Meşhur Proust anketindeki sorulardan biri: Gereğinden fazla kullandığınız bir sözcük ya da deyim var mı? Deyim olmasa da benim en çok kullandığım kelime öbeği, hatta genelde bir cümleye başlarken sıraladığım sözcükler “Ben New York’ta yaşarken…” Yeni tanıştığım insanlar sohbet sırasında “Peki New York nasıldı?” diye sorup suç ortaklığımı üstlenirken yakın arkadaşlarım, ailem ve partnerim artık o defteri hiç açmamayı tercih ediyor.&nbsp;Şöyle ki New York benim tam, eh, neredeyse tam bir yetişkine evirildiğim şehirdi. Dünyanın bana borçlu olduğunu düşündüğüm büyük aşkı New York’ta aradım ve kendisini olmasa da onun yerini tutacak kadar romantik arkadaşlıkları bu şehirde buldum. Ne giyeceğimi (siyah), nelerden uzak duracağımı (H&amp;M, fazla makyaj), neyi okuyacağımı (Paris Review neyi okumamı söylüyorsa onu ama Lorin gittiğinden beri eski tadı yok), ne içeceğimi (çavdar viskisi ve maden suyu) ve herhangi bir günün herhangi bir saatinde nereye gidileceğini New York’ta yaşarken öğrendim (açıkçası artık nerelere gidilir bilmiyorum).&nbsp;New York şehri, içinde pek çok farklı New York’u barındırıyor ve bunların çoğu muazzam ve büyüleyici yerler. Aklıma güneşli bir öğleden sonra East Village, 2010’da ilk gördüğüm haliyle Bedford, Café Carlyle, hava kararırken Hell’s Kitchen’ın Marvel çizgi romanlarından fırlamışçasına tekinsiz hali, işe gidiş geliş saatlerinde Union Square metrosu geliyor, bir de hafızama sığdırabildiğimden çok daha fazla pembe, mor, turuncu gün batımı ve tüm maaşımı harcadığım kraft kokteyller. Çelik, beton ve Midtown’daki dev şirketlerin İkinci Dünya Savaşı’ndaki silahları andıran binalarının bana ne kadar yabancı olduğu da zihnimin bir köşesinde.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/4/1731622500017.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">New York’a ilk defa lisedeyken, Ohio’da değişim öğrencisiyken gelmiştim. New Jersey’de bir otelde kalıyor, Manhattan’a her gün bir tur otobüsüyle gelip gidiyor ve Statue of Liberty, Times Square, Ground Zero ve Chinatown gibi turistik yerlere götürülüyorduk. Otobüsten inmeden yaptığımız Fifth Avenue ziyaretimizin rehberi sarhoş ya da kafası iyi olan eski bir aktristi. Rehber, bize Samantha Jones’u andıran bir sesle oyunculuk kariyerini ve etrafımızda göremediğimiz şaşalı gösteri dünyasını anlatıyor, etrafımızda lüks mücevheratçı ve modaevlerinin vitrinleri karşımıza çıktıkça buğulu bir sesle isimlerini de fısıldıyordu: “Tiffany, Gucci, Bottega Veneta.” Birkaç sokakta bir de sloganını tekrarlıyordu: “Çok güzel değil mi? Bence ÇOK güzel.” O seyahatte sadece turistlerin New York’unu gördük ki gerçek bir New Yorkluya dönüşme sürecinde ilk bu New York’tan kaçmayı öğrenirsiniz.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/4/1731622514580.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Birkaç yıl sonra, 2010 yazında kendimi kuzenimin Manhattan’da, asansörsüz bir binanın beşinci katındaki apartmanında 3 aylığına yaşarken buldum. Burası, East Village’daki First Avenue metro durağının yakınında, tek odalı bir daireydi. Orada yaşarken birkaç sokak ötede, St. Marks’taki Yoga to the People yoga stüdyosunda bağış usülüyle yoga yapmaya gidiyorduk, Olsen ikizleri de sıklıkla içinde kayboldukları şekilsiz siyah kıyafetleriyle birbirinin eşi kuşlar gibi yogaya yapmaya geliyordu. Yoga stüdyosunun karşı tarafında, yıkık dökük bir brownstone binanın içinde çalıştığım ilk derginin “resmî olmayan” karargahı bulunuyordu. Burası üç Lübnanlı-Brezilyalı kardeşin paylaştığı minicik, sıra odalı bir daireydi. Kardeşlerin en büyüğü, bana ilk işimi verecek dergi BULLETT’ın ilk sayısının moda direktörüydü. Ofis olarak kullandığımız mutfak ve genel alan, alt kattaki Tayland restoranının mutfağını havalandırıp çöplerini topladığı arka bahçeye bakıyordu. Bugünlerde spiritüel influencer’lık yapan ve o zamanlar da “sosyal tırmanıcı” diye nitelenebilecek moda direktörü, eski pencerelerden içeri sızan sıcak hava ve yağ kokusunun moralini bozmasına izin vermiyordu. Bu apartmanı Allah rızası için bir kat boya isteyen duvarlardaki mood board ve yarı hazır dergi sayfaları her zaman 18 dereceye ayarlı klimanın rüzgarında pır pır uçuşurken hatırlıyorum. Dergide çalışanların yarısının Blackberry’si vardı ve biz de tıpkı Olsenlar gibi giyiniyorduk. Badem ve soya sütünün ana akım kültüre henüz girmeye başladığı o günlerde, millî içeceğimiz buzlu latte’ydi. Cüzdanımda Manhattan’daki metro hatları ve duraklarının katlanabilir bir haritası vardı. Kuzenim bu haritanın üzerinde (çoğu zaman) Broadway’in solundaki her şeyin Batı, sağındakinin ise Doğu olduğunu açıklardı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/4/1731622534991.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yeni bir şehri öğrenmek bana her zaman Age of Empires’da genişleyen bir haritayı anımsatır, yavaş yavaş bir New Yorkluya dönüşme tecrübem de bu harita simülasyonundakine benziyordu... moda direktörünün detaylı talimatlarıyla mümkün olan en zarif halimle sağa sola koşturmaya ve derginin tek stajyeri olarak marka ve PR şirketlerinden çekimlerde kullanılacak tasarım kıyafet ve aksesuarları almaya başladım. Bu metroyla gerçekleşen ‘pull’ seyahatleri beni çetin ve kendine yetebilen Garment District’ten Bulgari’nin Central Park manzaralı ışıltılı ofisine, şehrin her yerine götürüyordu.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/4/1731622552210.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">New York’a taşındığım 7 ay içinde, oradaki üçüncü evime, bu sefer standart prosedür olan ilk ay ve son ayın kiralarıyla bir aylık kira karşılığı depozitoyu ödeyerek yerleştim. L treninin Brooklyn’deki ilk durağı olan Bedford Avenue’deki bu daireye, Çinli-Malezyalı bir grafik tasarımcı olan iş arkadaşımla taşınmıştık. Bu mahalleye 2010’da ilk geldiğimde, North 7th Street ve Bedford Avenue’nun köşesinde bir Salvation Army mağazası, 9th Street’in köşesindeyse bir dumpling’ci vardı. Orada yaşadığım yıllar boyunca hem binalar hem de içinde yaşayan insanlar değişti. Önce East River’ın kıyısına, eskiden oradaki parka ait olan bataklık araziye kuleler inşa edildi; ondan sonra da inşaat hiç durmadı. Hipster’lar mahalleden taşındı, onların yerine bankacılar ve çocuklu aileler geldi, fiyatlar 4 katına çıkıp Manhattan’ın konut pazarını geçti.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/4/1731622568641.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.80" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Seneler içinde, hemen etrafımızdaki sokaklara bir Apple mağazası, bir Whole Foods, bir J. Crew ve pek çok zincir mağaza açılacaktı. Sürekli Google’ın Domino Şeker Fabrikası binasını satın aldığı ve yeni kampüsünü oraya taşıyacağının dedikodusu yapılıyordu. Günün sonunda fabrika sadece park ve konut alanına dönüşse de şehri son ziyaret ettiğimde orada yürümek tuhaf bir histi. Hâlâ Williamsburg’de yaşadığım senelerde beraber olduğum bir müzik yazarı bu–bu değişim, dalgalanma, yeniden değerleme, taşınma–halinin orada 90’ların ortasında, o bu mahalleye ilk defa geldiğinde de orada olduğunu söylemişti. Bu bilgiyle hem kendimi daha az özel hissetmeye başladım hem de rahatladım. Domino Şeker Fabrikası yeniden inşa edilmeden önce oraya gitmenin şehir tarihi tanıklığı olduğunu düşünmek hoşuma gitse de o döneme tanıklık etmenin inandığımdan daha az bir yükü olduğunu bilmek iyi geliyor.New York’ta yaşamaya devam etmek kumar masasından kalkamamak gibiydi… Bir şehrin hayaletiyle yaşamak. İntikam peşinde gezen bir hayalet değil, lanetli de değil, sevimli bir hayalet. Kendisi bir everything bagel şeklinde ve boyunda. İki yıl kadar önce oğlumu doğurduğum günlerde beni yalnız bırakmaması, baş ucumuzda beklemesi de tesadüf olamaz. Hayalete bakarken Lorimer Street’te, İtalyan mafyasının pastanesinde çalıştığım günleri ve Williamsburg’daki ikinci dairemizin önünde bir apartman kompleksi yükselmeden önceki Manhattan ve Empire State Building manzaramızı düşünüyorum. Aklıma o günlerin şerefine yaptırmak istediğim ama bir türlü zaman ve bütçe ayıramadığım güvercin dövmesi geliyor. Sonra everything bagel hayaletle göz göze geliyoruz, bir nefes alıyorum ve ağzımdan şu kelimeler dökülüyor: “Ben New York’ta yaşarken penceremden Empire State Building görünürdü. Sabaha karşı ikide ışıklarını söndürdüklerinde ben de yatma vaktinin geldiğini anlardım.”&nbsp;Fotoğraflar: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/utkandora/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Utkan Dora Öncül</a>Editörün notu: Bu metin Soli’nin ilk sayısı “Aidiyet”te yer alan makaleden düzenlenmiştir. Tamamını okumak için <a fr-original-style="" href="https://solimagazine.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan.</a>

Soli

Büşra için pek çok ilklere tanıklık etmiş New York’tan sonra. Bir şehrin hayaletiyle yaşamak.

Satılık, kiralık, duygusal: “Ben New York’ta yaşarken”

• Yerli acı sos markası <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/padronero/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Padronero</a>, ABD New Mexico’da düzenlenen Scovie Awards’ta 4 ödül birden kazandı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Süreç:&nbsp;Farklı ülkelerden yüzlerce markanın katıldığı yarışmada ödül alacak acı soslar, kör tadımla 100 kişilik bir jüri tarafından değerlendiriliyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Detaylar:&nbsp;Moruga Verde ile “Salata Sosu” kategorisinde, HoHo Hot ile de “Katkısız Barbekü Sos” kategorisinde birincilik alan marka, Köfteor Allspice ile “Et Sosu” kategorisinde ikincilik, “Yeşil Acı Sos” kategorisinde de üçüncülük aldı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bir adım geriden: Padronero, önceki hafta da Spicy Flave Awards’ta Chinatown BBQ ile “Glutensiz BBQ Soslar” kategorisinde birinci, Wise Onion ile de “Çeşnili Et Sosları” kategorisinde ikinci olmuştu.</li></ul>

Aposto Gündem

Doğduğumdan beri her yaz Bodrum’a gideriz. Anneannem ve dedem ile geçirdiğimiz o birkaç hafta hep şen şakrak, biraz gürültülü ve yemek dolu geçer. Dedemin yıllar içinde kendi elleriyle orman haline getirdiği harika bahçesini sulamasını ve ağaçlara tırmanmasını (evet hala) izler, anneannemle çay içip saatlerce konuşur, dayımın 51 oynarken hile yapması ile çıkan kavgaları fişekler, annemle saatlerce denizde yüzer, babamla da kim daha çok yandı yarışmasına girer ve hep kaybederim.&nbsp;Küçükken anneannem ve dedemle damda yatar, yıldız toplardık. Sabah kalktığımda yanımda bulunan sepette anneannemin erkenden kalkıp alüminyum folyodan yaptığı yıldızları bulur, heyecanlanırdım. Çarpım tablosunu Bodrum’da öğrendim, denizden çıkarken merdivende tamamen kestiğim topuğumun, yara izi hala durur. Kısaca 22 senedir Bodrum’da ailemle olmak hayatımdaki en daimi olan geleneklerden biri. Bu 22 senede ise Bodrumun değişimini, tabiri caizse “soylulaştırılmasına” şahit oldum, oluyorum. Bunu gördükçe de üzülüyorum.Soylulaştırmadan kastım nedir? &nbsp;Soylulaştırma ya da ‘gentrification’, orta ve üst sınıfların, düşük gelirli semtlere yerleşip oraları değiştirmesine deniyor. Bu değişim ile bakımsız yerler yenilenirken, eski mahalle sakinlerinin de istemeden yerinden edildiği gözlemleniyor. Bununla beraber de o mahalleyi özel kılan birçok şey de bu yenileme ve sözde “nezihleştirme” çabaları arasında kayboluyor. Bunun New York örneği; yıllardır Çinli göçmenlerin, restoranları ve marketleri ile kendilerinin kıldıkları Chinatown’a geliştirme projeleri ile yeni binalar yapılması ve zenginlerin yerleşmesi. Bunun sonuçlarından biri de küçük el yapımı noodle dükkanları yerine Pinterest-havasında pahalı kafelerin açılması. Mahallelerin kalkındırılması, geliştirilmesi, yaşam standartlarının iyileştirilmesi önemli olsa da, bunu oranın sakinlerini yerinden etmeden ve özgün kılan unsurları yok saymadan yapmanın önemli olduğunu düşünüyorum.&nbsp;Bir Istanbullu olarak, yazın gittiğim Bodrum’un eski Bodrum olmamasından şikayet etmem, kabul ediyorum, biraz tuhaf. Eminim oranın daimi-sakinlerinin söyleyecek daha çok sözü vardır. 2017’de Çeşme’nin özellikle İstanbullular arasında popülaritesinin artmasıyla bazı İzmirliler “İstanbullular siz İzmir'e gelmeyin,” gibi paylaşımlarda bulunmuştu.Şu an Bodrum’da İstanbul'un lüks gece hayatından birçok iz görebiliyorsunuz: Lucca, Papermoon, Inari gibi yerler Bodrum’da şubeler açtı. Büyük oteller, bol turistler, mermer yerler derken tamamen farklı bir ortama büründü. Yalıkavak’ta bulunan marinanın eski halini hatırlayanlar var mı bilmiyorum ancak onun bile sıcak, sarı ve kahverengi tonlarından, hasırlı dekorasyonundan, gri, markalar ile dolu ve mermer görünüme dönüşmesi bile bu değişimin çok net bir göstergesi. Benim için problem Bodrum’un değişmesinden çok, nasıl değiştiği ile ilgili. Seyahat ederken aşina olduğunuz restoranlar ve yapılar görmek insanı rahatlatabilir, kabul ediyorum, ancak Bodrum’un mini bir İstanbul’a dönüşmesi, turist ve lüks hayata yönelik bir yer olması beni rahatsız ediyor. Gezmenin amacı, yaşadığımız yerde bulamadıklarımıza ulaşmak değil mi? Birazcık alıştıklarımızdan uzaklaşmak, keşfetmek, yeni şeyler denememiz gerekmiyor mu? Yoksa 8 saat yol gidip aynı yere varmanın ne önemi var?&nbsp;Soylulaştırmanın da beni rahatsız eden kısmı bu. Şehirleri özel kılan o köşeler, taşlar, yerler kayboldukça, hepsi birbirine benzeyen, tanıdık ama yüzeysel mekanlarla karşı karşıya kalıyoruz.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0by5jb20vY2xpY2s/c291cmNlPXdlYiZzdWJzY3JpYmVyPXVuZGVmaW5lZCZzdG9yeT02MGVlZDdkNmIyN2E4ZTAwMDYyYjc0MGQmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGYXBvcy50byUyNTJGcyUyNTJGNjA5MzkwMTg0MjExMTYwMDA3YWMwMGEy" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alıp Başını Gidenler</a> için Berk Kır ile yaptığım röportajda ona sorduğum ama bültene eklemediğim sorulardan biri İstanbul’un değişimi ile ilgili ne hissettiğiydi — bu konuda onunla kalbimin çok kırıldığını paylaşmıştım. &nbsp;O da her zamanki belagatı ile bana bir dengeden bahsetmişti.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">“Beni bazen üzüyor, bazen de heyecanlandırıyor ama genelde bir kırgınlık oluyor üzerimde. Bir şeyin anlamını anlamadan onu sadece dönüştürmek ya da günümüze uyarlamak çok doğru bulduğum bir şey değil. Ancak eğer bi gelişime katkıda bulunacaksa bunun daha ince bir çizgide yürütülebileceğini düşünüyorum. Kendi hayatımda farklı katmanlara değer veren bir insanım. Buna da taraflar üstü bir yerden baktığımda bu değişi İstanbul’un oluşmakta olan yeni bir katmanı olarak görüyorum. İyi ya da kötü, gün sonunda burayı ifade eden bir şey.”</blockquote>Berk’in de dediği gibi değişimin içinde eskiye de bir yer olmalı — bir yeri özel yapan şeyleri tamamen sil baştan yapıp her yeri birbirine benzetemeyiz. Eski katmanların da yeniler ile bir arada var olabilmesi lazım.&nbsp;Anthony Bourdain’in seyahat üzerine çok güzel bir sözü var. Seyahatin amacının rahat olmaktansa kendimizi zorlamaktan, alıştığımız düzenlerden çıkmaktan ibaret olduğu ile ilgili. İngilizcelerini de tutuyorum çünkü çevirilerim kesinlikle Bay Bourdain'in hakkını vermiyor.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">“Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you; it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body. You take something with you. Hopefully, you leave something good behind.”</blockquote><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">“Seyahat hep güzel değildir. Her daim konforlu da değildir. Bazen canınızı acıtır, hatta kalbinizi bile kırabilir. Ama bu sorun değil. Yolculuk sizi değiştirir; sizi değiştirmeli. Hafızanızda, bilincinizde, kalbinizde ve vücudunuzda bir iz bırakmalı. Seyahatten bir parça alıyorsunuz ve umut ediyorum ki, siz de arkanızda güzel bir şey bırakıyorsunuzdur.”</blockquote>Eski Yalıkavak Marina’da ilk (ve son) defa kornette pizza yemenin heyecanını tattığım, benim Bodrumum artık bana biraz uzak geliyor. Ama bulmak için o mesafeyi gitmeye hazırım. Sonuçta biz hatırlamaya ve ulaşmaya çalıştıkça, sevdiğimiz yerlerin anısı yaşamaya, hala ayakta duran yerler de korunmaya devam edecek. Günün sonunda, damında yıldız topladığım Bodrum hala benim.&nbsp;Bu yazı 20'liğin <a fr-original-style="" href="https://apos.to/i/yazlikli-bulten" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yazlıklı Bülten</a>'inde yayımlandı.

20'lik

Nerede o eski Bodrum…

Bizim Olmayı Bırakan Yerler

Mahalle: Lower East Side. Müdavim & Fotoğraflar: Yasmin Güleç.

Lower East Side'da Müdavimiyim!

Şehirde kimi zaman küçük ve biraz kaybolmuş hisseder ya insan, mahallesinde kendini büyük hissedebilmeli. Mahalle güven uyandırmalı, tanıdık hissettirmeli. Günün getirdiği zorluklar ve değişikliklerin tam tersine "Ohhh, döndüm!" diyebileceğin yer olmalı. Benim mahallem akşamın karanlığında da sabahın köründe de tek başıma güvende hissettiğim; her yere yürüyebileceğim; canlı, renkli, gürültülü, birazcık tuhaf, kendi hikâyelerini barındıran bir yer. Yıllar sonra 20’lerime dönüp baktığımda,&nbsp;“Ay şurada yaşamıştım!” diyerek arkadaşlarımla anacağım, içimi güzel anılarla ısıtan mesken.New York’un iki ünlü mahallesinin kesişiminde oturuyorum. Apartmanın kırmızı kapısına arkamı dönüp sokağa baktığımda, solum Chinatown’a sağım da Little Italy’e gidiyor. Little Italy, öğleden sonraları turistlerle dolup taşar ama sabahları sadece restoran çalışanları ve mahallelilerin olduğu birkaç büyülü saat var. Restoranlara el arabalarıyla domatesler, peynirler, balıklar teslim edilir; sokak boyunca Frank Sinatra şarkılarıyla kucaklanırsın. Hele bir New York, New York çalmaya başlarsa işte o zaman gerçekten bir filmdeymiş gibi hissediyorum kendimi — mafya filmi veya romantik komedi olduğu biraz günün moduna göre değişir.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1643987707830.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yasmin, New York'unda<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Hadi diyelim sağa değil sola saptık, İstanbul’dan alıştığım Salı Pazarı havası Chinatown’da Canal Street’te bir anda beni bulur. Meyve ve sebze satıcıları erken saatlerde tezgâhlarını kurmuştur. Kirazlar, taze dutlar, hurmalar, bok choy gibi farklı yeşillikler satarlar. Canal Street’i keserek karşıya geçtiğinde balık pazarı, baharat marketleri, kasaplar, tekellerle karşılaşırsın. Çoğunun tabelaları hem İngilizce hem Çince. Yaşadığım yer, şu an olduğum kafa yapısıyla harika bir şekilde uyuşuyor: kaotik ama çok keyifli.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Cayır cayır kalorifer + altı kat merdiven - apartman zili = New York usulü</h2>Dairem, daha önce yaşadığım birçok yere göre çok daha “normal.” Mesela mutfağın içinde, fırının karşısında bir duş yok. Yatak odama ulaşmak için oda arkadaşımın yatak odasını aşmam gerekmiyor. Yere düşen şeyler, eğimli apartmanların tersine, yuvarlanıp gitmiyor. Bir barın içinden geçerek apartmanın giriş kapısına ulaşmıyorum, camı olmayan odalar yok. Nelerim var diye merak ediyorsan altı kat merdiven var! Bu sorun değil ama apartmana giriş için zil yok. Bu yüzden arkadaşlarım geldiğinde altı kat inip onları içeri almak gerekiyor.&nbsp;Kalorifer New Yorklular tarafından “cehennem ateşi” olarak adlandırılan sıcaklıkta. Daha önce yanlışlıkla değip bacağımı yakmışlığım var. Kış aylarında — varsa — klima ya da cam açmak bu kontrol edilemeyen ısı yüzünden çok normal. Bir de kalorifer her çalışmaya başladığında içinde iki şövalye kılıçla savaşıyormuş gibi sesler çıkıyor. Biz alıştık, duymuyoruz.Tabii ki kiralar çok yüksek — bu, İstanbul’dan aşina olduğumuz bir cümle. Dairem, oda arkadaşımla Facebook’ta mahalle gruplarından bulduğumuz mobilyalarla giydirildi. Sokaktan topladığımız ve evimize her gelenin üstüne resim çizdiği masamız için aldığımız dört sandalyeyi 30 dakika yürüyerek eve taşıdık, New York halkını Türk-usulü pazarlık yaparak şok ettik ve sıcacık bir ortam yarattık.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1643983448827.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">New York'ta sıcacık bir ortam, Yasmin'in dairesi<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Oturma odasındaki camı açtığımızda yanımızdaki pastanenin vanilya, anason ve taze pişmiş kurabiye kokuları apartmanı dolduruyor — bizi de bolca acıktırıyor. New York’ta beş senede beş farklı yerde yaşadım ama şu an bulunduğum en sevdiğim ve kişiliğimle uyuştuğunu düşündüğüm.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">New York’un güneyinde yaşamak</h2>New York University'de okurken okulun öğrencileriyle ilgili şöyle bir kalıplaşmış anlayış vardı: NYU öğrencileri, 14. Sokak Union Square’in yukarısına çıkmazlar. Bu benim için çok geçerli olmasa da New York’un güneyinden çok ama çok daha fazla zevk aldığımı söyleyebilirim. Tabii ki New York’un yukarılarında harika yerler var: Queens ve Harlem, kültürel açıdan zengin; Central Park birçok mahalle ve bölge boyunca uzanan şehrin esas arterindeki park; Upper East Side’ın müzeleri; Chelsea’nin High Line’ında yürümek — bunlar çok keyifli. Ama New York benim için — klişelere yenik düşmekten korkmuyorum — Union Square’in aşağısında başlıyor ve Brooklyn’in sonuna kadar iniyor. Çok daha genç nüfus; buna bağlı olarak gece hayatı, yeme-içme, eğlence ve sanat bu bölgede yoğunlaşıyor. Öğrenciler ve genç profesyoneller bu çeperde yaşıyor, yaşamasalar da sosyalleşmek ve eğlence için buralara geliyorlar.Buralara ilk kez üniversitenin birinci senesinde, arkadaşımın yatakhanesini ziyaret ettiğimde gelmiştim. Biraz şaşkınlık biraz büyülenme arasında bir yerdeydim sanırım.&nbsp;New York’a taşınmamın üçüncü ayında şehri avucumun içi gibi bildiğini sanan ben, bir anda küçücük bir bölge değişimiyle şaşkına dönmüştüm. Şehir o zaman biraz gözümü korkutmuş, alçak gönüllü olmam gerektiğini hatırlatmıştı. Üniversitenin ikinci yılında bu mahallenin etrafında bir yatakhanede yaşadım ama çok hakkını verdim mi emin değilim. Mahallede durmaktansa soluğu hep farklı yerlerde aldım.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1643983488077.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Analog bir gözden Little Italy<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">19 yaşındaki Yasmin’in bu varoluşuyla şu an 23 yaşında olan Yasmin’inki çok farklı. Bu yüzden mahalledeki değişimlerden bahsederken sanırım kendi içimde yaşadığım değişimleri görmezden gelmek uygun olmaz. New York hızlı bir şehir — bu da demek oluyor ki maalesef birçok yer kapanıyor ve yerine farklı yerler açılıyor.&nbsp;Dikkat etmeye çalıştığım bir detay, özellikle Chinatown’un ucunda yaşayan biri olarak apartman ararken mahallenin ya da herhangi bir yerin soylulaştırılmasında rol oynayan şirketlere bakmamaktı. Lokal işletmelerin yerine açılan yeni, bölgenin kültürüne çok da saygı duymayan zincir mağazalara da gitmemeye çalışıyorum, küçük işletmeleri desteklemeye özen gösteriyorum.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yeni bir hayat kovalayan göçmenlerin mahalleleri</h2>Chinatown’da yaşayanların sadece yaklaşık %36’sı New York eyaletinde doğanlardan oluşuyor — o yüzden idealde New Yorklu burada barınmaktan keyif alan herkese denebilmeli. New Yorkluları burada doğanlarla kısıtlamak, bu renkli, multikültürel şehrin yaklaşık 3,1 milyon göçmenini görmezden gelmek anlamına geliyor. Tabii bu aidiyet, herkesin mutlulukla yaşadığı dünya, hâlâ ulaşılması gereken bir hedef: Pandemi döneminin de gözler önüne serdiği gibi ırkçılık maalesef hâlâ kendini güçlü bir şekilde gösteriyor.&nbsp;Chinatown da bu dönemde en çok zarar gören mahallelerden biri oldu. Trump’ın ve Fox News gibi muhafazakâr haber örgütlerinin "Çin Virüsü" söylemiyle başlayan nefret, şehrin ve ülkenin bazı kesimlerindeki ırkçı insanları nefret söylemleri bağırmaya ve vahşete başvurmaya motive etti. Buna karşılık da New York dâhil birçok şehirde Stop Asian Hate başlığı altında protestolar ve yürüyüşler düzenlendi. Yani teoride New Yorklu, bu şehre gelen ve kendine bir hayat kuran herhangi bir kişiye denebilmeli.<img src="https://images.aposto.com/2022/1/5/1643983510511.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Chintown market manzarası<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">New York’un tüm tarihi bunun üzerine kurulu: Chinatown ve Little Italy okyanuslar aşarak yeni bir hayat kovalayan göçmenlerin hikâyelerini anlatıyor. New York City’nin yaklaşık %40'ı göçmenlerden oluşuyor. Benim mahallemden metroya atlayıp Jackson Heights ilçesine çıkarsan kendini 167’den fazla dilin konuşulduğu bir yerde buluyorsun. New York’u özel kılan bu.&nbsp;Bu kadar kültürün, insanın, yemeğin, dinin ve dilin buluştuğu bir yerde perspektifini genişletmemek biraz imkânsız. Şehir çok şey katıyor. Ben kendimi New Yorklu olarak görüyor muyum? Evet, görüyorum. Bence şehrin hakkını vererek yaşıyorum. Şehre çok büyük bir saygı duyuyorum, keşfetmeye, tarihini anlamaya özen gösteriyorum.🥯 Editörün notu: Mart ayında Yasmin’le New York sokaklarında gezmeye, birbiri içine geçmiş mahalleleri keşfetmeye devam edeceğiz!

Mahalle: Chinatown. Mahalleli & Fotoğraflar: Yasmin Güleç.

“Hele bir New York, New York çalmaya başlarsa işte o zaman kendimi bir filmdeymiş gibi hissediyorum.”

<img src="https://images.aposto.com/2022/0/6/1643445618011.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.56" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Haftalık seyahat ve kültür yayını Soli’de sınırların duvarlarla değil umutlarla çizildiği yerlerde geziniyor, daha önce gitmediğimiz mahallelerde oralı oluyoruz. Her hafta bir mahallede, bir mahallelinin peşine düşüyoruz — müdavimi olduğu yerlerin, uğramadan geçmediği dükkânların, gün batımı seyir noktasının, hoşsohbet esnafın, sürprizli sokakların hikâyelerini dinliyoruz.Bu hafta Ege'yle Göktürk'te buluştuk. Haftaya Yasmin'le Chinatown'dayız.Şimdi mahalleni anlatma sırası senin. Mahallende nereleri keşfedelim, müdavimi olduğun yerler nereleri <a fr-original-style="" href="https://link.aposto.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0by5jb20vY2xpY2s/c291cmNlPXdlYiZwdWJsaXNoZXI9NjBhMjlkNTg0NjgxZTEwMDA2NmE1ZTFjJm5ld3NsZXR0ZXI9NjBhMmE1OTA2Mzg4NzEwMDA2ZWZkMmU2Jmlzc3VlPTYxZWFjMzY0ZDcwMTQ5MDAwNjU5OTc1NCZzdWJzY3JpYmVyPXVuZGVmaW5lZCZzdG9yeT02MWVhYzQ3ZGQ3MDE0OTAwMDY1OTljNGYmYXV0aG9yPW51bGwmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGZG9jcy5nb29nbGUuY29tJTI1MkZmb3JtcyUyNTJGZCUyNTJGZSUyNTJGMUZBSXBRTFNjbmpkVjRzb3d0T1JRVFBtOFYxUHVlU09kTVZ2cU10T0ltUUhjNkZNaGN3aHh6blElMjUyRnZpZXdmb3Jt" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yaz bize</a>, takılalım peşine!

<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/20lik" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">20’lik</a>, kafada oluşan saçma sorular, açılmayı bekleyen ve bazen suratımıza çarpılan kapıların, gündem ile üzerimize çökebilecek fenalığın paylaşıldığı bir bülten.</h3><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bizim Olmayı Bırakan Yerler</h3>Doğduğumdan beri her yaz Bodrum’a gideriz. Anneannem ve dedem ile geçirdiğimiz o birkaç hafta hep şen şakrak, biraz gürültülü ve yemek dolu geçer. Dedemin yıllar içinde kendi elleriyle orman haline getirdiği harika bahçesini sulamasını ve ağaçlara tırmanmasını (evet hâlâ) izler, anneannemle çay içip saatlerce konuşur, dayımın 51 oynarken hile yapması ile çıkan kavgaları fişekler, annemle saatlerce denizde yüzer, babamla da kim daha çok yandı yarışmasına girer ve hep kaybederim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/5/1626445487740.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Küçükken anneannem ve dedemle damda yatar, yıldız toplardık. Sabah kalktığımda yanımda bulunan sepette anneannemin erkenden kalkıp alüminyum folyodan yaptığı yıldızları bulur, heyecanlanırdım. Çarpım tablosunu Bodrum’da öğrendim, denizden çıkarken merdivende tamamen kestiğim topuğumun, yara izi hâlâ durur. Kısaca 22 senedir Bodrum’da ailemle olmak hayatımdaki en daimi olan geleneklerden biri. Bu 22 senede ise Bodrumun değişimini, tabiri caizse “soylulaştırılmasına” şahit oldum, oluyorum. Bunu gördükçe de üzülüyorum.Soylulaştırmadan kastım nedir? &nbsp;Soylulaştırma ya da ‘gentrification’, orta ve üst sınıfların, düşük gelirli semtlere yerleşip oraları değiştirmesine deniyor. Bu değişim ile bakımsız yerler yenilenirken, eski mahalle sakinlerinin de istemeden yerinden edildiği gözlemleniyor. Bununla beraber de o mahalleyi özel kılan birçok şey de bu yenileme ve sözde “nezihleştirme” çabaları arasında kayboluyor. Bunun New York örneği; yıllardır Çinli göçmenlerin, restoranları ve marketleri ile kendilerinin kıldıkları Chinatown’a geliştirme projeleri ile yeni binalar yapılması ve zenginlerin yerleşmesi. Bunun sonuçlarından biri de küçük el yapımı noodle dükkanları yerine Pinterest-havasında pahalı kafelerin açılması. Mahallelerin kalkındırılması, geliştirilmesi, yaşam standartlarının iyileştirilmesi önemli olsa da, bunu oranın sakinlerini yerinden etmeden ve özgün kılan unsurları yok saymadan yapmanın önemli olduğunu düşünüyorum.&nbsp;Bir Istanbullu olarak, yazın gittiğim Bodrum’un eski Bodrum olmamasından şikayet etmem, kabul ediyorum, biraz tuhaf. Eminim oranın daimi-sakinlerinin söyleyecek daha çok sözü vardır. 2017’de Çeşme’nin özellikle İstanbullular arasında popülaritesinin artmasıyla bazı İzmirliler “İstanbullular siz İzmir'e gelmeyin,” gibi paylaşımlarda bulunmuştu.Şu an Bodrum’da İstanbul'un lüks gece hayatından birçok iz görebiliyorsunuz: Lucca, Papermoon, Inari gibi yerler Bodrum’da şubeler açtı. Büyük oteller, bol turistler, mermer yerler derken tamamen farklı bir ortama büründü. Yalıkavak’ta bulunan marinanın eski halini hatırlayanlar var mı bilmiyorum ancak onun bile sıcak, sarı ve kahverengi tonlarından, hasırlı dekorasyonundan, gri, markalar ile dolu ve mermer görünüme dönüşmesi bile bu değişimin çok net bir göstergesi. Benim için problem Bodrum’un değişmesinden çok, nasıl değiştiği ile ilgili. Seyahat ederken aşina olduğunuz restoranlar ve yapılar görmek insanı rahatlatabilir, kabul ediyorum, ancak Bodrum’un mini bir İstanbul’a dönüşmesi, turist ve lüks hayata yönelik bir yer olması beni rahatsız ediyor. Gezmenin amacı, yaşadığımız yerde bulamadıklarımıza ulaşmak değil mi? Birazcık alıştıklarımızdan uzaklaşmak, keşfetmek, yeni şeyler denememiz gerekmiyor mu? Yoksa 8 saat yol gidip aynı yere varmanın ne önemi var?&nbsp;Soylulaştırmanın da beni rahatsız eden kısmı bu. Şehirleri özel kılan o köşeler, taşlar, yerler kayboldukça, hepsi birbirine benzeyen, tanıdık ama yüzeysel mekanlarla karşı karşıya kalıyoruz. <a fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3NvdXJjZT13ZWImbmV3c2xldHRlcj02MDExOTAyODM3MTU3NjAwMDY3MjM2YjcmaXNzdWU9NjBlYzE5NzBiMjdhOGUwMDA2MjgxNzFjJnN1YnNjcmliZXI9dW5kZWZpbmVkJnN0b3J5PTYwZWVkN2Q2YjI3YThlMDAwNjJiNzQwZCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZhcG9zLnRvJTI1MkZzJTI1MkY2MDkzOTAxODQyMTExNjAwMDdhYzAwYTI=" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alıp Başını Gidenler</a> için Berk Kır ile yaptığım röportajda ona sorduğum ama bültene eklemediğim sorulardan biri İstanbul’un değişimi ile ilgili ne hissettiğiydi — bu konuda onunla kalbimin çok kırıldığını paylaşmıştım. &nbsp;O da her zamanki belagatı ile bana bir dengeden bahsetmişti.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Beni bazen üzüyor, bazen de heyecanlandırıyor ama genelde bir kırgınlık oluyor üzerimde. Bir şeyin anlamını anlamadan onu sadece dönüştürmek ya da günümüze uyarlamak çok doğru bulduğum bir şey değil. Ancak eğer bi gelişime katkıda bulunacaksa bunun daha ince bir çizgide yürütülebileceğini düşünüyorum. Kendi hayatımda farklı katmanlara değer veren bir insanım. Buna da taraflar üstü bir yerden baktığımda bu değişi İstanbul’un oluşmakta olan yeni bir katmanı olarak görüyorum. İyi ya da kötü, gün sonunda burayı ifade eden bir şey.”</blockquote>Berk’in de dediği gibi değişimin içinde eskiye de bir yer olmalı — bir yeri özel yapan şeyleri tamamen sil baştan yapıp her yeri birbirine benzetemeyiz. Eski katmanların da yeniler ile bir arada var olabilmesi lazım.&nbsp;Anthony Bourdain’in seyahat üzerine çok güzel bir sözü var. Seyahatin amacının rahat olmaktansa kendimizi zorlamaktan, alıştığımız düzenlerden çıkmaktan ibaret olduğu ile ilgili. İngilizcelerini de tutuyorum çünkü çevirilerim kesinlikle Bay Bourdain'in hakkını vermiyor.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you; it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body. You take something with you. Hopefully, you leave something good behind.”</blockquote><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Seyahat hep güzel değildir. Her daim konforlu da değildir. Bazen canınızı acıtır, hatta kalbinizi bile kırabilir. Ama bu sorun değil. Yolculuk sizi değiştirir; sizi değiştirmeli. Hafızanızda, bilincinizde, kalbinizde ve vücudunuzda bir iz bırakmalı. Seyahatten bir parça alıyorsunuz ve umut ediyorum ki, siz de arkanızda güzel bir şey bırakıyorsunuzdur.”</blockquote>Eski Yalıkavak Marina’da ilk (ve son) defa kornette pizza yemenin heyecanını tattığım, benim Bodrumum artık bana biraz uzak geliyor. Ama bulmak için o mesafeyi gitmeye hazırım. Sonuçta biz hatırlamaya ve ulaşmaya çalıştıkça, sevdiğimiz yerlerin anısı yaşamaya, hâlâ ayakta duran yerler de korunmaya devam edecek. Günün sonunda, damında yıldız topladığım Bodrum hâlâ benim.

Editörün Seçkisi

Doğduğumdan beri her yaz Bodrum’a gideriz. Anneannem ve dedem ile geçirdiğimiz o birkaç hafta hep şen şakrak, biraz gürültülü ve yemek dolu geçer. Dedemin yıllar içinde kendi elleriyle orman haline getirdiği harika bahçesini sulamasını ve ağaçlara tırmanmasını (evet hala) izler, anneannemle çay içip saatlerce konuşur, dayımın 51 oynarken hile yapması ile çıkan kavgaları fişekler, annemle saatlerce denizde yüzer, babamla da kim daha çok yandı yarışmasına girer ve hep kaybederim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/6/3/1626292191260.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.32" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Küçükken anneannem ve dedemle damda yatar, yıldız toplardık. Sabah kalktığımda yanımda bulunan sepette anneannemin erkenden kalkıp alüminyum folyodan yaptığı yıldızları bulur, heyecanlanırdım. Çarpım tablosunu Bodrum’da öğrendim, denizden çıkarken merdivende tamamen kestiğim topuğumun, yara izi hala durur. Kısaca 22 senedir Bodrum’da ailemle olmak hayatımdaki en daimi olan geleneklerden biri. Bu 22 senede ise Bodrumun değişimini, tabiri caizse “soylulaştırılmasına” şahit oldum, oluyorum. Bunu gördükçe de üzülüyorum.Soylulaştırmadan kastım nedir? &nbsp;Soylulaştırma ya da ‘gentrification’, orta ve üst sınıfların, düşük gelirli semtlere yerleşip oraları değiştirmesine deniyor. Bu değişim ile bakımsız yerler yenilenirken, eski mahalle sakinlerinin de istemeden yerinden edildiği gözlemleniyor. Bununla beraber de o mahalleyi özel kılan birçok şey de bu yenileme ve sözde “nezihleştirme” çabaları arasında kayboluyor. Bunun New York örneği; yıllardır Çinli göçmenlerin, restoranları ve marketleri ile kendilerinin kıldıkları Chinatown’a geliştirme projeleri ile yeni binalar yapılması ve zenginlerin yerleşmesi. Bunun sonuçlarından biri de küçük el yapımı noodle dükkanları yerine Pinterest-havasında pahalı kafelerin açılması. Mahallelerin kalkındırılması, geliştirilmesi, yaşam standartlarının iyileştirilmesi önemli olsa da, bunu oranın sakinlerini yerinden etmeden ve özgün kılan unsurları yok saymadan yapmanın önemli olduğunu düşünüyorum.&nbsp;Bir Istanbullu olarak, yazın gittiğim Bodrum’un eski Bodrum olmamasından şikayet etmem, kabul ediyorum, biraz tuhaf. Eminim oranın daimi-sakinlerinin söyleyecek daha çok sözü vardır. 2017’de Çeşme’nin özellikle İstanbullular arasında popülaritesinin artmasıyla bazı İzmirliler “İstanbullular siz İzmir'e gelmeyin,” gibi paylaşımlarda bulunmuştu.Şu an Bodrum’da İstanbul'un lüks gece hayatından birçok iz görebiliyorsunuz: Lucca, Papermoon, Inari gibi yerler Bodrum’da şubeler açtı. Büyük oteller, bol turistler, mermer yerler derken tamamen farklı bir ortama büründü. Yalıkavak’ta bulunan marinanın eski halini hatırlayanlar var mı bilmiyorum ancak onun bile sıcak, sarı ve kahverengi tonlarından, hasırlı dekorasyonundan, gri, markalar ile dolu ve mermer görünüme dönüşmesi bile bu değişimin çok net bir göstergesi. Benim için problem Bodrum’un değişmesinden çok, nasıl değiştiği ile ilgili. Seyahat ederken aşina olduğunuz restoranlar ve yapılar görmek insanı rahatlatabilir, kabul ediyorum, ancak Bodrum’un mini bir İstanbul’a dönüşmesi, turist ve lüks hayata yönelik bir yer olması beni rahatsız ediyor. Gezmenin amacı, yaşadığımız yerde bulamadıklarımıza ulaşmak değil mi? Birazcık alıştıklarımızdan uzaklaşmak, keşfetmek, yeni şeyler denememiz gerekmiyor mu? Yoksa 8 saat yol gidip aynı yere varmanın ne önemi var?&nbsp;Soylulaştırmanın da beni rahatsız eden kısmı bu. Şehirleri özel kılan o köşeler, taşlar, yerler kayboldukça, hepsi birbirine benzeyen, tanıdık ama yüzeysel mekanlarla karşı karşıya kalıyoruz. <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/609390184211160007ac00a2" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alıp Başını Gidenler</a> için Berk Kır ile yaptığım röportajda ona sorduğum ama bültene eklemediğim sorulardan biri İstanbul’un değişimi ile ilgili ne hissettiğiydi — bu konuda onunla kalbimin çok kırıldığını paylaşmıştım. &nbsp;O da her zamanki belagatı ile bana bir dengeden bahsetmişti.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Beni bazen üzüyor, bazen de heyecanlandırıyor ama genelde bir kırgınlık oluyor üzerimde. Bir şeyin anlamını anlamadan onu sadece dönüştürmek ya da günümüze uyarlamak çok doğru bulduğum bir şey değil. Ancak eğer bi gelişime katkıda bulunacaksa bunun daha ince bir çizgide yürütülebileceğini düşünüyorum. Kendi hayatımda farklı katmanlara değer veren bir insanım. Buna da taraflar üstü bir yerden baktığımda bu değişi İstanbul’un oluşmakta olan yeni bir katmanı olarak görüyorum. İyi ya da kötü, gün sonunda burayı ifade eden bir şey.”</blockquote>Berk’in de dediği gibi değişimin içinde eskiye de bir yer olmalı — bir yeri özel yapan şeyleri tamamen sil baştan yapıp her yeri birbirine benzetemeyiz. Eski katmanların da yeniler ile bir arada var olabilmesi lazım.&nbsp;Anthony Bourdain’in seyahat üzerine çok güzel bir sözü var. Seyahatin amacının rahat olmaktansa kendimizi zorlamaktan, alıştığımız düzenlerden çıkmaktan ibaret olduğu ile ilgili. İngilizcelerini de tutuyorum çünkü çevirilerim kesinlikle Bay Bourdain'in hakkını vermiyor.&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you; it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body. You take something with you. Hopefully, you leave something good behind.”</blockquote><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Seyahat hep güzel değildir. Her daim konforlu da değildir. Bazen canınızı acıtır, hatta kalbinizi bile kırabilir. Ama bu sorun değil. Yolculuk sizi değiştirir; sizi değiştirmeli. Hafızanızda, bilincinizde, kalbinizde ve vücudunuzda bir iz bırakmalı. Seyahatten bir parça alıyorsunuz ve umut ediyorum ki, siz de arkanızda güzel bir şey bırakıyorsunuzdur.”</blockquote>Eski Yalıkavak Marina’da ilk (ve son) defa kornette pizza yemenin heyecanını tattığım, benim Bodrumum artık bana biraz uzak geliyor. Ama bulmak için o mesafeyi gitmeye hazırım. Sonuçta biz hatırlamaya ve ulaşmaya çalıştıkça, sevdiğimiz yerlerin anısı yaşamaya, hala ayakta duran yerler de korunmaya devam edecek. Günün sonunda, damında yıldız topladığım Bodrum hala benim.&nbsp;

<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-08T12:31:06.129Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Pornsak Pichetshote ve Alexandre Tefenkgi’nin çocuğu The Good Asian, Amerika’nin ilk Çinli-Amerikalı dedektifi Edison Hark’ı konu alıyor. 1870’lerdeki krizi asyalıların suçu olarak gören Amerikan hükümeti 1880’lerde çıkan bir yasayla asyalı göçmenlerin Amerika’ya girşini yasaklamıştı. Bundan 50 yıl sonra asyalıların devlet memuru olarak çalışabildiği tek eyalet olan Hawaii’de polis olan Edison Hark’ın maceralarını film noir estetiğinde işleyen bu kitap, Covid ile birlikte yükselen asyalılara karşı yöneltilen ırkçılığın temellerine de ışık tutuyor.&nbsp;Amerikalı bir milyoner tarafından yetiştirilen Hark, üvey kardeşinin isteğiyle çalıştığı yer olan Honolulu’dan eski evi San Francisco’ya geliyor. Chinatown’ıyla ünlü kent, 1800’lerden beri asyalı göçmenlerin Amerika’da en çok bulunduğu yerlerden biri. Hasta üvey babasını ziyaret ettikten sonra kardeşinin isteğiyle babasıyla aşk yaşayan ama bilinmeyen bir sebepten evden kaçan hizmetçilerini aramaya koyuluyor. Bu sırada da yolu Chinatown’a düşen Hark, bitti sanılan çete savaşlarının da gizliden devam ettiğini keşfediyor. İlk sayı bizi asyalı göçmenlerin hayatlarından kesitler sunarken karizmatik dedektifimiz Edison Hark’ın da geçmişine ışık tutuyor. Bakalım ilerleyen sayılar detaycı dedektifin önüne neler çıkaracak.İyi bir polisiye hikaye her zaman okumayı en sevdiğim türlerden. Yaratıcı ikili de Edison Hark ile hem ilgi çekici bir karakter yaratmış hem de 1930'ların noir estetiğini çok iyi işlemiş. Tefenkgi inanılmaz bir iş çıkarmış. Her paneline bakmak ayrı güzel. Eğer Film noir seviyorsanız ya da günümüzde yükselen asyalılara karşı ırkçılığın temellerine bir bakış atmak istiyorsanız bu kitabı kaçırmamanız gerekiyor.Kapak: Dave Johnson

Chinatown ile ilgili hikayeler