Film:&nbsp;Anora Yönetmen:&nbsp;Sean Baker Süre:&nbsp;139 dakika Yapım yılı:&nbsp;2024Tangerine, The Florida Project ve Red Rocket filmleriyle tanıdığımız Sean Baker’in yeni filmi Anora, yönetmenin yine sevdiği sularda yüzdüğü, kendi deyimiyle tersinden bir Külkedisi hikayesi. Bu sene Cannes Film Festivali’nden Altın Palmiye’yle dönen film, Anora isimli 23 yaşındaki bir seks işçisine odaklanıyor. Anora—ya da kendi tercih ettiği ismiyle Ani—erotik dansçı olarak çalıştığı gece kulübünde bir Rus oligarkın 21 yaşındaki oğlu Ivan’la tanışıyor. Birlikte oldukça eğlenceli bir hafta geçiren ve birbirlerinden çok hoşlanan çift, ani bir kararla evlenmeye karar veriyor. Ancak ikilinin “yıldırım nikahının” ardından filmin ilk 40 dakikası boyunca izlediğimiz romantik peri masalı&nbsp;da sona eriyor. Ivan’ın ailesinin duruma müdahale etmesiyle yeniden gerçek dünyaya dönüyoruz.&nbsp;Film bu noktadan sonra daha çok Safdie Kardeşler’in elinden çıkmışa benzeyen, dur durak bilmeyen bir kovalamacaya dönüşüyor. Çoğunlukla toplumun marjinalize ettiği karakterleri konu edinen Baker, Anora’da da yine karakterine olabildiğince şefkatle yaklaşıyor —yine de—bir kurban olarak resmetmeyi de reddediyor. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1730427035106.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: UIP TürkiyeHem hikaye hem de kamera, tıpkı diğer karakterler gibi çoğunlukla Ani’nin izinden gidiyor ve adeta onun hızına yetişmeye çalışıyor. Kalıbına sığmayan ve kısıtlanmaya çalışıldığında bir “çığlık kraliçesine” dönüşmekten kaçınmayan Ani, Ivan’ın ailesinin gönderdiği adamları adeta çileden çıkarıyor. Ani, filmin özellikle ilk yarısında tanık olduğumuz tüm şen şakrak, neşeli ve gamsız halinin altında kalın bir kabuk—ya da bir zırh—taşıyor belli ki.&nbsp;Bir gece kulübünde sigortasız olarak çalışan genç kadın, belli ki müşterilerinin ve etrafındaki diğer erkeklerin uyguladığı farklı şiddet biçimlerine (özellikle de fiziksel olanlara) karşı kendini korumayı öğrenmiş. Bu nedenle Ivan’ın ailesinin adamları kaldıkları eve aniden girdiklerinde olabildiğince sert bir şekilde onlara karşı koyuyor. Fiziksel şiddete karşı zırhı kalın, fakat Ivan’ın ailesi tarafından gördüğü sınıfsal ve psikolojik şiddet karşısında yalnız ve yer yer savunmasız.&nbsp;Ani, 21 yaşında koca bir çocuk olan Ivan’ın anın heyecanıyla, sorumsuz bir şekilde teklif ettiği evliliğe pek çok nedenden (hem duygusal hem sınıfsal) inanmayı tercih ediyor. Çünkü Baker’ın tüm karakterleri gibi, ne kadar marjinalize edilmiş olursa olsun, Ani temelinde içinde bulunduğu toplumun değer yargılarından (sınıf atlama mefhumunu kutsallaştıran bir tür Amerikan Rüyası) azade değil. Bir kadının evlilik yoluyla “sınıf atlayabileceği” ya da “güvenceli bir hayata” adım atabileceğini salık veren Külkedisi masalı, çoğu kadının olduğu gibi Ani’nin de bilinçdışında bir yerlerde—doğru koşullarda ortaya çıkmak üzere—kazınmış durumda. Bu yüzden Ani gerçekten de sonsuza kadar birlikte olacağını söylediği kocasıyla olan balayını, çocukluktan beri hayalini kurduğu Disneyland’da geçireceğine inanıyor. (Disneyland’ın ve Amerika’nın renkleri ve cazibesiyle büyümüş bu kız çocuğunu Baker bize zaten The Florida Project’te anlatmıştı. El ele tutuşan iki arkadaşın Disneyland’a doğru gittiği etkileyici bir planla sona eren film, Amerikan rüyasının en paradigmatik ürünlerinden olan bu mekanı, kendi kara aynası olan yanıbaşındaki geçici konutlar üzerinden anlatıyordu.)<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1730427048715.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: UIP Türkiye<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Şefkatle bakmak</h2>Amerikan bağımsız sinemasının önemli figürlerinden olan Baker’ın, kariyerinin erken dönemlerinden itibaren yönetmen olarak karakterleriyle mesafesi&nbsp;üzerine kafa yorduğunu biliyoruz. Çünkü beyaz, Amerikalı erkek bir yönetmenin kamerasını toplumun sınırlarına ve kendi “ötekisine” uzatmasında daima temsil bağlamında üzerine düşünülmesi gereken sorular var. Özellikle konu, tarihsel olarak anaakım sinema tarafından daima objeleştirilmiş ve stereotipleştirilmiş olan seks işçileri olunca bu sorular daha da önem kazanıyor.&nbsp;Toplumsal cinsiyet, cinsel kimlik, ırk, sınıf ve kültür olarak ötekileştirilmeye—dolayısıyla da anaakım sinemanın temsil tuzaklarına düşmeye—oldukça müsait özneler seçen Baker; karakterlerini kahramanlaştırmadan güçlü kılmayı, kurbanlaştırmadan onların güvencesiz ve kırılgan taraflarını göstermeyi ustalıkla başarıyor.&nbsp;Ani’yle ilk olarak çalıştığı gece kulübünde, neon ışıklar ve hareketli bir müzik eşliğinde bir müşterisinin kucağında dans ederken (dolayısıyla oldukça eril bir bakış içerisinden) tanışıyor; bu imgenin kara aynası diyebileceğimiz bir başka imgeyle filme veda ediyoruz. Elbette ahlakçı olmayan ve Ani’yi mesleği, sınıfı ya da yaşadıkları yüzünden yargılamayan bir kara ayna bu. Filmin belki de en güçlü anı olan final sahnesi, Baker’ın film boyunca yakalamaya çalıştığı dengenin billurlaştığı, Ani’yi tüm kırılganlığı ve aynı zamanda gücüyle birlikte gördüğümüz bir “sinemasal sarılma anına” dönüşüyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1730427058400.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: UIP TürkiyeAnora, neredeyse hiç durmayan bir film. Çoğunlukla Ani’nin dünyasını takip etse de, tıpkı Good Time ya da Uncut Gems’de olduğu temelde New York’un—ve elbette bugünün—ritmini takip eden, zamanın hızlı ruhunu ayrılmaz bir parçası olarak benimseyen bir yapıya sahip. Filmin hem bir peri masalını hem de Harmony Korine’nın Spring Breakers’ını andıran ilk bölümü, bir hafta gibi oldukça kısa bir sürede geçiyor. Kovalamacanın başladığı, Ivan’ın kaçtığı ve Ani’nin onu bulmaya çalıştığı ikinci bölüm ise daha da kısa bir zaman diliminde, yalnızca birkaç saatte geçiyor.&nbsp;Zaman aralıkları daraldıkça filmin dolaştığı mekanlar ters orantılı olarak artıyor. Durup düşünme ve nefes alma vaktinin olmadığı, herhangi bir duygu ve düşüncenin işlenmesi için alan açmayan, bu yüzden her şeyiyle dürtüsel ve hareket hâlinde bir film Anora—tıpkı karakterleri gibi. Bu yüzden filmin mola verip nefes aldığı, Ani’ye ve diğer karakterlerine sadece öfke ve haz değil, hüzünlenme ve dalıp gitme hakkı da tanıdığı birkaç sahne, filmdeki en etkileyici anlar hâline geliyor. Bütün bu koşuşturmaca, renk, ses ve uyaranın arasında seyircinin de sonunda olayları takip etmeyi bıraktığı ve bir şeyler hissedebildiği çok güçlü anlar bunlar. Bu anlamda duyguları olabildiğince ekonomik kullanıyor Baker. Oldukça melodramatik hatta trajik bir şekilde anlatılabilecek bu hikaye, Baker’ın elinde sadece gerektiği zaman dokunaklı hâle gelen, dengeli bir anlatıya dönüşüyor.&nbsp;Ani ve Ivan’ın babasının adamlarına yardım eden Igor arasındaki kelimelere dökülemeyen bağ, bu sessizlik anları üzerinden anlam kazanıyor örneğin. Toplumsal cinsiyetleri ve kültürel ve sınıfsal kimliklerinin ötesine geçip de konuşamayan, daha tanışmadan bu kimliklerin yarattığı çatışmayla birbirine karşı önyargıyla dolan bu Ani ve Igor’un arasındaki her neyse, “yakışıklı prens” olarak sürpriz yumurtadan çıkan çıkan Ivan ve vaatlerinden daha sahici. Çünkü Ani ve Ivan’ınki gibi yalnızca neşe ve hazzın hâkim olduğu çocuksu bir bağ değil bu. Çatışmanın, hüznün, acının da—ve elbette ismi konmayan sınıfsal bir dayanışma/anlayış hâlinin—dahil olduğu, zaman içinde gelişen, belli belirsiz bir kucaklama hâli&nbsp;daha çok. Aynı bağı hem Tangerine’de Sin-Dee Rella (yine bir başka Cinderella) ve Alexandra arasında, hem de&nbsp;The Florida Project’te Mooney ve Rancey arasında görmüştük. Karakterlerinin başına gelen tüm aksiliklere, içlerinde bulundukları tüm trajik ve güvencesiz koşullara rağmen Baker’ın onlara armağan ettiği, dayanma gücü veren bir tür arkadaşlık bağı sanki bu. Hollywood’un, Amerikan rüyasının ya da peri masallarının vaat ettiği türden bir tür “kurtuluş” vaadi olmasa da dayanışmaya göz kırpan, belki bir tür “sarılma eylemi” olarak tanımlanabilecek, alçakgönüllü, gerçekçi fakat bir o kadar da masalsı bir tür umut hissi.&nbsp;Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Anora,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Soygun / Good Time (2017, Benny Safdie, Josh Safdie)&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">American Honey (2016, Andrea Arnold)</li></ul>

Duende

Bu sene Cannes Film Festivali’nden Altın Palmiye’yle dönen "Anora", 23 yaşındaki bir seks işçisine odaklanan hikayesiyle tersinden bir Külkedisi masalı.

Anora: New York’ta bir Külkedisi

İstanbul ve Diyarbakır’da sona eren Filmekimi, bu hafta sonu Ankara’da, haftaya da İzmir’de devam edecek. <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/filmekimi-gunlugu-bolum-1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İlk bölümü</a>ne geçen hafta yer verdiğim Filmekimi günlüklerimde sırada Anora, Hard Truths&nbsp;ve Saturday Night&nbsp;gibi filmler var.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979347295.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: İKSVAnoraBağımsız sinemacı Sean Baker’ın Altın Palmiye ödüllü filmi, Yeşilçam’da ya da dünya sinemasında, bilhassa melodramlarda defalarca önümüze konmuş bir hikayeyi olabildiğine yaratıcı, çağdaş, sempatik ve ters köşelerle dolu&nbsp;bir şekilde anlatıyor.&nbsp;Bir striptiz kulübünde çalışan ve köklerinden olabildiğince uzaklaşmaya çalışan Anora’nın hayatı, yollarının iş icabı bir Rus oligarkın yeniyetme oğluyla kesişmesiyle değişiyor. Filmin ilk yarısında hayalini kurduğu hayatı yaşamaya başlayan ve Amerikan rüyasının gerçekleşme ihtimaline kapılan bir genç kadın ile dünyanın gerçeklerinden uzak saf âşığının lüks içindeki ışıltılı günlerine tanık oluyoruz. Sean Baker’ın kusursuz seçimlerinden biri, filmin ilk yarısında “kötü bir şey olacak” hissine kapılmamıza asla izin vermemesi.&nbsp;Kaldı ki, filmin ikinci yarısında o “kötü şeyler” oluverdiğinde de bizi karamsarlığa sürüklememesi... İkinci yarının fiziksel ve psikolojik şiddetin komediyle harmanlandığı ve fakat problematik bir hâle bürünmemeyi başaran sahnelerini, hayalleri yıkılan bir kadının (tıpkı yönetmenin önceki filmlerinden Tangerine’dekine benzeyen) şehri karış karış gezerkenki öfkeli arayışı ve bu arayış sürecinde gerçekleri kabullenişi takip ediyor. Karakter dönüşümleriyle, görüntüleri ve müzikleriyle, oyuncularının uyumuyla, masalsı anlatımıyla ve muazzam finaliyle gerçek bir sinema deneyimi yaşatıyor Anora.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979329939.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hard Truths | Kaynak: İKSVHard TruthsBritanya bağımsız sinemasının en önemli isimlerinden Mike Leigh, yeni filminde bir kez daha insan doğasını ve duygularını hassasiyetle yansıtan bir hikaye anlatıyor. Başrolde, Secrets &amp; Lies&nbsp;filminde de yönetmenle birlikte çalışan, bu filmde ise oldukça problemli bir karakteri inandırıcı bir şekilde canlandıran Marianne Jean-Baptiste var. Film, içinde büyüyen anne sorunları ve çocukluk travmaları nedeniyle hayattan hiçbir zevk alamayan, yaşayan her şeye düşman kesilmiş, en yakınındaki insanlara bile istemsizce kötü davranan bir kadını merkezine alıyor. Leigh, acı gerçekleri konuşuyor,“Sevgisizlik, sevgisizliğe yol açıyor” diyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979305915.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Saturday Night | Kaynak: İKSVSaturday Night1970’lerin sonundan beri ABD televizyonlarının cumartesi gecelerini renklendiren, bugün çok ünlü olan sayısız komedyenin kariyerini şaha kaldırmış, konuklarıyla eğlence endüstrisi gündeminin nabzını tutan, (en azından yayınlanmaya başladığı dönemde) benzersiz şov programı Saturday Night Live&nbsp;(SNL),&nbsp;bu sezon 50. yılını kutluyor.&nbsp;Jason Reitman’ın filmi de, bugün yarım asırlık bir mirasa sahip olan bu muhteşem programın ilk bölümünün yayınlandığı gece, canlı yayının hemen öncesinde yaşanan 90 dakikayı konu alıyor. Stüdyoda gergin anlar ve kaos hâkim. Kimse ne yaptığını bilmiyor. Kimse hazırlıklı değil. SNL’in yaratıcısı Lorne Michaels, tüm o kaosun ortasında sakinliğini ve sabrını korumaya çalışarak kenetlediği sahne önü ve arkası ekibi ile stüdyo ve kanal yöneticileri arasındaki zorlu sınavı bir şekilde geçiyor ve SNL&nbsp;bugün hâlâ sönmeyen o yeşil ışığı alıyor.&nbsp;Reitman’ın Gil Kenan ile yazdığı dinamik ve geveze senaryo, ünlü isimleri canlandıran ünlü isimlerle dolu bir yıldızlar geçidiyle buluşunca o gecenin kaosu kağıttan perdeye, perdeden de izleyicinin nabzına taşınıyor. Benim gibi sıkı SNL&nbsp;takipçilerinin ve hayranlarının bu filmde diğerlerine kıyasla çok daha fazlasını bulacağı kesin. Öte yandan SNL’in ne olduğunu bilmeyen birinin bile takdir edeceği uyumlu bir kadro, temposu bir an bile düşmeyen bir filmin üstesinden gelen bir yönetmenlik ve çok komik bir senaryo var ortada.&nbsp;Ve diğerleri...<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Küresel bir krizin tartışıldığı G-7 zirvesi sırasında 7 liderin ormanda kaybolmasını takiben yaşananları anlatan politik taşlama Rumours’ın (yön. Evan Johnson, Galen Johnson ve Guy Maddin) esprisi (karakterlerin temsil ettikleri ülkelerin birer alegorisine dönüşmesi) bir yerden sonra ışıltısını yitiriyor. Cate Blanchett, Charles Dance ve Denis Ménochet gibi oyuncuların varlığına rağmen beklentilerimi karşılayamadı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Günümüz Avustralya sinemasının en sevdiğim yönetmenlerinden Justin Kurzel’in 1980’ler ABD’sinde geçen bir suç dramasını Britanyalı oyuncularla anlatmayı seçtiği The Order’ın var olma amacını anlayamadım. Filme dair kötü olan herhangi bir şey olmasa da, yeni olan hiçbir şey de yok. Günümüzde izdüşümlerini hissettiğimiz ırkçı bir örgütün gerçek olaylara dayanan hikayesinin bu sürükleyici anlatımı, birçoğumuzun babasının bu seneki favori filmi olmaya aday.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979270995.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.81" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Armand | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">2. Dünya Savaşı’nın sonlarında ve hemen ardında, dağlık bir İtalya köyünde geçen Vermiglio&nbsp;(yön. Maura Delpero), köyün öğretmeninin kalabalık ailesinin yaşadıklarını anlatıyor. Yavaş sinemanın çok iyi bir örneği olan film, daha çok ailenin kadınlarının maruz kaldığı zorlukları, hayal kırıklıklarını ve bunlara bağlı olarak belirlenen kaderlerine odaklanıyor. Durmaksızın çocuk yapan bu ailenin hanesinden eksik olmayan bebek ağlamalarının izlemeyi zorlaştırdığını söylemeliyim.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Liv Ullmann ve Ingmar Bergman’ın torunu Halfdan Ullmann Tøndel’in filmi Armand, Cannes’da en iyi ilk filmle verilen Altın Kamera ödülünü kazandı. The Teachers’ Lounge&nbsp;ve On Saniye&nbsp;filmlerinin alternatif bir evrendeki harmanını andıran Armand, iki ilkokul öğrencisi arasındaki ciddiye alınması gereken gerginliğin okul yöneticileri, sınıf öğretmeni ve veliler arasında tartışıldığı gergin toplantıyı konu alan bir tek mekan filmi. Norveç sinemasının tanıdık yüzleri Renate Reinsve ile Ellen Dorrit Petersen’i karşı karşıya gelmiş iki veli olarak izliyoruz. Filmin harikulade yazılmış, çekilmiş ve oynanmış açılış ve kapanış sahnelerinin gücüne kanarak ortasındaki bir buçuk saatlik dağınıklığı görmezden gelebilir misiniz; soru bu.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979276951.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Girl with the Needle | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Diktatörlük rejimlerinin öldürdüğü, “kaybettiği” ve doğrudan ya da dolaylı yoldan psikolojik olarak hasara uğrattığı insanların hikayeleri, Latin Amerika sinemasındaki tarihi dramlarda ve biyografik yapımlarda tekrar tekrar karşımıza çıkar. Koca bir kıtanın kolektif travmasına dönüşmüş bu gerçekliğe dair benzer hikayeleri tekrar tekrar izlememize rağmen sıkmayan, yeni bir anlatım biçimi benimseyen, iyi filmlerin hâlâ var olabilmesi ise şaşırtıcı. Walter Salles’in filmi I’m Still Here&nbsp;/ Ainda Estou Aqui de bunu başaran bir biyografik drama. Eski bir senato üyesi olan eşi rejim tarafından gözaltına alındıktan sonra kaybolan bir kadının önce kendi duyguları ve çocuklarını hayatta tutma, ardından hayatını ve kariyerini değiştirme yolculuğunu konu alan film özellikle öznesi Eunice’in farklı yaşlarını canlandıran Fernanda Torres ve Fernanda Montenegro’nun oyunculuklarıyla öne çıkıyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">1910’ların sonunda, Kopenhag’da geçen The Girl with the Needle&nbsp;/ Pigen med nålen&nbsp;(yön. Magnus von Horn), seri bebek katili Dagmar Overbye’nün işlettiği yasadışı, sözde evlat edindirme işletmesine odaklanıyor. Hikayenin bir bebek katiliyle empati kurmaya izin dahi vermemek için başkasının, onun sözde yardımına başvurmuş ve yanında sütanne olarak çalışmaya başlamış bir genç kadının gözünden anlatılması doğru bir seçim. Siyah-beyaz sinematografisi ve Vic Carmen Sonne’nin güçlü performansıyla öne çıkan, tüyler ürpertici ve kan dondurucu bir film. The Girl with the Needle&nbsp;ve Anora,&nbsp;bambaşka hikayeler anlatmalarına rağmen bence, her şeye rağmen dünyanın iyi bir yer olduğu inancının bize kurdurduğu hayallere değinmeleri bakımından iyi eşleşiyorlar.</li></ul>

Anora, Hard Truths, Saturday Night ve daha fazlasına dair yorumlar, Filmekimi’nin son günlerinden notlar.

Filmekimi günlüğü: Bölüm 2

<img src="https://images.aposto.com/2022/5/1/1655725938410.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.90" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Öneri programımız kapsamında bir arkadaşını bültenimize abone yapan herkese bir aylık MUBI üyeliği hediye ediyoruz. <a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/bu-hafta-ne-izlesem" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bu bağlantıdan</a> abone olduklarına emin olduktan sonra detayları bizimle paylaşın ve üyelik kazanın. 23 Haziran: Sean Baker’ın çok sevilen filmi <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/tangerine-2015" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tangerine</a> bir kez daha MUBI’de. 24 Haziran: Yakın zamanda sinemalarda gösterilen Emmanuel Carrère filmi <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/between-two-worlds-2021" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ayrı Dünyalar / Ouistreham,</a> Fransa’daki sosyal adaletsizlik ve gelecek kaygısıyla ilgili bir kitap yazmak üzere araştırma amaçlı kuzeye giden ve burada temizlik işçiliği yapan kadınlara katılan ünlü bir yazarı anlatıyor. Son 5 yılda 15 role evet diyen Juliette Binoche başrolde. 25 Haziran: Ceylan Özgün Özçelik’in Cadı Üçlemesi’nin belgesel ayağı <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/15-2022" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Cadı Üçlemesi 15+</a>, festival yolculuğunun ardından vizyona girmeden dijitale geldi. Filmde kocalarını öldürmüş iki kadının cezaevinden mektupları deneyimli oyuncular tarafından okunuyor. 26 Haziran: Yorgos Lanthimos ekolünden Athina Rachel Tsangari’nin <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/chevalier" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Şövalye / Chevalier</a>’i, Yunan Yeni Dalgası’ndan ne bekliyorsanız, o. 27 Haziran: Selim Demirdelen’in tek sinema filmi, işlevsiz aile dramı <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/the-crossing-2010" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Kavşak</a>; 2010’da ülkemizin üç büyük Anadolu festivalinden (Adana, Antalya, Ankara) ve SİYAD’dan ödüller kazanmıştı. Ne üzücü ki 12 sene geçti, Demirdelen tek filmlik yönetmenlerden biri olarak kaldı. 28 Haziran: Nanni Moretti’nin 13 ödüllü filmi <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/mia-madre" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Annem / Mia madre</a>, annesinin hastalığıyla uğraşırken bir yandan da kaprisli bir aktörle film çekmeye çalışan bir yönetmeni konu ediyor. 29 Haziran: Günümüz Fransa’sının yoksul semtlerine ve kenar mahallelerindeki yaşama bir bakış sunan Alice Diop belgeseli <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/nous-2021" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Biz / Nous</a>, Berlin’de ödüllendirilmişti.

Bu Hafta Ne İzlesem?

• Haftanın fragmanları• Tangerine ve The Florida Project gibi yapımlara imza atan Sean Baker’ın prömiyerini 74’üncü Cannes Film Festivali’nde gerçekleştiren son harikası&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Wfndmy-6e28" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Red Rocket’tan</a>,• Oyuncu kadrosunda Olivia Munn ve Luke Bracey’i buluşturan, Justine Bateman’ın ilk uzun metraj filmi <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=fjlK9KGm0gs" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Violet’ten</a>,• Game of Thrones serisindeki Targaryen ailesine odaklanan, başrollerinde Emma D’Arcy, Matt Smith, Olivia Cooke gibi isimlerin yer aldığı <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=fNwwt25mheo" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">House of the Dragon’dan</a> fragmanlar yayımlandı.

Aposto Gündem

• MUBI'de bu hafta muazzam filmler var:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Benim için geçtiğimiz yılın en iyi yerli filmi olan, Altın Lale ödüllü Ümit Ünal filmi Aşk, Büyü vs.&nbsp;(★★★★½)&nbsp;festivaller dışındaki ilk geniş gösterimini dün MUBI'de yaptı. Onu izledim ben.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıca 25 Mayıs'ta müzik kullanımına bayıldığım Felix van Groeningen filmi Belgica&nbsp;(★★★★), 26 Mayıs'ta Bergman'ın başyapıtı Persona&nbsp;(★★★★½), 27 Mayıs'ta Nadine Labaki'nin Orta Doğu'nun dinmeyen savaşını tatlı-sert bir kadın dayanışması filmine dönüştürdüğü Where Do We Go Now? (★★★★½)&nbsp;ve 28 Mayıs'ta Tangerine'in yönetmeni Sean Baker'ın son filmi The Florida Project&nbsp;(★★★★) yayımlanacak. Onları izledim ben.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">MUBI'nin Duende okurlarına özel sunduğu 30 gün ücretsiz üyelikten Onu izledim ben.&nbsp;okurları olarak sizin de faydalanabildiğinizi de hatırlatayım. <a fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3NvdXJjZT13ZWImbmV3c2xldHRlcj01ZmU2ZGExYTZmNWQ0NjAwMDk5YTAyMjkmaXNzdWU9NjA5NzAyNDg3NDRiMGEwMDA2MzI4NjM4JnN1YnNjcmliZXI9dW5kZWZpbmVkJnN0b3J5PTYwOTc0OGYxNzQ0YjBhMDAwNjMyYTM3OCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZtdWJpLmNvbSUyNTJGcHJvbW9zJTI1MkZkdWVuZGU=" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bu bağlantıyı</a> kullanarak yukarıda söz ettiklerim dâhil birçok filmi izlemek üzere, 30 günlük ücretsiz deneme sürenizi başlatabilirsiniz.</li></ul>

• Ödül sezonu hareketlendiğinden beri uğramadığım, Duende'deki Kamera Arkası&nbsp;köşeme bu hafta geri döndüm. Bu hafta izlediğim, Steven Soderbergh'in tamamen iPhone kullanarak çektiği Unsane'den aldığım ilham ve Tangerine'in hoş anılarıyla, iPhone'la çekilmiş filmler üzerine yazdım. Duende'ye <a fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwOGRlMTZjNjY4NmJiMDAwNjIxNDBiYSZ1c2VyPTVmZTRiNDliNmY1ZDQ2MDAwOTkzYjFlOSZhdXRob3I9bnVsbCZzb3VyY2U9d2ViJm5ld3NsZXR0ZXI9NWZlNmRhMWE2ZjVkNDYwMDA5OWEwMjI5Jmlzc3VlPTYwOGRjYzAxNjY4NmJiMDAwNjIxM2U4OCZzdWJzY3JpYmVyPW51bGwmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGYXBvcy50byUyNTJGJTI1M0ZyZWZlcnJlciUyNTNENWY0ZWM1NzY1ZWNmNjYwMDA3NDQwMGZj" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> abone olabilir, “Bağımsız sinemanın yeni dostu: Akıllı telefonlar” başlıklı yazımı <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/6093820f4211160007abcf79" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> okuyabilirsiniz.

Bundan 15 yıl önce hayatımızda olmayan akıllı telefonlar, bugün vazgeçilmez bir parçamız olmuşken, hayatın bir uzantısı olan sinemanın da akıllı telefonlara kayıtsız kalması pek tabii ki mümkün değildi. Birçok filmde akıllı telefonlar, çeşitli uygulamalar ve sosyal medya, sahneye fon oluşturmanın ötesinde bugün başlı başına bir anlatım aracı, sinema dilinin bir parçası, sahnelerin kilidi hâline gelebiliyor. Fakat konumuz bu değil. Akıllı telefonların her yeni modelinin lansmanı sırasında özellikle kamera ve lens özelliklerinin üzerinde durulduğu dikkatinizi çekmiştir. Hatta kimimizin “Telefonumda bu kadar iyi bir kamera taşımaya neden ihtiyacım var?” diye sorguladığı, “Film mi çekeceğim?” diye düşündüğü olmuştur. Evet? Neden olmasın?Özgürlük ve tasarruf: Olumsuz eleştiriler aldığı için adını duymamış olabilisiniz fakat Ricky Fosheim’ın Uneasy Lies the Mind&nbsp;(2014) filmi, tamamı iPhone kullanılarak çekilmiş ilk uzun metrajlı film olma özelliği taşıyor. Tabii ki öncesinde reklam filmleri, birçoğu bizzat Apple tarafından fonlanmış kısa filmler mevcut. Hatta çekimleri sırasında kısmen iPhone kullanılmış filmler de: Super8 kamera kullanırken parası tükenen yönetmenin bir iPhone uygulaması sayesinde kalan sahnelerde aynı etkiyi yakaladığı, Oscar ödüllü belgesel Searching for Sugar Man (2012) gibi. Yönetmenlerin cebe sığan bir cihazla film çekebilir hâle gelmesinin en büyük avantajı, gerekli alan ve ekipmanın, dolayısıyla bütçelerin azalması. Kısa film Romance in NYC’i (2014) iPhone 6 ile çeken yönetmen&nbsp;Tristan Pope, şöyle <a fr-original-style="" href="https://www.indiewire.com/2015/02/this-romantic-short-film-was-shot-entirely-on-an-iphone-6-64996/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">diyor</a>: “Metro, mağazalar ya da restoranlar gibi birçok kalabalık yerde çekim yapabildik. O kadar az alan işgal ediyor, o kadar az kişiyi rahatsız ediyor, geride o kadar az iz bırakıyorduk ki kimsenin ruhu duymadı. Ağır ekipman ya da lens değişikliklerinin ortadan kalkması özgürleştiriciydi.”&nbsp;Tangerine: Akıllı telefonlarla çekilmiş filmleri bir deney olmaktan çıkaran ilk başarılı yapım ise Sean Baker’a ait: Tangerine (2015). Yılının en çok ödüllendirilen bağımsız yapımlarından biri hâline gelen film, bir ay hapis yattıktan sonra dışarı çıkan seks işçisi Sin-Dee Rella’nın (Kitana Kiki Rodriguez), arkadaşı Alexandra'yla birlikte (Mya Taylor) Hollywood’un arka sokaklarının altını üstüne getirerek, kendisini aldattığını öğrendiği erkek arkadaşının peşine düşmesini anlatıyor. Trans oyuncuların görünürlüğü açısından da film endüstrisinde önemli bir adım olan Tangerine, baştan sona üç adet iPhone 5s kullanarak çekilmiş ve yalnızca 100 bin dolarlık bütçesine karşılık, gişede 940 bin doları aşkın gelir elde etmiş. Filmin başarısının ve dinamizminin sırrı, üç ayrı cihazdan, çeşitli uygulamalar ve mobil anamorfik lensler kullanılarak elde edilen görüntülerin başarılı bir kurgu çalışmasıyla birleştirilmesi. Hâlâ filmin ne denli önemli olduğuna ikna olmadıysanız, bir bilgi daha ekleyeyim: Akademi’nin bu yıl Los Angeles’ta açacağı Akademi Müzesi, yönetmen Sean Baker ve görüntü yönetmeni Radium Cheung’un çekimlerde kullandığı üç iPhone’dan birini satın alarak koleksiyonuna eklemiş.<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-06T05:53:00.218Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="Sean Baker ve görüntü yönetmeni Radium Cheung, birer iPhone kullanarak Tangerine'i çekiyor." ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tangerine (2015, Sean Baker) Kaynak: <a fr-original-style="" href="//techradar.com" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">techradar.com</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Ve Soderbergh iPhone’u keşfetti:&nbsp;Yapımcı ve Oscar ödüllü yönetmen Steven Soderbergh, Tangerine’in başarısını örnek alıp bu deneyi devam ettirenlerden, kendi sinema diline uygulayanlardan biri. Yönetmenin gerilim filmi Unsane&nbsp;(2018), iki yıl boyunca kendisini takip ve rahatsız eden bir erkekten kaçarak başka bir şehre taşınan Sawyer adlı kadının (Claire Foy), psikolojik yardım almak istediğinde isteği dışında bir akıl hastanesine kapatılmasını konu alıyor. Soderbergh, filmin tamamını 10 günde, hemen hemen tek mekânda, bir iPhone 7 Plus kullanarak çekmiş ve filmin 70’ler korku sinemasını hatırlatan, 16mm filmleri anımsatan kumlu görünümünü çeşitli telefon uygulamaları kullanarak sağlamış. Hemen ertesi yıl, Unsane’in aksine tek mekânda değil, dünyanın en kalabalık metropollerinden birinde, New York’ta çekilen&nbsp;High Flying Bird (2019) bu kez iPhone 8 Plus ile, 13 günde çekilmiş. Film, spor menajeri Ray’in (André Holland) 72 saat içinde, genç bir bir basketbol oyuncusunu kullanarak basketbol ligi yönetimine ve sisteme karşı koyduğu zekice bir oyunu konu alıyor. Soderbergh’in iPhone ile çektiği filmlerin başarısıysa, Baker’ınkinin aksine kurguda değil, kamerayı kullanımında saklı. Unsane’deki gibi farklı uygulamalarla yaratılan görünüm ya da hâlihazırda klostrofobik olan ortamı daha da etkili hâle getirmek için kullanılan açı, filtre ve efektler, High Flying Bird’de bir basketbol maçını seyircinin kamerasından izlettirmek gibi fikirler bunlardan bazıları.Steven Soderbergh filmi Unsane, 1 Mayıs’ta MUBI’de erişime açıldı. Duende okurlarına özel <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/promos/duende?utm_source=aposto" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bu bağlantı</a> üzerinden 30 gün boyunca MUBI’yi ücretsiz deneyebilirsiniz.

Tangerine ile ilgili hikayeler