Zappa Zamanlar

Ev arkadaşlarıyla yaşayıp kimseyle dertleşmeyenlerin, sürekli “Bir şey yapalım” deyip hiçbir yere çıkmayanların ya da yalnız yaşamaktan memnun olduğunu söyleyip bir “like” ya da “reply” gelmeyince gün boyu huzursuz olanların dünyasındayız.

Yeni yalnızlık hâlleri ve bizim hikikomori'lerimiz

Duende

Can Kazaz’ın “Yalnızlık Bakanlığı” adlı 4 şarkılık EP’si geçen hafta çıktı. EP’nin tanıtımlarında “Yalnızlık Bakanı” olarak karşımıza çıkan Can, bir genelge ile bakanlığın kurulmasındaki nedenleri sıralıyor. Kazaz ile yalnızlığın ve ülke gündeminin müziğine yansımasını konuştuk.

Yalnızlıktan sorumlu 'yeni bakan': Can Kazaz

Son dönemlerde yalnızlıktan toplumsal bir kriz olarak <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/profgalloway/status/1131631499193835520?lang=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bahsediliyor</a>. Giderek daha izole olduğumuz, yakın ve sahici bağlar kurmanın daha zor olduğu ve günümüz hız kültürüne uygun şekilde sosyal ilişkilerin de tüketim biçimleri etrafında geçici bir niteliğe büründüğü bir dönemden geçiyoruz. İnsanlığın tarihte en çok iletişim aracına sahip olduğu bu dönemde ironik şekilde yalnızlık bir sosyal kriz hâline geldi. Bu zor ve hızlı zamanların sosyal ilişkileri nasıl dönüştürdüğüne yakından bakmamız gerekiyor.&nbsp;Yalnızlık 19. Yüzyıla kadar bir duygudan ziyade bir çeşit eylem biçimini ifade eden bir kelimeydi. Belirli bir sınırın geçilmesi ya da şehrin dışına doğru yolculuk gibi daha çok seyyahlara has bir tek başınalık söz konusuydu. Dini ya da mahalli olarak da bir çeşit aforoza denk geliyordu. Çeşitli eylemler sonucu belirli bir topluluğun kural ve ahlak sınırlarını aşan kişilerin bir şekilde uzaklaştırıldığı ve tanrının inayetinden mahrum kaldığı bir durumu ifade ediyordu daha çok.&nbsp;Dönüşen anlamlarAncak 19. yüzyılla birlikte her şey dönüştü. Modernite yalnızlığın dini ve mahalli biçimlerini aldı ve onu daha dünyevi bir yabancılaşma hissi ile buluşturdu. Endüstri devrimi ve kentleşmeyle birlikte yalnızlık, mahalli ilişkilerin zoraki bağlarından kopuk ve birbirine yabancı kalabalıklar arasında dolaşmaya başladı. Bu yabancılaşma felsefe ve edebiyat başta olmak üzere birçok alana kaynak oldu.&nbsp;Örneğin varoluşçuluk dönüşen dünyayla birlikte bireyin mutlak yalnızlığına odaklanıp, ya onu kutsuyor ya da bunu telafi edilecek yolları arıyordu. Romanlar kalabalıklar arasında yalnız başına gezen bu kişinin dünyasına iniyor, ondan yine yalnız bırakılmış insanlığa daha yakından bakmak istiyordu.&nbsp;Yine de hızlıca bahsetmek gerekirse yalnızlık 20. yüzyılda gündelik hayatın yaygın bir parçası değildi. Her ne kadar büyük savaşlar ve krizlerin patlak verdiği bu aşırılıklar çağı zorlu olsa da insanlar yeni ortaya çıkan dünyaya dair kolektif beklentiler etrafında harekete geçiyor, çağın ruhunu toplumsal bir zeminde yaşıyorlardı. Bu dönem, günümüzdeki bireycilik merkezli kültürün ilk izlerine sahip olsa da kamusal imkânlar da sonuna kadar zorlanıyordu. Ancak atomize bireyciliğin hakim olduğu günümüzde karşılaşma ve birliktelik imkânlarının giderek daha zorlaştığını görüyoruz.Epidemik aşamaSosyal izolasyon ve çeşitli sebeplerden kaynaklanan yalnızlık halleri giderek bir epidemiye dönüşüyor. Örneğin, son yapılan bir araştırmaya göre ABD’de 1990 yılından bu yana üçten az yakın arkadaşı olduğunu bildiren Amerikalıların oranı iki katına çıkarak %16’dan %32’e yükselmiş. Hiç yakın arkadaşı olmadığını bildirenlerin oranı ise &nbsp;%3'ten %12'ye <a fr-original-style="" href="https://www.profgalloway.com/friends/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">çıkmış.</a> Bu verilerin yanında çeşitli ülkelerde sosyal izolasyona karşı yeni politikalar geliştiriliyor ve bu durum yavaş yavaş hükümetlerin problem skalasında üst sıralara çıkmaya başladı.&nbsp;Uzun süredir öznellik, sınırsız rekabet ortamında tek başına mücadele vermesi gereken ve uçurumun kenarında çabalayan bir varlık olarak tahayyül ediliyor. Bir başınalık yüceltiliyor ve bu doğal bir varoluş koşulu gibi sunuluyor. Yazar Johan Hari’nin dediği gibi bu kopuş günümüzde saf bir gerçeklik olarak <a fr-original-style="" href="https://www.metiskitap.com/catalog/book/36607" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">algılanıyor.</a> Gerçekçi bağların yerini, fırsatlar dünyasındaki mücadeleci benlik aldığı için de yalnızlık bu mücadelenin ideal bir stratejisi olarak değerlendiriliyor.&nbsp;Biricik benliğin etrafındaAyrıca kültürel ürünlerde de kimi zaman estetize edilen yalnızlığın okşadığı “biricik benlik” gerçek dünyanın sahici karşılaşmalarını kırılganlaştırıp, sığ bir “ben ve diğerleri” anlatısını besliyor. Fakat bu anlatı biçiminin gizlediği birçok şeyin yanında yol açtığı birçok olumsuz çıktı mevcut. Yalnızlığın idealleştirildiği, insanın da bu mücadele biçiminin içine hapsedildiği koşullarda, bu durum olumsuz koşulları çok daha şiddetli bir şekilde yaşamaya sebep olabiliyor. Mücadele eksenli bir yaşamın içinde sekteye uğrayan serüven, çaresizliği derinleştirip her türlü toparlanma ihtimalini daha da zorlaştırıyor.20. Yüzyılın her türden buluşma alanı olan kamusal alan konsepti de tüm bu süreçlerin sonunda daha fazla silikleşiyor. Kendi küçük alanlarımıza sıkışırken, başkasına bakmak ve dinlemek de zorlaşıyor. Nitekim empati yoksunluğunun açabileceği sosyal krizlerin mahiyetinden bahsetmeye gerek bile yok.&nbsp;İnternet ortamında iletişim kurma yetisi körelmiş, yalnızlaşmış ve bunun sonucunda kriz dönemlerindeki doğal öfkesini toplumsal olarak zararlı sonuçları olabilecek kanallara ileten birçok örnekle karşılaşıyoruz.Hikâyenin bir başka cephesi de var. Süren enflasyon ortamında, giderek temel ihtiyaçlara sahip olma çabası etrafında şekillenen gündelik hayat, yeni karşılaşma imkânlarını daha fazla engelliyor. Basit sosyal ilişki formları nadir gerçekleşen biçimlere bürünüyorlar ve hatta bir yük olarak hissedilebiliyor. Örneğin Birleşik Krallık’ta&nbsp;Co-op Vakfı’nın 2000 kişi ile gerçekleştirdiği ankete göre yaşları 10-25 arasında değişen insanların büyük çoğunluğu yalnız hissediyor. Bu çoğunluğun yarısından fazlası ise parasızlığı gerekçe <a fr-original-style="" href="https://tribunemag.co.uk/2022/11/loneliness-is-a-political-problem" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">gösteriyor.&nbsp;</a>Bağları yeniden hatırlamakBu durumun Türkiye’de bir epidemiye dönüştüğünü söyleyebileceğimiz verilere henüz sahip değiliz. Ancak bize sürekli kendimize dönmemiz, kendimize bakmamız yönünde telkinler veren anlatıların giderek popülerleştiği ve psikolojinin sahasını ele geçirdiği bir düzlemde, sahici ortaklık ve bağlara hiç olmadığımız kadar ihtiyacımızın olduğunu hatırlamamız gerekiyor.Özellikle mental sorunların da kolektif bir şekilde yayıldığı günümüzde, sosyal izolasyonun yıkıcı ve bir şekilde çaresizliğe sevk eden tarafını hiç olmadığı kadar ciddiye almak gerekiyor. Dolayısıyla kuvvetli bağlar kurabilmenin sınırlarını yeniden gözetmek, iyi bir başlangıç olabilir.&nbsp;Kusurlarıyla birlikte ortaklık hissedebileceğimiz, kendi küçük dünyamızın sınırlarını zorlayan ve küçük beklentilerin ötesinde beraberlik duygusunu çağın bireycilik ile donatılmış baskın değerlerine rağmen sürdürmekte ısrar eden bağları korumanın gücünü yeniden keşfetmek lazım.&nbsp;

Aposto Gündem

Yalnızlık giderek bir krize mi dönüşüyor?

Yalnızlık enflasyonu

Yalnızlık tarih boyunca birçok şekilde insanlığın etrafında dolaştığı bir tema. Kolektif imkanların yıpratıldığı ve atomize bireyciliğin sorgulanmadan kanıksandığı günümüzde, giderek korkulan bir duygu durumu hâline geldi. Sosyal izolasyonun korkutuculuğu bir tarafa, kendimizi sınadığımız sosyal ilişkiler düzeyinde de yalnızlıkla karşılaşmak son derece zorlu bir deneyime dönüşebiliyor. Dolayısıyla insanlık yalnız kalmama uğruna bir çeşit “soğuk yakınlıklar” diyebileceğimiz ilişkiler sürdürmeyi, bir başına kalmaya yeğliyor. Bir taraftan yeni ilişkiler için yoğun çaba gösterirken, öbür taraftan hızlı iletişim biçimlerinin yorucu ritmine ayak uydurmaya çalışıyoruz. Bu yüzden derinliksiz ve tekdüze iletişim biçimleriyle yetinmek zorunda kalıyoruz. Ama öbür taraftan en azından kısa vadede yalnız olmadığımızın bilinci en azından bir süre daha tüm bunlara katlanmayı mümkün kılıyor.Ancak sorun tek başına kalmanın çok daha ötesine uzanıyor olabilir. Yalnızlığı tamamen olumsuz bir içeriğe sahip, pejoratif bir denklemde değerlendirmek kendimize dair potansiyellerin önünde bir engel olarak beliriyor.&nbsp;Çok kalabalık bir arkadaş grubunun arasında bile hisettiğimiz duygusal uzaklık bizi derin bir yalnızlığa sevk edebilir. Yani yalnızlık sadece maddi bir zemine değil, aynı zamanda yoğun bir duygusal duruma da işaret ediyor. Hatta belki de yanımızdaki insanların etrafında hissettiğimiz yalnızlık çok daha derin köklere sahiptir. Bu durum kimi zaman başka arayışlara yol açsa da genelde kendimizle sürdürdüğümüz bitmez tükenmez bir monologla sonuçlanabiliyor.&nbsp;Kadim yalnızlık temasıYalnızlık temasının kökleri dini metinlerde de kendini gösteriyor. İncil’in Yaratılış Bab’ında Tanrı Adem’i yarattıktan sonra “İnsanın yalnız kalması iyi değildir: Onun için yardımcı bir eş yaratacağım” der. Aynı şekilde “yalnızlık Allah’a mahsustur” deyişi de yalnızlığın semavi dinlerde insana dair olumsuz bir şekilde değerlendirildiğini gösteriyor. Ancak yalnızlığın bir çeşit kudreti içerdiğini de görebiliyoruz. Adem’i yarattıktan sonra dinlenmeye çekilen Tanrı yalnızdı, ya da “Allah’a mahsustur” sözleri de yalnızlığın aynı zamanda tanrısal bir güce işaret ettiğini gösteriyor.&nbsp;Bu noktada yalnızlığın farklı koşullarda birçok anlam ifade ettiğini görebiliyoruz. Yazar Ben Lazare Mijuskovic, <a fr-original-style="" href="https://books.google.com.tr/books?id=MBoDqZg99wUC&hl=tr" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Loneliness in Philosophy, Psychology, and Literature&nbsp;</a>(2012) adlı yapıtında, Yaratılış'ın evrenselliğine değinerek “İnsan her zaman ve her yerde ağır yalnızlık duygularından mustarip olmuştur” diye yazıyor. Dolayısıyla yalnızlığın evrensel ve neredeyse kadim bir duygu durumu olduğunu söyleyebiliriz.Yıkıcı yalnızlıkBunun yanında uzun süreli izolasyonun yol açtığı mental sıkıntıları da görmezden gelmemek gerekir. Klinik psikolog Miriyam Kirmayer uzun süreli izolasyonun sağlığımız açısında kötü olduğunu ve son araştırmaların da bu yönde bulgulara sahip olduğunu <a fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/jul/22/chronic-loneliness-health-pandemic" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">belirtiyor.</a> Hatta bu durumun anksiyete ve depresyon semptomlarını önemli ölçüde etkilediğini de ekliyor. Kolektif imkânların giderek yok edildiği ve muhteris bireyciliğin hâkim kültürel kod olarak işlediği günümüzde insanlık giderek daha fazla izolasyon ve yıkıcı yalnızlıkla karşı karşıya kaldı. Başkası adına kaygılanmadığımız bir dönemin içindeyiz. Fakat yalnızlığın korkutucu ve adeta bir günah gibi görüldüğü bu koşullarda, bakılması gereken başka noktalar da mevcut.Zoraki ilişkilerMiriam Kirmayer tek başınalık ile yalnızlığı eş tuttuğumuzda dengesiz, yorucu ve sağlıksız ilişkilere tutunduğumuzu <a fr-original-style="" href="https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/jul/22/chronic-loneliness-health-pandemic" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">söyler.</a> İletişimlerimizi tamamen niceliksel bir zeminde değerlendirip sadece yalnızlık hissinden kurtulmak için bir paravan olarak görmeye başlarız. Bu durumda anlamlı ilişkiler yerine çarpık bir şekilde işleyen beraberlikleri sürdürmek zorunda kalabiliriz. Her ne kadar rahatsız, güvensiz ve hatta tedirgin hissetsek de salt yalnızlıktan kaçmak için uzun vadede daha fazla yıpratan ilişki biçimlerine dayanmak zorunda hissederiz.George Perec hızlı sosyal ilişkiler ve iletişim biçimlerinin ortasında bir anda köşesine çekilen bir karakteri konu edindiği kitabı <a fr-original-style="" href="https://www.metiskitap.com/catalog/book/5045" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Uyuyan Adam</a>’da şunları yazar:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Öğrenecek çok şeyin var, öğrenilmeyen her şey: yalnızlık, kayıtsızlık, sabır, sessizlik. Tüm alışkanlıklarından, onca zaman yanyana yürüdüğün kişileri görünce yanlarına gitmekten, başkalarının her gün senin için ayırdıkları, hatta bazen senin adına savundukları yerde kahveni içmekten, yemeğini yemekten, bir türlü bitmek bilmeyen dostlukların sıkıcı suçortaklığında, yıpranan ilişkilerin ödlek ve oportünist kırgınlığında sürünmekten sıyrılmalısın.”</blockquote>Ne suç, ne yazgı, ne de idealBaş döndürücü bir hızla birlikte sürüklendiğimiz, sürekli geç kalma telaşıyla birçok şeye yetişmeye çabaladığımız günümüz akışkan kültüründe yalnızlığı ya da tek başınalığı farklı boyutlarla da düşünebiliriz. Yalnızlığı salt bir günah olarak algılamayıp aynı zamanda bir sığınak olarak değerlendirebiliriz. Her şeyden önce yalnızlık kişinin kendisiyle olan iletişimini güçlendirebilir. Bunu öz farkındalık gibi basit bir yerden değil, sahici bir iletişim çerçevesinde gerçekleştirmek için öncelikle kendimizle zaman geçirmemiz gerekiyor. Bu insana neredeyse bir tür direnç mekanizması kazandırabilir. Çünkü son tahlilde kendimizle iletişimimiz, dışarıyla ilişkimizin önemli bir parçası.Yalnızlığı bir güç ilişkisi olarak değerlendiren bakıştan da uzaklaşmak gerekiyor. Popüler kültürle beraber kişiyi kalabalıklar arasındaki yalnız ve mücadeleci bir temsile indirgeyen öğreti son derece çarpık bir resim sunuyor. Her şeyden önce kolektif imkânlara bağlı varlıklar olduğumuzun bilincinde olup aynı zamanda da yalnızlığın bir günah olmadığını da görmeliyiz. Böylece sosyal ilişkilerde mecburiyet dengesinden kurtulup daha sahici ve derinlikli iletişimler kurabiliriz. Bu çerçevede yalnızlık ne bir suç, ne bir yazgı ne de bir idealdir. Hayatın kendisi gibi.

Angst

Her şeyden önce yalnızlık kişinin kendisiyle olan iletişimini güçlendirebilir. 

Yalnızlığın karmaşık yüzleri

İlişki kurma ritmini beş aşamadan oluşan bir döngü şeklinde anlatıyor Uzman Klinik Psikolog Gökhan Çınar: İlişkiye hazırlık – temas – yakın ilişki – iç içe geçme – izolasyon.&nbsp;Ve ekliyor: “Ritmin bozulması sosyal yalnızlığa da duygusal yalnızlığa da neden olabilir.”İlişki kurma ritmi üzerine düşünürken keyfimi kaçıracak bir farkındalık yaşıyorum. Canım sıkılıyor, çoktan soğumuş çayımı masaya bırakıyorum. “Bizim İstanbul ile ilişki kurma ritmimiz epey bozulmuş.”&nbsp;diye hayıflanıyorum soğuk çayıma. “Demek benim yalnızlık buradan geliyor…”&nbsp;Anlaşıldı. Bugün yalnızlık konusunu konuşmadan kalkmayacağız bu masadan sevgili soğuk çayım.Yalnızlık epey ilginç bir konu. “Sevmek, insanı yalnızlaştırıyor.” diyen Virginia Woolf’a mı hak vermek gerekir yoksa Charles Bukowski’nin dediği gibi “Çok şey istemiyordum hayattan, sadece yalnız bırakılmak…” diyerek kendi isteğimizle mi bu yalnızlık hissini seçiyoruz, emin değilim. Ancak gönüllü olarak seçtiğimiz ve çoğu zaman yapıcı ve yaratıcı sonuçlar doğuran tek başınalıktan farklı bir yalnızlık meselesi var konuşulması gereken.Durum ne kadar ciddi?&nbsp;Brigham Young Üniversitesi’nden psikoloji profesörü Julianne Holt-Lunstad’ın “Yalnızlık, insan ömrüne günde 15 sigara içmek kadar zarar verebilir.” diyen araştırması kulağınıza hiç de abartılı gelmesin. 2018’de Birleşik Krallık’da bir Yalnızlık Bakanlığı kurulması, “Let’s Talk About Loneliness” (Haydi Yalnızlıktan Konuşalım) adlı bir kampanya başlatılması bu konunun önemini bir kez daha vurguluyor. Ayrıca, iki haneden birinde tek bir kişinin yaşadığı Berlin’de 2019’da yalnızlıktan sorumlu bakanlık kurulması teklif edilmiş, şehir “Avrupa’nın yalnızlık başkenti” olarak anılmaya başlamıştı. Geçen haftalarda ise Japonya’da bir bakanın, yalnız yaşayan kişilerin sorunlarından sorumlu tutulması kararı alındı. Bölgesel Kalkınma Bakanı Tetsushi Sakamoto, bundan böyle sosyal yalnızlığı önlemek ve insanlar arasındaki bağları korumak için de <a fr-original-style="" href="https://www.hurriyet.com.tr/kelebek/hurriyet-pazar/pandemiden-once-duzgun-bir-iliskim-olsaydi-kendimi-bu-denli-yalniz-hissetmezdim-41762153" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">çalışacak.</a>Masanın başında, soğuk çayıma bakarak kaç dakikadır anlatıyorum tüm bunları bilmiyorum ancak yüksek sesle konuşmak ve içimdekileri dışarı yansıtmak rahatlatıyor beni. “Ne yapardım sen olmasan canım soğuk çayım?”&nbsp;Yalnızlık mıknatısı:&nbsp;Ben, soğuk çayım beni dinlediği için pek mutlu olsam da her ülkenin insanı benim kadar şanslı hissetmiyor kendini anlaşılan. Öyle ki "Yardımına başvurabileceğiniz ya da dertleşebileceğiniz bir tanıdığınız var mı?" sorusuna "hayır" yanıtını verenlerin sayısı epey <a fr-original-style="" href="https://tr.euronews.com/2019/12/25/avrupa-ne-kadar-yalniz-yalnizlikla-nasil-basa-cikiliyor" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">fazla.</a>&nbsp;Rotterdam’daki evinde yalnız yaşayan bir kadının 10 yıl önce öldüğünden kimsenin haberinin olmadığı <a fr-original-style="" href="https://tr.euronews.com/2019/12/25/avrupa-ne-kadar-yalniz-yalnizlikla-nasil-basa-cikiliyor" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hollanda</a>, artan intihar vakalarının önüne geçmek için yalnız yaşayan kişilerin sorunlarından sorumlu bir bakan atanan Japonya, yalnızlıktan kaynaklanan sorunlarla mücadele için doğrudan bir birim kuran Birleşik Krallık, içinde yaşayanlarının bağımsız, güçlü ancak mutsuz ve yalnız insanlar olarak tanımlandığı <a fr-original-style="" href="http://www.gercekhayat.com.tr/yasam/avrupa-yalnizliga-avrupai-cozumler-ariyor/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İsviçre</a>… Yalnızlık mıknatısıyla bir olmuş dağılan parçalar gibi değil mi hepsi? Belki de bu sebeple filozof ve şair Henry Thoreau şehirleri “milyonlarca insanın hep birlikte yalnız olduğu yerler” olarak tanımlamış yıllar önce.Yalnızlık mıknatısında birleşenlere dalan gözlerimi masaya getiriyorum yeniden. Derin bir iç çekip kalan soğuk çayımı bir seferde bitiriyorum. Sanki beni dinlediği için teşekkür ediyorum ona ve daireyi tamamlayıp yeniden başa dönüyorum. İstanbul ile olan ilişki kurma ritmimizin nerede bozulduğunu anlamaya çalışıyorum.&nbsp;İlişkiye hazırlık – temas – yakın ilişki – iç içe geçme – izolasyon.İlişkiye hazırlık – temas – yakın ilişki – iç içe geçme – izolasyon.İlişkiye hazırlık – temas – yakın ilişki – iç içe geçme – izolasyon.Belki de benim sana olan hayranlığım bir yana, yakın bir ilişki kuramıyoruzdur seninle İstanbul. İç içe geçmektense sen dikenlerini saplıyorsundur bana ve ben yaralarımı sarmaya çalışırken kendimi senin içinde ama senden uzakta izole etmeye çalışıyorumdur.&nbsp;İşin içinden çıkamayacağımı anlayınca – her zaman olduğu gibi – İstanbul’a suç atmak oluyor ilk çarem. “İstanbul’da yalnız yaşamak maddi anlamda kolay değil. İstanbul’da yalnız yaşamak psikolojik anlamda kolay değil. İstanbul’da yalnız yaşayan bir kadın olmak kolay değil. İstanbul’da yalnız olmak hiç kolay değil, dikenleri çok acıtıyor.”İçimde garip bir his.Gökhan Çınar haklıymış. Bu ilişki kurma ritmi denilen şeyin bozulması bir tuhaf yapıyor insanı.&nbsp;Öyle değil mi?

Aposto İstanbul

"İlişkiye hazırlık – temas – yakın ilişki – iç içe geçme – izolasyon"

Bu Şehirde Bir Yalnızlık Var

Derek Sivers benim favori içeriğinde iki rutin önerisinde bulunuyor.&nbsp;<ol><li>"Daily Diary" Günlük Tutmak Hayatımızda her şey akıp gidiyor. Hangi gün hangi olayla ilgili ne düşünüyorduk, ne hissediyorduk, gündemimizde ne vardı maalesef unutuyoruz. Sonradan bir olayı, düşüncelerimizi, hislerimizi hatırlamaya çalıştığımızda da kendimizi yanıltabiliyoruz.&nbsp;Her gün mutlaka 3-4 cümleyle de olsa "ne yaşıyorsun? ne düşünüyorsun?&nbsp;ne hissediyorsun?" yaz. Ara ara yazdıklarına dönüp bak, geçmişindeki olaylar, hisler, düşünceler&nbsp;okuduğun anda sana nasıl hissettirecek bak.&nbsp; &nbsp;</li><li>"Thoughts On" Journals - "x" üzerine yazıları Derek Sivers'ın yaptığı ve önerdiği şey şu: Hayatında çok düşündüğün konular var. İnsanlar, yerler, hobiler, sağlık, planlar, finans. Hakkında devam eden düşünceleriniz olabilecek her konu için ayrı bir “Düşünceler Üzerine” serisi&nbsp;başlatın. Bir&nbsp;konuda ne zaman bir düşünceniz varsa, o dosyayı açın, bugünün tarihini yazın, sonra yazmaya başlayın. Derek Sivers'ın bazı konu başlıkları: Bağımlılık
 Havaalanları
 Alkol
 Hırs
 Animasyon
 Sanatçı
 Blog
 Kitap yayıncılığı
 Takvim
 Değişiklikler
 Satranç
 Çince
 Şehirler
 Komedi
 Karşılaştırma
 Bilgisayarlar
 Konferanslar
 Ülkeler
 Dans
 Köpek
 Girişimcilik
 Avrupa
 Keşfetmek
 Şöhret
 Arkadaş
 Hedefler
 Haz
 Alışkanlıklar
 Ev
 Altyapı
 Yoğunluk / Meşguliyet
 Röportajlar
 Yatırım
 İrlanda
 Öpüşmek
 Dil öğrenimi
 Görgü
 Para
 Müzik
 Halk
 İhtiyaç
 Yeni Zelanda
 Gürültü
 Oxford
 Ebeveynler
 Telefon
 Telefon numaraları
 Yerler
 Plan
 Fakirlik
 Portekiz
 Potansiyel
 Programlama
 Pişmanlıklar
 İlişkiler
 Kiralamak
 Romantik
 Rutin
 Sırlar
 Seks
 Singapur
 Sosyallik
 Yalnızlık
 Şarkı&nbsp; Yazmak
 Konuşmak
 Sürpriz
 Öğretmenler
 Tutumlu olmak
 Seyahat
 Sanal gerçeklik
 Vizyon
 Web sitesi
 Yazarlar</li></ol>

5 KİŞİ

Yalnızlık

Yalnızlık ile ilgili hikayeler