Albüm:&nbsp;Depeche Mode -&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/3QWc9HhBWgk9dIEwOkJx4q?si=Lu72mDRWRkmPNjXdXKus6A" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Memento Mori</a>&nbsp;Süre:&nbsp;50 dakikaPlak şirketi: Columbia RecordsYayın tarihi: 24 Mart 2023Kartonet: 1980’li yılların başında elektronik müzik, rock enstrümantasyonunu dışarıda bırakır ve synthsizer’ından temellenen bir müzikal devrimin aktörü olur. O dönemden kalan, önce Birleşik Krallık ardından da tüm Kıta Avrupası’nı elektronik müziğin yenilikçi fikirleriyle ele geçiren müzisyen/müzik gruplarından taze üretimleriyle hâlâ radarımızda olan çok fazlası yok. 1981 yılında başladıkları kariyerlerine 15 stüdyo albümü, sayısız tekli ve on yılları aşan birçok hit bırakan Depeche Mode ise, işte bu bir avuç isimden biri.Grup - artık bir ikili - 40 yılı aşkın müzikal yolculuklarında atlattıkları birçok badirenin ve seslerine yaptıkları sıra dışı güncellemelerin ardından acıklı bir nostalji yaftasının yakışacağı bir öze dönüşten uzakta. Yine de Memento Mori, Depeche Mode’un <a fr-original-style="" href="https://www.bbc.co.uk/programmes/b00n93c4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">synth Britannia</a> dalgasıyla elektroniği popüler müziğin merkezine yerleştiren öncülüğünü yeniden hatırlatan, onu sahneye taşıyan ve 40 yıldan sonra bile grubun heyecan verici kompozisyonlara vâkıf olduğunu gösteren bir albüm.&nbsp;2017 yılının Martin L. Gore ve Dave Gahan arasındaki yıpratıcı fikir ayrılıkları ve çatışmaları arasından çıkan ve grubun kataloğunun belki de en zayıf halkası Spirit’i takip eden Memento Mori, 27 yıldır bir üçlü olan Depeche Mode’un bir ikili olarak kaydettiği ilk albüm. 2022’in 26 Mayıs'ında aniden hayatını kaybeden Andret “Fletch” Fletcher’ın hiç duymadığı 16 şarkıdan oluşan Memento Mori, Martin L. Gore ve Dave Gahan’ın inişli çıkışlı yaratıcı işbirliklerinin öngörülemez bir uyumla hayat verdiği müşterek bir çaba.&nbsp;Martin L. Gore’un Santa Barbara’daki stüdyosunda, Florence + the Machine ve Arctic Monkeys gibileriyle çalışan James Ford prodüktörlüğünde kaydedilen albümün mühendis koltuğunda Björk, Frank Ocean ve the xx’in fonetik alfabesini yazanlardan Marta Salogni var. Geç 70’ler ve erken 80’ler Birleşik Krallığı’na yukarıdan aşağı nüfuz eden ve punk sonrası müzik devrimlerinin (post-punk, synth-pop, gothic rock, vb.) belgeselciliğini yapmış efsanevi fotoğrafçı ve yönetmen Anton Corbjin, Memento Mori’nin ölümle kol kolalık anlatısının karanlık görsel estetiğini oluşturdu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/2/2/1680035946618.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Depeche Mode, Memento MoriNeden dinleyelim? Dave Gahan, 2021 yılında Soulsaver grubuyla Imposter albümünü yayınlayıp aralık ayında albümün turnesine çıktı. Turne sona erdiğinde Gahan’ın aklında müzik yapmaya devam edip etmemek vardı. The New York Times yazarı Alex Pappademas’ın “Dave turne sonunda bir şeyin sonuna gelmiş gibi hissetti” diyerek ifade ettiği <a fr-original-style="" href="https://www.nytimes.com/2023/03/19/arts/music/depeche-mode-memento-mori.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">durum</a>, Martin L. Gore’un Dave Gahan’a dinlettiği Ghost Again demosuyla değişti: “Bu şarkıyı seslendirmek için sabırsızlanıyorum.”&nbsp;Gahan ve Gore arasındaki yaratıcı ortaklığın yıllara dayanan mirası, bu albüm için de değişmedi. Memento Mori, Martin L. Gore’un sözlerini ve müziğini yazdığı; Dave Gahan’ın ise distopik bir dünyanın kürsüsünden yankılanan vokalleriyle gruba alametifarikası tekinsizliğini verdiği bir erken dönem Depeche Mode 101 dersi.&nbsp;Ölüm, Memento Mori’nin sık sık ziyaret ettiği, albümün ortasında tüm şeffaflığıyla duran bir tema. Öyle ki albümün Latince’den kabaca çevirisiyle “öleceğini hatırlamak zorundasın” anlamına gelen ismi bile ölümlü oldukları ve artık onunla yan yana gezdikleri hissi içlerinde iyice büyüyen Gahan ve Gore’un kenarında durdukları yeni bir zihinsel eşiğe işaret etti. Gahan’ın “Şarkıların çoğu, bize zamanımızın uçucu olduğunu hatırlatan o yerden temellendi” sözünde cisimleşen bu ölüme içkinlik durumu, Memento Mori’nin hayatın sona erişlerle dolu olduğu gerçeğiyle cesur bir yüzleşmesi.&nbsp;Öte taraftan, sanılanın aksine, albümün Depeche Mode standartları için bile ölümle-takıntılı <a fr-original-style="" href="https://www.nytimes.com/2023/03/19/arts/music/depeche-mode-memento-mori.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">hâlleri</a>; Andrew Fletcher’in hayata veda edişinden bağımsız. Zira şarkıların hepsi (ve albüme girmeyen 4 dört tanesi) Andrew Fletcher’ın ani ölümünden önce yazıldı. Ancak bunun, hâlihazırda fanilikleri üzerine düşünen Gahan ve Gore’un direksiyon kırdıkları yeni anlatılarını güçlendirdiğini söylemek mümkün.&nbsp;Depeche Mode’un melodik gitarı, tekrarlı drum machine’leri ve ulvi synth pasajlarını bir araya getiren alışılageldik tariflerinden biri olan Ghost Again şarkısı buna iyi bir örnek. Nakaratlarında tekrarlanan “Bir gün yeniden hayalet olacağız” sözleri ve Gahan &amp; Gore ikilisini ölüm meleği kılığına sokarak <a fr-original-style="" href="https://www.criterion.com/films/173-the-seventh-seal" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Seventh Seal</a> (1957) filminden enstantaneler sunan klibiyle Ghost Again, Depeche Mode’un hem sözleriyle en direkt oldukları anlardan hem de Memento Mori’nin en parlak ses duraklarından.Gahan ve Gore, bir Depeche Mode albüm süreciyle ilk defa baş başa test edildikleri Memento Mori’de seslerinin karanlık mirasında ve albüm anlatılarında yer bulan ölümü spot ışıklarının tam altına taşıdı. Gore’un sözleriyle “bir ayakları mezardan”, hayatın uçuculuğunun içinden seslenen Depeche Mode; ölümün ağırlığının altında ezilen nostaljik bir iş çıkarmadı. Aksine, yakın geçmişlerinin en iyi işine imza atan grup; Depeche Mode’un efsanevi Violator albümünde kristalize olan o huzursuz edici karanlığın ayakları yerden kesen cazibesini, synthpop’un nihilist dans pistini yeniden keşfetti.&nbsp;Benzer işler: <ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Trust - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/5QYWYA7xLfaWdK0WKrreRK?si=F_Dl6ZNDRNOm6BSnIFQb1g" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">TRST</a></li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Lust For Youth - <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/7huRLT02wP9rG8zLoZFHAW?si=pYoTrf6mTDe9XB8z7SQ58w" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lust For Youth</a></li></ul>

Duende

Depeche Mode; tekinsiz, karanlık ve ayakları yerden kesen synthpop'larını nihilist bir dans pistinde, ölümle iç içe bir hâlde yeniden keşfetti.


Ölümün gölgesinde kurulan karanlık bir dans pisti

Taylor Swift, tam anlamıyla 2020’yi kurtardı. 2019 ağustos ayında yayımladığı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/1NAmidJlEaVgA3MpcPFYGq?si=BrwwcjEGSCWAazY0FzaTGg" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lover&nbsp;</a>albümünün turnesi için hazırlanırken pandemi ile eve kapanınca hayal gücünü durduramayan müzisyen, geçtiğimiz temmuz ayında <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/1pzvBxYgT6OVwJLtHkrdQK?si=Q0NwgPMzRLikjCyQSaR-nQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">folklore</a> albümünü sürpriz olarak yayımlamıştı. The National‘dan Aaron Dessner, Jack Antonoff ve Bon Iver iş birlikli albümün güzelliğini aralık ayı itibariyle atlatmış değildik. Swift ise hızını alamamış gibi duruyor ki 2020'nin sonunda sürpriz olarak 9. stüdyo albümü evermore‘u yayımladı.folklore’un kız kardeş albümü olan evermore, bir önceki albümün kaldığı yerden devam ediyor. Ancak hızın biraz kesildiğini söyleyebiliriz. İlk albümün dahiyane şarkı sözü yazarlığı, hikaye anlatıcılığı ve piyano eşlikli indie melodileri yeni albümde de devam ediyor. Albümün ilk teklisi willow, bir önceki albümün çıkış kaydı cardigan‘ın bıraktığı yerden devam ediyor. Albümün akışına baktığınızda folklore’un akışının bire bir aynısı ile karşılaşıyorsunuz. İlk dinleyişte her bir şarkı, bir önceki albümün ihtişamının yanında sönük kalıyor. Zaman içerisinde ise müzisyenin kariyerindeki zirve noktanın bu albüm ile geldiğini fark ediyorsunuz. Bu ay içerisinde yayımlanan ilk Taylor Swift, yeniden kaydı olan Fearless (Taylor's Version) da albümün gölgede kalmasına sebep olan etkenlerden biri.Tüm bu faktörlere rağmen evermore, baştan sona kaçırmak istemeyeceğiniz bir deneyim sunuyor. Jack Antonoff’un albümdeki favori şarkısı gold rush, synthsizer ile desteklense ve prodüktör koltuğunda Max Martin otursa rahatlıkla 1989 albümünde yer alabilecek bir pop şarkısı. Ancak Taylor Swift, artık mainstream başarılara doyduğu bir noktada. Kariyerinde olgun bir noktada, özel hayatında mutlu ve onu özgür bırakan bir plak şirketinde. Diskografisinde radyoda çalabilecek popüler bir şarkıya ihtiyacı yok.Kariyerinin en başında kucakladığı müzik tarzı olarak country tekrardan yeni albümde dönüş yapıyor. Tek gecelik ilişkileri kovalayan iki çapkının birbirlerine aşık olmalarının hikayesini anlatan cowboy like me&nbsp;hikaye anlatıcılığında ulaşılabilecek son nokta. champagne problems&nbsp;da evlenme teklifi eden bir adamın aynı akşam sevgilisi tarafından terk edilmesinin hikayesine tanıklık ediyoruz. Hikayenin daha da karanlık bir yere gidemeyeceğini düşündüğünüzde ise tolerate it, happiness ve 'tis the damn season ile tanışıyorsunuz. Bu şarkıları dinleyip içselleştirdikten sonra şarkı yazarlığına bir daha aynı şekilde bakamayacaksınız. Albüm kapanışındaki evermore ise muhteşem bir piyano balladı. İçinizdeki sıkışıklığın sonsuza kadar süreceğine dair bir his, her tarafınızı kaplıyor. Justin Vernon’un sesini duyduğunuzda ise geri dönülemeyen bir yıkıma doğru sürükleniyorsunuz.Taylor Swift, kariyeri boyunca hayal kırıklığına uğratan bir albüm yayımlamadı. Ancak müzik dünyasının her bir köşesinden dinleyicileri kendine aynı anda aşık edecek o albümü bu sene folklore olarak yayımladı. evermore’da ise henüz daha doyamadığı ilhamların peşinden gitmeye devam ediyor. İnternette dönen bir dedikoduya göre bu iki albümün bir de üçüncü bir kız kardeşi var. Swift'in verdiği işaretlere göre sürpriz bir şekilde bu albüme 30 Nisan'da kavuşacağız. Ama bu tabii ki sadece hayranların bir teorisi. Bakalım, o albüm gerçekten de bugün gelecek mi?Albümü <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/6AORtDjduMM3bupSWzbTSG?si=kPzJG88oRFOzZXcRZ2wjGw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> dinleyebilirsiniz.

Taylor Swift'in diskografisindeki zirve noktaya evermore ile ulaşıyorsunuz.

Tadına doyamadığımız ilhamlar

Londra'nın kasvetli, yağmurlu havasından ilham almış, aslında fazlasıyla deneyimli ancak yine de istediği değeri göremediğini düşündüğümüz Rose Elinor Dougall ile tanışın. 2017 yılının başında ikinci uzunçaları Stellular&nbsp;ile hayatımıza girmişti. Mükemmel bir indie esintili, Blondie ilhamlı albüm dinlemek isteyenler için birebir. Albümün adının "küçük yıldız" olması ise tesadüf değil. Rosie gerçekten de büyük kitlelere daha ulaşamamış olsa bile 47 dakikalık ikinci uzunçaları ile kendi hâlinde parlamayı başarıyor.Rose Elinor Dougall aslında 2000'lere Blondie havasını getirmek isteyen üç kızımızdan oluşan The Pipettes grubunun bir üyesi olarak başlamış kariyerine. The Pipettes her ne kadar büyük hayallerle kurulmuş bir grup olsa da bir türlü istedikleri kitleye ve popüleriteye ulaşamamışlar. Hemen ardından 2008 yılında Rosie kendi solo projelerine odaklanmak için gruptan ayrılmaya karar vermiş. İşte, tam bu noktada da kızımızın Rose Elinor Dougall olarak kendi kariyerine yönelmesinin hikayesi &nbsp;başlıyor. Grubun ardından Rosie ilk uzunçaları Without Why'ı yayımlıyor. Start/Stop/Synchro, Come Away with Me gibi kritiklerden tam puan alan kayıtlara rağmen ilk albüm istediği etkiyi bırakamıyor başarı yönünden. Yine de Eleanor Friedberger'ı hatırlatan şarkıları, buğulu gitarları ve synthsizerlar' ı ile oldukça başarılı bir albüm ortaya koyuyor Dougall. Yazdığı "dream pop" şarkıları Mark Ronson'ın ilgisini çekiyor ve kızımızı 2010 tarihli Record Collection albümü için çalışmaya davet ediyor. Bu albümde çalışmak ise Rosie' nin hayatında bir dönüm noktası oluyor.Mark Ronson ile beraber 2 senelik bir turne hayatı yaşayan Rosie, müzik piyasasından harika insanlarla tanışıyor. Yine de çalışmalarını birazcık erteleyerek EP' ler yayımlamak ile yetiniyor. Gelelim Stellular albümüne. Color of Water ile açılışı yapan albüm pop müziği indie ile özgün bir biçimde birleştiren en iyi kayıtlardan biri. The Pipettes ve Mark Ronson etkilerini yoğun hissettiğiniz, yine de kendine özgü gitar melodileri ile hepsinden ayrışan yapısı ile dikkat çeken bir uzunçalar. Eşlik etmek isteyeceğiniz ancak kişisel olarak kendinizden belli noktalar ile yüzleşeceğiniz bir terapi albümü etkisi bırakıyor dinleyicide. Aynı zamanda hemen belirtelim, albümde birçok sanatçının da izini sürebiliyorsunuz.İngiliz müzisyenin 2019 yılında gelen son albümü A New Illusion ise tam bir ayrılık albümü. Her ne kadar önceki albümlerin görkemli yapısının yanında birazcık daha küçük bir adım olarak gözükse de Feist diskografisini ziyaret ediyormuşçasına üzerinizdeki bir etki yaratıyor. Bahar aylarında dışarı çıkabildiğiniz ilk cumartesi günü bir parkta kahveniz ile birlikte çimlere uzanıp gökyüzünde bir yolculuğa çıktığınızı düşünün. Rose Elinor Dougall da tam olarak üzerinizde bu etkiyi bırakıyor.Rose Elinor Dougall ile <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/artist/6T1GNMxXuljv0C0ZRR60CC?si=-Rcx0iHER16nJNuXPuE2oA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tanışın</a>!

Dream pop severlerin kaçırmaması gereken bir isim.

Londra'nın gri havasından doğan ilham

“Direksiyonu sağa kırdı. Lastiğin altındaki çakıl taşları bir anda esir kaldığı parmaklıkları kemirmeye başlamış gibi sesler çıkardı. Daha fazla camın arkasından bakamazdı batan güneşe. O anın bir tekrarı yoktu. Bugün uyandığında olduğu kişi de daha önce hiç yaşamamıştı zaten. Sanki gizemli bir haritayı çözmüş ve nihayetinde varması gereken yere ulaşmış gibiydi. Halbuki tek yaptığı, her zaman olduğu gibi kötü bir haber aldıktan sonra yola çıkmaktı. Neresi olduğuna bakmadan ve gözünü ufuktan ayırmadan gidebildiği kadar uzağa gitmekti. Bir yerde tekrar kendisine varacağını anladığında, asla veda etmemesi gerektiğini de öğrendi.”Bu yazdıklarımı 26 Nisan’da açıklanacak Oscar ödüllerinde En İyi Film dalında aday olan Chloé Zhao yönetmenliğindeki Nomadland’de Frances McDormand’ın oyunculuk olarak adlandırmak istemediğim muazzam performansıyla hayat verdiği Fern karakterinin zihninden okuyabilirsiniz. Ya da New York’ta kira sözleşmesini yenilemeyip eşyalarını depoya koyduktan sonra çıktığı uzun turnenin daha başında pandemi yüzünden geri dönen ve otoparkta onu bekleyen karavanıyla birlikte tüm dünya kaosun içindeyken kendini en güvende hissettiği yere, yani yollara sığınan Jessy Lanza’nın hayatından da bakabilirsiniz. Ben Nomandland’ı, tekrar izleyeceğim o güzel güne bırakıp hikâyenin tamamını dinlemek için Jessy Lanza’nın yanına oturdum. Onun analog merakıyla süslediği ve caz geçmişinden yüz bularak dışa vurduğu pop duyarlılığına kulak vererek hayatına sızmaya çalıştım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-26T09:18:34.823Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.99" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Jessy LanzaMiras kalan synthsizer’lar: Altı-yedi yaşlarında piyano çalmaya başlayan Jessy Lanza, müzisyen bir anne baba tarafından müzik ve dans başta olmak üzere pek çok farklı alanda derslere katılması teşvik edilerek yetiştirildi. En başından beri piyano çalarak şarkı söylemekten keyif alan Lanza, kendi eserlerini yazmaya çok küçük yaşlarda başladı. Bir yandan müzikli dünyasında oyunlar oynarken diğer yandan babasının öğretmenlikten arta kalan zamanında evlerinin bodrum katında kurduğu stüdyosundaki&nbsp;synthsizer&nbsp;koleksiyonuna hep merakla baktı. Kendini ona eşlik ederken hayal eden Lanza, henüz nasıl çalacağını öğrenemeden 16 yaşında babasını kaybetti. O da zihninde babasının başrolde yer aldığı sesli dünyayı yeniden canlandırmak adına kendini ondan miras kalan&nbsp;synthsizer’ları kurcalarken buldu. Daha en başından büyüdüğü dijital ortamın kusursuzluğundan sıyrılıp analog müzik aletleriyle doldurduğu boşluklar, ileride adım atacağı yolun göstergesiydi. Nitekim öyle de oldu. Henüz yaşadığı travmanın bile farkında değilken bir bodrum katının loş ışığında gelecekten gün çalmaya başladı.&nbsp;Cazın dili: Her ne kadar piyanonun başına oturup saatler geçirmekten keyif alsa da yatak odasının altında onu bekleyen müzik aletleri, sınıfın en ketum ve utangaç öğrencileri gibiydi. Bu duvarı yıkmak için onların dünyasına girmesi gerekiyordu. Zaten o da liseyi tamamlar tamamlamaz caz müziği öğrenimi almak için üniversitenin yolunu tuttu. Çoğu sefer asla dinlemeyeceği müziklere maruz kalsa da bu ona başkalarının ürettiği seslere nasıl yaklaşacağını öğretti. Eğitim programının büyük kısmında transkripsiyon olan bir bölüm seçmesi tesadüf değildi. Yapması gereken sevdiği bir soloyu veya hayran olduğu bir müzisyeni belirlemek ve onun nasıl çaldığını ritmik olarak yazmayı öğrenmekti. Nitekim Jessy Lanza da bunu yaptı. Merkezine pop müziğini cazla birleştiren Erykah Badu, Jill Scott, The Roots ve&nbsp;D’Angelo gibi sanatçıları aldı. Diğer yandan Miles Davis, Herbie Hancock ve Buddy Miles gibi efsanelerin müzik türleriyle olan ilişkisini sorguladı. Yeterince derine indiğini hissettiğinde okuduğu bölümü tamamlamadan Hamilton’a, yani evine geri döndü ve babasından kalan Yamaha dx7 ve annesinden ödünç aldığı Polymoog ile şarkı yapmaya başladı.&nbsp;Taşlar yerine oturdu: Bir yandan analog müzik aletleri arasında benzersiz sesleri keşfetmeye çalışan Jessy Lanza, diğer yandan küçük yaşlardan beri hayranı olduğu pop müzik geleneğini onurlandırmak istedi. Stüdyoda geçirdiği temaslı zamanların ardından ortaya yumuşak dokulu&nbsp;synth’lerin ve hassas mühendislikle üretilmiş davul desenlerinin kesik fakat deri altına işleyen vokallerle buluştuğu bir müzik çıktı. Kimi zaman zihinin bir köşesinde kimi zaman çalışma masasının üstündeki kâğıda karalanan “kargaşa" ve “çatışma” kelimeleri, Lanza’nın müzik üretimindeki temel dinamikler oldu. Bu yüzden her zaman seslerle duygularını eşleştirdi. Şehirdeki sırdaşı ve üretim partneri olan prodüktör Jeremy Greenspan ile Lanza’nın yolları kesiştiğinde artık bir sonraki aşamaya geçmenin vakti çoktan gelmişti. Zaten her şey direksiyonu kırmakla başlar. İkilinin hazırladığı şarkılar, bir konser sonrası tanıştıkları Kode9’nın kulağına ulaşınca Lanza bir anda kendini Hyperdub etiketiyle yayımlanan Pull My Hair Back&nbsp;isimli ilk albümünü elinde tutarken buldu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-24T19:18:55.949Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.01" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Jessy Lanza - All The Time&nbsp;Ters yön: İlk albümün ardından hüsranla sonuçlanan her biri bir diğerinin kopyası ilişkiler arasında mutsuzluğun sınırlarında dolaşan&nbsp;Jessy Lanza, bu süreçte müzik öğretmenliği yaparak ayakta kalmaya çalıştı. Ne zaman ki karamsar hisler yine etrafını sardı, başa geri döndü. Yeniden Jeremy Greenspan ile stüdyoya kapanan Lanza, bu sefer ona gece kulüplerinde solo performansların kapısını açan Oh No adını verdiği yeni bir albümle geri döndü. Her ne kadar başarılı bir albüme imza atsa da Lanza için eve dönmek başa dönmek gibiydi. Yorgun bir turnenin ardından daha fazla aynılığın içinde kalmayı reddederek Hamilton’dan "duygusal olarak etrafındaki her şeyden ve herkesten çok izole hissettiği" New York'a taşındı. Yaşadığı hislerin tam tersi yönünde şarkılar üretmek onun kurtarıcısıydı. Kötü anıları hatırlattığı için araya kilometreler koyduğu yolculuklardan farksızdı… "Müzik üzerine çalışmaktan başka bu duygularla yapacak pek bir şeyim yoktu. O zamanlar kendimi ele geçirmem gereken tek şey albümdü.” diyen Lanza, geçtiğimiz yıl All The Time adlı son albümünü yayımladı. Bir başka deyişle şimdiye kadar ki en savunmasız, en dürüst ve en hareketli albümünü arşivine ekledi. Belki şimdilik kariyer adımları yarıda kalsa da Jessy Lanza’yı parlak bir geleceğin ve daha pek çok yolculuğun beklediğini söylemek mümkün. Tıpkı José Saramago’nun dediği gibi…“Yolculuklar hiç bitmez. Sadece yolcular biter. Hatta bunlar hafızada, anılarda, anlatırlarda uzayıp gidebilir. Yolcu sahilde kuma oturup “Görecek başka bir şey yok” dediğinde öyle olmadığını biliyordu. Yolculuğun sonu yalnızca bir başkasının başlangıcıdır. Görülmeyeni görmek, görülmüş olanı tekrar görmek, yazın görülmüş olanı baharda görmek, gece görülmüş olanı gündüz görmek, daha önce yağmur yağan yeri güneş altında, yeşil buğdayı, olgun meyveyi, yer değiştirmiş taşı, orada olmayan gölgeyi görmek gerek. Atılmış adımları tekrarlamak için onlara basa basa ve yanında yeni yollar açmak için geri dönmek gerek. Yolculuğa yeniden başlamak gerek. Her zaman.”Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk olan sanatçıların yer aldığı Spotify çalma listemize <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://link.apostonews.com/click?uri%3DaHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwM2ZlN2ZiNmE5MzgwMDAwN2ZjYTIyZiZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2Jmlzc3VlPTYwM2Y0NzVlNmE5MzgwMDAwN2ZiNzZlOSZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzREsxaV9zX3ZhVGN5TDhVMFBrZWlOekE%3D&source=gmail&ust=1616699807561000&usg=AFQjCNErOhSsMl2bA8fA1z9XImgOr4p8TA" fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwM2ZlN2ZiNmE5MzgwMDAwN2ZjYTIyZiZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2Jmlzc3VlPTYwM2Y0NzVlNmE5MzgwMDAwN2ZiNzZlOSZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NjAzMzdlNDM2YTkzODAwMDA3ZGEyMTAyJnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzREsxaV9zX3ZhVGN5TDhVMFBrZWlOekE=" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

Jessy Lanza’nın analog merakıyla süslediği ve caz geçmişinden yüz bularak dışa vurduğu pop duyarlılığına kulak vererek hayatına sızmaya çalıştım. 


Bir Pop Yalnızlığı: Jessy Lanza

Bundan beş ay önce kendi kendime konuşur, aklımda dönüp duran ve sığınacak yer arayan düşüncelerime ses olurum diyerek başladığım <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjMyZWU2YzE2Y2JhMDAwOWUzZTkyOSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRnNob3clMjUyRjQxMlF1dTloN3BUTVY3MlE1WWI5QUElMjUzRnNpJTI1M0RpNDBrTms1UlE0SzdNOE4xRlQ5MXhB"">Beni Bana Anlat</a> isimli podcast serimde, ilk olarak hayatta tesadüflere alan açmayı konuşmuştum. Monotonluğun kıskacında alınan kararların tekrarlı deneyimlerinden kaçmaktan bahsetmiştim. Tıpkı yakın arkadaşını Sydney’deki Tamarama Plajı’nda yer alan evinde ziyarete giden John Carroll Kirby’nin okyanusa nazır çaldığı bir şarkıda yanlış bastığını düşündüğü bir akordu kayıtta değiştirmemesi gibi. O şarkının artık bir adı var: <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjMyZWU2YzE2Y2JhMDAwOWUzZTkyOSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRnRyYWNrJTI1MkY0emQxMm1leHdjWVAydEFXRXBXRUxKJTI1M0ZzaSUyNTNEa01TYWJhOFlSc1NkZk1pblVMc3RwUQ=="">By The Sea</a>. Tesadüflerin de yaşamımızda her zaman yeri var. Niyetim Solange ve Frank Ocean’ın kimlikleşen modern soul pop müziğinin arkasındaki isim olan John Carroll Kirby’i daha yakından tanımak ve solo çalışmalarına odaklanmak. Merak edenler bana eşlik edebilir.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-09-17T09:39:20.297Z.jpeg" alt="John Carroll Kirby"><figcaption>Fotoğraf: https://daily.bandcamp.com/</figcaption></figure>Nevrotik Woody Allen karakteri: 20. yüzyılın öncü mimarından biri olan Charles Sumner Greene’e ait bir evde büyüyen John Carroll Kirby, çocukluğunu Güney Kaliforniya’daki Arroyo Seco nehrinin yanı başındaki çimlerde koşturarak geçirdi. Müzikle 13 yaşındayken tam bir nevrotik Woody Allen karakteri olarak tanımladığı piyano öğretmeni sayesinde tanışan Kirby’e, lise ve üniversite yıllarında Kaliforniya caz sahnesinin tanınmış basçılarından biri olan John Clayton mentorluk etti. Sonraları Beastie Boys grubunun turne ekibinde yer alan piyanist Mark Ramos-Nishita ile tanıştı. Nishita’dan aldığı kalıplaşmış öğretilerin dışına çıkma ve kendi ifade şeklini bulma tavsiyeleri sayesinde piyano ve synthsizer’larla samimiyetini artırdı. Kirby icin artık müziğin peşinden gitme vakti gelmişti.Sezgilerini takip etmek: Başta Mark Ramos-Nishita olmak üzere Norah Jones ve Blood Orange ile yıllarca turneleyen John Carroll Kirby, bu sürecin ona kattıklarını "Bu kadar çok isimle çalıştıkça müzikte hiçbir kuralın olmadığını anladım. Müzisyenler sadece sezgilerini takip ediyor ki bu gerçekten yapabileceğiniz en iyi şey.” sözleriyle ifade etmiş. Zamanla arkadaş çemberine dâhil olan Frank Ocean, Bat For Lashes ve Solange gibi isimlerle ortak çalışmalarda yer alan ve onlara prodüktörlük yapan Kirby, dikkat çeken kayıtlara imza attı. Çok geçmeden çalıştığı projelerin arasına Shabazz Palaces, Connan Mockasin, Kali Uchis ve Harry Styles gibi köklü caz seslerinin peşine düşmüş sanatçıları da ekledi.Pürüzsüz caz ve oda müziği arasında: Kendi günceliyle alan açmaya ve bu alanı müziğiyle doldurmaya karar verdiğinde John Carroll Kirby, solo kariyerini başlatmış oldu. 2017 yılında yayımladığı Travel isimli albümünü, sırasıyla Meditations in Music ve Conflict takip etti. Son olarak Kirby, Etiyopyalı piyanist Tsegué-Maryam Guèbrou’dan aldığı ilhamla pürüzsüz caz ve oda müziği arasında konumlanan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNjMyZWU2YzE2Y2JhMDAwOWUzZTkyOSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkYwTG5rR1dZZmc1NFI3Y1RxZzczSGd3JTI1M0ZzaSUyNTNEb1lFUXRMaGdSVENFUVJ6X0ZwT3NoQQ=="">My Garden</a> adını verdiği albümünü gün yüzüne çıkardı. "Benim için önemli olan hikâyeler, yerler, insanlar ve duygular arkasındaki kavram." diyen Kirby, bir nevi anılarıyla baş başa kaldığı arka bahçesini ziyarete açtı.Müziğini "üçüncü nesil egzotik" olarak tanımlayan John Carroll Kirby, şimdilerde meditasyon yaptığı hardal tarlasının yanı başındaki evinin çatı katı penceresinden manzarasına Washington Dağı’nı alarak dünyaya bakıyor. Ben de usulca yanına oturuyorum. Keyfim yerinde.

Solange ve Frank Ocean’ın kimlikleşen modern soul pop müziğinin arkasındaki isim olan John Carroll Kirby ile tanışma zamanı

John Carroll Kirby: “Üçüncü nesil egzotik"

Burada bir sanatçıyı size tanıtmadan önce farklı zaman dilimlerinde verdiği röportajların neredeyse tamamını okumaya, onu daha yakından tanımaya özen gösteriyorum. Bazen çocukluk döneminden bir anı, bazen arkadaş ortamında kurulmuş bir cümle, bazen sonrasını aklının ucundan dahi geçiremediği bir kırılım… Hepsi onunla bağ kurmama ve içeriden konuşmama yardımcı oluyor. Bu kez durum farklı. Elimde prodüktör, müzisyen, DJ ve tasarımcı etiketlerinin sahibi olan Hector Plimmer’e dair çok az bilgi var. Zamanında Four Tet’in ona verdiği “Eğer müziğin iyiyse ve onu doğru ellere emanet ettiysen, pek fazla kendini ifade etmek için endişelenme.” şeklindeki nasihatı harfiyen uygulamış. Bir süre Plimmer’in altı yılda gün yüzüne çıkan çalışmaları arasında dolandım. Elde avuçta olanı paylaşma vakti geldi.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-11T12:54:31.804Z.jpeg" alt="Korg MS2000BR "><figcaption>Korg MS2000BR&nbsp;</figcaption></figure>İlk fiziksel synthsizer: Kimi zaman salonun köşesindeki bitki kimi zaman tam karşımda duran kitaplığın içindeki bir fotoğraf, bazen de vakitsiz yakılan bir mum… Hepsi üretim sürecindeyken bana eşlik edenler arasında. Nadir verdiği röportajların birinde Hector Plimmer’e prodüktör olarak kullandığı ekipmanlar sorulduğunda cevabı, “Üniversitedeyken öğrenci kredimle bir Korg MS2000BR satın aldım. Bu, kullandığım ilk fiziksel synthsizer’dı. Yıllar sonra bile onunla ilgili yeni şeyler öğrenmeye devam ediyorum ve hâlâ birçok müziğimde oldukça yoğun bir şekilde kullanıyorum.” Belli ki Plimmer’in türler arasındaki geçişleri sırasındaki eşlikçisi Korg MS2000BR olmuş. &nbsp;Yaratıcılık süreci: İz bırakan yaratıcılara dair bir ortak çıkarımım var. Çoğunun hayatının merkezine aldığı ve aktif zihinsel dinlenmelerine olanak sağlayan farklı uğraşları mevcut. Bunu Hermann Hesse’nin 40’lı yaşlarında yaşamına katarak ömrünün sonuna kadar devam ettirdiği resim çizme tutkusundan başlatıp farklı çağlardaki üreticiler arasında dolaştırıp Hector Plimmer’e kadar getirebiliriz. Keza onun da stüdyoda bir şeyler üzerine çalışmaya odaklanamadığında, grafik tasarımları yapmaya yöneldiğine dair bir itirafı var. “Her defasında müzik üretme isteğimin bir daha geri gelmeyecekmiş gibi gittiğini hissetsem de döneceğine hep emindim. Bence tüm bu tıkanmaların sebebi yaratıcılık sürecinin bir parçası.” sözleri, olan bitenle barıştığının bir göstergesi niteliğinde. Garip yapılar: Four Tet sadece kendisini ifade etme konusunda Hector Plimmer’e tavsiye vermedi. Aynı zamanda ürettiği müzikte nasıl farklı olabileceğini de gösterdi. Aslında kural basitti. Yapması gereken sadece “tuhaflığı kucaklamak”tı. Garip yapılar denemekten ve benzersiz seslerin peşine düşmekten keyif alan Plimmer için kendi izini takip etmek yeterliydi. Nitekim o da yanına ilham perisi olarak gördüğü Madlib, alking Heads, Electric Wire Hustle, Spacek, Conan Mockasin ve Fela Kuti’yi aldı ve sadece yürümeye devam etti. Kırılma noktası: “Başkalarının müziğimi duymasına izin verecek düzeye gelmem yıllarımı aldı." diyen Hector Plimmer’in bir kırılma noktasına (ya da Artemis Günebakan’ın dediği gibi <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWJkZjYwY2U0YjIyMDAwOWIxN2IzYyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmFwb3MudG8lMjUyRmMlMjUyRmZpcnRpbmEtb25jZXNp""">Fırtına Öncesi</a>’ne) ihtiyacı vardı. Uzun süre program yaptığı NTS Radio aracılığıyla tanıştığı Kutmah’a gönderdiği şarkılar, elden ele geçerek Londra’nın en nadide kulaklarına sahip Gilles Peterson’a ulaştığında beklenen kırılma gerçekleşti. Çok geçmeden Tomorrow şarkısıyla Gilles Peterson’ın kürasyonundaki 2014 çıkışlı Brownswood Bubblers Eleven isimli derleme albümde yer bulan Plimmer, böylelikle müzik sahnesine resmî girişini de yaptı.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-11T12:52:58.016Z.jpeg" alt="Hector Plimmer - Next to Nothing"><figcaption>Hector Plimmer - Next to Nothing</figcaption></figure> İlk adanmış girişim: 2017 yılında yayımlanan ilk albümü <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWJkZjYwY2U0YjIyMDAwOWIxN2IzYyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY3bzlvQ2RVTmo2bERBSTJWMEFFSWZKJTI1M0ZzaSUyNTNEYXRpSnRXcmZTU0dLbU9xMUVqX0hmUQ==""">Sunshine</a> ile gediklisi olduğu Güney Londra sokaklarında daha da görünür hâle gelen Hector Plimmer, Nightmares on Wax, Amp Fiddler, Yussef Dayes ile birlikte pek çok mekânın konser tahtasına ismini yazdırdı. Yeterince destek toplayan ve kendi dinleyici kitlesini oluşturan Plimmer, geçtiğimiz yıl “Bu, şu anda kim olduğumu ve beni buraya neyin getirdiğini gösteren, uyumlu bir proje yaratmaya yönelik ilk adanmış girişimim.” olarak tanımladığı ikinci albümü <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYWJkZjYwY2U0YjIyMDAwOWIxN2IzYyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY1S2w0d3RnUkVUWDFhUVU1cHJqS1FPJTI1M0ZzaSUyNTNEZFBnWnZkT19UWXFwWjJWcmY4dW5uZw==""">Next to Nothing</a> ile çıkageldi. 13 şarkı, 44 dakika, altı farklı sanatçı, sekiz bambaşka iş birliği. Elde avuçta ne varsa vitrine çıkarmış bir yaratıcının dükkânına hoş geldiniz. Dokunduğunuzu satın alacağınıza eminim!

Öğrencilik yıllarında satın aldığı Korg MS2000BR synthsizer'ı ile Güney Londra müzik mirasını bugüne taşıyan Hector Plimmer'in hikayesi

Tuhaflığı kucaklamak: Hector Plimmer

Uzun bir süre hafızamla ilgili şüphelerim oldu. Sevdiğim filmlerin, müziklerin, sözlerin aklımda kalması, hafızamda yer etmesiyle ilgili hep boşluklar oluştu. Zamanla anladım ki hayatıma dâhil edip hiç unutmadığım şeyler, ya duygusal bir bağlamla içselleşti ya da hikâyesel bir örgüyle bütünün parçaları oldu. Saksafoncu ve besteci Joseph Shabason’u daha yakından tanıdıkça ardı ardına karşınıza çıkan hikâyeler peşinden gidilecek cinsten. En azından benim için öyle oldu. Müziğiyle kalplere ve zihinlere girerek içe dönük deneyimler yaşatan Joseph Shabason’un <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmODg0M2U4YTM2MmU4MDAwODUwZTNhMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRnRyYWNrJTI1MkYzSlY5S1R2RXJCSnpRaTlXY3I3b3VSJTI1M0ZzaSUyNTNEeFJ1TE9VZGhTei1VOU5wNUN2MmpSdw=="">Broken Hearted Kota</a> şarkısıyla başladığım yolculuğa sizi de davet etmek istedim.Varoluşsal sıkıntılar: Caz piyanisti bir babanın Afro-Küba müzik zevki eşliğinde büyüyen Joseph Shabason’un eline aldığı ilk enstrüman gitar oldu. Daha sonra hâlen devam eden Humber College Community Music programına katıldı ve 11 yaşında saksafon öğrenmeye başladı. Saksafon, 20’li yaşlarının başında enstrümanla varoluşsal sıkıntılar yaşayana kadar ve kendini tamamen caz müzikten uzaklaştırana kadar Shabason’un hayatında kaldı. "Asla isteyerek pratik yapmadım.” diyen Shabason, uzun bir süre faturalarını ödemek için çıktığı konserler dışında saksafonu eline dahi almadı. Ta ki 2010 yılında Destroyer grubuyla birlikte çalmaya başlayana kadar. Farklı müzik formlarını deneyimleyen Shabason, bu sayede enstrümanla olan ilişkisini de sorgulama fırsatı yakaladı.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-10-15T12:41:00.894Z.jpeg" alt="Joseph Shabason"><figcaption>Joseph Shabason</figcaption></figure>Dokusal müzik: Saksafonundan ayrı kaldığı dönemde hayatına Yamaha DX7 ve Roland JX-3P synthsizer’larını ekleyen Joseph Shabason, zamanla kendini müzikle ifade etmeye başladı. Enstrüman çalma keskinliğini bir kenara bırakınca hayatındaki izlerin peşine düştü. Bu değişim ilk olarak davulcu Kieran Adams'la birlikte kurduğu DIANA isimli synth-pop projesini doğurdu. Ardından Terry Riley, Gigi Masin, Masabumi Kikuchi, Midori Takada, Jon Hassell gibi müzisyenlerin ona aşıladığı dokusal müzik sayesinde bireysel çalışmalara yöneldi.İlk albüm: 20’li yaşlarının tamamını müzikal sorgulamalarla geçiren Joseph Shabason, ambient müzik ve minimalizm tutkusu sayesinde kendi yolunu açmayı başardı. Brian Eno’nun iyi müziğin göz ardı edilebileceği sözüyle önünü aydınlatan Shabason, bu sayede 2017 yılının en iddialı deneysel albümlerinden biri olan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmODg0M2U4YTM2MmU4MDAwODUwZTNhMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY1ZEFyRUV0b2tvQ0czeWN4ZWtoRnVjJTI1M0ZzaSUyNTNEUVdLcUlzQ2dSR200THg3bU1mWU5oUQ=="">Aytche</a>’yi kaydetti. Merkezine Nazi Almanyası’nın Yahudi Soykırımı’ndan kurtulmayı başaran büyükanne ve büyükbabasının yaşanmışlıklarını alan albüm, Shabason için geçirkenliğin ve dürüstlüğün sembolü oldu.Bir hastalığın ardından: Aytche albümünün açtığı kapıdan geçtikten sonra Joseph Shabason için geri dönüş mümkün değildi. Nitekim öyle de oldu. Parkinson’a yakalanan annesiyle yaptığı dejeneratif hastalık deneyimlerine dayanan röportaj, Shabason’un bir sonraki albümüne ilham verdi. Yeni albümü Parkinson hakkında konuşmak için bir platform olarak kullanmak isteyen Shabason, annesiyle olan sohbetini müzikal olarak yorumlamayı, onu şarkıların çatlaklarına yerleştirmeyi denedi. Shabason, 2018 sonbaharında yayımlanan ve annesinin adı Anne'i taşıyan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmODg0M2U4YTM2MmU4MDAwODUwZTNhMyZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkYzQXpjbGY3ODZ2aW03ak1FWGZEY2VHJTI1M0ZzaSUyNTNEZngxdm44U1ZTMVdfR2dUZG14ZEF4UQ=="">ikinci albümüyle</a> dokusal müziğine eşsiz bir anlam daha yükledi.Geçenlerde okuduğum bir kitaptan Douwe Draaisma’ya ait “Her insan içinde, hayat hikâyesinin sürekli yeniden gözden geçirilen bir ham taslağını taşır.” sözünü notlarıma ekledim. Görünen o ki Joseph Shabason, hayat hikâyesini yorumlamanın ve anlamlandırmanın bir yolunu buldu. Onun yaşanmışlıkları arasına kurulan empati köprülerinden geçmek, ben de bambaşka duygular uyandırdı. Umarım ucu size kadar dokunur.

synthsizer ile ilgili hikayeler