Yaratım süreci karanlıkta; bilinmez bir zemin üzerinde oyun oynamakla başlar. Sonucun şimdiden görülemediği, belki de görülmek istenmediği telaşlı bir yolculuk ya da ilk kıvılcımı yaratan o itki, şimdilik sonuçtan çok uzak. Marguerite Duras “Ne yazacağımı çok iyi bilseydim yazamazdım” diyor. Yaratıcının bilinmez olana kapıyı açık bırakması; asıl heyecanın henüz karşılaşılmamış olanda yatması…&nbsp;Umut da yaratıcılık gibi en karanlık zamanda belirir; artık kaybedecek bir şeyin olmadığı, geleceğin tahayyül edilemediği bir noktada ona şekil verme arzusundan doğar. Şu anda/şimdide eylem vardır; yürümek, koşmak, boyamak, konuşmak, dokunmak, duymak, bakmak… Başka çarenin olmadığı bir zamanda eyleme/eylemeye sarılırız umudu inşa etmek için. Bir şeyi yaratmak karanlığın tek bir tonunun olmadığını siyahın bin bir tonu olduğunu; hayatta tek çeşit rengin olmadığını gösterir bize.&nbsp;Rebecca Solnit, Kaybolma Kılavuzu kitabında şu sorunun altını çizer:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Doğası senin için bilinmeyenin sorusunu sormaya nereden başlayacaksın?”&nbsp;</blockquote>Henüz sorunun belirmesine vardır; soruyu sorabilmek için önce kaybolmak gerekir ki bilinmeyenin sorusu için siyahın tonlarını görebilmeli. Oyunsu bir merakla, inadına eylemek gerekir. Kitabın başka bir yerinde şöyle söylüyor Solnit&nbsp;“Karanlıkta bilinmeyen için kapıyı aralık bırak.”&nbsp;Julio Cortázar, Graffiti öyküsünde karanlıkta bilinmeyen için kapıyı aralık bırakan bir karakteri anlatır. Her şeyin yasak olduğu bir zaman ve mekanda (orası Arjantin’de darbe zamanı olabilir ya da yasakların çok keskin olduğu başka bir zaman/yer) duvarlara geceleri grafiti yapan bir sanatçıdan bahseder. Karakter sokağa çıkma yasağının olduğu karanlık saatlerde, geceleri polis devriyeleriyle kovalamaca oynayarak duvarlara resimler çizer. Gündüz saatlerinde ise aynı duvarın önünden geçerken elinde tek renk boyaları ile işçileri görür; temizlik yapılıyordur!Bunu yılmadan her gece bir oyun gibi yapmaya devam eder. Bir gün bir duvarda başka bir sanatçının çizdiği bir resmi görür ve zamanla yüzünü hiç görmediği bu insanla duvar resimleri aracılığıyla birbirleriyle konuşmaya başlarlar. Duvarların üzerindeki küfler, izler, renkler, paslanmış çiviler de sadece iki kişinin bildiği/yarattığı alfabenin aracı olur. Duvarlar onlar için bir sığınağa dönüşür. Karakter zamanla resmi çizen insana gözler, kaşlar yakıştırır; hiç görmese de kanlı canlı birine dönüşür hayalinde. Bir gün onun kim olduğunu merak edip izini sürmeye karar verir. Ancak ona çok yaklaşmışken polis arabasına bindirildiğini görür. Bulduğu anda yitirir.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“… ve mücadeleyi gördün, eldivenli eller tarafından çekilen siyah saçlar, tekmeler ve feryatlar, onu araca bindirip götürmeden önce mavi bir pantolon görür gibi oldun.”</blockquote>Onu yitirdiği yerde duvarda son bir resim görür:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“…polislerin onu götürmeden önce kısmen sildikleri o terk edilmiş resimdeydi; ama senin üçgenine başka bir figürle, bir çember ya da belki bir sarmalla, dolu ve güzel bir şekille, bir evet, bir daima ya da bir şimdi gibi bir şeyle cevap vermek istediğini anlamaya yetecek kadarı orada kalmıştı.”</blockquote>Duvarlar, Graffiti öyküsünde de olduğu gibi insanlık tarihinin en başından beri bir şey bırakma, sunma, paylaşma aracı olmuştur. Mağara duvarlarına çizilen resimlerin geleceğe bir iz bırakma amacı taşıyıp taşımadığını bilmiyoruz ama en az 20.000 yıl öncesinde Homo sapiens’in ellerini, atları nasıl gördüğünü, bir mağarada yarasa dışkısıyla duvara bir şey yapma merakının olduğunu biliyoruz.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Grafitti öyküsünü okuduğumda duvarların dönüşümünü, hayatımızdaki yerini düşünmeye başladım ama buna sebep olan sadece bu öykü değildi. Bu öykünün ithaf edildiği kişi: İspanyol ressam Antoni Tàpies.&nbsp;</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/8/5/1727438808719.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.43" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tàpies, İspanyolca “duvar” demek aynı zamanda. Soyadının kaderini yaşar gibi resimlerine baktığımda yıkılmış, geçirgen, bazen de çok net karanlık duvarların arasında kalmış figürleri gördüm. Duvarları sağlam tuğlalar ve geçirgen olmayan bir yapı olarak değil; boşlukları, çatlakları ve dağılabilir bir leke gibi çiziyor olmasıyla her gün baktığımız, içine sığındığımız o yapıyla dalga geçip duvarlar üzerinde düşünmeme neden oldu Tàpies. Sanat Pratiği&nbsp;adlı kitabında duvarlar hakkında şöyle söylüyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(52, 125, 121); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Duvar imgesinden ve türevinden akla o denli çok çağrışım gelebilir ki! Ayırma/ayrılma, kuşatma/hapsetme; ağlama duvarları, mahpushane duvarları; zamanın akışının tanıkları, düz pürüzsüz, durgun beyaz yüzeyler, yaşlanmış, buruşmuş, çürümüş yüzeyler insan nesne doğal öge vb. dokunuşunun izleri; çaba mücadele, yıkım, kıyamet, ya da yapım yaratım veya denge duyguları…”</blockquote>Cortázar'ın Graffiti öyküsünü Tàpies’a ithaf etmiş olmasının bir nedeni de duvarlar üzerinden saklanmış, bastırılmış, yok edilmeye çalışılan arzuları ve duyguları sığınak hâline getirmiş olması. Bakıp göremediğimiz, daha doğrusu baktıkça yabancılaştığımız, hapishaneye dönen duvarlara yeniden bir anlam katmak.&nbsp;Graffiti öyküsünde duvarların üzerinde kalmış bütün malzemeyi yeniden kullanıyor sanatçı. Üstünü beyazla örtmek ya da bir renk üstüne çalışmak yerine duvarın imkanları ve olasılıklarıyla onu da malzeme hâline getirmekten bahsediyor. Tàpies’ın resimlerine baktığımızda sadece boyalar değil kumun, toprağın ve başka malzemelerin kullanıldığını da görüyoruz. Sanatçının/ressamın yaratıcı sürecine adım adım tanıklık etmek; Tàpies’ın resimleri, sonucu çerçeve ile sınırlandırılmış değil; çerçevenin karnına baktıkça şimdiden geriye doğru giden ve derinleşen resimlerdir. Sanki resimleri hiç bitmiyor ve bakana tamamlaması için bakanın hayaline bıraktığı bir serüven yaratıyor.Mağara resimlerinin nasıl yapıldığını hayal ederim; herkes avdan dönmüş, akşam ateşi yakılmış ve yorgun argın o ateşin başında uyuyakalmışlardır. Aralarından biri, ateşin son ışıklarıyla ayağa kalkar ve duvara at yeleleri çizer. Sabahın ilk ışıklarıyla uyanan birisi duvardaki çizimleri görür ve büyülenir. İşte tam o büyüyü yaratmaya çalışan bir Tàpies ile karşı karşıya kalırım.&nbsp;Mağara duvarlarının bir çerçevesi yoktur, çizilen şey bir sonsuzluğa çizilmiştir, tıpkı Tàpies’ın resimlerinde olduğu gibi... Boşlukları bir evreni hatırlatır, başka bir zamanı, başka bir ritmi akıtır. Hem bu çağın insanının trajedisini, yalnızlığını, hem de ilk çağların insanının merakını içinde saklar.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Doğaya ve tarihe ait olan formları onları bozarak ve yeniden bir anlam yaratarak geri vermek istemiştir. Mesela klasik döneme ait olan mermeri toz hâline getirip onu resimlerinde yeniden kullanmıştır ama çok katı ve kesin çizgileri olan mermer malzemesi hafifletmiş ve daha uçuşan bir hâle getirmiştir.&nbsp;</li></ul>Resimlerinde kullandığı başka bir malzeme ise yatak iskeleti ve yastık. Ev imgesini çağrıştır. Duvarda bir şeyin içinde kaybolmuş olmasına rağmen bir yatak iskeleti sanki üzerinde arkeolojik bir kazı yaptığı ve bunu çekinmeden malzemeleriyle resim sanatında kullandığını gösterir. Kavramların arkeolojik kazısını yapar ve malzemeleriyle bunlara yeniden bir anlam verir. Resimlerin 20. yüzyılın ikinci yarısında yapıldığını biliyor olmamıza rağmen tarih boyunca varoluşun, olma kaygısının bir tercümesi gibidir. Resimlerinde hem geçiciyizdir hem de malzemelerin ağırlığını hissedince kalıcıyızdır.&nbsp;Tuhaftır ama bu his resimlerine baktığımda bana umutlu bir şeyi hatırlatır. Yılmadan malzemeler ile oyun oynayan Tàpies’ın atölyesini hayal ederim. Merakıyla daha da derinlere gidip kavramlarla boğuşurken diğer taraftan malzemeyle çocukça bir arzuyla ilgilenen ve bununla “şimdiyi” umuda çeviren bir Tàpies.&nbsp;Rebecca Solnit yine Kaybolma Kılavuzu kitabında ormanda kaybolan engelli bir çocuktan bahseder. Çocuk onu bulmaları için ıslık çalar. Bildiği tek şey, var olan nefesinden ses çıkararak, en karanlık ve bilinmez bir anda nefesine sarılmasıdır.&nbsp;Tıpkı Graffiti öyküsünde duvarlar üzerinden birbiriyle konuşan o iki insan gibi ya da Tàpies’ın resimlerini yaparken malzemelerinin olasılıklarıyla arkeolojik bir kazı yapıp bizi tarih öncesine götürecek bir serüvenle baş başa bırakması gibi...

Aposto Sanat

Cortázar, "Graffiti" öyküsünde duvarların üzerinde kalmış bütün malzemeyi yeniden kullanır. Üstünü beyazla örtmek ya da bir renk üstüne çalışmak yerine duvarın kendisini bir malzeme hâline getirir. Öyküsünü Tàpies’a ithaf etmesinin arkasında yatan, bu ikiliyi birbirine bağlayan görünmez ipler.

Tàpies ve Cortázar’ın izinde: Duvarlardan kum tanesine umut

This Is England

2023 model Manchester City, ligin gördüğü en görkemli şampiyonlardan biri – hatta belki de tarihin en iyi Manchester City’si.

Tarihe Tanıklık Ediyoruz

Amazon'un New York deposunda çalışan işçiler, şirketin 27 yıllık tarihinde ilk kez sendika kurulması için gereken çoğunluğa ulaştı. Sandığa giden işçilerin %55'i, Amazon İşçi Sendikası'nın (ALU) kurulması lehinde oy kullandı. Seçim sonucu, "Amazon'un&nbsp;27 yıllık tarihinde sendikal örgütlenme çabasının ilk başarılı örneği" olma özelliği taşıyor.İsçi cephesi:&nbsp;Gruba liderlik eden eski Amazon çalışanı Christian Smalls seçimin ardından, "Her şey; iki masa, iki sandalye ve bir çadırla başladı. İşçilerle bağlantı kurmak için ne gerekiyorsa yaptık," açıklamasında bulundu. Smalls, Amazon'un kurucusu Jeff Bezos'a teşekkür ederek "O uzaydayken biz sendika örgütlüyorduk,"&nbsp;dedi.&nbsp;Amazon cephesi:&nbsp;Amazon ise resmî bir açıklama yayımlayarak seçim sonucunu "hayal kırıklığı" olarak nitelendirdi ve nasıl bir yol izleyeceklerini değerlendirdiklerini belirtti. Şirket, ayrıca düzenleyici kurumları, oylamayı uygunsuz şekilde etkilemekle suçladı:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 180, 127); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(0, 180, 127); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Şirketle doğrudan ilişki kurmanın çalışanlarımız için en iyisi olduğuna inanıyoruz. &nbsp;Ulusal Çalışma İlişkileri Kurulu'nun (NLB) uygunsuz ve usulsüz etkisine dayalı itirazlar da dahil olmak üzere seçeneklerimizi değerlendiriyoruz."&nbsp;</blockquote>Değerlendirme: Rutgers Üniversitesi'nden Prof. Rebecca Givan, Amazon'un yenilgiye uğramasının "ihtimalleri altüst eden bir hikâye" olduğunu söyledi. Givan, işçilerin sözleşme müzakerelerinde başka bir zorlu mücadeleyle karşı karşıya kalacaklarını belirterek "Amazon, bu başarıyı geri almak ve işçileri dağıtmak için elinden gelen her şeyi yapacaktır," değerlendirmesinde bulundu.Neler yaşanmıştı?&nbsp;Amazon İşçi Sendikası, Covid-19 döneminde karantina kurallarını ihlal ettiği gerekçesiyle işten çıkarılan Christian Smalls tarafından kuruldu. Sendika; daha yüksek ücret, güçlü tıbbi yardımlar, ayrımcılık karşıtı politikalar ve izin koşullarının iyileştirilmesini talep ediyordu.&nbsp;Buna karşılık Amazon, uzun bir süre "Sendikaların, çalışanlarımız için en iyi cevap olduğunu düşünmüyoruz," duruşunu korudu. 2021'in sonunda ise Ulusal Çalışma İlişkileri Kurulu ile bir anlaşma imzalayarak geçmiş ve mevcut yaklaşık 1 milyon çalışanını örgütlenme hakları hakkında bilgilendirmeyi ve sendikalaşma konusunda esneklik sağlamayı kabul etti.Geniş perspektif:&nbsp;Amazon'daki sendikalaşma kampanyaları, ABD'deki işçi aktivizminin yükselişinin ortasında geldi. ABD’de hâlihazırda Starbucks, Kellogg ve Deere&amp;Company gibi birçok şirket, artan sendikalaşma faaliyetleri ile karşı karşıya. Vanderbilt Üniversitesi'nden Prof. David Cornfield, Reuters'e verdiği demeçte, &nbsp;başarılı oylamanın "sendika örgütlenmesi yapan emekçiler için önemli bir zafer" olduğunu belirterek "Zaten bir aktivizm dalgası vardı, bu zafer daha da fazlasını teşvik edecek," diyor.

Pareto

"Uzaya gittiğin için teşekkürler Bezos, sen oradayken biz sendikalaşıyorduk" 

Paket servis.&nbsp;bölümünde, her sayıda, sizden gelen bir temada üç film önerisinde bulunuyorum. Önerdiğiniz temanın ne olduğunda&nbsp;hiçbir sınır yok: Somut ya da soyut herhangi bir sözcük, bir kavram ya da bir his, bir ülke ya da bir mekan, bir yönetmen ya da oyuncu...&nbsp;Bu e-postaya cevap vererek, siz de tema önerinizi paylaşabilirsiniz.&nbsp;Bu hafta yine çok geç kalmış bir siparişi teslim ediyorum.&nbsp;Eda Nur Karagöz'ün ta yaz aylarındaki siparişi "humanitarian". Onun gibi ben de bu sözcüğü Türkçeye çevirmekte biraz zorlandım, sanırım en doğrusu 'insanî yardım' gibi bir şey oluyor. Açıkçası bu konudaki filmlerin çoğu beyaz kurtarıcıların zor durumlardaki insanları nasıl da kurtardığı üzerine üstenci filmler oluyor - çok da izlemeyi sevdiğim bir başlık değil. Yine de sevdiğim birkaç örnek var tabii ki. Her zamanki gibi daha popüler seçenekleri es geçiyorum; örneğin Oscar ödüllü In a Better World&nbsp;/ Hævnen (2010, Susanne Bier) ve insanî yardımların bazen nasıl da göstermelik olduğunu kanıtlayan, geçen yılın Oscar adaylarından Quo Vadis, Aida? (2020, Jasmila Zbanic).&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/0/0/1641742328312.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.49" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Juliette Binoche'un en sevdiğim performanslarından birini barındıran Norveç filmi A Thousand Times Good Night / Tusen gonger god natt (2013, Erik Poppe), bir savaş fotoğrafçısının Afganistan'da ağır yaralanmasıyla başlıyor. Atlattığı tehlikenin ardından ailesi tarafından onlar ve mesleği arasında bir seçim yapmaya zorlanan Rebecca onları seçse de, kızıyla çıktığı Afrika seyahati sırasında mesleğini bir kenara bırakamadığını görüyor. Başrolünde Don Cheadle'ın yer aldığı Hotel Rwanda&nbsp;(2004, Terry George), 1990'larda Avrupa ülkelerinin kışkırtmaları sonucu Ruanda'da patlak veren iç savaş sırasında geçiyor ve bir otel işletmecisinin kendi hayatı pahasına insanları nasıl korumaya çalıştığını anlatıyor. Styx (2018, Wolfgang Fischer) ise, Susanne Wolff'un sırtlandığı, tümü denizde geçen bir film ve günümüz Avrupa'sının en büyük insanî problemlerinden birini mercek altına alıyor. Teknesiyle Akdeniz'e açılmış bir kadının yolları, batan bir mülteci teknesiyle kesişse de onlara yardım etmesi otoriteler tarafından engelleniyor; sınıflararası ve sınırlararası bir vicdan savaşı başlıyor.

İnsanlık öldü mü?

İnsanî meseleler.

Ekim 2020:&nbsp;Müzik, şiir ya da diğerleri olmadan var olamayacak "yedinci sanat"ın, kendisinden önce gelen ve geleneksel güzel sanatlarla süregelen ilişkisinin farklı kesişim kümelerine uğrayacağım bir köşe olarak kurguladım Kamera Arkası'nı. Yönetmenler ya da oyuncular kadar göz önünde olmayan fakat filmlerde en az onlar kadar emeği ve etkisi olan sanatçıların işlerinden söz etmeyi amaçladım.Sıfır noktası:&nbsp;Çoğu zaman gündemdeki bir filmden yola çıkan ve onun çağrışımlarından beslenen bu köşe, ilk olarak Christian Petzold'un <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/undine-2020" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Undine</a>'sinden ilham aldı. Bach, Andersen ve Berlin aracılığıyla, bu masalsı filmin klasik müzikle, edebiyatla ve mimariyle olan ilişkisine göz attık birlikte.Tiyatrodan müziğe, 8 hafta:&nbsp;Ardından <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/rebecca-2019" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Rebecca</a> vesilesiyle prodüksiyon tasarımının gücüne, İstanbul Tiyatro Festivali'ni fırsat bilerek tiyatro sahnesini beyaz perdeye taşıyan filmlere, <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/mank" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mank</a>'in sinematografisinden etkilenerek modern siyah-beyaz yapımlara, Ozon'un <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/in-the-house" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">In the House</a>'una olan hayranlığımdan yola çıkarak kurmacayla gerçeğin iç içe geçtiği üretimlere, Soderbergh'in <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/unsane" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Unsane</a>'ini hatırlayarak iPhone'la çekilen filmlere, sinemanın aslında hiç var olmamış popüler müzik gruplarına ve son olarak <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/a-quiet-place-2018" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Quiet Place</a> ve <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/air-conditioner" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Air Conditioner</a>'ı merkeze yerleştirerek ses tasarımına odaklandık.Sırada ne var?&nbsp;Geçtiğimiz haftaki Keşif Sineması koleksiyon sayısında yeni Duende'de yeni keşifler yapacağımızdan, Keşif Sineması'nın birbirinin tamamlayıcısı bir bülten ve podcast formatına bürüneceğinden ve değerli konuklar ağırlayacağından söz etmiştim. Kamera Arkası'nda yer verdiğim farklı sanat disiplinleri arasındaki ilişkiler de bu geleceğin ve sohbetlerinin bir parçası olacak elbette.Koleksiyona git:&nbsp;Koleksiyondan bir seçkiyi okumak için <a fr-original-style="" href="https://read.apos.to/c/kamera-arkasi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burayı</a> ziyaret edebilirsin.Dinle:&nbsp;Kamera Arkası "<a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/60af3d1ef74ec20006b933b3" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bu efsane müzik grupları, aslında yoktular."</a> başlıklı yazısından ilhamla hazırladığım çalma listesini Spotify görseline tıklayarak dinleyebilirsin.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/4JJ9lEFkOXycBVSXkbzrXo?si=a6d7c8826d4b4f09&nd=1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://images.aposto.com/2021/7/4/1629380923777.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Rebecca ile ilgili hikayeler