4 Aralık’ta Michel Barnier başbakanlığındaki hükümetin, Ulusal Meclis tarafından gensoruyla düşürülmesinin ardından Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Temmuz ayındaki erken seçimden sonra izlediği “oyalanma” taktiğini bu kez uygulayamadı ve 73 yaşındaki tecrübeli siyasetçi François Bayrou’yu 13 Aralık’ta ülkenin yeni başbakanı olarak atadı. Bayrou bugüne kadarki hükümet belirleme aşamalarında adı adaylar listesinin üst sıralarında olan, Fransız seçmenler için tanıdık bir isim. Kendi partisinin çalışanlarını Avrupa Parlamentosu (AP) fonlarıyla finanse ettiği iddiasıyla hakkında açılan davalar nedeniyle göz önünde olmayı tercih etmeyen Bayrou, bu yıl aklandığı bu hukuki süreç olmasa başbakan olmak için muhtemelen bu kadar beklemesi de gerekmeyecek aktif bir siyasi figür.Bir yılda dört başbakan atayan ve Ulusal Meclis’te arzu ettiği çoğunluğa ulaşabilmek için meclisi feshederek ülkeyi erken seçime götüren Cumhurbaşkanı Macron, Michel Barnier hükümetinin gensoruyla düşürülmesiyle son elli yılda Fransa’da görülmemiş bir siyasi düğüme yol açtı ve kendi meşruiyetini de tehlikeye attı. Öyle ki Macron, sayıca meclisteki birinci grup olan sol ittifakın en önemli bileşeni La France insoumise (Boyun Eğmeyen Fransa) ve aşırı sağcı Rassemblement national (Ulusal Birlik) tarafından istifaya davet edildi. Macron’a yönelik hoşnutsuzluk Ulusal Meclis’te gensorunun taşıyıcısı bu iki partinin izlediği siyasetin ötesine çoktan geçmiş durumda.&nbsp;Bilgi notu:&nbsp;Fransız haber kanalı BFM TV’nin yaptırdığı bir kamuoyu yoklamasının sonuçlarına göre Fransız seçmenlerin %61’i ülkenin siyasi gidişatından endişeli olduklarını ifade ediyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Uzlaşma adamı mı Macron'un adamı mı?</h2>Hâl böyle olunca, giderek zayıflayan konumunu toparlamak için Macron, 2017’den beri kendisine desteği esirgemeyen merkez sağcı, Planlama Yüksek Komiseri Bayrou’nun tecrübesine sığındı. Kendisini “uzlaşma adamı” olarak tanımlayan yeni başbakan, 2007'den beri soldan, merkezden ve sağdan reformistleri ortak bir yol bulmak için biraraya getirme hayalini yaşatıyor.&nbsp;Nitekim, 2017 cumhurbaşkanlığı seçimlerinden hemen önce yıldızı parlayan eski Ekonomi, Sanayi ve Dijital İşler Bakanı, genç Macron’un En Marche! hareketinin (Emmanuel Macron’un isminin baş harflerine gönderme yapan “Yürüyüş” hareketi) teorisyeni de Bayrou’dan başkası değil. Merkez sağ ve merkez solun seçmen nezdinde yarattığı hayal kırıklığını Nicolas Sarkozy iktidarı sırasında tespit eden Bayrou kendisini kararlı bir şekilde merkezde konumlandırdı ve “temiz siyaset” vurgusuyla siyasetteki yozlaşmaya dikkat çekerek bu konumunu sağlamlaştırdı. Mayıs 2007’de kurduğu Mouvement démocrate, Mo-Dem (Demokratik Hareket) Partisi ile sağ ve sol için bir orta yol önerdi. 2002, 2007 ve 2012 yıllarındaki seçimlerde üç kez cumhurbaşkanı adayı olan tecrübeli siyasetçi, 2007 seçimlerinde %18,57’lik oy oranıyla üçüncü oldu ve siyasi konumunu pekiştirdi.2012’deki cumhurbaşkanlığı seçimlerinde temiz siyaset düsturunu öne çıkararak Sarkozy karşısında aday oldu, sağın oylarının bölünmesini sağladı ve dolaylı şekilde Sosyalist Parti’nin (PS) adayı François Hollande’ı destekledi. Fransa’nın gelmiş geçmiş popülaritesi en düşük cumhurbaşkanı olarak görev süresini tamamlayan Hollande’ın sol seçmen üzerinde yarattığı hayal kırıklığının iyice görünür kıldığı merkez siyasetin çöküşü, sağı ve solu birbirine yaklaştırmaya çalışan ve merkezî bir uzlaşı zemininde tekrar tanımlayan Bayrou’nun fikirlerini pekiştirdi.&nbsp;Bu durum ne sağda ne solda konumlanan orta yolcu Makronizmin inşasına katkı sağlamasını kolaylaştırdı. 39 yaşındayken, “nitelikli ve liyakat sahibi bir ekip eşliğinde reformlar yapma” sözüyle ülke yönetimine gelen Macron’un ilk Adalet Bakanı olan Bayrou, yukarıda sözü edilen hukuki süreç nedeniyle geri çekildi ve gölgede kalmayı tercih etti. Bu süreçte Macron’un önünü açmaya ve genç cumhurbaşkanına tecrübeleriyle yol göstermeye devam etti. Daha da önemlisi Macron’un ikinci döneminde meclisteki ittifakına partisiyle bizzat ortak oldu.İspanya sınırına yakın Pyrénées-Atlantiques bölgesinde çiftçi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Bayrou, Fransa taşrasının sosyolojik yapısını çok iyi bilen, Katolik inancına sahip altı çocuklu bir sağ siyasetçi. Bu özellikleri onu aşırı sağın söylemlerini anlamlandırma ve bu söylemler karşısında siyaseti merkeze çekme konusunda ehil kılıyor. Nitekim 2022 cumhurbaşkanlığı seçimleri sırasında aday olmak için gerekli imzayı toplamakta zorlanan aşırı sağcı Marine Le Pen’e destek vererek hem seçimlerin temsile ilişkin meşruiyetine gölge düşmesinin önüne geçti hem de aşırı sağcı bu siyasetçiyi marjinal alandan siyaset oyunun içine çekmeyi hedefledi.&nbsp;Öte yandan, 1993-1998 yılları arasında E. Balladur ve A. Juppé hükümetlerinde yürüttüğü Millî Eğitim Bakanlığı görevi sırasında edindiği tecrübe ve fırsat eşitliğine dayanan bir eğitim politikası benimsemiş olması Bayrou’yu solla da konuşabilecek bir siyasetçi hâline getirdi. Nitekim başbakanlığı açıklanır açıklanmaz gelen ilk tepkiler arasında FSU-SNUipp eğitimci ve veli birleşik sendikasının alanın sorunlarına aşina olan Bayrou’nun gereken önlemleri alacağı yönünde&nbsp;ümitli bir beklenti içinde olduklarını ifade eden açıklamaları yer aldı.Cumhurbaşkanının yakın çevresi, Fransız siyasetinin içinden geçtiği bu girdapta tam da merkezle özdeşleşmiş, tecrübeli, seçmen nezdinde tanıdık ve daha da önemlisi uzlaşmacı kişiliğiyle güven veren bir başbakanın Ulusal Meclis’te üç blok arasındaki tıkanmış diyaloğu aşabileceğini öngörüyor. Le Monde gazetesinin 14 Aralık tarihli kulis haberinde iddia edildiğine göre ise Ulusal Meclis’teki cumhurbaşkanlığı ittifakını dağıtmayı terennüm ederek Macron’a kendisini tabir yerindeyse bir can simidi olarak dayatan başbakan, temiz siyaset söylemine gölge düşüren hukuki süreci de aklanarak geride bıraktığına göre, sahneye çıkma zamanının geldiğine ikna olmuş durumda.&nbsp;Sahneye 73 yaşında kavuşmuş olması gerçeğini tecrübe vurgusuyla bir avantaja dönüştürmeye hazırlanan Bayrou, yerine geldiği Barnier’den oldukça farklı bir imaj ortaya koyuyor. Siyasetçi özelliklerinden ziyade Avrupa Birliği (AB) teknokratı kimliğiyle tanınan Barnier’nin azınlık hükümeti tam da siyasi bir krizle dağılırken bu kez başbakanlık konutu Hotel Matignon’daki yeni mukim Macron’un bütçesini siyasi uzlaşıyla meclisten geçirmeyi hedefliyor. Diğer bir ifadeyle, Macron bir teknokratın yapamadığını bir siyasetçinin başarabileceğine umut bağlamış görünüyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bayrou'yu bekleyen zorluklar</h2>Ancak sıralanan tüm bu niteliklerine rağmen François Bayrou’nun bir yıldan kısa bir süre içinde atanan üç selefinden daha başarılı olacağına işaret eden ne siyasi bir uzlaşı ortamı ne de bunu talep eden bir meclis kompozisyonu var. Aşırı sağı temsilen RN lideri Jordan Bardella grubunun kırmızı çizgilerini hatırlatarak bekle-gör stratejisini benimsediklerini ifade etti. Sol ittifakın ana bileşeni LFI’den Manon Aubry Bayrou’yu "Makronizmin vücut bulmuş hâli" olarak tanımlarken LFI’in lideri Jean-Luc Mélenchon soldan bir başbakan atanmadıkça milletvekili&nbsp;seçimlerinin sonuçlarına hâlâ&nbsp;saygı gösterilmediği gerçeğine dikkat çekerek köprüleri daha ilk andan attı ve Matignon’da Başbakan’la görüşmeye partisinin katılmayacağını ifade etti. Merkez sol PS lideri Olivier Faure ise uzlaşının gerekliliğine dikkat çekmekle birlikte sol ittifakın ortak söylemine sadık kaldı ve soldan bir başbakan atanmadıkça partisinin muhalefette kalacağını duyurdu.Barnier hükümeti, Anayasa’nın 49/3 maddesini devreye sokarak meclis onayı olmadan bütçeyi geçirmeye çalışmış, bu girişim hükümetin gensoruyla düşürülmesine yol açmıştı. Selefiyle hemen hemen aynı baskılara maruz kalacak olan Bayrou’dan muhalefetin en belirgin beklentisi 49/3’ü tekrar gündeme getirmemesi. Ancak bütçe açığının Fransa’nın GSYH’sının %6’sına ulaşmış olması nedeniyle bütçe kısıtlamaları, vergi artışı gibi netameli konular başbakanın masasında bekliyor.&nbsp;Fransa’nın bütçe açığını azaltmayı “ahlaki bir sorumluluk” olarak gördüğünü ifade eden Bayrou, kendisine yüklediği bu sorumluluğun altından kalkabilecek zemini oluşturmakta bir hayli zorlanacak. Öte yandan selefi gibi gensoruya maruz kalmadan bütçeyi geçirmeyi başarsa bile Macron’u emeklilik reformu ve vergi artışları konusundaki politikalarını revize etmesi konusunda ikna etmesi gerekecek. Bunlara ek olarak farklı alanlarda devam eden grevler sosyal hoşnutsuzluğu perçinlerken toplumun beklentilerini karşılama sorumluluğunu da yeni başbakanın omuzlarına yüklüyor.&nbsp;AB’nin MERCOSUR’la (Latin Amerika ortak pazarı) yaptığı anlaşma nedeniyle çiftçiler, pazar payı azaltılması yönündeki kararlar, ağır iş yükü ve yetersiz maaşlar nedeniyle eğitimciler grevdeyken toplumsal huzursuzluğa çare olabilecek politikalar üretmekten hayli uzak bir siyasi ortam göze çarpıyor. Böyle bir ortamda da Bayrou’nun en gerçekçi hedefinin göreli bir siyasi uzlaşıyla Macron iktidarının başka bir yol kazası olmadan 2027’ye ermesini sağlamak olduğunu söylemek mümkün görünüyor.

Yerel ve uluslararası gündemi yakalamak için bir başucu kaynağı; her hafta seçim dosyaları, kamuoyu araştırmaları, analizler ve Son Düzlük podcastle yayında!

Türkiye'yi yakala, dünyayı anla.

Spektrum

Fransa'da Michel Barnier'nin 3 aylık başbakanlık döneminin Meclis'in gensoruyla sona ermesinin ardından Devlet Başkanı Emmanuel Macron, hükümet kurma görevini François Bayrou'ya verdi. Parlamentoda kendi başına çoğunluğu bulamayan sağ ve sol partiler, Makronizm'e karşı durduklarını net bir şekilde belli ettiler. Ateşten gömleği giyen Bayrou'yu zor bir görev bekliyor.

Portre: François Bayrou, Fransa’daki siyasi düğümü çözebilecek mi?

Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron, Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partisinin ciddi destek kaybettiğini görmesinin ardından, kendi ifadesiyle “siyasete netlik kazandırmak” amacıyla nadiren başvurulan anayasal yetkisini kullanarak Ulusal Meclis’i feshedip ülkeyi 29-30 Haziran ve 6-7 Temmuz tarihlerinde iki turlu olarak yapılan bir erken seçime götürdü. Bu kararla Macron, 1958 Anayasası'nın kabul edilmesiyle kurulan Beşinci Cumhuriyet’in siyasi tarihinde 1960’lardan bu yana benzeri görülmemiş bir siyasi çalkantının da fitilini ateşlemiş oldu. &nbsp;Haziran 2024’teki Avrupa Parlamentosu seçimlerinde aşırı sağın çatı partisi olan Ulusal Birlik’in (Rassemblement national&nbsp;- RN) %34 oy alması sonucunda Macron bir temsiliyet krizi yaşandığını ileri sürdü. Ulusal Meclis’in yenilenmesi için başvurduğu Fransız halkı, tercihini 2022’den beri ortak bir çatı oluşturma çabasında olan sol ittifaktan&nbsp;yana kullandı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aşırı sağın yükselişine karşı seçmenin merkez sağ lehine mobilize olacağını ve kendisine Ulusal Meclis’te daha çok sandalye kazandıracağını umduğu erken seçim, Macron’a daha önce çoğunluk elde etmek amacıyla 1997 yılında Ulusal Meclis’i fesheden tecrübeli siyasetçi Jacques Chirac’ın karşılaştığı hayal kırıklığının bir benzerini yaşattı.</li></ul><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sistem neden çıkmaza girdi?</h2>Fransa cumhurbaşkanının Ulusal Meclis’teki siyasi dağılımdan hoşnut olmamasının temel sebebi aslında Beşinci Cumhuriyet'in kurduğu siyasal sistemin yapısıdır.&nbsp;Nedir? Yarı başkanlık ya da karma sistem olarak adlandırılan bu yapı, Dördüncü Cumhuriyet döneminde yaşanan ve Fransa’yı yeni bir anayasa yapmaya yönlendiren başta Cezayir krizi olmak üzere siyasi krizlerin ve parlamento blokajının önüne geçilebilmesi için yürütmeyi güçlendirmiş ve cumhurbaşkanını halkın seçtiği bir model inşa etmiştir.&nbsp;Sistem nasıl işliyor?&nbsp;Seçilmiş cumhurbaşkanı, birlikte çalışacağı başbakanı kendi seçer ve atar. Böylece başbakan, cumhurbaşkanının Meclis’teki temsilcisi olur.&nbsp;Önemli yetkilere sahip olsa da cumhurbaşkanı kendi gündem ve programını uygulayabilmek için yasama organının desteğine ihtiyaç duymaktadır. Bu nedenle seçilen cumhurbaşkanının vaatlerini gerçekleştirmesi için Ulusal Meclis’te içinden çıktığı siyasi parti ya da siyasal geleneğin çoğunluğa sahip olması gerekir. Aksi durumda bu karma sisteme özgü bir durum olan cohabitation ortaya çıkar.Cumhurbaşkanının kendi siyasi partisi/grubu dışında bir siyasal oluşumdan başbakan seçmesini öngören bir çeşit koalisyon yöntemi olan cohabitation yürütmeyi zora sokan bir durum olarak görüldüğü için, 2000 yılındaki bir anayasa reformuyla Cumhurbaşkanlığı seçimleriyle milletvekili seçimleri, beş yılda bir yakın bir arayla artarda yapılmaya başlandı. Böylece seçmen nezdinde onay almış cumhurbaşkanı genellikle Ulusal Meclis’te de çoğunluğa erişiyor ve başbakanı kendi siyasi grubu içinden atayabiliyordu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Fransa’da 2002 yılından beri cohabitation durumu yaşanmamıştı.</li></ul>2022 milletvekili seçimleri sonucunda her ne kadar kendi cumhurbaşkanlığı koalisyonunu (coalition présidentielle) kurabilmiş olsa da Macron, emeklilik yaşı ve göçmenlere yönelik konularda öngördüğü reformlar gündemini hayata geçirirken 142 sandalyeyle cumhurbaşkanının siyasi grubundan sonra ikinci sırada yer alan farklı bileşenlerden oluşan sol ittifak ve Marine Le Pen’in liderliğindeki aşırı sağ tarafından zorlandı.&nbsp;Örneğin: Yaklaşık bir buçuk yıla yayılan tartışmaların ardından Ocak 2024’te yasalaşan geniş kapsamlı yeni göç kanununun oluşum süreci, Macron’un mecliste ne kadar zorlandığının en açık kanıtı oldu.&nbsp;Macron bu deneyimlerin ardından daha sonra bizzat kendisinin açıklayacağı üzere 2024 sonbaharında yapılacak bütçe oylamasının, güvendiği genç Başbakanı Gabriel Attal’ın hükümeti için içinden çıkılamayacak bir süreç olacağını düşünmüş ve Ulusal Meclis’i feshetmiştir.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Çift kanattan baskı</h2>Görünen o ki Macron, tüm çabasına rağmen aradığı çoğunluğu bulamadı ve tam da bütçe görüşmeleri sırasında, yaklaşık üç ay bekleyerek ve meclis çoğunluğuna uyumlu olmayacak şekilde sol ittifaka hükümet kurma görevi vermeden atadığı Başbakan Michel Barnier’nin hükümeti, verilen gensorunun ardından yapılan güven oylaması sonucunda 577 milletvekilinin 331’inin oyuyla düştü.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gensoru, 2024 erken seçim sonuçlarının açıklanmasından beri Macron’u halk iradesine saygı göstermemekle suçlayan sol ittifak Yeni Halk Cephesi (Nouveau Front Populaire – NFP) tarafından meclis gündemine getirildi. Aşırı sağcı Ulusal Birlik de oylamada solu destekledi.</li></ul>Paradoksal bir biçimde, hem ideolojik olarak hem de programlarında ele aldıkları konu ve öncelikler bakımından birbirine zıt iki siyasi grup ortak bir yerde buluştu. Bütçe görüşmeleri sırasında sağlık sigortası kesintileriyle ilgili bütçe düzenlemesi, meclisin itirazına takılınca meclisin direncini devre dışı bırakabilmek amacıyla Başbakan Barnier, konuyu Anayasa’nın 49/3 maddesini devreye sokarak çözmeye çalıştı. Bu tutum sol ve aşırı sağı hükümeti düşürmek üzere ortak hareket etmeye itti.Barnier hükümetinin istifasının ardından sol ittifak bileşenleri, söz konusu güvensizliğin Başbakan ve hükümeti kadar Cumhurbaşkanı'na yönelik olduğunu ifade ederek&nbsp;Macron’un istifasını talep etti. Buna karşılık Macron 2027’de görev süresi bitene kadar yoluna devam edeceğini söylerken ortaya çıkan siyasi krizden muhalefeti sorumlu tuttu.Fransa Cumhurbaşkanı Macron’un, 2024 yazı boyunca sandıktan çıkan sonuca rağmen&nbsp;sol ittifakla istişare etmeyi ve onların önerdiği genç kadın bürokrat Lucie Castets’nin başbakan adaylığını kesin bir dille reddetmesi bugün ortaya çıkan&nbsp;siyasi krizin dönüm noktası oldu. Fransa iki aydan fazla bir süre başbakansız kaldı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Macron önce Olimpiyat'ı bahane ederek, ardından da Ağustos ayının Fransa’da hemen herkesin tatile çıktığı ve hayatın askıya alındığı bir dönem olmasından faydalanarak süreci uzattı.&nbsp;</li></ul>Solun kendi iç anlaşmazlıklarında dağılacağını uman cumhurbaşkanının bu tavrı seçmen nezdinde de imajını zedeledi. Zira bu tavır aynı zamanda cumhurbaşkanının soldan kaçarken aşırı sağa yaklaşma ihtimalini de Fransız siyasetinin merkezine taşıdı.&nbsp;Nitekim: Aslen bir teknokrat olan ve Macron’un tam da bu özelliği nedeniyle meclisin hassas dengelerini yönetebileceğine inandığı Michel Barnier’nin kurduğu hükümet, aşırı sağcı RN’in birçok talebine olumlu yaklaştı. Le Monde gazetesinden Solenn de Royer’in ifade ettiği gibi “aşırı sağ daha önce hiç olmadığı kadar” iktidara yaklaştı. Aşırı sağ, hükümet ortağı değilken bile hükümetin kararlarını etkileyen bir konuma kavuştu. Solun önerilerini görmezden gelen Barnier hükümeti, aşırı sağın taleplerini karşılayarak en azından hükümet nezdinde nötr kalmasını sağlamayı amaçladı.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sıkışan siyaset: Sırada ne var?</h2>Temmuz 2024’ten beri devam eden tüm bu çaba ve Macron’un siyasi kompozisyonu kendi lehine çevirme girişimleri sonuçsuz kalırken siyaseti birbiriyle konuşmaktan imtina eden üç grup arasına sıkıştırdı. Sol ittifakın seçim başarısını görmezden gelen Macron aşırı sağın gerek kendi iç dinamikleri gerekse başı çeşitli davalarla dertte olan Marine Le Pen’in güç gösterisi arayışlarıyla eskilerin tabiriyle Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan oldu.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kendisi net bir dille reddetse de gerek siyasi partiler gerekse Fransa toplumunun önemli bir bölümü bu siyasi açmazın sorumlusu olarak Emmanuel Macron’u görüyor.</li></ul>Macron ise Suudi Arabistan'a yaptığı resmî ziyaretten döndükten sonra, halefi atanana kadar gündelik işleri yönetmeye devam eden Barnier’nin yerine bir başbakan bulmak için temaslarını artırdı. Yaz aylarındaki tutumunu görece yumuşatan Cumhurbaşkanı, bu satırlar yazılırken merkez sol Sosyalist Parti (PS), Fransız Komünist Partisi (PCF) ve Yeşiller (Les Ecologistes – EELV) de dahil olmak üzere siyasi yelpazenin farklı bileşenleriyle görüştü.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ancak bu görüşmeler neticesinde hangi yol seçilirse seçilsin sol, merkez sağ ve aşırı sağ olmak üzere üç büyük kampa bölünmüş ve kutuplaşmış bir Ulusal Meclis ile denklemin aynı kalma riski var.</li></ul>Yeni hükümetin ilk ve en hassas gündemi, 2025 bütçesi olacak. 25 Kasım’dan bu yana Senato tarafından incelenen mali yasa tasarısı tartışmalara açık ve meclisteki kutuplaşmayı artıracak birçok soruyu içinde barındırıyor. Meclisteki üç siyasi grubun liderleri bir uzlaşmaya varamadığı sürece, Barnier hükümetini düşüren tablonun tekrar etmemesi için hiçbir neden yok.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Üstelik yasal olarak Temmuz ayından önce sil baştan genel seçime gitmek de mümkün değil.</li></ul>Macron’un 2027’ye kadar görevine devam edip edemeyeceği sorusu bir yana, Fransa siyasetinde esas mesele, Fransa toplumunun gündemini belirleyen temel konular hakkında siyasetin etkili yanıtlar ve politikalar üretememesi. Öyle ki ardı ardına süren grevler, Sarı Yelekliler hareketinden bu yana pek de çözülememiş toplumsal hoşnutsuzluklar, emeklilik yaşının giderek yükseltilmesi, sosyal güvenlik, sağlık ve eğitim alanındaki dönüşümler, göçmenlerin entegrasyonu başlığı altındaki tartışmalar ve bu tartışmalara bağlı olarak gelişen yabancı karşıtlığı ve ırkçılık, Rusya-Ukrayna, İsrail-Filistin çatışmalarının Avrupa ekonomilerine ve kamuoylarına yansımaları gibi konularda somut, gerçekçi ve toplumun taleplerini tatmin edecek politikaların hayata geçmesini beklemek, kutuplaşmaya sıkışmış mevcut siyasi atmosferde pek de mümkün görünmüyor.&nbsp;Macron’un meclis çoğunluğu aramak için çıktığı bu siyasi maceranın Fransa’da toplumsal krizlerin de önünü açacak bir sarmala dönüşmesi ciddi bir olasılık olarak karşımızda duruyor.

Fransa’da hükümetin düşmesinin ardından Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron kendine yakın hükümet arayışını sürdürüyor. Öte yandan Macron’un meclis çoğunluğu aramak için çıktığı bu siyasi maceranın Fransa’da toplumsal krizlerin de önünü açacak bir sarmala dönüşmesi ciddi bir olasılık olarak karşımızda duruyor.

Merve Özdemirkıran Embel