“Emre, izlemeye başladın mı?”Yemek editörümüz Reyhan’ın sorusu, ikimizin de çok sevdiği dizi&nbsp;The Bear’ın yeni sezonu yayınlanır yayınlanmaz mesaj kutumda beliriyor. Hemen ardından, diziyi tartışmak için güçlerimizi, fikirlerimizi ve deneyimlerimizi birleştirdiğimiz, Duende ve apéro’yu kesiştirdiğimiz geçen yılki <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/sikagodan-kopenhaga-mutfaktan-televizyona-the-bear-bfb" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">o yazıyı</a> hatırlatıyor ve soruyor: “Üçüncü sezon için de ortak bir şey yapsak mı?”.&nbsp;İkimiz de dünden razıyız; bir an önce on bölümü bitirip buluşmaya karar veriyoruz.&nbsp;Üçüncü sezon, 1. bölüm: Tomorrow. Bu ilk bölümü izlediğimde hayal kırıklığına uğradığımı itiraf ediyorum: “YouTube’daki sezon recap’lerinin fazlaca romantize edilmiş bir hâli gibiydi. Çok uzun ve sıkıcıydı.” derken Reyhan’ın yüzündeki gülümsemeyi fark ediyorum. İlk bölümdeki birçok sahnenin Kopenhag’daki Noma’da geçtiğini unutmuşum. Bana sıkıcı gelen o düşük tempolu, geriye-dönüşlerle dolu bölümün, hayatının bir dönemini o mutfakta geçirmiş Reyhan için ne kadar kişisel ve anlamlı olduğunu gülümsemesinden anlıyorum.Bir saati aşkın bir süre boyunca, bölüm bölüm konuşuyoruz üçüncü sezonu. Sohbetimiz Bradley Cooper’dan Salt Bae’ye, Şikago’nun raylı sisteminden Noma’nın mürver çiçeklerine uzanıyor. Üçüncü sezonun ilk iki sezondan farkını, en sevdiğimiz yanlarını; servis ve mutfağın çatışmasını, hatırlananın tabaklar değil insanlar olduğunu ve çok daha fazlasını konuştuğumuz bu sohbetin meyvesi olan yazıyı yarın apéro’da okuyabilirsin.<img src="https://images.aposto.com/2024/6/2/1721767797215.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Bear | Kaynak: FXThe Bear hakkındaRamy’nin yaratıcılarından olan Christopher Storer’in FX için geliştirdiği, ülkemizde Disney+’ta yayınlanan The Bear; mutfağın kaosunu yansıtan, derinlemesine işlediği karakterlerini kusursuz bir reçetenin kaliteli malzemeleri gibi kullanan bir dizi. 8 bölümlük ilk sezonu 13 dalda Primetime Emmy Ödülleri’ne aday gösterildi ve En İyi Komedi* dizisi dâhil 10 ödül kazandı; 10 bölümlük ikinci sezonu bu yıl 23 kategoride aday gösterilerek rekor kırdı. Yine 10 bölümülük üçüncü sezonu ise ise geçen hafta yayınlandı. Dizi, genç, yetenekli ve hırslı bir şefin, alkolizmden muzdarip abisinin ölümünün ardından New York’taki MICHELIN yıldızlı bir restorandaki işini bırakıp Şikago’ya dönmesini, ailesine ait sandviç restoranı The Beef ile mutfağını devralmasını ve ekibiyle birlikte burayı The Bear adlı bir restorana dönüştürmesini anlatıyor. Carmy’yi canlandıran Jeremy Allen White kadar mutfağın da başrolde olduğu bir dizi bu: Krediler akarken&nbsp;culinary producer (mutfak yapımcısı), culinary consultant (mutfak danışmanı) gibi ünvanlara rastlayacak olman ve birçok ünlü şefin cameo’su da bunun kanıtı.* The Bear’in iki sezondur Primetime Emmy Ödülleri’nde komedi kategorilerinde yarışmasının tamamen Akademi’nin kurallarındaki esneme payından ve FX’in ödül sezonu stratejisinden kaynaklandığını not düşmek gerek. Ben gülünecek bir şey göremiyorum, muhtemelen sen de göremeyeceksin.

Her hafta sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları e-posta kutunda.

Sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları.

Duende

apéro ve Duende’nin ortak güzellemesi, The Bear’in üçüncü sezonunda devam ediyor.

The Bear: Üçüncü sezonda ne değişti?

Film:&nbsp;Deadpool &amp; WolverineYönetmen:&nbsp;Shawn Levy&nbsp;Süre: 127 dakikaYapım yılı:&nbsp;20242021 yılında Loki&nbsp;dizisi ve Spider-Man: No Way Home&nbsp;ile Marvel Sinema Evreni’nde (MCU) yeni kapılar açan, 2022’de Doctor Strange in the Multiverse of Madness&nbsp;ile devam eden (hatta aynı yıl Everything Everywhere All at Once&nbsp;ile yaygın akım sinemanın dışına da taşınan) çoklu evren fikri Deadpool &amp; Wolverine&nbsp;ile bambaşka bir boyut kazanıyor. Kelime oyunu yapmadım; 2019’da Disney’in, X-Men karakterlerinin haklarını elinde barındıran 20th Century Fox’u satın almasıyla neredeyse tüm Marvel çizgi romanları karakterleri bir çatı altında toplanmış oldu. (Disney’in bir süredir Sony Pictures ve Marvel Studios işbirliğiyle kullanabildiği Spider-Man karakteri de dahil birkaç karakter hâlâ bunun dışında.) 20th Century Fox çatısı altında izlediğimiz son Wolverine filmi Logan, son Deadpool filmi Deadpool 2 ve son X-Men filmi X-Men: Dark Phoenix ise sırasıyla 2017, 2018 ve 2019 yıllarında gösterime girdi. Dolayısıyla başta filme ismini veren iki mutant olmak üzere Deadpool &amp; Wolverine’de izleyeceğimiz tüm X-Men karakterleri ilk kez MCU dahilinde karşımıza çıkıyor.&nbsp;Deadpool &amp; Wolverine, hayatına sıradan bir insan olarak devam etmeye karar veren ve ahlaki açıdan esnek geçmişini geride bırakan Wade Wilson yani Deadpool’un, dünyası yok olma tehlikesiyle karşılaşınca isteksizce harakete geçmek zorunda kalmasıyla başlıyor. Üstelik Deadpool (Ryan Reynolds), en az kendisi kadar isteksiz birinden, önceki filmlerden hatırladığımız kadarıyla her fırsatta laf soktuğu Wolverine’den (Hugh Jackman) yardım istemek zorunda kalıyor. Evet, Deadpool &amp; Wolverine&nbsp;isminden anladığımız ve filmin aylardır her yerde karşımıza çıkan video ve görsellerinden gördüğümüz kadarıyla Wolverine ve Hugh Jackman geri dönüyor. Logan&nbsp;(2017, James Mangold) filmini izleyenleri şaşkınlığa uğratacak bu gelişmeyi haklı çıkarmaya çalışan ve ölü sevicilik ile şiddet pornosu arasında bir yerlerde konumlanan açılış sahnesi nasıl bir çılgınlıkla karşı karşıya olduğumuzu haber verir nitelikte.<img src="https://images.aposto.com/2024/6/4/1721936020084.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Deadpool &amp; Wolverine | Kaynak: Marvel StudiosDeadpool &amp; Wolverine,&nbsp;sığ bir bahaneyle çoklu-evren filmlerine dahil ettiği iki X-Men karakterini evrenin öyle bir ucuna fırlatıyor ki, sürpriz bozanlardan uzak durarak izlemeyi başaranlar için hiç tahmin edilemeyecek karşılaşmalara ve buluşmalara vesile oluyor. İsteksiz bir ortaklık içindeki iki kahramanın kendilerini bulduğu araf misali boşluğun ve bu boşlukta karşılarına çıkan detayların tek bir anlamı var: Marvel kendi çöplüğünü karıştırıyor. “Eskiye rağbet olsa bit pazarına nur yağardı” sözünün alabora edildiği yerdeyiz. Kırıntıları dahi hatırlanmayan eskiyi pazarlamayı başaran bir ticari zekayla karşı karşıyayız. Öte yandan bu film Marvel’ın izleyici sadakati açısından beklentilerini çok daha ileriye taşıdığının, izleyicisine çok daha sorumluluk yüklediğinin de işareti sanki: Son yıllarda MCU içinde dallanıp budaklanan tekil filmlerin, film serilerinin ve dizilerin birbiri için önkoşul ya da yankoşul olmaya başladığı ve sürekli bir izleme ya da takip zorunluluğu yarattığı malum. Deadpool &amp; Wolverine&nbsp;ile bunun bile yeterli olmadığını anlıyoruz. Yoksa artık bir MCU filmindeki tüm referansları anlamak, bir MCU filminden azami zevki alabilmek için gişede batan ya da yapımı başlamadan rafa kaldırılan projelere, bir karakteri kimin canlandıracağı söylentilerine ya da Disney ve Marvel’ı etkileyen sektörel gelişmelere de mi hakim olmamız bekleniyor? Artık sadece MCU filmlerini değil, D23 Expo** haberlerini de mi ezbere bilmemiz gerekiyor?&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/6/4/1721943364436.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Deadpool &amp; Wolverine | Kaynak: Marvel StudiosSıkı bir MCU takipçisi olarak Deadpool &amp; Wolverine’den aldığım izleme zevkini ve izlerken duyduğum heyecanı filmin iyi olmasına değil, bunca yıldır izlediğimiz MCU filmlerinin bizi mahrum bıraktıklarına borçlu olduğumu düşünüyorum. Kusursuz bir film, derinlikli bir senaryo, sınırları zorlayan bir yaratıcılık ya da bugüne kadar görmediğimiz bir şey yok bu filmde. Sadece, bunca yıldır filmlerinin gişe gelirini düşüreceği endişesiyle R* reytinginden köşe bucak kaçan ve domine ettiği süperkahraman filmleri türünü PG-13* filmlere boğan Disney’in “bırakınız eğlensinler” lütfu var. Başka bir deyişle, özlediklerimizi bulmak... Satın alımın sonrasında MCU’nun ilk R reytingli filminin, 20th Century Fox döneminin en R reytingli iki karakterini buluşturan bir filmle gelmesi de oldukça doğal. Disney’in tozpembe dünyasından fırlamış, küfretmeyen, asla cinsel organlarıyla düşünmeyen ve en bencili bile bir noktada iyi bir mesaj vermeye programlanmış süperkahramanlar, özellikle son yıllarda MCU filmlerinin tahmin edilebilir formüllere ve senaryolara sıkışmasına neden olmaya başlamıştı. Küfürlerin ve cinsel içerikli şakaların ardı arkası kesilmeyen, şiddetin sonuçlarının yumuşatılmadığı Deadpool &amp; Wolverine’in olası başarısı, Disney’in MCU içinde reyting çeşitliliğine gitmesine ve bu evrendeki R reytingli filmlerin sayısının artmasına neden olabilir. Ve umarım olur.*Amerikan Sinema Filmleri Derneği (MPAA) tarafından belirlenen sınıflandırma sistemine göre ABD’de PG-13 reytingli filmleri 13 yaş, R&nbsp;reytingli filmleri ise 17 yaş altındaki çocuklar sadece yetişkin bir vasi eşliğinde izleyebiliyor. **D23 Expo, Disney tarafından iki yılda bir düzenlenen, Disney bünyesindeki tüm stüdyoların gelecek projelerine dair haberlerin, fragmanların ve detayların paylaşıldığı etkinlik.&nbsp;Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Deadpool &amp; Wolverine,&nbsp;24 Temmuz Çarşamba günü gösterime girdi.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Cabin in the Woods (2011, Drew Goddard)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Spider-Man: No Way Home (2021, Jon Watts)</li></ul>

X-Men serisinin aykırı çocukları, Deadpool & Wolverine filmiyle ilk kez Marvel Sinema Evreni’ne dahil oluyorlar.

Deadpool & Wolverine: Marvel kendi çöplüğünü karıştırıyor

Film:&nbsp;Aynı İpte AsılıYönetmen:&nbsp;Barış DemirdelenSüre: 112 dakikaYapım yılı:&nbsp;2024Film zevkine güvendiğim bir dosttan bir yeni mesajım var: “Emre, bu filmi izlemeni isterim. Ne düşünürsün merak ettim.” Mesajın ekinde MUBI’nin Instagram paylaşımı var: “Aynı İpte Asılı:&nbsp;Beklenmedik bir misafir, kopmuş aile bağları, sona ermek üzere olan dostluklar.”&nbsp;Film hakkında hiçbir şey duymamış, belki de festivallerde ya da vizyonda karşıma çıkmadan doğrudan dijital platformlarda yayınlandığı için beklentisizce görmezden gelmiştim. Mesaj doğru bir anda bana ulaşmıştı; hemen MUBI’yi açtım: “Barış Demirdelen ilk filminde, genç olmanın, yakın ilişkiler kurmanın ve hayatta bir denge tutturabilmenin zorluklarına içten bir bakış atıyor. Aynı İpte Asılı, birbirlerinden tamamen uzaklaşmadan önce bir yalnızlık sarmalının içine düşen Ali, Büşra, Efe ve Güray’ın hikayesi.” Benlik duruyordu gerçekten; başlattım.Aynı İpte Asılı’nın açılış sahnesi, tanıdık rahatsızlıklarla dolu bir sarhoş muhabbeti sahnesi: Kimsenin kendinde olmadığı bir anda gelen davetsiz bir misafirin yarattığı huzursuzluk, başkalarının kavgasına seyirci olmanın sebep olduğu tuhaflık, gecenin planlandığı gibi gitmeyişinin yarattığı hayal kırıklığı ve senden bir şeyler saklandığını ya da sana yalan söylendiğini sezdiğin anlarla büyüyen şüphe... İstemeden ağızdan çıkanlar, edilen büyük laflar, gereksiz müdahaleler ve sonuç vermeyen sakinleştirme çabaları.... Uzun planlar ve hareketli bir kamerayla çekilmiş bu rahatsız edici açılış sahnesinin ardından uyanılan pişmanlık ve gerginlik dolu bir sabah.Ali, Büşra ve Efe’nin ailelerinin beklentilerine ve değerlerine çok zıt hayatlar yaşarken duygusal ya da ekonomik sebeplerle onlardan kopamaması ortak noktaları. Güray ise bu kaosun ortasında sağlam bir direk ya da kayıtsız bir gözlemci gibi dururken aslında hepsinden kırılgan daha kırılgan biri. Birer birey olarak da bir arkadaş grubu olarak da hayatlarını sürdürmekte zorlanan dört gencin bir gecesine ve bir gününe tanık olduğumuz film, arkadaşlık ilişkilerinin ne kadar kırılgan ama ne kadar değerli olduğunu hatırlatıyor. Sarhoş muhabbetleriyle üstü örtülmeye çalışılan ve asla konuşulmayanlar, birikip patlayıveriyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/6/5/1721386523480.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.60" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Aynı İpte Asılı | Kaynak: MUBIKonu hayata tutunmaya çalışan gençler ya da sıradan ve gündelik yaşamımıza ayna tutmak olunca, geçen senenin en sevdiğim yerli yapımlarından Sanki Her Şey Biraz Felaket’in aklıma gelmemesi mümkün değil. İster istemez bir karşılaştırma yapmamak da... Aynı İpte Asılı’nın süresi yarım saati aşan açılış sahnesini izlerken hissettiğim gerginlik ve rahatsızlık o kadar büyüktü ki, nihayet filmin adı belirip birkaç saniyelik bir soluk aldığım o molada şöyle düşündüm: “Sanki Her Şey Biraz Felaket&nbsp;bir korku filmi olsaydı, bu olurdu.” Sanki Her Şey Biraz Felaket&nbsp;ülkede yaşananların, toplumsal, politik ve ekonomik krizlerin gençler üzerinde yarattığı buhranı incelerken bunu hem kendine özgü bir mizah anlayışıyla yapıyor hem de karakterleri ile izleyicisi arasına bir mesafe koymayı tercih ediyordu. Aynı İpte Asılı&nbsp;benzer buhranların çok daha içsel kaynaklarıyla ilgileniyor. Dört gencin yaşadıkları hayatı neden bu şekilde yaşadıklarının kaynağında tabii ki yine aynı toplumsal, politik ve ekonomik krizler var. Oysaki film, karakterlerinin iç dünyasındaki ya da ikili ilişkilerindeki gerilimlerle daha çok ilgileniyor, onları sanki kontrollü bir deney ortamında (bir apartman dairesinde) gözlemlemeyi seçiyor. Ve izleyicisini olabildiğince bu deneyin içine çekmek istiyor.&nbsp;Aynı İpte Asılı,&nbsp;hayatı yaşayacakları yerde hayatta kalmaya çalışarak yıpranan, her gün aynada ya da etrafımızda gördüğümüz karakterlere sahip olduğu için tanıdık ve samimi bir film. Ama aynı sebeplerle rahatsız edici de...Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Aynı İpte Asılı&nbsp;geçen hafta MUBI kataloğuna eklendi.Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Büyük İstanbul Depresyonu (2020, Zeynep Dilan Süren)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sanki Her Şey Biraz Felaket (2023, Umut Subaşı)</li></ul>

Barış Demirdelen’in ilk uzun metrajlı filmi, dört gencin hayata tutunma çabalarını işliyor.

Aynı İpte Asılı: Tanıdık hislerle dolu bir gençlik filmi

25 adaylıkla Shōgun’un öne çıktığı 76. Primetime Emmy Ödülleri aday listesinde bir bakış.

76. Primetime Emmy Ödülleri: Aday listesi değerlendirmesi

Henüz yılın ilk yarısında Lanthimos, Linklater ve Villeneuve gibi iddialı isimlerin yeni filmlerini izledik bile. Fakat asıl şimdi başlıyoruz...<img src="https://images.aposto.com/2024/6/5/1720780172817.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Gladiator II | Kaynak: VarietyYaklaşan aylarda Gladiator&nbsp;(2000) ve Joker&nbsp;(2019) gibi yapımların devam filmlerini izleyecek, Altın Palmiye ödüllü Anora&nbsp;başta olmak üzere Cannes’dan ödülle dönen filmlere dair merakımızı giderecek, Francis Ford Coppola’nın dönüşüne şahit olacak, aynı yıl içinde ikinci bir Luca Guadagnino filmi izleyecek ve Saoirse Ronan’dan Tilda Swinton’a, Ralph Fiennes’dan Paul Mescal’e yıldızlarla buluşacağız.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">A Real Pain&nbsp;| Yönetmen: Jesse Eisenberg<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Türkiye gösterim tarihi:&nbsp;28 Şubat 2025 (TR)</li></ul></li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Anora| Yönetmen: Sean Baker<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Türkiye gösterim tarihi: 1 Kasım 2024 (TR)</li></ul></li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Blitz | Yönetmen: Steve McQueen</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Conclave | Yönetmen: Edward Berger</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gladiator II&nbsp;| Yönetmen: Ridley Scott<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Türkiye gösterim tarihi:&nbsp;15 Kasım 2024</li></ul></li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Joker: Folie à Deux| Yönetmen: Todd Phillips<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Türkiye gösterim tarihi:&nbsp;4 Ekim 2024</li></ul></li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Megalopolis | Yönetmen: Francis Ford Coppola</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Queer | Yönetmen: Luca Guadagnino</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Room Next Door&nbsp;|&nbsp;Yönetmen: Pedro Almodóvar</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Substance |&nbsp;Yönetmen: Coralie Fargeat </li></ul>

2024'ün ikinci yarısının merakla beklenen filmleri.

Yakında sinemalarda: İkinci yarının merakla beklenenleri

Beyazperdede yılın ilk yarısının öne çıkanlarıyla bir yarı yıl değerlendirmesi, bir keşif ve öneri listesi.

2024 sinemasında yolun yarısı: Bir keşif ve öneri listesi

Yorgos Mavropsaridis ile kurguculuktan, Lanthimos’tan, Kinds of Kindness’tan ve Ege’nin iki yakasından konuştuk.

Lanthimos'u kurgulamak: Yorgos Mavropsaridis röportajı

Film:&nbsp;Kinds of KindnessYönetmen: Yorgos LanthimosSüre: 164 dakikaYapım yılı:&nbsp;2024Kurgucu Yorgos Mavropsaridis, “Kişi nedir? İnsan olmak ne anlama geliyor? Kendimizi nasıl tanımlarız? Birinin yokluğu ya da birinin yerini alması hayatımıza nasıl bir etki yapar? Başkalarını kontrol etmek ya da kontrol edilmek nedir?” sorularını soruyor Kinds of Kindness’tan söz ederken.&nbsp;2009’da Dogtooth&nbsp;filmini yapan ve bir süre sonra ülkesindeki bağımsız sinema üretimini köklü bir şekilde etkileyecek “tuhaflık” etiketini sahiplenen Yorgos Lanthimos’un sinemasını, filmlerindeki anlatım biçimi, görsel seçimler, müzik ya da karakterlerindeki “tuhaflıklardan” ziyade bu gibi sorularla tanımlamak çok daha yerinde aslında. İnsan olma deneyimini ve insan ilişkilerini varoluşsal bir bakış açısıyla irdeleyen, kendi masallarında kendine ait kurallar koyan Lanthimos sinemasının kaynağının da sadece Lanthimos olmadığını unutmamak gerek.&nbsp;The Killing of a Sacred Deer&nbsp;filmine kadar birlikte çalıştığı ve bir anlamda evrenini birlikte kurduğu senarist Efthimis Filippou da bu “tuhaf” dünyanın suç ortağı. Lanthimos ve Filippou ikilisi, Kinds of Kindness’ta iki filmlik bir molanın ardından yine bir araya geliyorlar. Lanthimos sineması, bir nevi başlangıç noktasına geri dönüyor böylece.<img src="https://images.aposto.com/2024/6/4/1720099111071.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Emma Stone, Kinds of Kindness | Kaynak: Searchlight PicturesKinds of Kindness (Merhamet Hikayeleri), başlığında geçen merhamet duygusundan çok, merkezine kontrol etme ve edilme durumlarını alıyor. Hayatımız en ince ayrıntısına kadar biri tarafından kontrol edilmişse, özgürlüğümüze kavuştuğumuzda yine ondan öğrendiğimiz şekilde mi davranırız? Birine kimliğimizi, bağlılığımızı, sadakatimizi kanıtlamak için ne kadar ileri gideriz? Uğruna her şeyi feda ettiğimiz bir topluluktan dışlandığımızda yeniden kabul edilmek için kendimizi nasıl kanıtlayabiliriz?&nbsp;İnsan olma deneyiminin herkes için eşit olmadığı, gücü elinde bulunduranın adeta Tanrı işlevi gördüğü üç hikaye anlatan Lanthimos, bu hikayelerde kontrolün güç kazandırdığı insanlardan çok kontrol edenin piyonlarına dönüşenleri ön plana çıkararak Tanrısal gücü değil, kısıtlanmışlığın çaresizliğini tattırmayı seçiyor. Bireyin onu kontrol eden dışında bir ilişki kuramadığı hikayelerde, aile bağları, cinsellik ya da duygusal yakınlaşmalar kontrol eden tarafından yasaklanıyor. Kontrol edilenler, kontrol edenlerin hediyelerine, şevkatine, merhametine, bedenine, şehvetine, hatta gözyaşlarına muhtaç bırakılıyorlar. Bir çıkış yolu ararlarsa, yolların ya Azrail’in tırpanıyla tıkandığını ya da yine yeniden kontrol edene çıktığını görüyorlar.Yapım şirketinin sinopsisinden filmin Cannes sonrası yayımlanan eleştirilerine dek birçok yerde “triptik bir masal” ifadesi kullanılıyor Kinds of Kindness&nbsp;için. Bugüne kadar tek ve bütünlüklü hikayeler anlatmayı seçmiş olan Lanthimos sineması için yeni bir tercih bu: Film, aynı oyuncuların (Jesse Plemons, Emma Stone, Willem Dafoe, Margaret Qualley, Hong Chau, Joe Alwyn ve Mamoudou Athie) farklı rollerde yer aldığı, tematik olarak benzeşse ve bir anlamda birbirini tamamlasa da kendi başlarına anlamlı ve farklı üç bölümden, üç kısa filmden oluşuyor.&nbsp;Fakat hayır, bunun adı bir sadece bir antoloji değil. Çünkü üç bölüm, üç hikaye birbirinden tamamen bağımsız değil; onları bağlayan bir detay var. Üstelik bu detay öylesine küçük ama öylesine Lanthimos ki... The Death of R.M.F.&nbsp;(R.M.F.’nin Ölümü), R.M.F. Is Flying&nbsp;(R.M.F. Uçuyor) ve R.M.F. Eats a Sandwich&nbsp;(R.M.F. Sandviç Yiyor) başlığını taşıyan üç bölüm, filmde tanıştığımız ilk karakter olsa da toplam ekran süresi 2 dakikayı geçmeyecek bir karakter olan R.M.F.’nin önemsiz ama üç hikayemiz için de etkili varlığı ve yaşamıyla bağlanıyor. Kontrol dedik ya, R.M.F’nin görevinin de kendi kurallarını yaratan Lanthimos sinemasında bir kontrol unsuru, onun mantık ve bilimin yolundan sıkça sapan oyun alanında mantıksal ve bilimsel bir sabit olduğunu söyleyebiliriz belki de. (Not:“Sandviç ne alaka?” dememek için, post-credit sahnesini beklemek isteyebilirsiniz.)<img src="https://images.aposto.com/2024/6/4/1720099115316.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Jesse Plemons, Kinds of Kindness | Kaynak: Searchlight PicturesBaşta Cannes’dan En İyi Erkek Oyuncu ödülü ile dönen Jesse Plemons olmak üzere, her türlü kombinasyonla birbirleriyle uyum içinde çalışan oyuncu kadrosu, büründükleri üç karakteri de etkileyici bir şekilde aktarıyorlar. The Favourite ve Poor Things&nbsp;ile Hollywood’a yakınlaşan ve Akademi’nin de radarına girmeyi başaran Yorgos Lanthimos’un yeni filmi Kinds of Kindness,&nbsp;son iki filmi kadar iyi değil bana kalırsa. Ama o ikisinin olmadığı kadar Lantimos filmi olduğu kesin; özlediğimiz “tuhaflıktaki” Lanthimos sinemasına kavuşmaksa paha biçilemez.&nbsp;Nerede izleyebilirsin? Kinds of Kindness,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Magnolia (1999, Paul Thomas Anderson)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Wild Tales&nbsp;/ Relatos salvajes (2014, Damián Szifron)</li></ul>

Yorgos Lanthimos’un yeni filmi Kinds of Kindness, insan olma deneyimine dair üç tuhaf hikayeden oluşuyor.

Kinds of Kindness: Kontrol, sadakat ve merhamet

"Inside Out 2" filmini Psikolog Duru Erdem ile izledik, Riley’nin “yeni” ve “eski” duygularını, ergen psikolojisi üzerinden birlikte inceledik.


Inside Out 2: Ergen zihninde yıkım günü

Film:&nbsp;A Quiet Place: Day OneYönetmen: Michael SarnoskiSüre:&nbsp;100 dakikaYapım yılı:&nbsp;2024Yaşamak için sessiz ol. 6 yıl önce tanıştığımız A Quiet Place&nbsp;serisi, sese duyarlı fakat görme kabiliyeti olmayan dünya dışı varlıkların ansızın gezegenimize indiği ve en ufak ses çıkaran tüm canlıları yok ettiği bir senaryoya sahip. İlk film A Quiet Place&nbsp;(2018, John Krasinski) bu saldırının bir süre sonrasında geçiyor ve bizi izole ve sessiz bir yaşam süremeye alışmış Abbott Ailesi (John Krasinski, Emily Blunt, Millicent Simmonds ve Noah Jupe) ile tanıştırıyordu. Kadroya Cillian Murphy ve Djimon Hounsou gibi isimlerin eklendiği A Quiet Place II&nbsp;(2020, John Krasinski), ilk filmin hemen sonrasında geçiyor ve gerilimi yükseltiyordu. Bir korku unsuru olarak sessizliği ve sessizliğin sesini olabilecek en zekice şekilde kullanan filmlerin hikayesinde, ailenin çocuklarından birini kaybetmiş olması, hayatta kalan çocuklarından birinin işitme engelli olması ve annenin hamile olması gibi hem aile içi dinamikleri ve aile bağlarını güçlendiren hem izleyicinin duygusal bağını arttıran hem de gerilim katsayısını arttıran seçimler vardı. İkinci filmden dört yıl sonra gelen, Abbottların hikayesinden bağımsız, öncül film A Quiet Place: Day One&nbsp;ise, adı üzerinde, söz konusu post-apokaliptik dünyaya geçişin dönüm noktası olan olayların yaşandığı güne götürüyor izleyiciyi. (Böyle bir filmin ortaya çıkışı sürpriz değil: A Quiet Place II’nin açılış sahnesinde bunun bir denemesinin yapılmış olduğunu söyleyebiliriz.)<img src="https://images.aposto.com/2024/5/5/1719570129903.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Quiet Place: Day One | Kaynak: UIP Türkiye&nbsp;A Quiet Place: Day One’ın merkezinde hayatının son günlerini yaşadığını anladığımız bir kanser hastası olan Sam (Lupita Nyong’o) var. Sam’i önce yaşamaktan bıkmış, her şeyden nefret eden bir hasta olarak tanısak da, sonradan onun sadece ölmeyi beklemekten ya da ölememekten bıktığını anlıyoruz. Sürekli ölmek üzere olduğu, sayılı ayları, günleri kaldığı söylenmesine rağmen hâlâ hayatta kalan Sam, adeta kendisi için oluşturulmuş bir arafta yaşıyor. Şehir merkezine yapılacak bir gezi için “Son bir kez şehre gitmek istemez misin?” diye ikna edilmeye çalışırlarken şöyle diyor Sam: “Son gidişimizin de son gidişim olması gerekiyordu.”A Quiet Place’in uzaylıları, tam da Sam’in klinikteki hemşiresinin (Alex Wolff) ısrarıyla New York’a gittiği gün saldırıyorlar. Saldırı anının kaosuyla başlayarak Sam’in ölmek istemediğini, daha doğrusu “o şekilde” ölmek istemediği için hayata tutunmak için çabalamaya başladığını görüyoruz. Ölmeden önceki basit isteği (en sevdiği pizzacıda son bir dilim pizza yemek) bu felaket senaryosunda yerini daha kompleks, daha insani ve daha az bencil isteklere bırakıyor. Sam, karşısına çıkan bir hukuk öğrencisinin (Joseph Quinn) hayatta kalması için ona yoldaş olmayı görev ediniyor. Böylece çok sevdiği kedisi Frodo’yu da emanet edecek birini bulmuş oluyor tabii ki. Ölmeyi bekleyen Sam’in hayatının son günleri, daha iyi ve daha amaçlı bir ölüm seçebileceğinin farkına varınca anlam kazanıyor. Film, ölümü kabulleniş ve hayatta kalma arzusunu post-apokaliptik şartlarda çarpıştırıyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/5/5/1719570110961.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Quiet Place: Day One | Kaynak: UIP TürkiyeSerinin ilk iki filminde olduğu gibi A Quiet Place,&nbsp;ses tasarımıyla öne çıkıyor. Yaratıkları çok daha fazla gördüğümüz bu filmde görsel efektler de etkileyici. Öte yandan ailenin yerini bireyin aldığı bu filmde Sam karakterinin derinliği, filmle ve karakterle empati kurmayı kolaylaştırıyor. (Diğer karakterler için aynı çabanın gösterildiğini söylemek mümkün değil. Fakat ne de olsa bu Sam’in kişisel arafının filmi: Hayaletinin halen hayatta olduğu ve rahata kavuşabilmek için amacını yerine getirmeyi beklediği bir hayalet filmi...) Daha önce Jordan Peele’in Us&nbsp;filminde de günümüz korku sinemasının en iyi performanslarından birine imza atmış Lupita Nyong’o iyi yazılmış bu karakteri layığıyla canlandırıyor. Kedi Frodo’nun performansı da yer yer ondan rol çalıyor.Evreni genişleten ve seriye farklı bir derinlik ve boyut katan bu ayrık, öncül film bir yana A Quiet Place&nbsp;filmlerinin bir üçleme olması düşünülüyor. İlk iki film gibi John Krasinski’nin yöneteceği &nbsp;A Quiet Place Part III’nin 2025’te gösterime girmesi planlanıyor.Nerede izleyebilirsin? A Quiet Place: Day One,&nbsp;bugün gösterime giriyor. Önceki filmlerde olduğu gibi, çoğunluğu sessizlikle ve sessiz olmaya çalışmakla geçen bu filmi izlerken çıkaracağın en ufak sesin salondaki diğer izleyicilerin izleme zevkini etkileyebileceğini unutma.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">I Am Legend&nbsp;(2007, Francis Lawrence)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Hereditary&nbsp;(2018, Ari Aster)</li></ul>

Emre Eminoğlu