<img src="https://images.aposto.com/2025/1/1/1740406992224.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Beste Toparlak'la Türkiye’den ABD’ye uzanan şairane valslerin hikayesi</h1>Türkiye, Almanya ve ABD’de eğitimler alan, Charleston Senfoni Orkestrası, Asheville Senfoni Orkestrası, Hilton Head Senfoni Orkestrası ve Savannah Filarmoni Orkestrası gibi ABD'deki orkestralarla sahne alan arp sanatçımız Beste Toparlak, Enrique Granados’un Valses Poéticos eserini arpe uyarladığı albümünü aynı isimle yayımladı. Toparlak ile albümün hikayesini, kültürel farkındalığın önemini ve bir yeniden doğuş hikayesine sahip olan enstrümanını konuştuk. Röportaj:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/a/baris-akpolat" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Barış Akpolat</a>Farklı kültürlerde eğitim almış, farklı sahnelerde sanat icra etmiş bir sanatçısınız. Bir sanatçının teknik becerilerinin yanında, kültürel farkındalığı da önemlidir. Enrique Granados, İber Yarımadası’na ait Katalan ve İspanyol kültürünü eserlerine yansıtıyordu. Farklı kültürlerde teknik bilgi ve kültürel farkındalık ayrımı kendini nasıl gösteriyor? Bu konudaki deneyimleriniz neler?Haklısınız, farklı kültürlerde edinilen deneyimler, sanat anlayışı şekillendirmede büyük rol oynuyor. Teknik bilgi temel taş olsa da, kültürel farkındalık, o temelin üzerine inşa edilen hikayeye, duyguya ve bağlama apayrı bir ruh katıyor. Evet, Enrique Granados’un eserlerinde İber kültürünün izlerini görüyoruz ve bu onun müziğinin sadece notalardan ibaret olmadığını, aynı zamanda bir halkın kimliğini ve tarihini yansıttığını gösteriyor.Benim yolculuğumda zamanla olgunlaşan duygusal derinlik klasik Batı müziğindeki yapı ve disiplinle birleştiğinde, teknik hassasiyet ve duygusal ifade arasında bir denge kurmamı sağladı. Avrupa’da dinleyicilerin daha analitik bir yaklaşımı olduğunu farkettim ve bu analitik yaklaşım teknik becerilerimi daha da geliştirmemi sağladı. ABD’de ise çeşitlilik ve yenilikçilik daha ön planda; bu da insanı farklı tarzları denemeye teşvik ediyor.Kültürel etkileşim çeşitliliği, müziğe yeni bir düzlem ekliyor. Bir eseri çalarken sadece notalara değil, o notaların hangi hikayeyi anlattığına, hangi duyguyu taşıdığına odaklanıyorum. Granados’un İber kültürüne olan bağlılığı gibi, ben de kendi kökenlerimden ve karşılaştığım kültürlerden ilham alarak, seslerde küresel bir dil oluşturmaya çabalıyorum. Bu süreç, sanatçının sadece bir müzisyen değil, aynı zamanda bir anlatıcı ve köprü kurucu olduğunu kanıtlıyor. Farklı sahnelerde performans sergileyebilmek, bu köprüleri daha da güçlendiriyor ve her yeni deneyim, yapılan müziğe yeni bir boyut ekliyor.Türkiye’deki sanatçılar sizce neden yurtdışına yöneliyor? Maddi imkanlardan ziyade sanatçıya duyulan saygı konusunda neler gözlemliyorsunuz?Türkiye’deki sanatçılar adına konuşamam ama kendi deneyimlerimden söz edebilirim. Yurtdışına yönelme sebebim eğitim amaçlıydı. Başka bir kültürde, ve dilde öğrenim görmek, hayat görüşü ve bakış açıma yeni anlayışlar katabilme heyecanı idi. Eğitim süreci bittikten sonra iş imkanları çıkınca yavaş yavaş burada bir yaşam kurdum. Yurt dışında saygı görme konusuna gelince; insanın hayatını sanatsal tutkusu etrafında şekillendirip sürdürebilmesi zor ama saygı uyandırıcı bir süreç. Burada insanlar takdirlerini dillendirerek sanatçıları cesaretlendirmekten çekinmiyorlar, aksine hayranlık ve gurur duyuyorlar. Sanatçı içinse motive edilmek ve desteklenmek ilerleme için bir itiş gücü yaratıyor. Türkiye’de sanatçıya duyulan saygı, sanki onun ne kadar “ünlü” olduğuna ya da eserlerinin ne kadar “sattığına” bağlıymış gibi hissediyorum. Yeteneğin ya da özgünlüğün kendisi değil, daha çok popülerlik ya da ticari başarı ölçüt oluyor.Yurt dışında geniş ve çeşitli bir kitleye ulaşabildiğimi, yaratıcı süreçlerde daha özgür olabildiğimi düşünüyorum. Bu hem sanatçı, hem de sanatsal gelişim için büyük avantaj. Mesela bir müzisyenseniz ve sıra dışı bir şey deniyorsanız, Türkiye’de “Bu kime hitap edecek ki?”&nbsp;sorusuyla karşılaşmanız çok olası ama yurt dışında, o özgünlük bir risk olarak değil, bir değer olarak görülebiliyor.Öte yandan Türkiye özlemi hiçbir zaman azalmıyor. Burası benim için bir işyeri ise, Türkiye ev, başlangıç. Türkiye giriş bölümü, ve ben şu anda gelişme bölümündeyim diye düşünüyorum ama yurt dışı yönelimim radikal ya da temelli değil. Uygun zaman ve fırsatlar oluşması durumunda tekrar yurda dönme konusunda esneğim. <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#e06535" color="#000000" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/s/beste-toparlakla-turkiyeden-abdye-uzanan-sairane-valslerin?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">RÖPORTAJIN DEVAMI</a>

Duende

Türkiye, Almanya ve ABD’de eğitimler alan, Charleston Senfoni Orkestrası, Asheville Senfoni Orkestrası, Hilton Head Senfoni Orkestrası ve Savannah Filarmoni Orkestrası gibi ABD'deki orkestralarla sahne alan arp sanatçımız Beste Toparlak, Enrique Granados’un Valses Poéticos eserini arpe uyarladığı albümünü aynı isimle yayımladı. Kuzey Carolina’ın Charlotte şehrinde kaydedilen, çıkar çıkmaz Spotify editörleri tarafından “En Yeni Çıkan Küresel Klasik Müzikler” listesine kabul edilen albümün mixing ve mastering’i ise Hakan Kurşun imzası taşıyor. Toparlak ile albümün hikayesini, kültürel farkındalığın önemini ve bir yeniden doğuş hikayesine sahip olan enstrümanını konuştuk.Farklı kültürlerde eğitim almış, farklı sahnelerde sanat icra etmiş bir sanatçısınız. Bir sanatçının teknik becerilerinin yanında, kültürel farkındalığı da önemlidir. Enrique Granados, İber Yarımadası’na ait Katalan ve İspanyol kültürünü eserlerine yansıtıyordu. Farklı kültürlerde teknik bilgi ve kültürel farkındalık ayrımı kendini nasıl gösteriyor? Bu konudaki deneyimleriniz neler?Haklısınız, farklı kültürlerde edinilen deneyimler, sanat anlayışı şekillendirmede büyük rol oynuyor. Teknik bilgi temel taş olsa da, kültürel farkındalık, o temelin üzerine inşa edilen hikayeye, duyguya ve bağlama apayrı bir ruh katıyor. Evet, Enrique Granados’un eserlerinde İber kültürünün izlerini görüyoruz ve bu onun müziğinin sadece notalardan ibaret olmadığını, aynı zamanda bir halkın kimliğini ve tarihini yansıttığını gösteriyor.Benim yolculuğumda zamanla olgunlaşan duygusal derinlik klasik Batı müziğindeki yapı ve disiplinle birleştiğinde, teknik hassasiyet ve duygusal ifade arasında bir denge kurmamı sağladı. Avrupa’da dinleyicilerin daha analitik bir yaklaşımı olduğunu farkettim ve bu analitik yaklaşım teknik becerilerimi daha da geliştirmemi sağladı. ABD’de ise çeşitlilik ve yenilikçilik daha ön planda; bu da insanı farklı tarzları denemeye teşvik ediyor.Kültürel etkileşim çeşitliliği, müziğe yeni bir düzlem ekliyor. Bir eseri çalarken sadece notalara değil, o notaların hangi hikayeyi anlattığına, hangi duyguyu taşıdığına odaklanıyorum. Granados’un İber kültürüne olan bağlılığı gibi, ben de kendi kökenlerimden ve karşılaştığım kültürlerden ilham alarak, seslerde küresel bir dil oluşturmaya çabalıyorum. Bu süreç, sanatçının sadece bir müzisyen değil, aynı zamanda bir anlatıcı ve köprü kurucu olduğunu kanıtlıyor. Farklı sahnelerde performans sergileyebilmek, bu köprüleri daha da güçlendiriyor ve her yeni deneyim, yapılan müziğe yeni bir boyut ekliyor.Türkiye’deki sanatçılar sizce neden yurtdışına yöneliyor? Maddi imkanlardan ziyade sanatçıya duyulan saygı konusunda neler gözlemliyorsunuz?Türkiye’deki sanatçılar adına konuşamam ama kendi deneyimlerimden söz edebilirim. Yurtdışına yönelme sebebim eğitim amaçlıydı. Başka bir kültürde, ve dilde öğrenim görmek, hayat görüşü ve bakış açıma yeni anlayışlar katabilme heyecanı idi. Eğitim süreci bittikten sonra iş imkanları çıkınca yavaş yavaş burada bir yaşam kurdum. Yurt dışında saygı görme konusuna gelince; insanın hayatını sanatsal tutkusu etrafında şekillendirip sürdürebilmesi zor ama saygı uyandırıcı bir süreç. Burada insanlar takdirlerini dillendirerek sanatçıları cesaretlendirmekten çekinmiyorlar, aksine hayranlık ve gurur duyuyorlar. Sanatçı içinse motive edilmek ve desteklenmek ilerleme için bir itiş gücü yaratıyor. Türkiye’de sanatçıya duyulan saygı, sanki onun ne kadar “ünlü” olduğuna ya da eserlerinin ne kadar “sattığına” bağlıymış gibi hissediyorum. Yeteneğin ya da özgünlüğün kendisi değil, daha çok popülerlik ya da ticari başarı ölçüt oluyor.Yurt dışında geniş ve çeşitli bir kitleye ulaşabildiğimi, yaratıcı süreçlerde daha özgür olabildiğimi düşünüyorum. Bu hem sanatçı, hem de sanatsal gelişim için büyük avantaj. Mesela bir müzisyenseniz ve sıra dışı bir şey deniyorsanız, Türkiye’de “Bu kime hitap edecek ki?”&nbsp;sorusuyla karşılaşmanız çok olası ama yurt dışında, o özgünlük bir risk olarak değil, bir değer olarak görülebiliyor.Öte yandan Türkiye özlemi hiçbir zaman azalmıyor. Burası benim için bir işyeri ise, Türkiye ev, başlangıç. Türkiye giriş bölümü, ve ben şu anda gelişme bölümündeyim diye düşünüyorum ama yurt dışı yönelimim radikal ya da temelli değil. Uygun zaman ve fırsatlar oluşması durumunda tekrar yurda dönme konusunda esneğim.Andante’de &nbsp;yayımlanmış bir yazıda “Valses Poéticos’un lirikal tarzının esnekliği ve özgürlüğünün arp çalgısına çok yakıştığını düşünüyorum. Eseri tesadüfen dinlediğim günün akşamı notaları inceledim ve kaydetmek istediğim eserin bu olduğunu artık biliyordum” diyorsunuz. Bir akşamüstü duyduğunuz eser, ertesi gün sizin için bir albüme dönüşebilecek kadar güçlü bir his uyandırdı. O anda sizi en çok çeken şey neydi? Eserin size “bu benim sesim olabilir” dedirten yanı ne oldu?Valses Poéticos’u ilk dinlediğimde, eserin tarzının ve bağlarının arp ile mükemmel uyum sağlayabileceğini hissettim. Beni en çok çeken, eserin duygusal yoğunluğunun yumuşak tema, sırasıyla artan enerjik ritimler ve melodilerin arp üzerinde nasıl canlanabileceğiydi. Arpın tınısı ile bu eserin nasıl bir uyum içinde olabileceğini gördüm. Teknik olarak zorlayıcı ama duygusal olarak zengin. Bu dalgalanmayı yaratabileceğimi hissettim diyebilirim. Eserin ismi bir valsler toplamı gibi duyulsa da bence baştan sona birbirine bağlı bir hikaye. Bu hikayeyi sahiplendim ve onu kendi tarzımla yorumlama heyecanına kapıldım.Valses Poéticos, aslen piyano ve ardından gitar için düzenlenmiş bir eser. Siz bu müziği arp için yorumlarken ona ne tür yeni karakteristik özellikler kazandırdınız? Arp, bu eserle önceki enstrümanlara göre nasıl farklı bir diyaloğa girdi? Arp aranjesi size farklı ve yeni bir anlatı sundu mu?Olduğundan yumuşak ve göksel bir karakter kazandığını düşünüyorum. Arp, esere daha derin bir rezonans ve tını zenginliği getirdi, kopuk değil; bağlı ve akışta. Orijinal ruhunu koruyor ama daha akışkan ve anlaşılır bir diyalog gibi. Enstrümanın doğası, eserin melodik ve armonik yapısını, eserlerin içindeki melankoliyi, sevinci, neşeyi ve hüznü olduğundan daha da belirgin hâle getiriyor. Hikayenin daha duru ve net bir hâle gelmesi bana sanatçı olarak yeni ifade yolları açıyor.Granados eserleriyle aranızdaki bağı nasıl tanımlarsınız?Onlu yaşlarımdan beri İspanyol klasik gitar post-romantik dönem müziğiyle aramda ayrı bir bağ var. Isaac Albéniz, Enrique Granados, daha sonra gelen Joaquín Rodrigo... Dinleyiciye duygusal bir derinlik ve estetik bir deneyim yaşatıyor. Samimi içten ve duygulara hitap eden bir tarzı var. İspanyol müziğini sadece bir müzik türü olarak değil, aynı zamanda tarihsel bir yolculuğun ve kültürel bir mirasın yankıları olarak görüyorum. Akdenizli olmanın etkisi belki de…Kullandığınız arpın hikayesi adeta bir yeniden doğuş öyküsü. Sizce bu enstrümanın geçirdiği yolculuk, müziğinize nasıl bir ruh kattı?Yeniden doğuş hikayesi gerçekten doğru bir tanım! IU Jacobs School Music’te Artist Diploma programını tamamladıktan sonra, Charlotte Senfoni Orkestrası seçmelerini kazanınca acilen arp arayışına başladım. ABD’de çoğu orkestrada sanatçı kendi enstrümanını getiriyor. Aradığım arpı bulmak için hızlıca Doğu Yakası’ndaki tüm arp mağazalarını ziyaret ettim; Florida’dan New Jersey’e! Hiçbiriyle bir bağlantı kuramazken önüme en son arp koleksiyoneri ve restorasyon ustası Matt Yates’in Virginia eyaletindeki Lynchburg kasabasında bulunan küçük atölyesi çıktı.Arpın gövdesi (çerçevesi) Los Angeles Filarmoni’nin ilk arpisti Stanley Chaloupka’ya ait. Mekanizması ise Florida’da gövdesi hortum sırasında hasar gören bir başka arpın sağlam kalan tek kısmı. Matt Yates bu iki parçayı birleştirmiş. Denediğim ilk dakikada aradığımın o olduğunu biliyordum. Poeticos’u dinlediğim gece kaydedeceğimi bildiğim gibi! Bazı anları kelimelere dökmek zor. Enstrümanın çok tok ve derin bir tonu, geçirdiği yolculuklar sonucu güçlü bir tarihi var, anlıyor ve anlatmak istediklerimi rahatlıkla yansıtabiliyor. Sesinde geçmişin yankılarını duyuyorum ve tüm bunlar sanki müziğe ve performanslarıma bir katman daha ekliyor.Küresel ölçekte bir müzisyen olarak geleceğe yönelik hedefleriniz neler?Gerek çalarak ve kaydederek, gerek ders vererek müziğin evrensel dilini daha fazla insana ulaştırmak. Sadece duymak değil dinlemek, anlamak, bu dili başka insanlara aktarmak. Değişik kültürlerle etkileşimi artırmak, yeni müzikal formlar keşfetmek ve müziği modern dünyayla harmanlayarak, yeni nesillere ilham vermek, onlara da bu kapıya giden sihirli yolu gösterebilmek isterim.

Türkiye, Almanya ve ABD’de eğitimler alan, Charleston Senfoni Orkestrası, Asheville Senfoni Orkestrası, Hilton Head Senfoni Orkestrası ve Savannah Filarmoni Orkestrası gibi ABD'deki orkestralarla sahne alan arp sanatçımız Beste Toparlak, Enrique Granados’un Valses Poéticos eserini arpe uyarladığı albümünü aynı isimle yayımladı. Toparlak ile albümün hikayesini, kültürel farkındalığın önemini ve bir yeniden doğuş hikayesine sahip olan enstrümanını konuştuk.

Beste Toparlak'la Türkiye’den ABD’ye uzanan şairane valslerin hikayesi

Avusturya’nın herhangi bir şehrinde yılbaşı gecesi saatler 00.00’ı vurduğunda evlerden Johann Strauss II’nin bestelediği An der schönen blauen Donau&nbsp;yani Mavi Tuna’nın sesi yükselir. Avusturya’nın devlet kanalı ÖRF’de de yeni yıl bu vals ile karşılanır. 1920’lerde bir radyo yayıncısı, yeni yılda Avusturya’nın ikinci millî marşı kabul edilen valsi çalmadığı için dinleyicilerden şikayet mektupları almıştı.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bilgi notu:&nbsp;Mavi Tuna Valsi, Tuna Nehri’nin tam anlamıyla mavi olmamasıyla da ilginç bir tezat oluşturur. Strauss, bu eseri Avusturya-Macaristan İmparatorluğu’nun Prusya savaşındaki yenilgisi sonrasında halkın moralini yükseltmek için bestelemiştir ve Tuna Nehri’nin renginden değil nehri çevreleyen pastoral manzaralardan ilham almıştır.</li></ul>Tüm klasik müzik tutkunların merakla beklediği 1 Ocak sabahı yapılan Viyana Filarmoni Orkestrası’nın Yeni Yıl Konseri de Avusturya’nın bir başka geleneğidir. Genel kanının aksine bu konser Viyana Opera Binası’nda değil, müthiş bir akustiğe sahip Wiener Musikverein’ın Golden Hall salonunda verilir. “Dünyanın en zor bilet alınan konseri” olarak tanımlanan bu müzik şöleninin biletleri her yıl şubat ayında satışa çıkar ve kura ile belirlenen 2.000 şanslı kişiye satılır.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">İlk kadın üye 1997’de, ilk kadın şef 2005’te</h2>Viyana Filarmoni Orkestrası, 2025’e girerken çok önemli bir adım atıyor. Orkestranın tarihinde ilk kez Yeni Yıl Konseri repertuvarına bir kadın bestecinin eseri eklendi.&nbsp;Bu kararda orkestranın bu sene bir kez daha kadın düşmanlığı ile suçlanmasının etkisi büyük. 1842’de kurulan orkestra, yakın zamana kadar kadın müzisyenleri kadrosuna kabul etmiyordu. Bunun nedeni kadınların "ailevi sorumlulukları" nedeniyle orkestranın yoğun çalışma temposuna ayak uyduramayacaklarının düşünülmesiydi.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Klasik müziğin bu önemli ekibi, Kadın Müzisyenler Birliği’nin çabaları sonucu ilk kez 1997’de arp, viyola ve viyolonsel çalan kadın sanatçıları orkestraya kabul etmişti.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/11/1/1735567477016.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Daniel FroschauerOrkestranın geçen yıl konser öncesi düzenlenen basın toplantısında ise aradan geçen yıllara rağmen belki de orkestranın DNA’sına işleyen ataerkil zihniyetin yok olmadığına şahit olundu. Kadın bestecilerin eserlerinin neden programa alınmadığının sorulması üzerine Viyana Filarmoni Orkestrası Başkanı Daniel Froschauer, şu cevabı verdi:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Her şey cinsiyet meselesi değil, nitelik de önemli."</blockquote>Alt metninde kadın bestecilerin anlamlı eserlerinin olmadığını ima eden bu açıklama, Avusturya medyasında büyük tartışmalara neden oldu. Müzikoloji alanında çok önemli araştırmaları bulunan Irene Suchy de bu tartışmaya katılanlar arasındaydı:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Froschauer’a kadın besteciler hakkında bilgi verdim ve notaların nerede bulunabileceğini söyledim. O da şöyle dedi: Eğer şef isterse 2026’daki Yeni Yıl Konseri’nde bir kadın besteciye yer verilebilir.”</blockquote>Froschauer, kadın şeflerin daha fazla filarmoni deneyimi kazanmaları için neden daha çok çaba sarf edilmediği sorusunu ise yanıtsız bıraktı. Yaşanan tartışmalar sonrasındaysa Froschauer, yanlış anlaşıldığını belirtti:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Kadın şeflerle çalışmak istiyoruz, arayıştayız, somut konuşmalar yapıyoruz. Maalesef dünya çapında bir kadın şef tarafından yönetilen orkestra sayısı hâlâ çok az. Ancak olumlu gelişmeler var ve giderek daha fazla kadın şef liderlik pozisyonlarına geliyor.”</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2024/11/1/1735567598740.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Simone YoungOrkestra, bugüne kadar tek bir kadın şefe kapısını açtı. 2005’te Viyana Devlet Operası’nda sahnelenen Strauss’un Die Fledermaus operetinde Viyana Filarmoni’yi yöneten ilk kadın şef Simone Young oldu. 2022 yılında ise Karin Bonelli, orkestrada nefesli enstrüman çalan ilk kadın olarak tarihe geçti.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/1/1735569550012.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.77" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Constanze Geiger'in portresiGeçen yıl yaşananların ardından 2025 Yeni Yıl Konseri’ne Constanze Geiger’in bir eseri eklendi. Ayrıca Viyana Filarmoni Orkestrası’nın kadın üyelerinin yeni kurduğu La Philharmonica da Viyana’daki ilk Yeni Yıl Konseri’ni 1 Ocak’ta Ehrbar Saal’da vereceğini duyurdu. Programda kadın bestecilerin eserleri yer alacak.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Strauss’un 200. yaş günü valslerle kutlanacak</h2>Gelelim 2025 konserinin ayrıntılarına: Bu yıl Viyana Filarmoni Orkestrası’nı Riccardo Muti yönetecek. 83 yaşındaki Muti, 50 yılı aşkın süredir orkestrayla çalışıyor ve fahri üyeliği de var. 19. yüzyıl kadın bestecisi Constanze Geiger’in 12 yaşında yazdığı Ferdinandus, Walzer, op. 10 eseri bu konserde ilk kez orkestra tarafından icra edilecek. Parçanın Yeni Yıl Konseri düzenlemesini Avusturyalı şef Wolfgang Doerner üstlendi.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/1/1735567843412.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.73" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Riccardo MutiMuti, eser hakkında “Harika bir parça! Kalitesine ikna olmasam çalmazdım. Canlı, hızlı ve ateşli bir eser. Constanze Geiger’ı yeni yeni tanımaya başlıyoruz. Yolculuğun nereye varacağını göreceğiz” yorumunu yaptı.&nbsp;Geiger, 8 yaşındayken piyanoda kendi bestelerini çalmaya başlamış ve Ferdinandus, Walzer eseri de ilk kez 1848’de Viyana’da Strauss tarafından icra edilmişti. Avusturya basını bu olayı şöyle duyurmuştu:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“19. yüzyılın çocuk yıldızı 21. yüzyılda yeni bir şöhret kazanıyor.”</blockquote>90’dan fazla ülkede yayımlanacak Yeni Yıl Konseri, Johann Strauss II’nin 200. doğum günü kutlamaları kapsamında neredeyse tamamen Strauss hanedanına ait müziklerden oluşacak. 18 eserin yer aldığı program, Strauss I’in Freiheits-Marsch, op. 226’sı ile açılacak; Strauss II’nin Radetzkymarsch, op. 228’i ile son bulacak. Konser alanı Viyana’nın park ve bahçelerinden gelen çiçeklerle süslenecek.Günün sonunda hâlâ cinsiyetçi bir politika sürdüren ve 2024’teki New York konserinde 145 müzisyeninden sadece 24’ü kadın olan Viyana Filarmoni Orkestrası’nın Yeni Yıl Konseri’ni bir kadın şefin yöneteceği günleri görme hayalimiz ise baki...

1 Ocak klasiği olan Viyana Filarmoni Orkestrası’nın Yeni Yıl Konseri’nde 2025’te Strauss’un valslerinin yanı sıra ilk kez bir kadın bestecinin, Constanze Geiger’in eserine yer verilecek. İlk konserini 1939’da veren ve her daim cinsiyetçi duruşuyla anılan orkestra, kadın-erkek eşitliği konusunda bir önceki yüzyılda kalmış gibi…

Viyana Filarmoni'den bir ilk: Yeni yıl konserinde kadın besteci

Yeni albümüyle geçtiğimiz haftaya damgasını vuran isimlerden biri Tirzah oldu. Henüz yeni albümüne ısınamamış olsak da sizi 2018 yılına, bir önceki albümü Devotion'ın ilk yayımlanışının ardından web sitemizde Tirzah'a yer verdiğimiz zamanlara götürüyoruz.2018’in en iyi çıkış albümlerinden birini yayımlamış ve yeterli ilgiyi göremediğini düşündüğüm bir ismi sizlerle paylaşmak istedim. Pop müziğin mükemmellikten en uzak ama bir o kadar da müzikal açlığınızı tatmin edici bir hâlde sunulduğu Devotion albümü ve albümün sahibi Tirzah ile tanışın!Tirzah henüz daha 10 yaşında iken arp çalarak müzik dünyasına adım atmış. O zamanlar sürekli klasik müzik icra ediyor olsa da annesinin etkisi ile bolca R&amp;B ve pop müziğe de maruz kalmış. 13 yaşındayken Watford şehrindeki Purcell School for Young Musicians’a kabul alıp Devotion albümünün prodüktörlüğünü yapacak olan can dostu Mica Levi ile de burada tanışmış kendisi. Ancak müzik okullarının yaratıcılığını kısıtladığını düşünerek ve müzik endüstrisinde kendisine bir yer göremeyip moda sektöründe çalışmaya yönelmiş. Kendisi hâla tam zamanlı olarak bir moda şirketinde tasarımcı olarak çalışmakta. Bu nedenle de şu ana kadarki tüm kayıtlarının tamamen yan bir uğraş ya da hobi olduğunu söyleyebiliriz.Tirzah’ın kariyerindeki en büyük dönüm noktası henüz daha 13 yaşındayken Mica Levi ile tanışması oluyor. Bilmeyenler için belirtelim: Mica Levi, Natalie Portmanlı Jackie ve Scarlet Johanssonlı Under the Skin gibi filmlerin soundtrack’lerini yapmış, hatta Jackie ile Oscar’a aday olmuş başarılı bir müzisyen. Aynı zamanda Radiohead’in A Moon Shaped Pool albümüne katkı sağlamış müzisyen Oliver Coates ile iş birliği yaptığı bir de deneysel Remain Calm albümü var. Tirzah’ın ilk uzunçaları Devotion, Levi ile olan uzun süreli iş birliklerinin bir ürünü. Tüm şarkıları beraber kaydetmelerinin ve Levi’nin prodüktör koltuğunda oturmasının yanı sıra o kadar uzun süre şarkılar üzerinde çalışmışlar ki hangi şarkının nasıl ortaya çıktığını ve kimin hangi parçayı ortaya koyduğunu şu anda hatırlayamıyorlar bile. Tirzah’ın bir röportajında belirttiğine göre ikisinin ilişkisinde her zaman arkadaşlıkları ön planda ancak profesyonel anlamda da Levi’ye çok güvendiğini tekrar tekrar belirtiyor.Gelelim Devotion albümüne… Tirzah ile Levi daha önceden de I’m Not Dancing ve No Romance adında iki EP yayımlamışlardı. Bu EP’lerin ortak noktası dans müziği tınılarında olmasıydı. Devotion ise tamamen farklı bir yöne doğru giderek yetişkinlik dönemi ilişkilerindeki problemleri en açık şekilde R&amp;B ile ortaya koyuyor. Albüm boyunca farklı anlarda beklenmeyen ile karşılaşıyorsunuz. Mesela açılış kaydı Fine Again‘in zikzaklı yapısı ya da Guilty‘de gelen gitar melodisi ile şarkılar çok farklı anlamlar kazanıyor. Levi’nin dahiyane altyapılarının yanı sıra Tirzah’ın vokalleri albümde öne çıkan detaylardan oluyor. Do You Know‘daki arka vokallerin arasında Tirzah’ın sesinin bir anda öne çıkması, Holding On‘daki vokal melodisi ve Coby Sey katkılı Devotion‘daki nakarat albümdeki en özel anlar.Tirzah için müzik tamamen bir yan uğraş olmasına rağmen ortaya koyduğu albümün bu kadar profesyonel olması şaşırtıcı. Devotion, R&amp;B sevenlerin tekrar tekrar döndürmek isteyeceği bir uzunçalar. Hatta 2018’in en iyi çıkış albümlerinden biri. Mica Levi ile dostlukları devam ettiği sürece daha farklı çalışmalar ile kendisini dinleyeceğimizi tahmin ediyorum. Ya da sadece umut etmek istiyorum.Sizin de kendisi ile bir an önce tanışabilmeniz için de Devotion albümünü aşağıya bırakıyorum. Buyurun:<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/15GocbF7ybkkPP03YXtLqv" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/9/2021-10-09T09:38:10.030Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.58" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Yeni albümün ışığında Tirzah'la ilk tanıştığımız zamanlara dönüyoruz.

Arp ile başlayıp R&B'ye uzanan bir yolculuk

Albüm:&nbsp;Tirzah, ColourgradeSüre:&nbsp;41 dkPlak Şirketi:&nbsp;Domino RecordingKartonet:&nbsp;İlk şarkılarını 2013’te yayımlasa da Tirzah’ın bu kayıtları albümü dönüştürmesi 2018 yılında gerçekleşti. Sessiz bir kaçış sunan, sıra dışı R&amp;B melodileri ve yumuşak vokallerle dolu Devotion albümü, kısa zamanda bir parlama noktasına dönüştü ve kült bir pop albümü hâline geldi. Bunda en büyük pay sahiplerinden biri de Tirzah’ın çocukluk yıllarında arp çaldığı Purcell Müzik Okulu’ndan bu yana yakın arkadaşı ve yayımlanmış iki albümünün prodüktörü Mica Levi (diğer adıyla Micachu)’ye ait. Tirzah'ın ilk çocuğunun doğumundan sonra ve ikinci çocuğunun gelmesinden kısa bir süre önce kaydettiği Colourgrade&nbsp;albümü, avangart ve karanlık bir atmosferlerde dolaşan 10 şarkıdan oluşuyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/4/1633586952872.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tirzah, Colourgrade<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Neden dinleyelim?&nbsp;Annelik, doğum, ölüm ve topluluk temalarını barındıran Colourgrade,&nbsp;Tirzah’ın önceki kayıtlarına nazaran daha ham bir ses kompozisyonu üzerine kurulsa da daha samimi ve eğlenceli bir müzikal kimliğe sahip. Tirzah, deneysel alana attığı cesur bir adımla trip-hop, noise, R&amp;B ve elektronik müzik hattında akıcı bir anlatım yarattı. Colourgrade,&nbsp;köklerini yeraltından alıp dallarını ana akıma doğru uzatan bir albüm. Tirzah'ın minimalist ses eskizleri beklenmedik karşılaşmalar yaşamak mümkün.Benzer işler:&nbsp;Jessy Lanza, All The Time ve Loraine James, Reflection.

Tirzah, deneysel alana attığı cesur bir adımla trip-hop, noise, R&B ve elektronik müzik hattında akıcı bir anlatım yarattı.

Minimalist ses eskizleri

Dünyanın ilk şarkısı denilince insanın heyecanlanmaması mümkün değil. Dünya tarihinde bilinen ilk şarkı Milattan Önce 14. yüzyıla dayanan toprak tabletlerden çıkan notalardan, tam 15 yıllık bir çalışma sonucunda 1972 yılında seslendiriliyor. Bu notalar ilk olarak 1950’lerin başında bize çok uzak olmayan Suriye’nin Ugarit şehrindeki tabletlerde keşfedilmiş. Şarkının literatürdeki adı ise ‘’Bir Hurri İlahisi’’. Tapınakta keşfedilen 36 müzikal yazıttan yalnızca biri çalınabilecek durumda, diğerlerinde yer alan nota ve açıklamalar iyi derecede okunamıyor.Tapınakta keşfedilen ilahi, Ugarit tanrıçası Nikkal için bestelenmiş. Asuroloji profesörü Kilmer'a göre; yazıtlardaki melodi tam 3 bin 400 yaşında ve tapınakta keşfedilen tabletlerde ilahilerin bugünkü arp ya da lir olduğu düşünülen 9 telli “sammum” ile nasıl çalınacağına dair bilgiler de yer alıyor. Dünyada eşi benzeri olmayan bu nota tabletleri bugün iç savaş içerisinde olan Suriye’de, zarar görme riski altındaki Ulusal Şam Müzesi’nde sergileniyor.Normalde söz uçar yazı kalırdı. Fakat bu sefer yazının da uçurulma ihtimali bulunuyor. Bu nedenle bu bilgiyi siz değerli okuyucularımıza dijital yazıyla paylaşmak istedim. Artık dünyadaki ilk şarkıyı biliyoruz ama son şarkıyı asla bilemeyeceğiz gibi görünüyor. Çünkü müziğin sonsuz bir yolculuğu var. Bu sonsuz yolculuğu başlatan ilk şarkıyı <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Brvy4BbK2ZQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> dinleyebilirsiniz.Editörün notu: Gününe biraz neşe katmak isteyenleri şarkının altındaki YouTube yorumlarına davet ediyoruz. Bir takipçinin şarkıya yazdığı sözleri ayrıca beğendik:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(140, 14, 14); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(140, 14, 14); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"I'd been cutting stone all day long&nbsp;Got home from the quarry and my wife was gone&nbsp;She ran off with a shepherd from Babylon&nbsp;So I sat down and wrote the world's oldest song"</blockquote>

Yeni keşfimiz: Suriye'den "Bir Hurri İlahisi"

Dünyanın ilk şarkısı

Louis Pons. Kendisiyle geçtiğimiz günlerde MUBI üzerinden izlediğim Agnès Varda’nın 2000 yapımlı Toplayıcılar isimli belgesel filminde tanıştım. Pons, nesneler aracılığıyla resim yapan, hayatında tesadüflere yer açan bir sanatçı. Belgeselin bir bölümünde Pons’un çalışma atölyesini göstererek “Buradaki tüm nesneler benim sözlüğümdür. İnsanlar bunların bir çöp yığını olduğunu düşünüyor. Benim gördüğüm ise bir olasılık yığını…” cümleleriyle başladığı şahane bir diyaloğu var. Zihnimdeki ihtimaller zincirinin arasına yerleşen Pons, beni kavramlar arasında uzun bir yürüyüşe çıkardığı sırada yolum Mary Lattimore ile kesişti. Lattimore, Lyon &amp; Healy marka arpıyla 50 yıl önce ilk kez The Beach Boys'un Good Vibrations ve The Beatles'ın She’s Leaving Home şarkılarıyla başlamış dönemler arası enstrüman flörtünü bugüne taşıyan bir müzisyen ve prodüktör. Karşınızda 47 telli arpından çıkardığı çağdaş seslerle kendi ifadesini yaratan bir sanatçı var. Başka bir deyişle olasılık yığını içinde kendini yaratmış birisi…Özgünlüğe götüren çatlaklar: Müzik enstrümanlarıyla ilk tanışmasını piyanoyla gerçekleştiren Mary Lattimore, o dönem arpıyla ülkenin her yerine seyahat edip farklı orkestralarda, düğünlerde ve çeşitli etkinliklerde performans sergileyen annesinin üzerinde yarattığı etkilerden kaçamadı. 11 yaşında arp çalmaya başlayan Lattimore, her ne kadar annesini bir rol model olarak görse de ondan ders almamayı tercih etti. Daha en baştan enstrümanla kurduğu ilişkiyi kişiselleştiren Lattimore, bu sayede çocuk yaşlarda oluşan Debussy, Ravel, Tournier gibi empresyonist bestecilerden The Cure’a uzanan geniş yelpazeli müzik zevkini, arpla dışa yansıtmayı başardı. Bu da finalini New York, Rochester’daki Eastman School of Music okulunda yaptığı yoğun klasik müzik eğitiminde onu her zaman özgürlüğe ve özgünlüğe götüren çatlakları yarattı. Hâlihazırda Mary Lattimore’un kariyerine o çatlaklardan sızan ışık eşliğinde bakmak mümkün.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-10T08:13:01.500Z.jpeg" alt="Mary Lattimore"><figcaption>Mary Lattimore</figcaption></figure>Harpie: Yanıma almadan asla evden çıkmadığım çantamda uzun süredir kullanmadığım pek çok eşya var. Bazen sadece orada olduğunu ve uzanınca dokunacağımı bilmek bile iyi hissettiriyor. Benim turuncu ve boz ayı baskılı çantama sığan eşyaları düşünürken birden uçaklardan tur otobüslerine ve trenlere uzanan uzun konser yolculuklarına çıkan Mary Lattimore’un arpını hayal ettim. Aslında kendisinin bir adın var: Harpie. Aralarındaki ilişkinin altını “Harpie'ye çok bağlıyım, onunla ilgilenmek benim sorumluluğum. Bazen bir evcil hayvanım varmış ve kendi maceramızı yaşıyormuşuz gibi geliyor.” sözleriyle çizmekte fayda var. Birlikte geçen onca yıla sığdırılan ihtişam, yalnızlık, bağımsızlık, gariplik ve koşuşturmanın ardında sevginin olduğunu aşikâr. Lattimore, klasik müzik eğitiminden gelen mükemmeliyetçi tutumu, enstrümanını tanımaya dönüştürdü. Böylelikle köklerini korurken geleneklerden açılan boşluğa içgüdülerini yerleştirmeyi başardı. Bu da onu ve Harpie’sini barlar, kulüpler ve sofistike konser salonlarındaki meraklı bakışların karşısına çıkardı.İlk solo kayıt: 2010 yılında noise rock/alternative rock sahnesinin kıymetli ismi Thurston Moore’un üçüncü solo albümü için stüdyo kaydına giren Mary Lattimore, bir yıl sonra aynı albüm için uzun ve büyülü bir turneye çıktı. Harpie ile birlikte daha önce tecrübe etmediği sahnelerde hiç tanımadığı yüzlere özgürce performans sergileyen Lattimore, 2012’nin sonlarına doğru Philadelphia’daki evine döndü. O dönem arkadaşı Kurt Vile yaptığı bir sohbette şu cümleyi kurdu: “Bir rüyamı gerçekleştirmiş gibi hissediyorum ve başka bir tane daha olacağını düşünemiyorum.” Kurt Vile’dan iyi olacağına dair dönüş alan Lattimore, bir tür arınma merasimi gerçekleştirmek için stüdyonun yolunu tuttu. Bir saatlik doğaçlama seansın ardından Lattimore, adını Kurt Vile’ın kendisine verdiği cevaptan alan You'll Be Fiiinnne ile birlikte iki kaydın daha yer aldığı The Withdrawing Room albümüyle ilk solo çalışmasını yayımladı. Bu albümde emprovize synth’lerle kendisine eşlik eden Jeff Zeigler de uzun dönem partneri oldu.İç içe geçmiş yapılar: Uzun bir süre Bandcamp üzerinden kayıtlarını özgürce yayımlayan Mary Lattimore, bu süre zarfında Harold Budd, Kurt Vile, Sharon Van Etten ve Arcade Fire gibi kalabalık dinleyici kitlesine sahip gruplarla turneye çıktı. 2014 yılında yayımlanan Slant Of Light ile plak şirketi etiketine sahip ilk albümünü paylaşan Lattimore, zamanla kahramanı olan Brian Eno’nun çağdaş müzikal yoruma daha da yakınlaştı. Üretim sürecini belli kalıplarla ya da rutinlerle sınırlamayan Lattimore, kulağından kalbine ulaşan melodiyi bulana kadar doğaçlama yaparak katmanlar hâlinde kayıtlarını oluşturduğu bir yönteme sahip. Bu yüzden Lattimore’un diskografisinde 10 dakikanın üstünde ve iç içe geçmiş yapılardan oluşan pek çok&nbsp;şarkıya denk gelmeniz mümkün.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-12-10T08:12:09.101Z.jpeg" alt="Coverart: Becky Suss"><figcaption>Coverart Becky Suss</figcaption></figure>Los Angeles güneşinin altında: Müzikal kariyerinde daha büyük adımlar atmak ve film müziği projelerinde daha fazla yer almak için 2017 yılında Los Angeles’a taşınan Mary Lattimore, son olarak geçtiğimiz ekim ayında kapağında ressam Becky Suss’un muazzam bir çalışmasının yer aldığı <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZDFkODk4MDk1MmFiMDAwODY4MWM5MSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY1Uk9GajE2VHNtbkNVZDVZdGlWRFUzJTI1M0ZzaSUyNTNEenFxX1FLS2FRV2FNMDlHWWxmVmgydw=="">Silver Ladders</a> isimli bir albüm yayımladı. 2020’nin hemen başında pek çok canlı performans hayaliyle birlikte Slowdive’ın gitaristi Neil Halstead’in prodüktörlüğünde kaydedilen albüm, detaydan bütüne uzanan melankolinin her duygusuna kucak açmış 40 dakikalık bir kayıt. Geleneksel fikirleri yıkmış bir klasik müzik sanatçısının serbest akış içinde arpın doğal harmonisini efektler ve synth’lerle tamamlayarak sunduğu ruhani bir gösteriyle karşı karşıyayız. Kapanışı Louis Pons’un Anges Varda’nın kadrajına fısıldadığı bir söyle yapmak istiyorum: “Sanatın amacı, insanın iç ve dış dünyasını bir düzene sokmaktır.”Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk sanatçıların yer aldığı Spotify çalma listemize <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmZDFkODk4MDk1MmFiMDAwODY4MWM5MSZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2Jmlzc3VlPTVmYmY0YzIzNWJiNmI3MDAwODExMjg5YSZwdWJsaXNoZXI9NWVkM2VjZDZjNWE4NmNjZDFlMjRjYTRhJm5ld3NsZXR0ZXI9NWVjMTgzZmZkNDkzOGIyMTFhMmRkNDJiJnN1YnNjcmliZXI9NWU3M2ViNzVlMzAxOWU2MGU5YzEyMTM4JnNvdXJjZT1lbWFpbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZvcGVuLnNwb3RpZnkuY29tJTI1MkZwbGF5bGlzdCUyNTJGMGl3S2JuRnpNcW8ySTljR1h0MGhkVCUyNTNGc2klMjUzREsxaV9zX3ZhVGN5TDhVMFBrZWlOekE="">buradan</a> ulaşabilirsiniz.

arp ile ilgili hikayeler