Berrak zihinler için yalın, zengin, bağımsız bir Türkçe dijital medya üyeliği.
Ücretsiz Kaydol →
Ayça Örer
Editör ve yazar. 1998'den itibaren çeşitli dergi ve gazetelerde yazdıktan sonra 2003 yılından itibaren profesyonel gazeteciliğe geçiş yapan Örer; Kanal D, Anka Haber Ajansı, bianet, Taraf, Radikal, Ot Dergi ve Tuhaf Dergi’de röportajlar, izlenim haberler ve özel haberler hazırladı.
Gezi Parkı’nda ağaçların önüne dikilip "Ben onların da vekiliyim" diyen, “barış” isteğiyle elini taşın altına koyan, işkencecisiyle yüzleştiğinde sorularını sükunetle soran, hayatına bolca açlık grevi, cezaevi ve türlü hastalık sığdırsa da gülümsemeyi ihmal etmeyen Sırrı Süreyya Önder, 63 yaşında hayata veda etti. Önder, nezaketi, kalenderliği, nüktedanlığıyla Cumhuriyet tarihinin en ilginç siyasetçi portrelerinden birini çizdi.
Türkiye’de işçi ve bayram kelimeleri biraraya geldiğinde 1977’den bu yana ilk akla gelenlerden biri: Taksim. Ama bu yıl işçi bayramının nerede kutlanacağı kadar önemli bir sorunumuz daha var: Türkiye’de işçiler ne durumda? Güvencesiz işçilerin yurdu Unkapanı'ndan 1 Mayıs'ta yürüye yürüye işlerine gitmeye çalışan emekçilere, kapatılan Taksim'den ulaşılamayan Kadıköy'e, Türkiye'nin 1 Mayıs'ı kutlama azmi...
Geçen hafta Türkiye’nin farklı şehirlerinde yapılan eylemlerin öznesi liselilerdi. Gençlik protestoları denildiğinde ilk akla gelen yaş grubu olmasalar da üniversiteye ve geleceğe ilişkin kaygıları kendilerinden önceki nesillerden farklı yaşıyorlar. Okulların siyasi hesaplaşmalarda kullanıldığı, ekonomik dertlerin yaşının giderek düştüğü bugünlerde, liseliler de bundan payını alıyor.
Hafızanızı yoklayın, en son ne zaman gülümseyen mutlu bir market çalışanı gördünüz? Bu soruyu soran Cemre'nin “Hayatımızı o kadar kıymetsiz hissediyoruz ki gülümsememiz imkansız” diyerek başladığı hikayesi "Bu gençlerin derdi ne?" sorusuna verilecek cevaplardan biri. Haftada 45 saatin altına düşmeden ve ayakta çalışan, marketin tıkanan tuvaletinden mal indirilmesine bütün işlerine koşturan, haklarını almakta zorluk yaşayan bu market çalışanlarıyla, "kölelikle eşdeğer" dedikleri deneyimlerini konuştuk.
There are people who could not find a place for themselves under the political party flags that filled Saraçhane—the heart of the protests that erupted following the arrest of the opposition’s presidential candidate and Istanbul Mayor Ekrem İmamoğlu. We are talking about a community that defies labels: people carrying ultranationalist symbols, people waving Turkish flags, people holding humorous, Gen-Z-style placards, and others whose signs read “Revolutionary children of conservative families”... But when the police crackdown began, this diverse group—one that requires a sociological explanation for how it came together—stood united. We asked the protestors, who now share a voice and a set of concerns: What brought you to the streets?
19 Mart’tan bu yana gözaltına alınan ve tutuklananların yaşadıkları Türkiye’nin gündeminde. Avukatlar, gözaltı ve cezaevindeki koşullarla ilgili kaygıları dile getirirken hak ihlallerini raporlamaya da devam ediyorlar. Avukat Şenal Sarıhan ve süreci İstanbul Barosu adına takip eden avukatlardan Fatma Hoşgör Tekeşin ile işkence ve kötü muamele iddialarını konuştuk.
Saraçhane’yi dolduran flamalar altında kendine yer bulamayan, o güne kadar oradaki siyasi görüşlerle aynı odada bile bulunmamış insanlar var. Etiketlenemeyecek bir topluluktan söz ediyoruz. Enver Paşa’nın resmini taşıyanlar, Türk bayraklarıyla gelenler, “Gözaltı mı? Benimki Lancome” ya da “Muhafazakar ailelerin devrimci çocukları” pankartları… Fakat polis müdahaleye başladığında bu biraraya nasıl geldiği sosyolojik izaha muhtaç grup tek vücut oluyor. Başka bir sese, başka kaygılara ve başka tür bir umutsuzluğa sahip olan sokaklardaki insanlara sorduk: “Neden alandasınız?”
Devlet Bahçeli’nin 22 Ekim’de Abdullah Öcalan’ı meclise davet etmesiyle başlayan, 27 Şubat’ta Öcalan’ın örgüte silah bırakması çağrısıyla devam eden sürecin ardından, hem kültürel hem siyasi önem taşıyan ilk Nevruz’un gündemi “demokratik sürecin tamamlanması” talebiydi. Konuşmalara bu kaygı damgasını vurdu, açıklamalarda barışın tesisi için çaba sarfedilmesi gerektiği ifade edildi. Diyarbakır, 21 Mart’ı çekinceli bir umutla kutladı.
Hayatın her alanına dokunan kadınlar, başardıklarının pek azıyla literatüre girebildi. Buluşları unutulan, hikayeleri gözardı edilen, eserleri kaybolan kadınların cam tavanları tuzla buz etme çabası yüzyıllar süren bir mücadelenin ardından mümkün oldu. 8 Mart’ın ardından dünyanın dört bir yanında “Varız” diyen kadınlara ve eserlerine saygı duruşu olarak bir seçki hazırladık.
Belli bir yaşın üzerindeki kadınlar, halen 80'lerle birlikte yükselen kadın hareketinin deneyimini ve ümidini bugüne taşıyabiliyorlar. Peki ya bu dönemi görme fırsatı olmamış genç kadınlar? Bir önceki jenerasyonun verdiği mücadele onların hayatlarını iyileştiremeyi başardı mı? Genç kadınlar ve ilk gençliğe adım atanlar bugün ne sorunlar yaşıyor; geleceği nasıl görüyor ve Türkiye'de hayatta kalmak için hangi yolları deniyorlar?
