Soli

İstanbul, güneybatısı ve ötesinde sevdiğimiz şehirlerden ajandamıza not aldıklarımız.

Temmuz 2024

Duende

23-26 Mayıs tarihleri arasında Kapadokya'da düzenlenecek Cappadox'ta sahne alacak önemli isimleri derledik.

Altı yıl sonra Cappadox'un değişen gökleri, müzik ve gastronomi

Hemen ardına, ölecek gibi Uzuyor boyum, ha bire Her bir gece, süzüyor beni Kaç kişi gitmiş, benden diye Ağlaya ağlaya, sarhoş gibiydim Ağlaya ağlaya &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; --&nbsp;“Ağlaya Ağlaya”, Gevende (Kırınardı, 2017)Türkiye ziyadesiyle ilginç bir ülke. Dünyada bir eşi yok, benzeri de var mı uzun uzadıya tartışılır. Pek çok alanda kendine has dengeleri, gerçekleri, duyguları olan bir yerdeyiz. Bir ülkeye karakterini veren sadece toplumu değil elbet; coğrafyası, taşı, toprağı, havası, suyu, tarihi ve tabii ki ortak sevinçleri ve travmalarıyla derinleşmiş toplumsal hafızası. Bu bakımdan Türkiye’nin 100 yıllık cumhuriyeti ve eğreti demokrasi deneylerine yaslanan ulusal kültürü, türlü çuvallamalarla yamalı ve yaralı olduğu gibi muazzam zenginlikler ve mücevherle de dolu. Bu hazinelere örnek gösterebileceğimiz alanlar çok fazla ama bu yazının ele alacağı alan müzik.Müzik diyerek engin bir deryayı, sayısız sanatçıyı, koskoca bir yaratıcı külliyatı, devasa bir repertuvarı bir kelimeye sıkıştırmaktan ziyade, geçen hafta düzenlenen bir konserin düşündürdüklerinden yola çıkmak isterim. Fazla tanınmayan, tanıyan ve bilenlerin bir kısmınca çok sevilen, sevenleri tarafından tapılırcasına teveccüh gören Gevende grubunun 20. yıl konserinden bahsediyorum. Yurt dışında bulunduğumdan konsere gidemedim ancak sosyal medyada ve internette konserle ilgili okuduklarım, duyduklarım, gördüklerim, ayrıca müzik sevgisine ve bilgisine çok güvendiğim Selin Altan’ın <a fr-original-style="" href="https://thanksforthememoriess.blogspot.com/2024/01/gevende-20yl-konseri-onu-sardalyeler.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">blog yazısında</a> okuyup kendisinden bizzat dinlediklerim beni konsere gitmiş gibi hissettirmeye ve olan biteni anlayabilmeme yetti.Gevende epeydir birarada olan bir grup. Eskişehir’de kurulduktan iki sene sonra İstanbul’da Roxy Müzik Günleri yarışmasını kazanan, ertesi sene ilk albümünü yayınlamasının ardından İran, Pakistan, Hindistan ve Nepal’i kapsayan bir aylık bir “kafa yolculuğu”na çıkan grup, akraba tınıların elçisi birçok başka grupla çağdaş ve akıldaş. Tanımsız ama birbirini bilen bir kabilenin müzik dairesi başkanlarından aklıma ilk gelenler arasında Nekropsi, Kesmeşeker, Ayyuka, Replikas, Kırıka, Dandadadan ve Peyk’i sayabiliriz. Bu grupların görünmeyen ama capcanlı bir hayalet ruhu olduğu gibi dinleyicilerinin de tanımsız bir kolektif kültü var. Kült küçük olabilir, külttekiler birbirini tanımayabilir ama kendini bilir, bir de kabileden olanı gözünden anlar. Veya dansından.Yer aldıkları 50'nin üzerinde saygın uluslararası festival konseri ve turne haricinde Gevende, grup olarak fazla üretken ve göz önünde olmayabilir ama üyelerinin hepsi teker teker hatırı sayılır, mahir ve çok yönlü müzisyenler. Özellikle grubun kurucusu, lideri ve solisti Ahmet Kenan Bilgiç takdire şayan nitelikte ve nicelikte projelere, dizi ve film müziklerine imza atan, yaratan, üreten bir “müzisyen müzisyeni”. Bununla kastettiğim, kendi ismi popüler kültürün temel taşlarından biri hâline gelmemiş olsa da, büyüğünden küçüğüne, güçlüsünden tıfılına, tecrübelisinden toyuna, müzikle ve etrafındaki yaratıcı sanatlarla iştigal eden isimlerin çoğunun tanıdığı, sevdiği ve saydığı bir sanatçı olması. Bunun hakikisi nadir rastlanan bir durumdur. Sahtesineyse, özellikle bu çağda ve sosyal medyanın haşarı fasaryasında bolca <a fr-original-style="" href="https://www.gazeteduvar.com.tr/albumum-cikti-makale-1661633" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">rastlanır</a>.Grubun 20. yıl konserinde 3 bine yakın insanı Zorlu PSM’ye çekebilmesi yukardaki nedenlerden ötürü şaşırtıcı değil. Gevende gibi grupların dinleyicileriyle kurdukları bağ, günümüzün çok hareketli ve talep gören canlı müzik sektörünün dinamikleriyle birleşince, koca koca salonların biletlerinin tükenmesine, insanların biraraya gelerek duygudaşlıkla fiziksel ve ruhsal bir bütünleşme yaşamalarına ve bunu başka birçok sosyal deneyime tercih etmelerine kapı açılıyor. İnsana ve hayata dair her şeyi doğrudan ve dolaylı yollardan çürüttüğüne ve dünyayı daha az yaşanılır bir yer hâline getirdiğine inandığım sosyal medyanın belki de en ölçülebilir ve ayrıştırılabilir faydası bu alanda oldu: Konser mekanları, festivaller, organizatörler, muhtelif tedarikçiler, sanatçılar ve nihayetinde “canlı” müzik kurtuldu. Kurtulmakla kalmadı, her zamankinden fazla rağbet ve talep gören bir şeye dönüştü. Zuckerberg’in buğulu camdan gözleri oradan öylece bakıyor şimdi, biz de ona bakar ve düşünürken, her lanet nimetiyle gelir&nbsp;diye.&nbsp;Gevende’ninki 20. yıl konseriydi ama aslında bu ismi 2003 yılında almışlardı. Öncesinde başka bir isimle var olan grubun temelleri ise 2000 senesinde atılmıştı. İlk albümleri Ev 2006 yılında yayınlandı. Grubun dikkat çekici ismini ilk duyduğumda nerede olduğumu ve ne yaptığımı çok iyi hatırlıyorum: Karadeniz Teknik Üniversitesi’nde verecekleri turne konseri için mor ve ötesi’yle birlikte Trabzon’a doğru yola çıkmıştık. Romantik bir edayla Karadeniz’i seyrediyordum ama aslında sahneye birkaç saat kalmış olmasına rağmen hâlâ ödenmeyen konser ücretini düşünmekten kendimi alamıyordum. Büyük bir stres altındaydım. “Gevende mi… Ne biçim isimdi o öyle?"Wikipedia’ya göre ismi Kürtçe “düğün şarkıcısı” demek olan grup, merak uyandıran albüm (Sen Balık Değilsin Ki, Kırınardı) ve şarkı isimleriyle (Gözağrı, Beboyi Yerki) olduğu kadar, sıradışı besteleri, keman, trompet gibi az rastlanan aletleri içeren enstrüman dizilimi, komplike düzenlemeleri, anarşik caz-folk tınıları, kısmen Türkçe kısmen de Ahmet Kenan Bilgiççe yazılmış sözleriyle de garipti; ilgi çekiciydi ve tuhafları kendine çekiyordu. Zaten böyle olur ya bu işler; bir deli kuyuya bir taş atar, taşın yolundan tüm benzer akıllı deliler o kuyuya dalar, orada birbirini bulur, kendi yankı odalarını kurar, aşina ruhların fiziksel ve ruhsal salınımlarıyla tarifsiz deneyimler yaşarlar. Kabile kendiliğinden kurulmuştur.Yukarıda Ahmet Kenan Bilgiççe derken söylemek istediğim, Gevende’nin şarkı sözlerinin büyük bir kısmının sanırım Bilgiç’in uydurduğu ve bilinen bir dilde herhangi bir anlam ifade etmeyen (bkz. Özkan Uğur –&nbsp;Sude) kelimelerle yazılmış olması. Küçücük yaştan beri tutkulu bir müzik dinleyicisi olmama rağmen sözlerin önemini ve keyfini son 20 yılda tam olarak kavramaya başlamış biri olarak benimsemekte zorlandığım bir tarz olsa da, gerekçesini anlasam da anlamadığım, yaratıcı kökenini bilsem de hemfikir olmayacağım bir seçim olsa da saygı duyduğum bir ifade biçimi bu. “İnsan sesi müzikal bir enstrüman mıdır, değil midir” tartışmaları bir yana dursun, şarkıları “müzikli hikayeler” olarak dinlemek, yazılan şarkıyı ve onun anlattığını anlamak, ancak anlaşılır sözlerle olabiliyor.Bu nedenle, Gevende’nin üç stüdyo albümü ve bir oyun müziğinden (grup ülkemizde az rastlanan bir şekilde, yerli bir oyun stüdyosu tarafından yaratılan Monochroma’nın müziklerini yazdı) mürekkep repertuvarıyla geçirdiğim zamandan sonra, sözleri anlaşılan şarkılara ağırlık verdiğim kendi Gevende albümümü derledim. Bana göre ilk albüm Ev (2006) ile ikinci albüm Sen Balık Değilsin Ki (2011) arasında kat edilen mesafe kadarı ikinci albümle son albüm Kırınardı (2017) arasında kat edilmiş. Bunun sonucunda Kırınardı, grubun en erişilebilir ve dinlenir albümü, açık ara en fazla dinlenme sayısına sahip olan Ağlaya Ağlaya ise en misafirperver şarkısı. Kırınardı albümündeyse, ilginç bir simetriyle ilk ve son ikişer şarkı kenara konduğunda albümün omurgasını oluşturan Sessiz Gibi Bir Yer,&nbsp;Kırınardı, Saroyan, Ağlaya Ağlaya ve Ters Okyanus'tan oluşan <a fr-original-style="" href="https://youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_kzg9B2ArKcitKwmOv6QmkMuKDo8pfRUxY&si=FRMOAUEDggQdf2fq" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">beşli omurga</a> dışında ikinci albümden Kadibostan ve Sanki'yi, ilk albümden de sözlerinin tersten söylendiği iddia edilen Nayu&nbsp;(Uyan?) şarkısını dinleyebilir ve bu şahsına münhasır grupla ilgili epeyce fikir edinebilirsiniz.&nbsp;Bazen bir grup öyle bir öneri sunar ki size (mesela Kadibostan'ın <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/g_6zRXl7_zU?si=MKmMhC_dSR99wYl0&t=200" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">3:20-4:50 arası</a> öyle bir kesit benim için) hem neye uğradığınızı şaşırır hem de nereye geldiğinizi çok iyi bilirsiniz. Oralar saf dehanın arz-ı endam ettiği tuhaf bahçelerdir. Çocuksu bir yaratı, yerden yüksek salınan bir özgür ruh vardır orada; belirli belirsiz görünüp kaybolsa da boğum boğum hissettirir kendini. Lalettayin buluşlar değildir bunlar; ele dile söze kolay, akla kalbe ruha zor hadiseler. Burada kabilenin öncü gruplarından Peyk’in <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/cijDbwlM2iI?si=i3WT6i5L1Q6iYxUO" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Don Kafa</a> ve Ayyuka’nın <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/TxjKN9cnsCk?si=EVEKaJNn2DkNhBJY" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">FM</a>&nbsp;şarkılarını ve videolarını anmak gerektiğini hissettim.Her şeyin büyüğüne koşarak hizmet sunmanın, büyük olana hizmet paradigmasını yeniden beslemek, zorbanın tahakkümünü yeniden var etmek olduğunu anlamayı reddeden, söylemlerini her türlü ikiyüzlülüğe siper etmeyi meşru gören popüler kültür ikonlarını her zaman müsamahasız filtrelerden geçirmeli ki optik yanılsamalar yerine işin özü ve tözü görünsün. Zira bu güzel ülkede bir gün bir şeyler adile, iyiye ve sevgiye doğru değişecekse, para ve güç sevdalı cilalı imajlıların, “mühim adamlar”la ilişki simsarlarının lambalı kürsülerinden bezirganlık yaptıkları megafonlarıyla değil, bu kabilenin sessiz bilgisinden alev alan tutkuyla ve o tutkunun kapalı salonlardan sokaklara akmasıyla değişecektir.

Aposto Gündem

Bazı grupların görünmeyen ama capcanlı bir hayalet ruhu olduğu gibi dinleyicilerinin de tanımsız bir kolektif kültü var. Kült küçük olabilir, külttekiler birbirini tanımayabilir ama kendini bilir, bir de kabileden olanı gözünden anlar. Veya dansından.

Gevende: Dengesiz delilerle 'Ağlaya Ağlaya' 20 yıl 

Dün akşam, eski Asmalımescit Babylon’un yerinde faaliyete başlayan “Blind”ın açılışına gittim. İstanbul’a taşındığım 2008 senesinden Asmalı’dan Bomontiada’ya taşınmasına kadar pek çok konsere gittiğim, şehirde yarattığı kültür ve yetiştirdiği insanlar ile başlı başına ekol olan Babylon’u yıllardır kapalı ve atıl görmek pek çoğumuz gibi beni de çok üzüyordu. Bu yüzden de mekanın dönüşümünün, eski dekorasyon ve konseptine sadık kalarak yine bir müzik mekanı şeklinde olması, artık kontrolden çıkan kentsel ve kültürel dönüşüm çılgınlığında yüreğime su serpti. Üstelik programlamada da Babylon ekolüne sadık kalınarak (şu ana dek açıklanan konserlerde) Baba Zula, Sonic Boom, Brazzaville gibi isimlere yer verilmiş olması, aslının yerini tutmayacak olsa da hatırasını ve ekolünü yaşatması bakımından umut verici.&nbsp;Sektörde birlikte çalıştığım pek çok insanın Babylon ve Pozitif&nbsp;okulundan geçmişliği var. Benim maalesef direkt olarak yok, ama o ekolden yetişmiş pek çok insanla çalıştım, çalışmaktayım ve o ruhu hissetmeye devam ediyorum. Babylon’un varlığının hem Beyoğlu’na hem İstanbul’a hem de aslında ülkedeki canlı müzik ve “eğlence” (tırnak içinde yazıyorum, çünkü bu tabiri çok doğru bulmamakla beraber henüz muadilini de yaratamadım kendi dilimde) sektörüne kattığı vizyonu anlatmaya benim tecrübem ve kalemim sanırım yetmez. O yüzden daha ziyade dün geceki açılışın tetiklediği bir anılar yolculuğuna çıkacağım bu yazıda.&nbsp;Babylon’da izlediğim ilk konseri hatırlamıyorum, ama iz bırakan ilk konser Gevende ile Fransa’dan Balthasar diye bir grubun ortak konseriydi. Hatta kendilerine “Balvende” demişlerdi. Benim gibi Gevende fanı birkaç arkadaşımla çok önceden biletlerimizi almış, hem de o dönem gişe satışı olduğundan elle tutulur biletimizi Beyoğlu'ndaki (yanılmıyorsam) D&amp;R mağazından almıştık. Sene sanırım 2009. (Keşke bilet koleksiyonum yanımda olaydı da kontrol edebilseydim, ama konsere gitmiş olanlar ya da hatırlayanlar bana yazarsa sevinirim.) Sahnede bir sürü insan; &nbsp;nefesliler, yaylılar bir sürü enstrüman ve muazzam bir ses cümbüşü vardı... Çıkışta da Balthasar’ın CD’sini almıştım, ne yazik ki kayboldu. (Ama ben birilerinin aşırdığını düşünüyorum, öyleyse lütfen geri getirin.)&nbsp;Bir başka heyecan, bu kez sene 2010. Lise boyunca büyük bir aşkla dinlediğim ve hiçbir konserine gidemediğim grup Anima dağılmış, ben de tüm üyelerini MySpace, Facebook gibi mecralardan takipteyim.&nbsp;Ceylan Ertem ilk solo albümünü yayınlamış “Soluk”, ki hala benim en favori Ceylan Ertem albümümdür ve lansman konseri tabii ki Babylon’da. Biletler satışa çıkar çıkmaz almışım, hatta bir arkadaşıma da alıp biraz zorla da olsa konsere götürmüşüm. O ilk heyecana şahit olmak, sonrasında üniversite festivalimizde Ceylan Ertem konseri yapmak, git gide daha çok insana müziğinin ulaştığını görmek, seneler içinde başka işlerde bu kez profesyonel olarak yollarımızın kesişmesi ve benim her seferinde o ilk heyecanı hatırlamam… O dönem sadece bir dinleyiciydim, şimdi rollerim değişiyor; bazen sahne arkasında, bazen işin farklı bir mutfağında; ama o o konser, o Babylon, o Ceylan Ertem unutulmuyor.&nbsp;Başka bir akşam, bu kez Babylon Lounge’dayız, stand up izlemeye gelmişiz. İlk defa kolektif bir stand up gösterisi izliyorum muhtemelen, Kısmet Şov&nbsp;var sahnede: Kaan Sezyum, Deniz Özturhan ve Deniz Alnıtemiz. Hala şovlarını bayılarak izlediğim 3 komedyeni ilk kez izliyorum. Çıkışta sokağa çıkıyoruz, dopdolu bir sokak. İnsanlar sohbet ediyor, içkilerini içiyor. Beyoğlu capcanlı, hatta sokaktan geçen başka arkadaşlarımızla karşılaşıyoruz, bize katılıyorlar bir süre. “Abi bir bira parası” diye gelen amcaya birasını direkt veriyor bir arkadaşımız. Gülüyoruz. Çıkışta muhtemelen bir rock bara gidiyoruz, sonrası ıslak hamburger… Gece uzun, şehir uyanık…Sonra bir karanlık dönem, kaybolan mekanlar, yiten anılar… Ve dün gece. Yine o sokak dopdolu, başka bir mekanda metal konseri var aynı zamanda, açılışa mı gitsem metal konserine mi karar verememişim, ama merak ağır basmış. Hatta planım daha erken çıkıp öncesinde Borusan’da Arve Henriksen ve Berke Can Özcan&nbsp;dinleyip Dorock XL’daki Leprous konserine bir bakıp Blind’ın açılışında Sonic Boom’a yetişmek ve sokakta insanlar tanışıp sohbet etmekti. Hepsine yetişemedim tabii ve buna o kadar sevindim ki... Çünkü yeniden Beyoğlu, yeniden “hangi etkinliğe gideceğini seçemeyecek durumda kalmak” ve yeniden, şartlar ne kadar zor olsa da geri gelen “hayatımız”...&nbsp;Umut Sarıkaya’dan bir karitatürle bitsin bu nostalji ve geleceğe umut yolculuğu.<img src="https://images.aposto.com/2021/10/0/1638107906220.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.22" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ve Ceylan Ertem’in Soluk albümünden, başka bir Babylon performansıyla…<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://youtu.be/VVkSiVLABdE" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/10/2021-11-28T13:58:44.877Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Meraklısına not: Babylon’un 10. senesi vesilesiyle çıkan müthiş bir arşiv kitap var, arayan sahaflarda bulabilir. Bu Umut Sarıkaya karikatürünü de onun son sayfasına koymuş sevgili Pozitif ekibi :)

Müzikli Mevzular

Babylon'un kırmızı kapısından anılara bir yolculuk

Eski Babylon, Yeni istanbul ve Gençliğimize Selam

Bir zamandır malumunuz olduğu üzere, müzik dünyasının üreten yüzleriyle yaptığım görüşmelere odaklanmış durumdayım. Ekipçe bazen yavaşlasak da bu görüşmelerin, geç meç demeden- gündemin değişme hızına rağmen- unutmak istemediklerimi paylaşmak istiyorum. &nbsp;Ez cümle, röportaj serimiz&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://muziklimevzular.blog/category/roportajlar/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“Müzisyenin Ağzından”</a> devamda! Konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://sinansakizli.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sinan Sakızlı</a>…<img src="https://images.aposto.com/2021/6/4/1627573709306.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Eminim sevdiği müzisyenlerin ve albümlerin mutfağını merak edenleriniz Sinan Sakızlı ismine sıkça rastlamıştır. Yine de denk gelmemiş olanlarımıza; kendisi <a fr-original-style="" href="http://www.hayyamstudyolari.com/#!/home" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayyam Stüdyoları</a>’nın kurucusu, birçoğumuzun besteciliğiyle belki ilk olarak tanıdığı ses/kayıt mühendisi ve prodüktör, heybesi dolulardan…Kendi adıma, Baykuş Müzik ismiyle zamanında çıkmışlara bakıp yüzümün çokça güldüğünü rahatlıkla söyleyebilirim. The Secret Trio’dan Gevende’ye, Bajar’dan Gaye Su Akyol’a dinlemeyi, duymayı sevdiklerimizde emeğinin olmasının yanı sıra sizlerin de sevdiğini düşündüğüm bazı film ve belgesellerde, bugünlerde yeni dijital platformlara hazırlanan programlarda duyduğumuz müziklerde imzasını görüyoruz.Sakızlı; bestecilikten, stüdyo yürütücülüğü ve müziğin mühendisliğine kadar farklı birçok taraftan müzik dünyasının göbeğinde yer alıyor. Bu dünyanın hâli hazırda içinde olduğu, pandeminin de altını kazıdığı sorunları bir de onun gözüyle düşündük, paylaştık. Bu görüşmeyle bende kimi şeyler pekişti, kimi kavram ve temaları yeniden düşündüm ve o düşüncelerle vakit geçirdim. &nbsp;Röportajın tamamını okuyacaklarımız için; farkına varmadığımız yönleriyle müzik dünyasına, müziğin paylaşımına ve mekânsallığına dair yeniden düşünmemize yardımcı olacak bir sohbet olduğunu düşünüyorum. Zira hâl hatır sorusuna Sinan’ın verdiği cevap içinden geçtiğimiz günlerin ve sohbetin gerisinin ruhuna güzel bir açılış sağlıyor.Sorularını artık bildiğimiz bu görüşme serisinde her müzik insanından başka bir dert, hedef çıkıyor. Pandemiden çıktık çıkıyoruz derken bir araya gelen kolektifleri sorduğumda, Sinan kendi adına olumlu bulduğunu ve desteklediğini söylüyor. Yanı sıra, kendisinin müziğin kayıt altına alındığı mahâlde etkin olmasına rağmen, müziğin sahnede var olduğu gerçeğini hatırlatarak, unutmadan; hassas olunması gereken başka noktalara da dikkat çekiyor;“… Evde ne kadar müzik yaparsan yap, o biraz daha işin tasarımıyla mühendisliğiyle ilgili bir uğraş. Sahneye çıkıp seyirci önünde yaptığın şey müzik aslında… … Müzik çok şahsi bir şey bir yanıyla. Nasıl bir şiirin bir şairi var, bir filmin bir yönetmeni ya da bir görüntü yönetmeni varsa, müzikte de biraz böyle diye düşünüyorum. O kolektif mekanizmayı kurgularken bazen bu disiplin ortadan kaybolabiliyor… …”&nbsp;Sinan; hem müzisyenin sahnede var olduğu vurgusuyla kolektif sorun çözmeye dair başka bir yerden yaklaşarak hatırlatmalarda bulunuyor – daha önceki görüşmelerde de müzisyenlerden duyduğuma yakın bir yerden – &nbsp;hem de ne iş yaptığımızı bilmekle, tanımlamaların doğru anlaşılmasıyla ve kimin ne iş yaptığının hakkının vererek bir arada olabilmeye dikkat çekiyor. Konu buralardan geçer de sorunların en can yakan kısımlarından “telif”e uğramaz mı? Sinan, birden fazla meslek birliğine kayıtlı olmasına rağmen, aşı önceliği dışında geçen zorlu süreçlerde bir fayda maalesef sağlayamadığını aktarıyor. Bunun üzerine ben de tartışmalı olan alanlara dair gözlemlerini merak ediyorum;“Aslında her konserden belli bir performans hakkı ücreti alınması gerekiyor. Performans hakları ile ilgili bu bildirimleri yapan böyle çok ciddi bir iki kurum dışında pek yer yok. Her konserden önce bir şarkı listesi meslek birliğine gönderilmeli, şu parçalar çalınıyor, diye… Onların da teliflerinin toplanması gerekiyor. Bu, bildiğim kadarıyla Pozitif vs gibi kurumsal yapıların organize ettiği konserlerde oluyordu. Onun dışında çok nadiren rastlanan bir şey maalesef…”Çözüm yollarını konuşurken de konu, müziğin ve performansın mekâna duyduğu ihtiyaç, bir mekânın aurasıyla ilgili yerlere geliyor. İşte burada benim için ayrı bir kanal açılıyor. Hollanda’ya göçtükten sonra müzikle ilişki kurmanın “mekân” kavramı etrafında düşünerek; kendi özelimde de burada tanışıp gözlediğim müzisyenlerde de hep yeniden, sıfırdan başlamakla başka bir hâl aldığını düşünüyorum. Sinan’ı dinlerken ise hem pandeminin hem de iktidarın mekânsızlık üzerinden yarattığı boşlukla göçmen olmaya gerek olmadan hepimizin yeniden başlamaya zorunlu olacağını hissediyorum.“… Yunanistan’ın ekonomik anlamda en kötü zamanında bile, maaşların ödenemediği zorlu bir süreçte bile o müzik alanı aktifti. Her köşe başında bir mekân vardı canlı müzik yapılan ve ülkenin o şartlarında insanlar hayatına devam edebildi bir şekilde. … …&nbsp;buradan bir çıkış yolu nasıl bulacağız, düşmekte olduğumuz kuyunun dibini ne zaman göreceğiz bilmiyorum gerçekten. Aklıma gelen tek şey bol bol müzik yapmak… &nbsp;…&nbsp;Ancak böyle ayakta kalabiliriz. Çünkü müzik sahnede yapılıyor…”Sohbet boyu ne kadar umutsuz bir manzaradan konuşuyor olsak da elimizde olana dair çok güzel hatırlatmalar duyuyorum Sinan’dan. Türkiye’deki müzisyenliğin ve müzik dünyasının iyiliğinden, kalitesinden bahsediyor örneğin. İşte orada yeniden “her şeye rağmen” diyor. Tutkusunu anlatırken de kullanıyor bu söz öbeğini. Kendi adıma dünyada farklı sahneleri görüp alışkanlıkları gözleme fırsatı bulunca her fırsatta İstanbullu müzisyen ve sahne emekçisi arkadaşlarıma söylediklerimi hatırlıyorum. Son zamanların meşhur geyiği “coğrafya kaderdir” bu noktada olumlu bir fark yaratıyor bence. Türkiye’nin hem coğrafi anlamda kültürel zenginliği hem yaşadığımız ülkenin maalesef bize öğrettiği kendine üvey evlat muamelesi yapma hâli ve illaha ki o Batı’ya yetişeceğiz diye kendimizi aşma çabamız… Ne çok kulvar ne çok menzil, diyorum bazen düşününce. Buralara taşınıp da sakin ve fazlasına ihtiyaç duymadığından sınırları da sade kalmış yaşantı ve üretimleri gördükten sonra, bu gibi çıkmazların bize, sanat dünyalarımızda yeni kapılar açtığını düşünüyorum.&nbsp;“Türkiye standartlarında düşündüğümüzde epey ileride aslında müzik sektörü bu anlamda bence her şeye rağmen…”Sinan’ın müzik dünyasının ekonomik dezavantajlarını da gözeterek aktardıkları bile bir çaba hâlinin bitmeyeceğine işaret ediyor. Türkiye’deki müzisyenlerin hak ettiği, dünya standartlarında bir &nbsp;“kayıtlı müzik” çıtasından bahsediyor ve diyor ki;“… ‘Kayıtlı müzik’ alanında bizden sonraki jenerasyonların devralacağı bir ekol oluşsun istiyoruz. Dediğim gibi hayalim her şeye rağmen “Türkiye’den acayip işler çıkıyor” denmesi. Benim de tutkum bu!”Sohbetlerin sonuna vardığımda, günlük dertlerin yanında her üretenin temel derdini duymuş olmak, aktarma şansı bulmak kendi adıma çok kıymetli. Pandeminin ittirici gücünden, haklardan, belediyelerin girişimlerinden, müzik dünyasındaki farklı çaba ve bakış açılarından bahsettiğimiz sohbet, günün devamında beni böyle bir yerden yakalıyor. Sinan tutkusunu paylaştıktan sonra zarifçe beni, eşimin müzik hayatını, Hollanda’daki yaşamı soruyor… Bu taraflara göç eden müzisyenlerden haber verip bu yeni göç dalgasının profiline dair düşündüklerini paylaşıyor ve ben yine yeni bir şeyler öğreniyorum. Son olarak, İstanbul’da muhakkak denk gelmek dileğiyle vedalaşıyoruz.Görüşmeden bana kalan, birkaç yıldır beni sıklıkla meşgul eden müziğin mekânsal bağlamını yeniden ve başka yollardan düşünüyorum. Bir de “her şeye rağmen” dediğimizi…. En son ne zaman “her şeye rağmen” diyebildik? Diyebildiniz?Bu güzel görüşmenin tamamını okumak için&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://muziklimevzular.blog/2021/07/29/muzisyenin-agzindan-sinan-sakizli/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tıklayınız.</a>

“Her şeye rağmen…”

Nerede Kalmıştık?

• Gevende'den tanıdığımız müzisyen Ahmet Kenan Bilgiç'in geçtiğimiz yıl çekilen <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://www.imdb.com/title/tt8456568/?ref_=nv_sr_srsg_2">Draupadi Unleashed</a> filmi için Can Saka ile hazırladığı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://open.spotify.com/album/2SAnsx7lzO987MiUqN3dME">soundtrack</a> albümü, dinleyiciye hem Anadolu tınılarını hem de Hint kültürünü sunuyor.

Aposto İstanbul

Gevende

Gevende ile ilgili hikayeler