Hazal Yılmaz
LATEST STORIES
CO-WORK AT THE LOCKE
A freelancer's dilemma: Where to settle for a long ‘in front of the screen day', filled with Zoom, and Huddle meetings, while trying to juggle the revisions given at the last minute, while also waiting for an IRL appointment who is late due to tube strikes. The answer to the elaborate question is mostly the nearest coffee shop with a window seat (now that winter has come, not so comfy), the table on the back with two plugs (the night falls around 4 p.m., a bit somnolent), a co-working space (like a sailboat, the friend’s membership is always better) or a nice desk at home away from the bed, the kitchen, and the TV. Bermonds Locke, Tower Bridge But if I said, after trying all of the above, I found the ultimate solution to catch-22 and the answer is a hotel lobby. At the five Locke locations across London (Tower Bridge, Dalston, Aldgate, Millenium Bridge) you can see people designing shoes, websites, and briefings; writing dissertations or book chapters; on calls or meetings; lying on chaise longs or swings. The tune varies from bossa nova to nu-jazz and if you stick around long enough, you can participate in pop-up shows, exhibitions or workshops. Duly noted : At Bermondsey Locke, the coffee is provided by Shaman, you can bring sandwiches from home, no questions asked.
Vegan deli, it exists.
London’s approach to vegan food is pretty simple: let’s subtract animal products, eggs, and honey from the tasty heaven of plants and elevate flavour, zest, and innovation. It’s not about what’s taken off but the vegan parmesan added on top of a three-hour slow-cooked mushroom and lentil bolognese; carrot lox in between bagel sheets, mayonnaise infused chickpeas mixed with shallot for a quick sandwich. But even in this land of ‘London can make anything vegan, anything vegan can be made in London’ , a crucial element was missing. A deli where the ingredients are layered between two slices of bread, and the toasties are crunchy on the outside and soft at the centre. I use the past tense because now, it's here. The Third Culture Deli, counter The artisan team who developed c’e dairy? (formerly known as cheddar), bluffalo notzarella (once upon a time mozzarella) and rigotta, known as I am Nut Ok opened a vegan deli in town. It’s called The Third Culture Deli . Just follow the fresh baked croissant smell, you will encounter them in the middle of Broadway Market. Either sit at the counter, feel like you are teleported to the 50s because of the American diner-inspired interior or take away a sandwich, a cookie, an item or more from the racks on the back. You might even find discount -needless to describe them with an adjective ('vegan')- cheeses. What to order: In the morning, breakfast croissant sandwich with scrambled tofu. At noon, The Caprese is accompanied by sundried tomato pate and balsamic glaze. And the afternoons are for éclairs. Where : 29, London E8 4PH Heads up: The Third Culture Deli is open every day (!) from 9:00 a.m. until 7:30 p.m. Friday, on Saturday the closing time is 8:30 p.m. Bonus: There is always a new sandwich on the menu. I tried Reuben, toasted. It was yummy, mouth-watering, and delish.
Patchworks, Leyton
To some, me included, Saturdays, regardless of the previous night’s outcome are for discoveries. The spectrum according to the energy and hangover levels might vary from a new town (Margate, Folkestone, Whitstable to name a few) to a canal side pub, from a new stall in a familiar market, to a route taken accompanied by foxes. Needless to say, my favourite activity is the discovery of a new neighbourhood. Patchworks, Leyton community space With a 10:00 a.m. message flashing on my phone screen on a sunny October morning, I took the Jubilee line followed by route 158 to arrive in Leyton, for a flea market - I assumed. Instead, I found myself at Patchwork . Part furniture factory, part creative space. This community-driven venue with one of the best toasted vegan bagels I have ever tasted in London, has weekly workshops, markets, open mic nights, and gatherings for children. I’m going back on the 29 October for Culture + Street- Food Market. You can find your own reason to go on their website .
Love at first Voodoo bite
It was one of those evenings when I had to wait in line for EartH for a live gig. Or maybe one of the others, following a power yoga session. It can actually be even later when we used to dance at Brilliant Corners until it closed. I can’t remember my first encounter with Voodoo Ray's . All I can remember is the hunger and the fact that I was looking for a decent place to eat around the hood. At first, the smell of freshly baked pizza dough caught my attention, and then the music. I believe it was drum and bass. I entered, checked the counter, ordered El Niño, with vegan chorizo, and waited about two minutes while I gathered hot sauce from adjacent tables. After the first bite, the verdict was clear. From then on, Voodoo Ray's became my perpetual craving. At Dalston after disco nights out and at Peckham to start a good one. What to order? We, definitely, absolutely recommend Queen Vegan. It has artichoke hearts and green olives. Where: At Dalston 3:00 a.m. (yes, you heard that right) any given Friday or Saturday. Heads Up : Apparently, Voodoo Rays is now open in Manchester too, if you have friends living in the area, let them know. Bonus : Peckham branch has live jazz gigs on Thursdays. What is better than a slice (or two), accompanied by a glass (or more) of the frozen house margarita and saxophone.
An Arbitrary Guide
In London, you are predominantly in search of some things. The things vary from a night bus that takes you home to a repairperson, a pub serving food after 10 p.m. to a coffee shop with proper lemon cake, a table outside; a quiet hood, a roommate, a washer-dryer, a sewing machine. Me, I am searching for Mexican food, AKA burritos, tacos, enchiladas (and the list goes on). My perpetual forage started a few years ago when Crazy Homies in Notting Hill shut down. That spot was a superb combo of casual yet chic, serving the finest Tex-mex style wraps, a place where the dinner before the party at Trailer Happiness becomes a night in, around the table, ordering more tequila. I loved that scene so much that I offered to buy their carafe and shot glasses on multiple occasions, I helped them wipe the tables so I could stay until they closed. It didn’t matter that it was outside of my range for nights out, which is anywhere further away than a 30-minute bus drive home. For Crazy Homies, we would tolerate changing buses, waiting for long-overdue tubes, the drunk crowd(s) after 2 a.m. Since their “adieu”, reasons yet unknown, I’ve been searching for my next destination where the carrots and onions are pickled, guacamole is served accompanied by oven cooked tortilla chips, black beans with the exact right amount of cumin. Until that announcement, here is a list of Mexican savours for when you are craving tacos. Tacos Padre, Borough Market Tacos Padre , Borough Market: That al fresco taqueria is my go-to place after a visit to Tate Modern. It was founded by Nicholas Fitzgerald as a pop up venue in various places in London, Mexico City, Portugal, and Germany before finally opening its first permanent location in 2019. corrochio's , Dalston (c loser to Stokey ): Weekly, their menu changes ‘slightly’. Sometimes they would pick a greener tomato or a different herb to season it with. But their homemade blue corn masa flatbread and salsa borracha stays put. They have Taco Tuesdays, which means four street tacos for £12. They are also opening a bar/dance floor/hangout next door. Del74, Dalston: If you are a Dalston inhabitant who walks back and forth on Kingsland High Street, I’m sure you heard their tunes before. Del74 invites you in with El Sueño feat. Martina Camargo, you may now order Cauliflower Crackling. Club Mexicana , Kingly Court: I have been following them every stop of the way since their beginning as a Saturday night supper club in a Hackney cafe- a three-course taco feast accompanied by Wham! records, blow up flamingos, and LOTS of tequila. Breddos Tacos , Clerkenwell : Here is a perfect cure to a hangover, a long day at work, or just hunger: Baja Mushroom tacos, accompanied by Limontour (Jalapeno tequila, lime, St‑Germain elderflower liqueur.) Mayahuel Mezcalaria , Marylebone: Mezcals, tequilas and other agave-based spirits from independent producers. This one is a little costly but gets you into the spirit of Mexico City. Important notice: I’m saddened to announce that, while preparing An Arbitrary Guide (to London Mexican Food), I have learned that Taco Queen in Peckham Rye is closed.
Şarap nasıl vegan olmaz?
"Ne vegandır, ne değildir?" tartışmalarında insanı en şaşırtanlardan biri şarabın vegan olmayabileceği gerçeği. Peki esas maddesi üzüm olan bir sıvı nasıl vegan olmaz? Tahminler yürütüldüğünde akla pekâlâ şunlar gelebilir: İncir ve şeftali örneklerinde olduğu gibi üzüm içine yerleşmiş kurtçukların preslenme aşamasına dâhil olmasıyla. ❌ Doğada bunlar yaşanıyor olabilir — geceleri yuttuğumuz sinekler, farkına varmadan midemizde sonlanan karıncalar veganlığı bozmaz. Veganlık, karbon ayak izimizi azaltmak için elimizden geleni yaptığımız dünyada, hayvanların da insanlar kadar yaşamaya hakkı olduğuna dair bir inanç. Bunun uğruna tatlardan ve alışkanlıklarımızdan vazgeçtiğimiz bir yaşam biçimi, ulusal sınırları ve duvarları hiçe sayışıyla belki de ileriki yıllarda insanları bir araya toplayacak politik bir duruş. Dolayısıyla hayır, aradığımız yanıt bu değil. Acaba şarabın tatlandırılma aşamasında bal mı kullanılıyor? Çünkü bal, vegan değil — insan, arıların kendileri için ürettiği balı alıp yerine vitaminden yoksun şekerli bir besin maddesi koyuyor; arıların direncini düşürüyor, ömrünü kısaltıyor ve kraliçe arının kovanı terk etmemesi için kanatlarını kesiyor. ❌ Hayır. Zaman zaman şeker takviyeleri yapılıyor olsa da şaraba bal eklenmiyor. Fakat bu yazıyı yazarken edindiğim bilgilere göre kökleri MÖ 7000 yılında Çin’e kadar uzanan bir bal şarabı kültürü var. Onu elbette içmiyoruz. Yoksa sorun şişenin mantarında mı? Çünkü mantar ne bitki ne de hayvan. ❌ Evrimsel hayat ağacının üç esas dalından biri, ökaryot grubu. Fungi, mantarlar âlemindeki familyalardan biri. Bilimsel olarak hayvanlar âlemine daha yakın olsa da mantarın merkezî bir sinir sistemi olmadığı için vegan beslenmeye uygun olduğu kanıtlandı. Bu konuda teoriler süredursun — şarap mantarı, meşe mantarı ağacının ( quercus suber ) kabuğundan yapılıyor. Aradığımız yanıt burada değil. Bal, mantar ve gözle görünmeyen, muhtemelen çoktan ölmüş solucanlar, böcekler, sinekler şarabın vegan olmama sebebi değilse o hâlde problem nerede? Hiç aklınıza gelmeyebilecek filtreleme de. Berrak bir sıvıya ulaşmak isteyen firmaların şarap üretiminde kullandıkları inceltici maddeler arasında kan ve kemik iliği; süt proteini kazein; deniz kabuklularının kabuk liflerinden çıkarılan çitin; yumurta akından elde edilen albümin; balık yağı; hayvansal atıkların kaynatılmasıyla elde edilen jelatin ve balık mesane zarından yapılan balık tutkalı bulunuyor. Neyse ki Türkiye’de bu çok rastlanılan bir yöntem değil. Sevilen , Urla , Arcadia , Pamukkale , Ayda , Baruso , Barbare , Gülor , Kavur (2011 ve sonrası), Melen , Umurbey , Sezar , benim vegan şarap listeme girenler ama emin olmak için özellikle küçük üreticilere filtreleme işlemini danışmak şart. Yurt dışında masada açılan veya marketten aldığın şarabın etiketinde "vegan" yazmıyorsa kontrol etmek için uluslararası bir kaynak da bu bağlantı da mevcut.
"Dolapdere'de villalar, siteler yok. Camdan cama muhabbetler, turşucular, günaydınlar ve filozoflar var."
Trafik. Baki. Bahriye Caddesi 'nin fırını önünde sıkışınca ekmek kokuları doldu arabaya. Kırmızı, yeşile dönüp durdukça ilerliyoruz olduğumuz alanda. Yüzüme sıcak ve asfalt çarpıyor. Ufuk, Sururi Parkı 'nı geçtikten sonra biraz daha açıldı. Ne güzel isimler: Bahriye Caddesi, Sururi Parkı. "Geç kaldım, kalıyorum, kesin kalacağım," endişelerini bir kenara bırakıp sağımda ve solumda yükselen binaları izlemeye başlıyorum. Eski yıllarda havaalanından dönerken gece yarısı açık manavlarından limonu, şeftaliyi kese kâğıdına doldurmak için durakladığım; tamponunda "Kaderimsin" yazılı, ışıltılı arabalarıyla fiyaka atan mahallenin gençlerine denk geldiğim Kasımpaşa 'dan Dolapdere'ye uzanan yolda, şimdi Sheraton Otel, Yargıcı Genel Merkezi, Shopi go binası, Dirimart Galerisi, Evliyagil Müzesi, Pilevneli binaları dikili. Lastiklerin sergilendiği kaldırımların cansız mankenler dizili vitrinlerle birleştiği kavşakta, dadaist bir şeyler oluştuğunu düşünmeye başladığım noktada "Tamam," diyorum. "Geldik." Sağda, siyah boyalarla futbol topuna benzetilmeye çalışılan plastik top, araba altına kaçtığı için ağlayan çocuğu geçince Çin Lokantası'nın yanında ineyim. Arkadakiler kızmasın, korna velvelesi başlamasın diye ani bir hamleyle çıkıyorum. Başındaki hasır şapkasıyla güneşten korunmaya çalışan oğlan "May I?" diyerek tutuyor kapımı. Sonra da henüz boşalttığım koltuğa oturup kırık Türkçesiyle "Gayrettepe lütfen," diyor. Pek centilmen. Durup dururken cinsiyet atamış oldum. Kibar... Birey? Dolapdere'nin eklektik kozmopolitizmine hoş geldim. Dedesi semtin ilk sakinlerinden olan Rinaldo Marmara 'nın kaleme aldığı Pangaltı (Pancalti) kitabında, 1860'larda mahalleye yerleşen, İtalya'dan gelen göçmen Giovanni Battista Pancaldi 'den adını alan Pangaltı ve başlangıçta küçük bir Rum köyü olan, Rumca "at ahırları" anlamına gelen Tatavla , bugünkü adıyla Kurtuluş mahallelerinin kapı komşusu, Dolapdere sokaklarındayız bugün. Hah! Ali (Özbatur) de geldi! Panayia Avangelistria Kilisesi'nin çanları bizim için çalar mı diye beklerken arabalar üstünden geçsin de çiğnesin diye yola serilen halıların olduğu sokaklarda gezeceğiz. Zil yerine "Çekilin!" diye bağıran çocukların arasından ilerleyip mural 'lere, tag 'lere, pencereler önündeki ortancaları çevreleyen ferforje korkuluklara bakarak yürüyoruz şimdi. "Aliiii, eve gel!" diye bağırıyor bir başka Ali'nin annesi. Gazozu sağ elinde, sol eli cebinde, arkadaşlarına "Bay bay!" dedikten sonra sesin geldiği yöne ilerliyor öbür-Ali. "Acaba şu 1855 yılında siyasi sığınmacı olarak ülkesinden ayrılarak İstanbul'a yerleşen Polonyalı şair Adam Mickiewicz'in evi mi?" diye soruyorum. "Hayır. O Tatlı Badem Sokak 'ta," diye mahallenin ünlülerini anlatıyor bize bizim-Ali. Ali (solda) ve oto yıkamacı Mehmet Abi Ali, 5 yıldır Dolapdereli. Taşındığı yıllarda Arter binası, Pilevneli Galerisi , Dirimart henüz yok. Sabah beşte kapıda kaldığı için balkonundan kendisininkine atlamak isteyen komşusu; mahalleli delikanlılar arasında sık sık çıkan kavga sesleri; camdan cama, sigara eşliğinde gıybet saatleri; "Gel bir çayımızı iç, içini dök," diyen oto tamircisi Mehmet Abi var. Neden buradasın Ali? Başlıyor sohbetimiz. Ali'nin müdavimi olduğu Kurtuluş'la Dolapdere'yi bağlayan Eşref Efendi Sokak 'ta Kot Sıfır 'dayız şimdi. "Aile evinden çıkmayı planlıyordum. Uzun yıllar Gümüşsuyu 'nda yaşadım. Beyoğlu luyum. Okula orada gittim. Gençliğimle ilgili ilk anılarım Pera sokaklarında. Dersten çıkardık. Tophane 'de adam bıçaklanırdı, onu hastaneye götürürdük. Keşmekeş hayata alışkınım. Bakınmaya başladım. Nerede yaşarım? Cihangir 'de ev tutsam, iki gün sonra 'Bu bina yıkılacak, çıkın,' diyecekler; evim, elimde kalacak. Gayrettepe , Balmumcu 'da biraz daha uygun fiyatlı evler var. Ama yok. Gitmek istemedim oralara. Birçok kültürün ortasındaki Dolapdere çıktı karşıma. Mahalle hayatına sahip ama steril değil. Bir tarafı tanıdık, bir tarafı canlı. Oto tamircileri ve inşaat alanları ortasında, o zamanki okulum İstanbul Bilgi Üniversitesi var mesela. Yürüdüm, bakındım. Oldu. Dolapdere'ye taşındım. İlk zamanlarımda yeni yer korkusu vardı. Burada birey olarak kendimi ne kadar dışa vurabileceğimi bilemiyordum. Kapalı bir mahallecilik olduğunu, dışarıdan gelenin kabul edilmeyeceğini sanıyordum. Alakası yokmuş. Şimdi Dolapdere'nin herkesi kucaklayabilecek bir çorba olduğunu düşünüyorum. 90'lar jenerasyonunun içine doğduğu bir hayat tarzı var burada. Manavın 'Günaydın,' der, 'Fırından taze çıktı ekmek,' diye seslenirler arkandan. Masalar, sandalyeler, çocuklar, kucağa açılan piknikler, müzik, zaman zaman kütüphaneler sokağa taşar. Kapı önü sohbetleri vardır. İçeride yan gözle dizi izlenirken sigara tüttürülür mesela, çekirdek çitlenir. Tenekede ateş yakılır ve etrafında muhabbet edilir. Bir yerden bir yere giderken merhabalaşıp çay içilir. Bizim mahallenin oto tamircisi Mehmet Abi, sabahları 'Gel, börek yiyelim,' der. Fill 'e uğrarım. Serkan Abi 'yle felsefe konuşuruz. Geçenlerde keyfim yoktu bir gün. Mehmet Abi çok zorladı. 'Gel, otur,' diye. Ben kaçmaya çalıştıkça 'Otur be,' dedi, çayı söyledi o sırada. Havadan sudan konuştuk. Üstü kapalı, içten gelen bir dayanışma, unuttuğum insani bir taraf vardı, değerli hissettim. Biz sürekli iş konuşuyoruz diye düşündüm eve gittiğimde o gün. 'Ne haber, nasılsın?' demeyi unutuyoruz. Hayatı akıtmıyoruz. O iyi niyeti burada bulmak iyi geliyor bana. Etrafındaki insanları tanımaya açık oluyorsun. 800 daireli distopik apartmanlar yok burada. Aynı eşikten geçtiğin 200 kişiyle paylaştığın tek bir adres yok. Kınalı Keklik Sokak 'ta oturuyorsun mesela. Bir pencere açıyorsun, o sırada karşı komşun da camda. Gelene geçene bakınıyor. Birden hayatlarımız birbirine açılıyor, aradan mesafeler kalkabiliyor, apartman kapıları kapandığında birbirinden ayrışmıyor. Ben Dolapdereliyim. Kimliğimin parçası buralı olmak. Buradan bir gün taşınabilirim ama sebebi Dolapdere'yi bırakmak değil, başka bir Ali olmak olur." O sırada Gökçen devreye giriyor yandan. Sigarasını tüttürürken bizi duymuş. Mahallenin "Elalem ne der?" kaygısıyla yaşayanı sınırlayabilen hâlinden bahsediyor. "Bazen iyi geliyor," diyor, "kimsenin seni tanımadığı binalarda, birbirinin aynı, okul forması gibi sosyokültürel yapıların belli olmadığı sitelerde, betonlarda yaşamak. Doğduğun mahalle sende hem aidiyet hem de onunla gelen sıkışmışlık yaratabiliyor," diye devam ediyoruz sohbete. Yaşamayı seçtiğin mahalle, kan bağı olmayan ailen gibi belki de. Onun içinde buluyorsun kendini, şimdini ve geleceğini. Kot Sıfır'ın Pearl Jam çalan zamanından çıkıp Despina'nın, Niko'nun yaşadığı Tatavla apartmanları önünden geçerek ilerliyoruz. "İleride belli ki olay var, şu yandan kaçalım," diyor Ali. Adana Ocakbaşı 'na bir bakalım.
Galata Apartmanları
Ayşe Derin Öncel'in Galata'da yeni bir konut tipi: Apartman kitabının başında anlattığı gibi: "Beyoğlu'nun kozmopolit nüfusunun 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren artmasıyla ortaya çıkan konut ihtiyacını karşılamak amacıyla, Osmanlı veya yabancı usta ve mimarlar, yeni bir konut tipinin gelişmesini sağlayacaklardır. 19. yüzyılın başından itibaren İstanbul'da diğer mahallelerde de yaygınlaşmaya başlayan bu konutlar, apartmanlardır." Bu konut tipinin ilk örnekleri olarak kabul edilebilecek Galata apartmanları yüksek tavaları, asansörlerin olmadığı binalarda yedi sekiz kat çıkılan terasları; trabzanlı, dar merdivenleri, taş ve tuğla duvarları, koridordan şöyle bir yürüyüp, soldaki pencerenin önünde durunca deniz, kule, martı manzaralarıyla misafirleri şaşırtır. Kamondo Apartmanı , 1858-1895 yılları arasında yapılmış, Felek Sokak, 22 Dikeos Apartmanı , 1895-1905 yılları arasında yapılmış, Serdar-ı Ekrem, 73 Barnathan Apartmanı , 1895-1905 yılları arasında yapılmış, Tımarcı, 26 Braunstein Apartmanı , 1874-1895 yılları arasında yapılmış, Serdar-ı Ekrem, 28 Freidmann Apartmanı , 1895-1905 yılları arasında yapılmış, Galip Dede, 149 Casaretto Apartmanı , 1874-1895 yılları arasında yapılmış, Tatarbeyi Sokak, 2 Mimicopoulo Apartmanı, 1895-1905 yılları arasında yapılmış, Lüleci Hendek, 124 Apergi Apartmanı , 1874-1895 yılları arasında yapılmış, İlk Belediye Caddesi, 8 Yanissopoulo Apartmanı , 1895-1905 yılları arasında yapılmış, Otçu Sokak, 5 Chrissostomos Apartmanı , 1895-1905 yılları arasında yapılmış, İlk Belediye Caddesi, 45 Bu yazı 11 Temmuz 2021 tarihinde Soli' de yayımlanmıştır. Daha fazla Galata için buradan ve şuradan buyurun.
“Aman dikkatli olun, karanlık olunca da fazla oralarda gezinmeyin”
Galatasaray’dan Tünel’e yürürken “Aman dikkatli olun, karanlık olunca da fazla oralarda gezinmeyin” diye uyarıldığımız yıllardı. Refik’in sandalyelerinin ve insan kahkahalarının sokaklara taştığı, yoldan geçerken birinin masasına tabure çektiğimiz. Ela’nın salatalarından hardal ve nar ekşisinin muhteşem bir ikili olduğunu öğrendiğimiz. Gramafon ’da Mor ve Ötesi’yle, Beyoğlu ahalisi için çıkardığımız fanfin adlı fanzinimiz için röportaja oturduğumuz; 50 nüshasını gittiğimiz mekânlara bıraktığımız. Henüz Babylon ’un bile müziğinin başlamamış olduğu zamanlar. Hazal, Vacilando İstanbul'da Annem, biraz daha aşağıda, o dönemin anılarında Kuledibi olarak geçen mahallede, bir dört duvar arası satın aldı. “Oralar hep iş yeri, oralarda yaşanmaz,” diyenlere aldırmadı. Schorr ailesinin mimarları tarafından 1891'de yapılmış; bir zamanlar çamaşırhane olarak kullanılan, teras katı olarak kabul edildiği için değer görmeyen bir "chambre de bonne." İçerisinde kalasların üzerine tünemiş martıların ikamet ettiği, tahtaları çürümüş, naftalin esanslı, yukarı çıkarken kırık mermer merdivenlerden birer ikişer atlayarak ulaştığımız bu evin çok kısa bir süre sonra İstanbul’u düşündüğümde aklıma gelen tüm anıların içinde olacağını bilmiyordum henüz. Ustalar girdi. Elektrikçiler çıktı. Para bitti. Duralım. Babylon açıldı. John Lurie & The Lounge Lizards henüz Babylon içki ruhsatını almamış olduğu için vişne-soda eşliğinde dinlendi. Biraz para birikti. Parkeler ne renk olsa? Meşe, kayın, diş budak? Kulenin dibinde, kulaklıklarıyla duran Gotan Project’ten Christoph H. Müller olabilir mi? Kesin o. “Merhaba, çok heyecanlıyım, akşam sizi dinleyeceğim için,” desem mi? Duvarların rengine karar verelim. Ve terasın mermerlerine. Kapılar. Ah, ve kapı kolları, elektrik düğmeleri, musluklar. 2003’te bombalar patladı. Michael Franti bütün bunlara rağmen İstanbul’daydı. Ve biz, artık . Galata ’da. Serdar-ı Ekrem üzerinde 2000’lerin başlarında Galata sokaklarında karşımıza çıkanlar şunlardı: Sabahın en erken saatlerinde, kulenin önünde turist sıraları oluşmaya başlamadan önce sade kahve isteyip mizah dergilerinden birini, tercihen Penguen’i açtığımız Gündoğdu kahvesi; çift kaşarlı tost, yanında greyfurt suyu için uğranılan, pazar günleri kapalı olmasıyla ünlü Petek Büfe ; Çin Seddi yolculuğundan yeni dönmüş fotoğrafçı Arif Aşçı; güvenlik görevlisiz, elimizi kolumuzu sallayarak girdiğimiz Naib Bey ( Doğan) Apartmanı terasından izlenen gün batımları; arada bir o güneşe veda ederken müzikleriyle bizi ihya eden Siya Siyabend, Brooklyn Funk Essentials, İlhan Erşahin; Büyük Hendek Caddesi ’nden şişhaneye varmadan önceki köşede, sağda, adını asla hatırlamadığımız için hep bu şekilde anlattığımız büfenin simitlerinin kokusu; lambacılar; sık sık atan sigortalar yüzünden bol bol elektrikçi; PJ Harvey, Nick Cave. Müzikleri değil. Suretleri . Kamondo Merdivenleri aşağısında buluşulan arkadaşlar; yirmi geçe ve yirmi kalalarda kalkan vapura koşanlar; The Guardian, Independent, New Yorker dergilerinin İstanbul turuna çıkmış editörleri, yazarları; caz festivalinde sahne almaya gelmiş, Galata’nın büyüsüne kapılmış müzisyenler; Güney Restaurant , henüz mahallenin esnafının uğrak yeriyken, bulgur pilavı üzerine az kuru koydururken. Ve fotoğraf makineleri. Her taraftan kuşatmış olarak kuleye doğrultulan telefonlardan bahsetmiyorum. Leica, Zenith, Nikon’un analog hâli. Yahudi kasap; Ermeni elektrikçi; Rum boyacı; Suriyeli şair. Önce Tünel ’den aşağı inen güruhların keşmekeşi doldu mahalleye, Netses ’ten yükselen 45’liklerin sesi kısıldı, Serdar-ı Ekrem’de Mavra açıldı. Yaşasın . Önünden geçerken çöktük taburelerine. Yanımızda oturanlardan biri obuasını aldı, birdenbire konser başladı. Bir başka köşede Şirin Fırın açıldı. Sumahan , sabaha kadar devam eden partilerin ve birtakım evlerden gizlice çıkılan teras muhabbetlerinin merkeziydi. Şirin Fırın'ın olduğu bina satıldı. Büyük Hendek 'e taşındı. Dereotlu poğaçalarının tadı değişmedi ama. Doğan Apartmanı kapısında paparaziler birikti. Cephesi boyandı. Çocukluk anılarımız da, diye düşündüm. Onlarla birlikte. Güvenlik görevlileri, İstanbul’un — iddialı olacak diye tereddüt etsem de — en iyi manzarasına çıkan merdivenlerin kapısını halka kapadı. Kiralar arttı. Kiralar daha da arttı. Başka teraslar bulduk biz de. Rigo , Cuppa , Urbach Apartmanı ’nın tepesinde. Bir ara, Berlin’deki parti köprüsü Admiralbrücke emsalinden yola çıkarak insanlar doluştu meydana geceleri. Özgürlüğü yaşamak, sokağı partiye çevirmek teoride güzeldi de, sabahları çöplüğe dönmüş bir mahallede oturmaya isyan etti buralılar. Galata bocaladı. Bir süre. Yeniden huzurunu bulana kadar. Serdar-ı Ekrem üzerinde, sağda Mavra Yirmi yıl sonra, bugün camları açtım. Martılar aynı. Denizin mavisi de. Müsilaj görünmüyor ufukta. Aşağıda "Dalgalandım da duruldum" şarkısını altıncı tekrarda söylüyor Selma, tek kişilik mahalle gazinosunda. Arka fonda Galataport 'un inşaat sesleri. Çıktım evden, sokaktayım şimdi. Köşedeki bina, yine, tamiratta. Muhtar Saim “günaydın,” diyerek geçiyor yanımdan. Federal 'den kahve alıyorum. Otursam mı? Yok. Galata sokaklarında dolaşayım biraz daha — kule önünde poz veren gelin ve damatlar arasından zigzaglar çizerek, tepemizden sesi eksik olmayan drone’lara teessüflerimi bildirerek, "Şu yanımdan geçen kedi Azman’ın kızı mı acaba? Çok benziyor," diye düşünerek, 20 yıldır tadı hiç değişmeyen simitlerin kokusunu içime çekerek. Kumbaracı Yokuşu 'na doğru gideceğim. A Hidden Bee 'ye bakayım. Oradan devam ederim. Tophane 'ye, Çukurcuma 'ya, Cihangir 'e, yol nereye peşinden sürüklerse. Dünyanın hemen her dilini duyabileceğin bir mahalle Galata, hâlâ. Bazı günler kalabalığıyla bezdiren, aniden davet edildiğin evde kuleyi karşında bulduğunda kendine yeniden aşık eden. Galatalı olmak hayatın bizzat kendisi. Tünel ’den meydana inişli , Karaköy ’den çıkışlı ; Şişhane ’ye varıp Salon ’dan yükselen sesleri, yıllardır görmediğin tanışıklıkları görünce mutlu.
