Yeni albümüyle geçtiğimiz haftaya damgasını vuran isimlerden biri Tirzah oldu. Henüz yeni albümüne ısınamamış olsak da sizi 2018 yılına, bir önceki albümü Devotion'ın ilk yayımlanışının ardından web sitemizde Tirzah'a yer verdiğimiz zamanlara götürüyoruz.2018’in en iyi çıkış albümlerinden birini yayımlamış ve yeterli ilgiyi göremediğini düşündüğüm bir ismi sizlerle paylaşmak istedim. Pop müziğin mükemmellikten en uzak ama bir o kadar da müzikal açlığınızı tatmin edici bir hâlde sunulduğu Devotion albümü ve albümün sahibi Tirzah ile tanışın!Tirzah henüz daha 10 yaşında iken arp çalarak müzik dünyasına adım atmış. O zamanlar sürekli klasik müzik icra ediyor olsa da annesinin etkisi ile bolca R&amp;B ve pop müziğe de maruz kalmış. 13 yaşındayken Watford şehrindeki Purcell School for Young Musicians’a kabul alıp Devotion albümünün prodüktörlüğünü yapacak olan can dostu Mica Levi ile de burada tanışmış kendisi. Ancak müzik okullarının yaratıcılığını kısıtladığını düşünerek ve müzik endüstrisinde kendisine bir yer göremeyip moda sektöründe çalışmaya yönelmiş. Kendisi hâla tam zamanlı olarak bir moda şirketinde tasarımcı olarak çalışmakta. Bu nedenle de şu ana kadarki tüm kayıtlarının tamamen yan bir uğraş ya da hobi olduğunu söyleyebiliriz.Tirzah’ın kariyerindeki en büyük dönüm noktası henüz daha 13 yaşındayken Mica Levi ile tanışması oluyor. Bilmeyenler için belirtelim: Mica Levi, Natalie Portmanlı Jackie ve Scarlet Johanssonlı Under the Skin gibi filmlerin soundtrack’lerini yapmış, hatta Jackie ile Oscar’a aday olmuş başarılı bir müzisyen. Aynı zamanda Radiohead’in A Moon Shaped Pool albümüne katkı sağlamış müzisyen Oliver Coates ile iş birliği yaptığı bir de deneysel Remain Calm albümü var. Tirzah’ın ilk uzunçaları Devotion, Levi ile olan uzun süreli iş birliklerinin bir ürünü. Tüm şarkıları beraber kaydetmelerinin ve Levi’nin prodüktör koltuğunda oturmasının yanı sıra o kadar uzun süre şarkılar üzerinde çalışmışlar ki hangi şarkının nasıl ortaya çıktığını ve kimin hangi parçayı ortaya koyduğunu şu anda hatırlayamıyorlar bile. Tirzah’ın bir röportajında belirttiğine göre ikisinin ilişkisinde her zaman arkadaşlıkları ön planda ancak profesyonel anlamda da Levi’ye çok güvendiğini tekrar tekrar belirtiyor.Gelelim Devotion albümüne… Tirzah ile Levi daha önceden de I’m Not Dancing ve No Romance adında iki EP yayımlamışlardı. Bu EP’lerin ortak noktası dans müziği tınılarında olmasıydı. Devotion ise tamamen farklı bir yöne doğru giderek yetişkinlik dönemi ilişkilerindeki problemleri en açık şekilde R&amp;B ile ortaya koyuyor. Albüm boyunca farklı anlarda beklenmeyen ile karşılaşıyorsunuz. Mesela açılış kaydı Fine Again‘in zikzaklı yapısı ya da Guilty‘de gelen gitar melodisi ile şarkılar çok farklı anlamlar kazanıyor. Levi’nin dahiyane altyapılarının yanı sıra Tirzah’ın vokalleri albümde öne çıkan detaylardan oluyor. Do You Know‘daki arka vokallerin arasında Tirzah’ın sesinin bir anda öne çıkması, Holding On‘daki vokal melodisi ve Coby Sey katkılı Devotion‘daki nakarat albümdeki en özel anlar.Tirzah için müzik tamamen bir yan uğraş olmasına rağmen ortaya koyduğu albümün bu kadar profesyonel olması şaşırtıcı. Devotion, R&amp;B sevenlerin tekrar tekrar döndürmek isteyeceği bir uzunçalar. Hatta 2018’in en iyi çıkış albümlerinden biri. Mica Levi ile dostlukları devam ettiği sürece daha farklı çalışmalar ile kendisini dinleyeceğimizi tahmin ediyorum. Ya da sadece umut etmek istiyorum.Sizin de kendisi ile bir an önce tanışabilmeniz için de Devotion albümünü aşağıya bırakıyorum. Buyurun:<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/15GocbF7ybkkPP03YXtLqv" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/9/2021-10-09T09:38:10.030Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Yeni albümün ışığında Tirzah'la ilk tanıştığımız zamanlara dönüyoruz.

Arp ile başlayıp R&B'ye uzanan bir yolculuk

Albüm:&nbsp;Tirzah, ColourgradeSüre:&nbsp;41 dkPlak Şirketi:&nbsp;Domino RecordingKartonet:&nbsp;İlk şarkılarını 2013’te yayımlasa da Tirzah’ın bu kayıtları albümü dönüştürmesi 2018 yılında gerçekleşti. Sessiz bir kaçış sunan, sıra dışı R&amp;B melodileri ve yumuşak vokallerle dolu Devotion albümü, kısa zamanda bir parlama noktasına dönüştü ve kült bir pop albümü hâline geldi. Bunda en büyük pay sahiplerinden biri de Tirzah’ın çocukluk yıllarında arp çaldığı Purcell Müzik Okulu’ndan bu yana yakın arkadaşı ve yayımlanmış iki albümünün prodüktörü Mica Levi (diğer adıyla Micachu)’ye ait. Tirzah'ın ilk çocuğunun doğumundan sonra ve ikinci çocuğunun gelmesinden kısa bir süre önce kaydettiği Colourgrade&nbsp;albümü, avangart ve karanlık bir atmosferlerde dolaşan 10 şarkıdan oluşuyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/4/1633586952872.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tirzah, Colourgrade<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Neden dinleyelim?&nbsp;Annelik, doğum, ölüm ve topluluk temalarını barındıran Colourgrade,&nbsp;Tirzah’ın önceki kayıtlarına nazaran daha ham bir ses kompozisyonu üzerine kurulsa da daha samimi ve eğlenceli bir müzikal kimliğe sahip. Tirzah, deneysel alana attığı cesur bir adımla trip-hop, noise, R&amp;B ve elektronik müzik hattında akıcı bir anlatım yarattı. Colourgrade,&nbsp;köklerini yeraltından alıp dallarını ana akıma doğru uzatan bir albüm. Tirzah'ın minimalist ses eskizleri beklenmedik karşılaşmalar yaşamak mümkün.Benzer işler:&nbsp;Jessy Lanza, All The Time ve Loraine James, Reflection.

Duende

Tirzah, deneysel alana attığı cesur bir adımla trip-hop, noise, R&B ve elektronik müzik hattında akıcı bir anlatım yarattı.

Minimalist ses eskizleri

Dünyanın ilk şarkısı denilince insanın heyecanlanmaması mümkün değil. Dünya tarihinde bilinen ilk şarkı Milattan Önce 14. yüzyıla dayanan toprak tabletlerden çıkan notalardan, tam 15 yıllık bir çalışma sonucunda 1972 yılında seslendiriliyor. Bu notalar ilk olarak 1950’lerin başında bize çok uzak olmayan Suriye’nin Ugarit şehrindeki tabletlerde keşfedilmiş. Şarkının literatürdeki adı ise ‘’Bir Hurri İlahisi’’. Tapınakta keşfedilen 36 müzikal yazıttan yalnızca biri çalınabilecek durumda, diğerlerinde yer alan nota ve açıklamalar iyi derecede okunamıyor.Tapınakta keşfedilen ilahi, Ugarit tanrıçası Nikkal için bestelenmiş. Asuroloji profesörü Kilmer'a göre; yazıtlardaki melodi tam 3 bin 400 yaşında ve tapınakta keşfedilen tabletlerde ilahilerin bugünkü arp ya da lir olduğu düşünülen 9 telli “sammum” ile nasıl çalınacağına dair bilgiler de yer alıyor. Dünyada eşi benzeri olmayan bu nota tabletleri bugün iç savaş içerisinde olan Suriye’de, zarar görme riski altındaki Ulusal Şam Müzesi’nde sergileniyor.Normalde söz uçar yazı kalırdı. Fakat bu sefer yazının da uçurulma ihtimali bulunuyor. Bu nedenle bu bilgiyi siz değerli okuyucularımıza dijital yazıyla paylaşmak istedim. Artık dünyadaki ilk şarkıyı biliyoruz ama son şarkıyı asla bilemeyeceğiz gibi görünüyor. Çünkü müziğin sonsuz bir yolculuğu var. Bu sonsuz yolculuğu başlatan ilk şarkıyı <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Brvy4BbK2ZQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> dinleyebilirsiniz.Editörün notu: Gününe biraz neşe katmak isteyenleri şarkının altındaki YouTube yorumlarına davet ediyoruz. Bir takipçinin şarkıya yazdığı sözleri ayrıca beğendik:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(140, 14, 14); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(140, 14, 14); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"I'd been cutting stone all day long&nbsp;Got home from the quarry and my wife was gone&nbsp;She ran off with a shepherd from Babylon&nbsp;So I sat down and wrote the world's oldest song"</blockquote>

Yeni keşfimiz: Suriye'den "Bir Hurri İlahisi"

Dünyanın ilk şarkısı

Louis Pons. Kendisiyle geçtiğimiz günlerde MUBI üzerinden izlediğim Agnès Varda’nın 2000 yapımlı Toplayıcılar isimli belgesel filminde tanıştım. Pons, nesneler aracılığıyla resim yapan, hayatında tesadüflere yer açan bir sanatçı. Belgeselin bir bölümünde Pons’un çalışma atölyesini göstererek “Buradaki tüm nesneler benim sözlüğümdür. İnsanlar bunların bir çöp yığını olduğunu düşünüyor. Benim gördüğüm ise bir olasılık yığını…” cümleleriyle başladığı şahane bir diyaloğu var. Zihnimdeki ihtimaller zincirinin arasına yerleşen Pons, beni kavramlar arasında uzun bir yürüyüşe çıkardığı sırada yolum Mary Lattimore ile kesişti. Lattimore, Lyon &amp; Healy marka arpıyla 50 yıl önce ilk kez The Beach Boys'un Good Vibrations ve The Beatles'ın She’s Leaving Home şarkılarıyla başlamış dönemler arası enstrüman flörtünü bugüne taşıyan bir müzisyen ve prodüktör. Karşınızda 47 telli arpından çıkardığı çağdaş seslerle kendi ifadesini yaratan bir sanatçı var. Başka bir deyişle olasılık yığını içinde kendini yaratmış birisi…Özgünlüğe götüren çatlaklar: Müzik enstrümanlarıyla ilk tanışmasını piyanoyla gerçekleştiren Mary Lattimore, o dönem arpıyla ülkenin her yerine seyahat edip farklı orkestralarda, düğünlerde ve çeşitli etkinliklerde performans sergileyen annesinin üzerinde yarattığı etkilerden kaçamadı. 11 yaşında arp çalmaya başlayan Lattimore, her ne kadar annesini bir rol model olarak görse de ondan ders almamayı tercih etti. Daha en baştan enstrümanla kurduğu ilişkiyi kişiselleştiren Lattimore, bu sayede çocuk yaşlarda oluşan Debussy, Ravel, Tournier gibi empresyonist bestecilerden The Cure’a uzanan geniş yelpazeli müzik zevkini, arpla dışa yansıtmayı başardı. Bu da finalini New York, Rochester’daki Eastman School of Music okulunda yaptığı yoğun klasik müzik eğitiminde onu her zaman özgürlüğe ve özgünlüğe götüren çatlakları yarattı. Hâlihazırda Mary Lattimore’un kariyerine o çatlaklardan sızan ışık eşliğinde bakmak mümkün.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-10T08:13:01.500Z.jpeg" alt="Mary Lattimore"><figcaption>Mary Lattimore</figcaption></figure>Harpie: Yanıma almadan asla evden çıkmadığım çantamda uzun süredir kullanmadığım pek çok eşya var. Bazen sadece orada olduğunu ve uzanınca dokunacağımı bilmek bile iyi hissettiriyor. Benim turuncu ve boz ayı baskılı çantama sığan eşyaları düşünürken birden uçaklardan tur otobüslerine ve trenlere uzanan uzun konser yolculuklarına çıkan Mary Lattimore’un arpını hayal ettim. Aslında kendisinin bir adın var: Harpie. Aralarındaki ilişkinin altını “Harpie'ye çok bağlıyım, onunla ilgilenmek benim sorumluluğum. Bazen bir evcil hayvanım varmış ve kendi maceramızı yaşıyormuşuz gibi geliyor.” sözleriyle çizmekte fayda var. Birlikte geçen onca yıla sığdırılan ihtişam, yalnızlık, bağımsızlık, gariplik ve koşuşturmanın ardında sevginin olduğunu aşikâr. Lattimore, klasik müzik eğitiminden gelen mükemmeliyetçi tutumu, enstrümanını tanımaya dönüştürdü. Böylelikle köklerini korurken geleneklerden açılan boşluğa içgüdülerini yerleştirmeyi başardı. Bu da onu ve Harpie’sini barlar, kulüpler ve sofistike konser salonlarındaki meraklı bakışların karşısına çıkardı.İlk solo kayıt: 2010 yılında noise rock/alternative rock sahnesinin kıymetli ismi Thurston Moore’un üçüncü solo albümü için stüdyo kaydına giren Mary Lattimore, bir yıl sonra aynı albüm için uzun ve büyülü bir turneye çıktı. Harpie ile birlikte daha önce tecrübe etmediği sahnelerde hiç tanımadığı yüzlere özgürce performans sergileyen Lattimore, 2012’nin sonlarına doğru Philadelphia’daki evine döndü. O dönem arkadaşı Kurt Vile yaptığı bir sohbette şu cümleyi kurdu: “Bir rüyamı gerçekleştirmiş gibi hissediyorum ve başka bir tane daha olacağını düşünemiyorum.” Kurt Vile’dan iyi olacağına dair dönüş alan Lattimore, bir tür arınma merasimi gerçekleştirmek için stüdyonun yolunu tuttu. Bir saatlik doğaçlama seansın ardından Lattimore, adını Kurt Vile’ın kendisine verdiği cevaptan alan You'll Be Fiiinnne ile birlikte iki kaydın daha yer aldığı The Withdrawing Room albümüyle ilk solo çalışmasını yayımladı. Bu albümde emprovize synth’lerle kendisine eşlik eden Jeff Zeigler de uzun dönem partneri oldu.İç içe geçmiş yapılar: Uzun bir süre Bandcamp üzerinden kayıtlarını özgürce yayımlayan Mary Lattimore, bu süre zarfında Harold Budd, Kurt Vile, Sharon Van Etten ve Arcade Fire gibi kalabalık dinleyici kitlesine sahip gruplarla turneye çıktı. 2014 yılında yayımlanan Slant Of Light ile plak şirketi etiketine sahip ilk albümünü paylaşan Lattimore, zamanla kahramanı olan Brian Eno’nun çağdaş müzikal yoruma daha da yakınlaştı. Üretim sürecini belli kalıplarla ya da rutinlerle sınırlamayan Lattimore, kulağından kalbine ulaşan melodiyi bulana kadar doğaçlama yaparak katmanlar hâlinde kayıtlarını oluşturduğu bir yönteme sahip. Bu yüzden Lattimore’un diskografisinde 10 dakikanın üstünde ve iç içe geçmiş yapılardan oluşan pek çok&nbsp;şarkıya denk gelmeniz mümkün.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-10T08:12:09.101Z.jpeg" alt="Coverart: Becky Suss"><figcaption>Coverart Becky Suss</figcaption></figure>Los Angeles güneşinin altında: Müzikal kariyerinde daha büyük adımlar atmak ve film müziği projelerinde daha fazla yer almak için 2017 yılında Los Angeles’a taşınan Mary Lattimore, son olarak geçtiğimiz ekim ayında kapağında ressam Becky Suss’un muazzam bir çalışmasının yer aldığı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZDFkODk4MDk1MmFiMDAwODY4MWM5MSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY1Uk9GajE2VHNtbkNVZDVZdGlWRFUzJTI1M0ZzaSUyNTNEenFxX1FLS2FRV2FNMDlHWWxmVmgydw=="">Silver Ladders</a> isimli bir albüm yayımladı. 2020’nin hemen başında pek çok canlı performans hayaliyle birlikte Slowdive’ın gitaristi Neil Halstead’in prodüktörlüğünde kaydedilen albüm, detaydan bütüne uzanan melankolinin her duygusuna kucak açmış 40 dakikalık bir kayıt. Geleneksel fikirleri yıkmış bir klasik müzik sanatçısının serbest akış içinde arpın doğal harmonisini efektler ve synth’lerle tamamlayarak sunduğu ruhani bir gösteriyle karşı karşıyayız. Kapanışı Louis Pons’un Anges Varda’nın kadrajına fısıldadığı bir söyle yapmak istiyorum: “Sanatın amacı, insanın iç ve dış dünyasını bir düzene sokmaktır.”Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk sanatçıların yer aldığı Spotify çalma listemize <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZDFkODk4MDk1MmFiMDAwODY4MWM5MSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2Jmlzc3VlPTVmYmY0YzIzNWJiNmI3MDAwODExMjg5YSZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NWU3M2ViNzVlMzAxOWU2MGU5YzEyMTM4JnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzREsxaV9zX3ZhVGN5TDhVMFBrZWlOekE="">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

arp ile ilgili hikayeler