Taylor Swift tek bir turneden 1 milyar dolar kazanıyor olabilir. Ama bütün müzisyenler bu kadar şanslı değil. Yakın zamanda The Guardian'da yayımlanan “<a fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/music/2024/apr/25/shocking-truth-money-bands-make-on-tour-taylor-swift" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İşçi sınıfının gücü buna yetmez</a>” başlıklı makale, İngiltere'de daha küçük mekanlarda çalan müzisyenlerin maddi olarak nasıl bir çıkmazda olduklarını gözler önüne serdi.&nbsp;Türkiye'de de durum farklı değil. İster yıllardır bu işi yapıyor olsunlar, ister yolun başında dursunlar, daha enstrüman satın alma aşamasında ezici vergilerle karşı karşıya kalan müzisyenler, oldukça sıkıntılı bir dönemden geçiyorlar. Bunun arkasında konserlerin eskisi kadar gelir getirmemesinden müzik platformlarının telifleri giderek düşürmesine çok çeşitli nedenler yatıyor.Pandemi döneminin etkisi de halen devam ediyor. O dönemde Türkiye’de birçok müzisyen ya işsiz kaldı ya da sektör değiştirdi. Müzik kısıtlamaları bir noktada sona erse de çoğu müzisyen sahnelere dönüş yapamadı. Geçen yıl artan maliyetlerden dolayı tüm dünyada birçok müzisyen turnelerini iptal etmek zorunda kaldı.&nbsp;Turne iptallerinin arkasındaki tek neden ekonomik değildi. Sektördeki baskı, sanatçıları mental olarak da zorlamaya başladı. Arlo Parks, Justin Bieber, Yard Act gibi büyük isimler sektörün taleplerini psikolojik olarak kaldıramadıkları gerekçesiyle turnelerine ara vermek zorunda kaldı.<img src="https://images.aposto.com/2024/4/1/1715015331056.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Türkiye’de ise bu durumu en net ifade isimlerden biri Deniz Tekin oldu. Tekin, geçen aylarda bir açıklama yayımlayarak artık müzik yapmak istemediğini söyledi. “Sert bir tükenme hâli” içinde olduğunu ifade eden sanatçı, şöyle diyordu:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Müzik içinde defalarca düştüm ve kalktım, hayat indi ve çıktı. Bu sefer indiğim yerden başka bir yöne çıkacağım. Bu noktadan sonra kendimi zorlarsam konserlerde işlevsel kalamadığımı biliyorum. 16 yaşından 26 yaşına kadar sahnede müzik yapmak çok kapsamlı bir tecrübeydi. Çoğu yola göre stresli ama öğretici bir yoldu. Şimdi başka bir yol çizmek istiyorum. Artık ticari müzik yapmayacağım. Akışta olan ticari bir metaya indirgemek, seri üretmek ve günümüz serbest piyasa koşullarındaki hızda işlemek benim yaptığım işlevle müzik yapan birisi için sürdürülebilir değil. Yoruluyorum. Şu anki tempoyu zihnen kaldırabilecek güçte değilim. Sahneye geri dönmeyi düşünmüyorum. Bugünkü koşullarda istenilen şey müzisyenliğim değil."</blockquote>Tekin, sadece müzikle geçimini sürdüremediğini, özel ders vermek zorunda kaldığını da açıkladı.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Turnelerden zararlı çıkıyorlar</h2>Bahsettiğim&nbsp;The Guardian&nbsp;makalesi de bu noktaya dikkat çekiyor. Evet, stadyum konserleri doluyor ama küçük mekanlarda çalan müzisyenler para kazanabiliyorlar mı?&nbsp;Yazıda İngiltere’deki sanatçıların turne maliyetlerinin altında ezildiği; minibüs kiralama, teknik ekip, seyahat, konaklama, yiyecek ve içecek giderleri artarken izleyici sayısında artış görülmediği belirtiliyor. Ayrıca mali açıdan canlı performans sergilemenin artık lüks sayılacağı bir döneme girdiğimizin de altı çiziliyor.Sanatçılar, kâr ettikleri tek yerin festivaller olduğunu, ancak buradan elde ettikleri gelirin de diğer masraflara gittiğini belirtiyor. Ev kirasını bile ödeyemeyecek duruma gelen birçok müzisyen, turneye çıkmanın artık bir lüks olduğunu düşünüyor. Haberde Newcastle’da 200 kişilik bir kulüpte çalmanın sanatçıya 600 sterlin, Londra’daki 1.500 kişilik bir kulübün ise 3 bin sterlin kazandırdığı, İngiltere’de 150-2.500 kapasite arasında değişen mekanlarda düzenli olarak çalan müzisyenlerin neredeyse hepsinin geceyi zararla kapattığı söyleniyor. Verilen bilgiler arasında İngiltere listelerinde ilk 10’a giren bir grubun, 6 günlük İngiltere turnesinden 2.885 sterlin zarar ettiği de var.Sanatçıların konserler sırasında para kazandığı yegane alan ise merchandise ürünleri. Türkiye’de bu alan da sorunlu. Çoğu sanatçı, hayranlarıyla bağ kurarken aynı zamanda gelir elde edebileceği resmî ürünlere sahip değil. Bu yüzden konserler sırasında ya da sonrasında merchandise satışına nadir rastlanıyor.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Enstrüman bile satın alamayan müzisyenler</h2>Makale, çok önemli bir soruya cevap arıyor aslında: “Hobi olarak müzik yapmanın maliyetinin altından kim kalkabilir?”&nbsp;Türkiye örneğine bakacak olursak 2020’de müzik aletlerine getirilen ek yüzde 30’luk verginin ardından sanatçıların enstrüman satın alma aşamasında bile büyük sıkıntılar yaşadığını görebiliyoruz. Müzik artık Türkiye’de hobi olarak ilgilenmek için bile pahalı…Geçen yıl Grammy ödüllü caz sanatçısı Arooj Aftab, sosyal medya hesabından turneye çıkmanın kendisi için ne kadar zorlayıcı bir hâl aldığından bahsetti. Pandemi sonrası artan uçak fiyatları, yakıt, vizeler, vergiler, oteller gibi maliyetler nedeniyle son turnesini borç içinde tamamladığını söyleyip ekledi:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;"> “Ve bana bunun normal olduğu söylendi. Neden normalmiş? Bu durum normalleştirilmemeli.” </blockquote>Son dönemde dikkat çeken bir başka uygulama ise organizatörlerin artan maliyetler nedeniyle, gruplara tam kadro değil de, yalnızca iki müzisyenle sahneye çıkmaları konusunda baskı uygulaması. Bunu kabul eden çoğu sanatçı tek başına turneye çıkmayı tercih ediyor ya da mekanlar daha az maliyetli olduğundan programlarında DJ performanslarına daha fazla yer ayırıyor.Canlı müzik sektörü küçülürken stüdyo müzisyenlerinin kazancı ters doğrultuda hareket ediyor. Her geçen gün daha da çok para kazandıran oyun sektörü, müzik şirketleri ve müzisyenlerle hiç olmadığı kadar yakın temasta. Araştırmalar geçen yıl küresel oyun endüstrisinin değerinin yaklaşık 184,4 milyar doları bulduğunu gösteriyor. Yapımcılar, oyunlar için hazırladıkları müziklerle bu pastadan da pay alıyor.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Psikolojik desteğe de ihtiyaç var</h2>Sanatçılar açısından bir başka yorucu kısım ise hayranlarının oluşturduğu baskı. Hayranlar dinledikleri müzisyenlerin başka bir işte çalışmasını müziğe ihanet olarak görüyor. Bu noktada da sanatçı için geçim zorluklarının yanında manevi çöküş başlıyor. Sanatçılar maddi olarak devlet yardımının yanı sıra psikolojik desteğe de ihtiyaç duyuyor.Görünür olmak isteyenler, daha çok üretip algoritmalarda üst sıralara yükselmenin yanında sosyal medya hesaplarını da bir marka edasıyla yönetme ve devamlı kendinden bahsettirecek eserler üretme zorunluluğunu hissediyor. Sanatçıların o kadar çok işle ilgilenmesi gerekiyor ki müzik ister istemez ikinci planda kalıyor.Tüm dünyada hükümetlerin müzisyenlere nitelikli destek sağlamasının zamanı geldi de geçiyor. Devlet finansmanına veya bir ödeneğe sahip müzisyenlerin odak noktası müzik olacağından üretimlerinde de kendilerine güvenleri artacaktır.

Duende

Taylor Swift'in tek bir turneden 1 milyar dolar kazandığı bir endüstride, bazı müzisyenler daha enstrüman satın alma aşamasında eleniyor. Dünyada ve Türkiye'de müzisyenler, geçimlerini sağlayacak kaynakların yanında psikolojik desteğe de ihtiyaç duyuyor.

Yap ama hobi olarak yapma: Müzisyen olmanın maliyeti

Albüm:&nbsp;Where’s My Utopia? Süre: 43 dakika Plak şirketi: Republic Records Yayın tarihi: 1 Mart 20242024’ü henüz yarılamadık ama şimdiden pek çok iyi albüm dinledik bile. Geçen hafta yayınlanan Yard Act’in <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/34UIFF2mDOl7JN0QdmMjPg?si=Wxr3zwQsRfG3h5yQzJPQ2Q" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Where’s My Utopia?</a> albümü, tartışmasız bunlar içinde dinlediğim en iyi uzunçalar! Sözlerinde grup üyelerinin ve dünyanın başarısızlıklarını merkeze alan albüm, müzikal anlamda da Yard Act’i kendi jenerasyonunun ve türünün önde gelen temsilcilerinden biri olmasını sağlıyor.&nbsp;Yard Act, İngiltere ve İskoçya arasında bir köprü şehir olan Leeds’de doğdu. 2022’de ilk albümleri <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/4rXBcuJMRSt4izAwXNrTQu?si=qUBpz0OoS0OoE8LCNTSWLw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Overload</a> çıktığında Mercury Ödülü adaylığı aldılar; hemen ardından da ABD’de seslerini duyurdular. SXSW ve Coachella festivallerinin önemli saat dilimlerinde sahne aldılar. Cillian Murphy, en sevdiği gruplardan birinin onlar olduğunu söylediğinde, Yard Act çok başka kitlelerce de tanınmaya başlamıştı. (Dipnot: Murphy, grubun solisti James Smith ile Peaky Blinders’ın setinde tanışıyor. Smith, o dönem para kazanmak için televizyon setlerinde figüran olarak çalışıyor.)&nbsp;İlk albümün getirdiği bu başarının ardından grup kendini uzun bir turnede buluyor. Turne sırasında yeni albümün kelimeleri ve notaları da yavaş yavaş birleşmeye başlıyor. <img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1709570126089.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> 11 şarkıdan oluşan Where’s My Utopia? tür olarak sadece post-punk’tan ibaret değil için hip hop, funk, disko, garage rock’ı da içinde barındırıyor. Sözleri itibarıyla kendileriyle dalga geçtikleri şiirsel bir ironiye sahip. Fakat bir önceki albümden hiçbir iz taşımıyor. Melodilerde dans ağırlıklı ritimler ağırlıkta. Prodüktörlüğünü Gorillaz’dan Remi Kabaka Jr.’ın üstlendiği albüm, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7GWp6GWdMQje9yxE3VFoAi?si=9ef370df333e4971" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">An Illusion</a> ile açılıyor. Şarkı, blues’u andıran bir gitar riff’i ile başlıyor ve dalgalı bir şekilde ilerliyor. Grup, albümün çarpık tonunu en başından belirliyor. Melodide yaylılar, davullar, piyano, perküsyon ve synth'ler duyuluyor.&nbsp;Albümün hit parçası ise <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7mYTcajvGEU4LZeHQ8V5w2?si=ccaa731d4d7948d1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">We Make Hits</a>... Olağanüstü bas hatlarına sahip şarkıda, funk bir hava da var. Şarkı sözlerinde grup üyeleri, otobiyografik hikayelerini olağanüstü dürüst bir şekilde anlatıyorlar. Aynı zamanda müzik endüstrisine dair bir hiciv de sunuyorlar. Nakarat çok akılda kalıcı:&nbsp;“You won’t be missed (watch me now) Now we make hits (but not hits like Nile Rodgers) (Just that we ain’t hook dodgers) We make hits, we make hits”&nbsp;Ve tabii kendileriyle dalga geçtikleri şu sözleri de yazmadan geçemeyeceğim:&nbsp;“Right, so when we were done kissing We finally formed this band And we signed to a subsidiary of Universal, Inc.”<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Her parçada değişen bir albüm</h2><a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4Xtuzz8jEu0N9HysDEr4No?si=4d776b7db40a453a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Down by the Stream</a>’de Smith, neşeli ve kimi zaman karamsar bir dans melodisi üzerinden bir ergenlik macerasını anlatıyor. Melodi değiştikçe Smith’in hikayesi sertleşiyor, daha da karanlıklaşıyor. Albümün müziği, bu şarkıda baş döndürücü bir hızla tarz değiştiriyor.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/00NxzwKC0n3jV3TZ09ZLuG?si=d79ab245f31c42dd" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Undertow</a>’un bestesi kusursuz. Yaylıların şarkıya eklendiği kısım çok iyi; bu da parçaya ritmik bir hava katıyor. Bir müzikalden çıkmış gibi hissettiren modern bir indie rock şarkısı. Sözleri yine içe dönük.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3u7PMsVBQ1viIm8tlhotl6?si=792a78fab47847c4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dream Job</a>, Gorillaz üyesi Remi Kabaka Jr. tarafından üretilen kusursuz bir post-punk ve disko şarkı. Perküsyonlar ve zillerle ortaya çıkan melodi, bu sefer iyimser. Kalabalıkların eşlik edeceği şarkılardan biri… Şarkı sözleri, grubun şu anki durumlardan memnun olduğunu ancak yine de gelecekle ilgili endişe ve paranoya taşıdığını anlatıyor. James Smith, şarkı hakkında şunları söylüyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Dream Job, albüm için ortaya koyduğumuz temayı anlatıyor. Nankör, küçük bir velet olduğum için kendimle alay ediyordum. Aynı zamanda müzik endüstrisinin nasıl bu kadar kontrol edilemez olduğunu anlatmaya çalışıyordum. Hissettiğim duyguların karmaşıklığını ve ciddiyetini ifade etmek için doğru zamanı bulmaya çalışıyordum. Sis biraz dağıldıktan sonra onu 3 dakikadan az süren bir pop şarkısında yakaladım. İyi veye kötü. Tüm bunlara rağmen başıma gelen her şeye hâlâ seviniyorum.”&nbsp;</blockquote><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Şiir ile şarkı arasında bir yer</h2><a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2gOABCJQ2uKZnBTwcwzmJx?si=dd077db358c9485d" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fizzy Fish</a>, sosyal medyanın yüzeyselliğine karşı bir hakaret niteliğinde. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1kArUMfjJF4ZLGybtTcqbo?si=dec99ffa17a2458a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Petroleum</a>’u her dinlediğinizde şarkıya dair yeni bir şey fark ediyorsunuz. Bir rock şarkısı gibi ilerlerken bir anda bambaşka, sürpriz bir sonla bitiyor.&nbsp;Smith, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/5J1MQoGkrFWKjVhzF8dw6A?si=5c19fa22b62a407e" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">When The Laughter Stops</a>’ta Katy J Person Pearson ile düet yapıyor. Sesleri kusursuz bir dengede. Dans garantisi olan şarkılardan biri daha... <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4UTdreujQsPw6AbEcA6DtV?si=cd6c79245e334447" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Grifter’s Grief</a> ise synth'lerin en çok duyulduğu eser ama sonlara doğru şarkı yine raydan çıkıyor.&nbsp;Yedi buçuk dakika süren <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4o65tRyrdb3REu4E0aOxKI?si=3a397fea815948b0" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Blackpool Illuminations</a>; dürüstlük, kırılganlık ve büyümek üzerine bir hikaye. Sanki mahallenin barında grupla aynı masada oturuyor gibi hissediyoruz. Anlatıcımız James Smith, dinleyici de bizler. Şarkı, bu albümün dinleyiciyle kurduğu ilişkiyi daha da derinleştirmenin yanı sıra müzik, şiir, söz ve müzik arasındaki sınırları esnetiyor. Kafamızın içinde bir tiyatro sahnesi yaratmamızı sağlıyorlar. Şarkının sonunda bir ses dahil oluyor ve Smith’e “Bunu uyduruyor musun?” diye soruyor.&nbsp;Albüm ihtişamlı bir kapanış şarkısıyla <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/5hBUhTczqTowWOpRLU7mZg?si=716bcec802314c24" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Vineyard for the North</a> ile son buluyor. Funk ve disko ile süsledikleri şarkıda müziği oldukça derinden hissediyorsunuz.&nbsp;Bu uzunçalara dans ederek vedalaşıyoruz. Adeta bir partinin kapanış şarkısı gibi... Bu şarkı bitecek, ışıklar açılacak ve güneşin ilk ışıklarının aydınlattığı sokaklara çıkacağız.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir ütopyanın peşinde</h2>Yard Act, bu albümde türleri karıştırarak tartışmalı ağır konuları, neşeli dans şarkılarıyla birlikte sunuyor. Ve bunu zahmetsizce de başarıyor.&nbsp;Grup, “İnsanlar her durumda şaka yapar ve mizah, oldukça karanlık yerlerde bile gerçek hayatın değişmez bir parçasıdır. Uygunsuz veya karanlık şeylere defalarca gülmeniz hayatın doğal bir parçası. Depresyonda olduğumuzda bile gülüyoruz” diyor.&nbsp;Albümün sözleri de zekice ve iğneleyici. Siyaset, modern toplum, yabancılaşma ve imkansız bir ütopya arayışı gibi çeşitli konuları ironi ile alaycılıkla ele alıyorlar. Grup, yüzeysellik ve ikiyüzlülüğe karşı hiçbir eleştiriden kaçınmıyor. Çağdaş dünyanın canlı ve rahatsız edici bir portresini çiziyorlar.&nbsp;Geriye ise tek bir soru kalıyor: “Peki benim, ütopyam nerede?”&nbsp;Yazının en başında da dediğim gibi yıl daha bitmedi ama 2024’ün şimdiden en iyi albümünden birini dinliyoruz.

2024’ü yarılamadık ama pek çok iyi albümü şimdiden dinledik bile. Geçen hafta yayınlanan Yard Act’in "Where’s My Utopia?" albümü, tartışmasız bu yılın en iyi uzunçalarlarından biri olmaya aday.

Albüm incelemesi: Yard Act- Where’s My Utopia?

Albüm: The Cool Greenhouse, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2bGAzaSVCRSDuGDPWKWLH3?si=9g-2JVerSC-UJf2RxsBfSw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sod’s Toastie</a>Süre:&nbsp;35 dakikaPlak şirketi:&nbsp;Melodic RecordsYayın tarihi: 11 Kasım 2022Kartonet:&nbsp;Birleşik Krallık merkezli alternatif gitar sahnesinin son 5 yılında serpilmeye başlayan spoken word esinli post-punk müziği, The Cool Greenhouse’un iki albüm, bir kısaçalar ve yedi tekliye sahip diskografisinde cisimleşti. 2018 yılından itibaren kendin yap usulüyle Tom Greenhouse’un minimalist şarkı yazarlığını; esprili, alaycı ve gözlemci (vokal, gitar) nesirleriyle bir araya getiren grup, Sod’s Toastie albümünde de grubun kimliğini oluşturan bu iki temel öğeyi ön plana aldı.&nbsp;Grup, ilk albümleri The Cool Greenhouse’la sonradan Yard Act ve Dry Cleaning gibi gruplarla popülerleşecek “konuş-söyle” vokalini The Fall’un Mark. E. Smith’i, yeraltının punk şairi John Cooper Clarke gibi öncülerden devralmış gibiydi. Çağdaş şehir hayatının komik durumlarına, alelade gündeliklere ve popüler kültürün sıkıcı bayağılıklarına ve dahasına kadrajlanan sözler, grubun müziğini Tom Greenhouse’un açık mikrofon performansı için neredeyse bir soundtrack&nbsp;albümüne dönüştürdü.The Cool Greenhouse’un Phil Booth yapımcılığında kaydedilen, miksini Daniel Huddlestone, master’ını ise Mikey Young’ın gerçekleştirdiği ikinci albümü, artık müzikal ve söz yazarı estetiğini iyice oturtmuş grup için konfor alanlarında ortaya koydukları birçok şarkıyla dolu. Diğer yandan, artık amatör bir “garaj” grubu olmanın ötesine geçmiş olan The Cool Greenhouse, iki albümleri arasında yayımladıkları&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/1mZvTkWDMhElKK9h91EtTI?si=81f2b26ea4514b5b" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alexa!</a> teklisiyle bağımsız müzik çemberinin ötesinde spot ışıklarını da üzerine çekti. Grup, Sod’s Toastie’yle Afrobeat’ten jangle pop ve psikedelik rock'a genişleyen bir havuzdan esintiler sundu. &nbsp;Salvador Dali'nin sürrealist paletini çağrıştıran pastellerle dolu albüm kapağıysa grubun sıradan durumları gerçeküstücü kılma gücünü, alışılmış olanda keşfettiği oyuncu uzamları sembolize eden bir kolaj olarak yorumlanabilir. İlhamını Kevin Ayers, Magma, Whipper ve The Velvet Underground gibi müzisyenlerin görselliğinde bulan kapak tasarımında&nbsp;Soad's Toastie'nin müzikal arka planından da ipuçlarına rastlamak mümkün.<img src="https://images.aposto.com/2022/10/4/1669297522160.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Cool Greenhouse, Sod's Toastie&nbsp;Neden dinleyelim?&nbsp;The Cool Greenhouse, zihin dünyasında inzivaya çekilmiş bir hâlde günümüzü gözlemleyen bir adamın, Tom Greenhouse'un, bıyık altından gülen sözlerinin etrafında şekillendi. Evcil hayvanlardan ev sahiplerine, Amazon’un Alexa’sından şimdi de yanık bir tosta genişleyen ve gündelik sıradanlığı merceğine alan Greenhouse, spoken word müziğin yaşadığı küçük dirilişin öncülerinden oldu.&nbsp;BODEGA, Lewsberg, Todd Briefly, Dry Cleaning ve şimdi de Yard Act'in ön saflarında olduğu ve post-punk müziğiyle ilişkilenen&nbsp;spoken word'ün vokal direktliği ve sadeliği, The Cool Greenhouse'un müzikal yaklaşımıyla kesişti. Transandantale ve duygusala karşı mesafelenen grup; deneyimlediğimiz o sıkıcı, bayat ve rutin gerçekliklerin tam ortasına kurduğu kürsüden sıradanlığın trajikomik, bazense yalnızca komik anlarının megafonu.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Her zaman garip, spesifik anektodlar bulmaya çalışıyorum. Transandantal duygusal sanata ilgim yok denecek kadar az.” - Tom Greenhouse, The Cool Greenhouse&nbsp;</blockquote>2018 yılından itibaren şarkılarını iki nota, klasik rock enstrümantasyonu ve minimal bir klavye eşliğiyle hayata geçiren grup; uslanmaz bir tekrar ve fazlasıyla iddiasız bir tekdüzelikte yürümeye başladı. Mark E. Smith'in “The Fall ne olursa olsun tek bir şeyi kaybetmeyecek, o da tekrar (repetition).” sözünü kendilerine ilke edinmiş gibi hareket eden The Cool Greenhouse; kısalığı, vuruculuğu ve direktliği önceleyen günümüzün müzikal metoduna anti-tez bir formülün elçisi. Grubun bu formüle tümüyle sahip çıkan yaklaşımı, yani konuşmaktan ve sadeleştirmekten iflah olmaz tavrı, The Cool Greenhouse'u istisnai bir yere konumlandıran temel etmen aynı zamanda. &nbsp;Öte taraftan, artık grup için bir turnusol kağıdı olan ve spoken word'le minimali bir araya getirdikleri müziği, The Cool Greenhouse'un yeniliği ve farklı olanı yaratımlarına dâhil etmelerine de engel olmadı. Sod's Toastie albümü, grubun konfor alanlarının çok uzaklarına açılmadan özdeşleştikleri post-punk janrının yanına yenilerini eklemledikleri bir dinleme deneyimi de vadetti. Musicians&nbsp;şarkısının sonuna eşlik eden afro caz tınılarının alameti-farikası dans ritimleri, I Lost My Head'te Tom Greenhouse'un “konuş-söyle” vokalinin yerini alan “yalnızca söyle” vokalleri, The Neoprene Ravine şarkısının erken The Velvet Underground'u anımsatan ve garaj rock 'n' roll'uyla bangırdayan ses manzaraları, The Cool Greenhouse'un müzikal genişlemesinin öne çıkan aktörleri oldu.&nbsp;Nitelikli bir prodüksiyon,“profesyonel bir yaratım süreci, daha cilalı ve çeşitliliği -az da olsa- benimseyen yeni ama tanıdık bir sesle geri dönen The Cool Greenhouse; kelimelerin çevrelediği bir rock alt yapısıyla gündelik sıradanlıkların gerçeküstü not(a)larını defterlerine ve enstrümanlarına düşmeye devam etti. &nbsp;Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Fall, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2Bt3IPeeHsJyENjNS6SPgv?si=frYjmHzHQpWmeDdrG23gzA" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Perverted by Language</a></li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Todd Briefly, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/2hTTKjjeLaC6z3hDykX8NW?si=Y1M6JSuhQle5wLLjqDaKIw" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">'Demos' Volumes 1 &amp; 2</a></li></ul>

Tom Greenhouse'un "the cool" grubu, sözünü sakınmayan bir açık mikrofon rock 'n' roll'u.

Tekrarlı seslerin kara komik hikâyeleri  

<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1656689336107.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.58" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Rachael Paley<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Moda ve müzikseverler toplanın! Japanese Breakfast'ten tanıdığımız ve aynı zamanda New York Times'ın çok satan kitaplarından Crying in H Mart kitabının yazarı Michelle Zauner, Vogue'un 7 Days 7, Looks serisine konuk oldu. Jubilee albüm ilhamlarından, ilham verecek festival kıyafetlerine kadar aradığınız moda ilhamı <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=IiGej5U06-0" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a>.Daha öncesinde <a fr-original-style="" href="https://avazavazdergi.com/tanisin-yard-act/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tanışın</a> köşemizde yer verdiğimiz Yard Act'i henüz daha keşfetmediyseniz şimdi tam sırası. Çünkü Elton John sizden önce keşfetmiş olabilir. Politik post-punk grubunun büyük bir hayranı olan Elton John, grubun ilk albümü The Overload'da yer alan 100% Endurance şarkısına bir oturumda piyanosu ile eşlik etmiş. Şarkının çok daha orkestral bu versiyonunu <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=b3HSa4CLO8k" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> dinleyebilirsiniz.Kanye'ye tekrardan dava şoku! Artık bazılarımızın dinlemeye bile zahmet etmediği Donda 2 albümünde yer alan Flowers şarkısında Kanye West'in Marshall Jefferson'ın Move Your Body şarkısını izinsiz bir şekilde sample'ladığı iddia edildi. Kanye'nin bu şekilde çalıntı olaylara karışması ilk değil. Öyle ki daha öncesinde sırf Kanye'nin davalık olduğu şarkılardan bir tane <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/77EL8eeOymYC89tAnfUJyY?si=60989b3b282341b6" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">playlist</a> yapmıştık.The 1975'ten yeni albüm haberleri gelmeye devam ediyor. Being Funny in a Foreign Language adındaki albümden ilk single olan Part of the Band, 7 Temmuz'da yayımlanacak. Grubun vokali Matt Healy'nin paylaştığı şarkı sözlerine bakarsak Healy'nin "poetik" olarak oluşturduğu itibarını daha da güçlendirmeye hazırlandığını söyleyebiliriz.Brian Burton (Danger Mouse) ve James Mercer (The Shins)'in süpergrubu olan Broken Bells'den de yeni albüm haberi geldi. En son 2014 yılında After the Disco albümünü yayımlayan grup, yeni albümden We're Not in Orbit Yet... adında bir şarkı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/1BvFdIWtys20Hm0sFVeqeT?si=usMLhOfDTnKXBh9kUW4mKg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yayımladı</a>. Albümün yayın tarihi ise henüz belli değil.

"Tanışın" köşemizde bu hafta bir değişiklik yapıyoruz. Normalde oldukça az bilinmesine rağmen daha fazla görünüm kazanmayı hak eden isimleri burada ağırlıyoruz. Bu sene The Overload adındaki çıkış albümünü yayımlayan süper grup Yard Act ise muhtemelen bu köşe için fazla popüler. Yine de Spotify dinlenme sayılarının oldukça az olmasından cesaret alarak kendilerini burada ağırlıyoruz. Çünkü birkaç seneye buralar bayağı değerlenebilir.Post War Glamour Girl’ün baş adamı James Smith ve Menace Beach’ten Ryan Needham’ın liderliğindeki post-punk oluşumu Yard Act, Brexit sonrası Britanya politikasının nabzını tutuyor tam anlamıyla. 30’lu yaşlarındaki müzisyenlerin ilk albümlerini yayımlayarak başarıya ulaşmasına fazla tanıklık etmiyoruz. Malum müzik sektörü yakında 10 yaşındaki bebelere albüm yapacak neredeyse. James Smith ve ekibinin tanıdık isimler olmaları ise onlara bir pas hakkı veriyor.Yard Act, tam bir İngiltere grubu. (Grubun esas adamının soyadı Smith – daha ne olsun) Ama bu demek değil ki The Overload albümü ile empati kuramazsınız. Tam tersine, İngiltere özelinde yapılan satirizm, globalleşmenin de etkisi ile hiç olmadığı kadar Türkiye koşullarına uyarlanabilir durumda. Grubun solisti James Smith, yazdığı şarkı sözlerinde kapitalizmden sınıf ayrımına, oradan da ırkçılığa kadar birçok konuda ateş açmaktan çekinmiyor. Alex Turner’ın sosyal gözlemlerini şarkı sözlerine yansıtmasından ilham alan Smith, daha cesur bir şekilde bu projeye yaslanmış ve bir neslin sesi olmaya aday bir konuma sokmaktan çekinmiyor kendini. Kendisinin motivasyonunun ise dünyada (ve İngiltere’de) yanlış giden her şeye işaret etmek olduğu oldukça bariz. Arkasından kendisine gelecek olması muhtemelen etiket ise müziğinin bedeli olacağa benziyor.Yard Act’in sosyal gözlemlerden beslenen politik şarkı sözleri kadar başarılı olan bir diğer yanı da harika gitar melodileri. Grubun önünde harika bir kariyerin onları beklediğini düşünüyorum. Ancak sadece yerinde gözlemlere yer vermeleri ile değil, aynı zamanda post-punk melodileri oldukça zekice inşa etmeleri ile de yerlerini sağlamlaştırıyorlar. Bir monolog hâlini alan şarkı sözleri genellikle nakaratlarda insanı yakalayan rock melodilerine dönüşüyor. Grubun ne anlattığı umurunuzda olmasa bile müzikal anlamda senenin şu ana kadarki en iyi rock albümlerinden biri ile karşı karşıyasınız.Yard Act’i diğer gruplardan ayıran bir diğer konu ise politik şarkı sözlerinin dinleyiciyi düşündürerek bazı konularda aydınlatacak güçte olması. Örneğin; Payday şarkısına “What constitutes a ghetto? Huh? Is it growing your own lettuces in the potholes on the road” dizeleri ile başlıyorsunuz. Gerçekten de sokakta kenarda marul yetiştiren düşük gelirli vatandaşlara kendi algıları doğrultusunda kocaman bir etiket yapıştırıp sonrasında organik marul almak için Macro Center’da dünyanın parasını veren size tonlarca insan sayabilirim. Ya da James Smith “And there are starving children in Africa so go send your toy guns to Bosnia” dediğinde dünyanın bir bölümündeki insanları açlığa mahkum edip oradan kazandığı para ile diğer bölgelere silah satan liderler aklınıza geliyor.Kafanızda oluşacak deli sorular, albüm boyunca devam edip farklı kesimlere yayılıyor. Bazı noktalarda James Smith’in kendi İngiliz balonunda avantajlı bir yerden gelmenin getirdiği şımarıklıkla eleştirdiğini düşünüyorum. Örneğin, Rich şarkısında özel sektör çalışanı olup zengin olmak için ruhunu satanlara selam çakıyor kendisi. Bundan 20 sene önce belki, ancak günümüzde iyi bir eğitim ile aile baskısı sonucunda ayda 3 bin TL’ye özel sektöre ruhunu satanlara bunu açıklayamazsınız. Tabii, İngiltere’ye bu gerçekler henüz ulaşmamış olabilir. Bu da bir başka açıdan ironi yaratıyor. İlk single The Overload’un ikinci bölümünde James Smith, okları kendine çeviriyor ve başkasının ağzından kendi grup arkadaşlarına “kurtulun şu çocuktan” diyor. Şarkılarında çizdiği bu İngiliz personası ise tam orta yaşlardaki İngiliz bir adamı temsil ediyor. Yani Brexit’in sebebi olan aynı kesim. Nesillerin arasındaki bu derin çizgi, Yard Act’in müziğinin omurgasını oluşturuyor. Eski ve yeni nesil arasındaki farklar, günümüz dünya politikasının ana gündemi olmanın yanı sıra Yard Act şarkılarının da varoluş sebebi.Yard Act’in ikinci albümleri ile nereye gideceklerini çok merak ediyorum. Bu politik duruş sadece çıkış albümü için mi geçerli olacak? Genelde Pulp ile karşılaştırılan grubun gelecek dönemde de sosyal gözlemler ile hikayeler anlatacağını düşünüyorum. Politik duruşun derecesini ise zamanla göreceğiz. Bir yandan da böyle bir grubun kendini ifade edebiliyor olmasının kıskançlığını yaşıyorum. James Smith, Türkiye vatandaşı olsaydı Boğaziçi Üniversitesi Sosyoloji bölümü mezunu, dünya dengelerini sorgulayan, bol okuma yapan dünya tatlısı bir gazeteci olurdu. Muhtemelen sonrasında da cumhurbaşkanına hakaretten tutuklanırdı. Hadi bakalım James, bir sonraki albümde İngiliz olmanın getirdiği bu özgürlüğü de ele almanı bekliyoruz.&nbsp;<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/4rXBcuJMRSt4izAwXNrTQu?si=89Kl07a9TXW7RLXwPg_idw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/2/2022-03-18T09:21:39.093Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Yard Act grubu, İngiliz olmanın getirdiği avantajla politik sorgulamayı post-punk ile buluşturuyor.

İsyan, satirizm ve post-punk

Albüm:&nbsp;Yard Act, The OverloadSüre:&nbsp;37 dakikaPlak Şirketi:&nbsp;Island RecordsKartonet:&nbsp;Henüz daha yılın ilk ayı geride kalmışken böyle heyecan verici bir albümle karşılaşmak mutluluk verici. Kim var spot ışıklarının altında? Eski Post War Glamour Girls solisti James Smith (vokal) ve Menace Beach'ten Ryan Needham'ın (bas) kurduğu, sonrasında Sam Shjipstone (gitar) ve Jay Russell’in (bateri) dâhil olduğu Leeds merkezli Yard Act ve ilk albümleri The Overload gündemimiz. 2020’de paylaştıkları ilk teklileri Fixer Upper’la punk şairlerinin mirasına sahip çıktığını duyuran grup, aradan geçen 18 ayın ardından Island Records gibi dev bir plak şirketinin kanatları altındaki The Overload albümüyle post-punk türünün ön saflarında yerini aldı. James Smith'in&nbsp;zekâ, bilgelik, öfke ve şefkatle dolup taşan keskin monologlarıyla derinleşen albüm Brexit sonrası Birleşik Krallık'ın parçalanmış toplum yapısına çoktan yerleşti. Yard Act’in müziğinde kurulu, başka bir deyişle dayatılan düzene karşı yapılan ani baskınlar ve rahatsız edici yüzleşmeler var. Espri sosuna banılmış post-punk sevenler kulağını buraya çevirsin.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1643982386139.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yard Act, The Overload<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Neden dinleyelim?&nbsp;Her ne kadar James Smith grubun bir üyesi olsa da&nbsp;Yard Act’te onun tüketim çılgınlığı, soylulaştırma, iptal kültürü, sınıfsal kimlikler gibi güncel meseleler için ürettiği hicivleri takip ettiği bir kurgu var. Bir çeşit boşlukları doldurma oyunu. Basit ancak bir o kadar da iddialı. James Smith'in karakteristik vokallerine grubunun güçlü disko davulları, kesik&nbsp;riff’leri ve iki notları bas yürüyüşleri eşlik ettiğinde ortaya&nbsp;indie’nin gerçek anlamıyla kullanıldığı zamanlardan kalma bir müzik çıktığını söylemek mümkün.&nbsp;The Overload,&nbsp;“Eğer dünya bu kadar berbatsa, bu konuda ne yapacağız?” sorusuna yanıt arayan bir albüm. Smith’in sözleri çoğu zaman grubun&nbsp;funk’tan destek aldığı&nbsp;post-punk şemsiyesi altında güldürse de içinde konuşmadan önce yutkunulan bir öfke var. Üstelik bu öfke çok tanıdık.&nbsp;The Overload’u şimdiden yılın albümleri listesine ekleyebilirim. Çoktandır çerçeve içine sığdırılmaya çalışılan müzik endüstrisi için sevindirici bir çatlak.Benzer İşler:&nbsp;Working Men’s Club,&nbsp;Working Men’s Club &amp; Dry Cleaning,&nbsp;New Long Leg.

Yard Act ile ilgili hikayeler