. Günümüzde izdüşümlerini hissettiğimiz ırkçı bir örgütün gerçek olaylara dayanan hikayesinin bu sürükleyici anlatımı, birçoğumuzun babasının bu seneki favori filmi olmaya aday.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979270995.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.81" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Armand | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">2. Dünya Savaşı’nın sonlarında ve hemen ardında, dağlık bir İtalya köyünde geçen Vermiglio&nbsp;(yön. Maura Delpero), köyün öğretmeninin kalabalık ailesinin yaşadıklarını anlatıyor. Yavaş sinemanın çok iyi bir örneği olan film, daha çok ailenin kadınlarının maruz kaldığı zorlukları, hayal kırıklıklarını ve bunlara bağlı olarak belirlenen kaderlerine odaklanıyor. Durmaksızın çocuk yapan bu ailenin hanesinden eksik olmayan bebek ağlamalarının izlemeyi zorlaştırdığını söylemeliyim.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Liv Ullmann ve Ingmar Bergman’ın torunu Halfdan Ullmann Tøndel’in filmi Armand, Cannes’da en iyi ilk filmle verilen Altın Kamera ödülünü kazandı. The Teachers’ Lounge&nbsp;ve On Saniye&nbsp;filmlerinin alternatif bir evrendeki harmanını andıran Armand, iki ilkokul öğrencisi arasındaki ciddiye alınması gereken gerginliğin okul yöneticileri, sınıf öğretmeni ve veliler arasında tartışıldığı gergin toplantıyı konu alan bir tek mekan filmi. Norveç sinemasının tanıdık yüzleri Renate Reinsve ile Ellen Dorrit Petersen’i karşı karşıya gelmiş iki veli olarak izliyoruz. Filmin harikulade yazılmış, çekilmiş ve oynanmış açılış ve kapanış sahnelerinin gücüne kanarak ortasındaki bir buçuk saatlik dağınıklığı görmezden gelebilir misiniz; soru bu.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979276951.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Girl with the Needle | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Diktatörlük rejimlerinin öldürdüğü, “kaybettiği” ve doğrudan ya da dolaylı yoldan psikolojik olarak hasara uğrattığı insanların hikayeleri, Latin Amerika sinemasındaki tarihi dramlarda ve biyografik yapımlarda tekrar tekrar karşımıza çıkar. Koca bir kıtanın kolektif travmasına dönüşmüş bu gerçekliğe dair benzer hikayeleri tekrar tekrar izlememize rağmen sıkmayan, yeni bir anlatım biçimi benimseyen, iyi filmlerin hâlâ var olabilmesi ise şaşırtıcı. Walter Salles’in filmi I’m Still Here&nbsp;/ Ainda Estou Aqui de bunu başaran bir biyografik drama. Eski bir senato üyesi olan eşi rejim tarafından gözaltına alındıktan sonra kaybolan bir kadının önce kendi duyguları ve çocuklarını hayatta tutma, ardından hayatını ve kariyerini değiştirme yolculuğunu konu alan film özellikle öznesi Eunice’in farklı yaşlarını canlandıran Fernanda Torres ve Fernanda Montenegro’nun oyunculuklarıyla öne çıkıyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">1910’ların sonunda, Kopenhag’da geçen The Girl with the Needle&nbsp;/ Pigen med nålen&nbsp;(yön. Magnus von Horn), seri bebek katili Dagmar Overbye’nün işlettiği yasadışı, sözde evlat edindirme işletmesine odaklanıyor. Hikayenin bir bebek katiliyle empati kurmaya izin dahi vermemek için başkasının, onun sözde yardımına başvurmuş ve yanında sütanne olarak çalışmaya başlamış bir genç kadının gözünden anlatılması doğru bir seçim. Siyah-beyaz sinematografisi ve Vic Carmen Sonne’nin güçlü performansıyla öne çıkan, tüyler ürpertici ve kan dondurucu bir film. The Girl with the Needle&nbsp;ve Anora,&nbsp;bambaşka hikayeler anlatmalarına rağmen bence, her şeye rağmen dünyanın iyi bir yer olduğu inancının bize kurdurduğu hayallere değinmeleri bakımından iyi eşleşiyorlar.</li></ul>

Duende

Anora, Hard Truths, Saturday Night ve daha fazlasına dair yorumlar, Filmekimi’nin son günlerinden notlar.

Filmekimi günlüğü: Bölüm 2

• Avrupa Film Akademisi, Avrupa Film Ödülleri için değerlendirilecek film seçkisinin 19 filmlik ilk bölümünü paylaştı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Seçki: Avrupa Birliği ve dışındaki 17 ülkenin temsil edildiği seçkideki filmler arasında Altın Palmiye Ödüllü Justine Triet filmi Anatomy of a Call ve Almanya’dan İlker Çatak imzalı The Teachers’ Lounge da yer alıyor. Seçkideki filmlerden&nbsp;20,000 Species of Bees (yön. Estibaliz Urresola Solaguren), Afire (yön. Christian Petzold) ve Safe Place (yön. Juraj Lerotic) ise 42. İstanbul Film Festivali’nde gösterilmişti.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Takvim: 9 Aralık’ta Berlin’de sahiplerini bulacak Avrupa Film Ödülleri’nin adayları 7 Kasım’da açıklanacak.</li></ul>

Aposto Gündem

16-27 Mayıs tarihleri arasında gerçekleşecek 76. Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye için yarışan filmler.

Cannes'a doğru: Festivalin 2023 resmî seçkisi

Bu hafta zappaladığımız konulardan biri de palmiye yağı. Hem sıvı hem katı olabilen, endüstride de gündelik yemeklerde de kullanılabilen bir yağ. Günümüz jargonuyla “esnek” hem de çok esnek bir ürün. Traş köpüğünden patates cipsine, duş şampuanından bisküvilere, margarinlerden kozmetiklere o kadar çok şeyin içinde palmiye yağı var ki! Raf ömrünü uzattığı için hazır gıdaların, çikolatalı ürünlerin, paketli unlu mamüllerin çok büyük çoğunluğunda kullanılıyor.Gana’da yapılan kazılardan anlaşıldığına göre insanların 5 bin yıldır kullandıkları bu yağ Afrika’ya özgü bir ağaç olan yağ palmiyesinden elde ediliyor ve aslında çok yoğun aromalı ve koyu kırmızı renkli bir yağ. Ama yüksek ısılarda rafine edilerek hem kokusundan hem tadından arındırılabiliyor hem de rengi kayboluyor. Renksiz, kokusuz, tatsız hale gelince de her kılığa girebiliyor ve bugün dünyada en çok tüketilen bitkisel yağ olarak karşımıza çıkıyor. Soyadan, ay çiçeğinden, fıstıktan filan çok daha yaygın.Palmiye yağının nasıl elde edildiğini de çok kısaca anlatalım: Yağ palmiyesi ağacının erik büyüklüğünde kırmızı meyvelerle dolu dalları var. Etrafınızdaki palmiyelere bakarsanız onların da böyle meyve dolu (İstanbul’dakiler çoğunlukla sarı meyveli) dalları olduğunu görürsünüz. Bunlara benziyor anlaşılan ama yağ palmiyesinin meyveleri daha irice ve kırmızı renkli. Yerden oldukça yüksekte yaklaşık 50 kilogram ağırlığında olan dalları kesmek için bu ağaçlara tırmanmak gerekiyor. Ağır ve zor bir iş. Hasat edilen meyveler önce biraz güneşte bekletiliyor sonra kaynatılıp kırılıp yağları çıkarılıyor.Afrika’da yetişen bu ağacın meyvesinin yağı nasıl bu kadar yaygınlaştı peki? Artık okuyucularımızın çok alıştığı gibi 19. yüzyıla gitmemiz gerekiyor önce. 1850’lerde palmiye yağını kokusundan ve renginden ilk arındıranlar mum üreticileri. Daha sonra 1880’lerde Britanya’da bir şirket margarin yapımında kullanılan beyazlaştırma ve kokusuzlaştırma sürecini patentliyor. Aynı yıllarda yani, 1880’lerde William ve James Lever kardeşler sabun işine girmeye karar veriyorlar ve dönemin en önemli sabun markalarından birini yaratıyorlar, Sunlight sabunları. %42’si palmiye yağından oluşan bu sabundan her hafta 2 bin 400 ton satmaya başlıyor Lever kardeşler.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/6/1656171972280.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.74" width="550" alt="Sunlight sabun afişi" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ama Leverler’in servetlerine servet katmalarında çok satan bu sabunun yanı sıra başka bir girişimlerinin daha büyük rolü var. Leverler gıdanın daha büyük potansiyeli olan bir piyasa olduğunu düşünerek palmiye yağıyla margarin işine de giriyorlar. Birinci Dünya Savaşı sırasında Britanya’nın margarin üretimi yılda 78 bin tondan 283 bin tona yükseliyor. 1929’da Lever kardeşlerin şirketi Margarin Birliği (Margarine Union) ile birleşiyor ve bugünün devi haline gelen Unilever böylece kuruluyor. Unilever bugün de palmiye yağı kullanarak hem gıda hem de temizlik malzemesi üretmeye devam ediyor.Tahmin edilebileceği ve beklenebileceği gibi palmiye yağının kullanımının bu kadar yaygınlaşmasının arkasında karanlık bir sömürgecilik tarihi, yağ palmiyesi plantasyonlarına yer açmak için yok edilen ormanlar ve geçimlik tarım toprakları ile zorla çalıştırılan emek gücü var. Leverlerin Belçika Kongo’sunda 1911’de başlattığı devasa plantasyon 80 kilometre çaplı bir alandaki köyleri yok edip köylüleri yerinden ederek yaratılmış. Ama palmiye yağı üretimindeki asıl artış plantasyonların ve palmiye yağı endüstrisinin Asya’ya yayılmasıyla oluyor. 1970’lerde Dünya Bankası teşvikleri ile Malezya ve Endonezya’da çok büyük alanların bu işe ayrılması süreci daha da ivmelendiriyor. Bugünlerde Endonezya’da 10 milyon hektarlık bir alan üzerinde palmiye üretimi yapılıyor.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/6/1656172040343.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.66" width="550" alt="Oil Palm isimli kitabın kapağı" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2022/5/6/1656172053446.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" width="550" alt="Planet Palm isimli kitabın kapağı " fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Biz bunları nereden mi biliyoruz? Bu hafta London Review of Books’da çıkan Bill Wilson’un “<a fr-original-style="" href="https://www.lrb.co.uk/the-paper/v44/n12/bee-wilson/the-irreplaceable" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Irreplaceable</a>” başlıklı yazısından. Bu yazı 2021’de çıkmış iki kitabı tanıtıyor: Jocelyn C. Zuckerman’dan Planet Palm: How Palm Oil Ended Up in Everything – and Endangered the World’ ve Jonathan E. Robins’den Oil Palm: A Global History. İçinde palmiye yağı da içeren güneş kremlerinizi sürüp deniz kenarında güneşlenirken okumak isterseniz makalede bizim burada anlattıklarımızdan fazlası var. Kitaplarda daha da fazlası…&nbsp;

Zappa Zamanlar

Palmiye Yağını Nasıl Bilirsiniz?

Hatırlıyor musunuz, 2019 yılında Güney Kore yapımı Parasite adlı film Oscar ve Altın Palmiye ödülleri almış, o dönem fazlasıyla popüler olmuştu. Filmle ilgili detaylı bir analize girişecek değilim ama benim için önemli olan bir sahne vardı, şu şiddetli yağmur sahnesi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/3/5/1651235692170.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.74" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bilmeyenler için kaba taslak özetlemek gerekirse, filmde toplumsal sınıfları temsil eden biri aşırı zengin, diğeri aşırı yoksul iki aile vardı. Üst sınıfı temsil eden ailedeki anne özel şöförlü aracının arka koltuğunda otururken yağmakta olan şiddetli yağmuru pek sevdiğini, çünkü böylelikle sokaklardaki pisliğin temizlendiğini söylemişti. Ama bu sırada yağmur yüzünden aracı kullanan şöförün ailesinin bodrum katındaki evini su basmış, lağım patlamış, gidecek başka yerleri olmadığı için belediyenin tesis ettiği spor salonunda kalıyorlardı. Şimdi, yağmur güzel bir şey miydi değil miydi?Eğer sabahın köründe işe gitmek için durakta otobüs bekliyorsanız yağmur nahoş bir şey iken &nbsp;evinizde dizi izlerken yağan yağmur romantik ve iç ısıtan bir anın sembolü haline gelebiliyor.&nbsp;Bu ve benzeri örnekleri sonsuzca çoğaltabiliriz. Asıl konu ise şeylerin kendi başlarına iyi-kötü-güzel-çirkin olmadıkları. Tüm değer yargılarımızdan bağımsız olarak yağmur, sadece yağmur. Kendisinde ne ise o. Yağmura dair yargımız ise adı üstünde "bizim yargımız".&nbsp;O yüzden "Yağmur nedir?" sorusunun herkes için ortak nesnel bir tanımı olabilir, ki nitekim var fakat "Yağmurun anlamı nedir?" diye sorduğumuzda işler değişiyor. &nbsp;Nitekim bir şeyin anlamını sormak, öznenin o şey ile kurduğu belirli türden bir ilişkiyi gerektirir. Bu açıdan bir şeyin anlamı her zaman öznenin yaşama dünyasında açığa çıkar. Bununla şunu kastediyorum, bir tapınağı düşünün. Bir tapınak nedir? Aslına bakarsanız mermer ve sütunlardan oluşan mimari bir yapıdır. Ama tapınağı tapınak yapan onu oluşturan malzeme ve biçim değildir; onun bir inanç sembolü haline gelmesi insanın kendi kültürel dünyasında ona verdiği anlam yani onunla kurmuş olduğu varoluşsal ilişki ile ilgilidir. (Evet örnek Heidegger'den. Bakınız: The Thing adlı makalesi.)Anlam bir dizi ilişki ve işaret sistemi içerisinde oluşur. Gösteren ve gösterilen arası kurulan bağıntı, ‘anlamı’ ortaya çıkartır. Yağmur nesnesi (gösteren) ile onun romantizmin (gösterilen) sembolü olması gibi.&nbsp;Bu bağıntıları inceleyerek anlam süreçleri, koşulları ve değerlerini inceleyen bilim dalına ‘göstergebilim’ adı verilir. “Dil göstergesi nedensizdir.”“Gösteren ile gösterilen arasındaki bağıntı, şöyle ya da böyle, saymacadır; kullanıcıları arasında yapılan bir sözleşmeden doğar.” &nbsp;Bu şu anlama geliyor, bir şeyin anlamı veya işaret ettiği şey daima saymacadır. Özetle ve pek kabaca, her şeye anlamını biz verdik. Anlam gördüğümüz/bulduğumuz değil; bizim yarattığımız bir şeydir.&nbsp;<div fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;" title="Page 37">O yüzden her neden söz ediyorsak onun anlamı dediğimiz şeyin bu ilişkisel ağda sadece bir yorum olduğunu hatırlamalı. Dahası, yorumlayıcı öznenin yalıtık bir varoluş tarzı olmadığından, öznelliğin ise biyolojik, toplumsal, kültürel ve psikolojik bağlamda öznenin dışında daimi olarak inşa edilmekte olduğunun farkına varmalı. Yorumu tek başıma "ben" de yapıyor değilim.&nbsp;Bir şeyin anlamının senin için ne olduğuna dair verdiğimiz yanıta bir de bu gözden bakmayı denediğimizde ne olur? Kırmızının anlamı senin için nedir ve neden? Ya da ölümün? Meksika’ya gitmeden önce en azından herkesin üzerinde ortaklaştığı bir konu varsa o da ölümün dehşeti diyebilirdim, fakat söz konusu ölüm olduğunda dahi bu fikrin doğru olmadığını her şeyin ama her şeyin nihayetinde anlam dünyamızın içerisinde yaptığımız bir yorum olduğunu tekrar tekrar gördüm. Nitekim Meksika kültüründe ölüm bir son değil; bir geçiş olduğu için ürkütücü, üzücü temsiller yerine kutlanması gereken bir aşama. Bu açıdan ölümün tüm temsilleri oldukça sempatik, eğlenceli hatta neşeli sayılır.Çok detaya girmeyen ama mesajı verdiğine inandığım bu söylem, beni pek çok şeyle birlikte, daha tepkisiz bir hale getirdi. Tüm değerlerimin üzerimdeki gücü azaldı. Bu iyi ya da kötü diyemem. (Bu da zaten benim yorumum olurdu.) Ortalarda bir yerlerdeyim hisler bakımından. Herhangi birinin bana karşı söylediği kötü sözlerin bende yarattığı kızgınlık, gördüğüm bir olay karşısında hissettiğim üzgünlük, aksilik olarak nitelediğim şeyler karşısında ben neden bu kadar şanssızım diye haykırışlarım bakıyorum da epey azalmış. Gördüğüm, duyduğum, içinde olduğum şey şeyin kendisi değil, benim. Görülen görülenin ötesinde bize kendimizi gösteriyor.&nbsp;</div>

Palmiye ile ilgili hikayeler