Sabahın erken saatlerinde Katalonya Ulusal Sanat Müzesi’nin bitmek bilmez merdivenlerinde koşarak ilerleyen insanları görmek, Barselona sakinleri için alışıldık bir manzara. Barcelonalılar için yılda sadece birkaç gün mahrum kaldıkları Akdeniz güneşi altında koşmak, şehir kültürünün ayrılmaz bir parçası. Fakat bu sefer, çokdilli dedikodularıyla yanlarından geçen grup, alışık olduklarından çok daha büyük.&nbsp;Grup, göz alıcı ayakkabılarıyla şehirde uzun turlar attıktan sonra genç ve zinde bir kadının etrafında kümelenmeye başlıyor. 2022'de katıldığı ilk maraton olan New York City Maratonu'nu birinci bitiren Sharon Lokedi güleryüzüyle gruba önderlik ediyor.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">New York Maratonu'nun büyük sürprizi</h2>2022 maraton sezonunun belki de en büyük sürprizi New York’ta yaşanmıştı. Henüz ilk maratonunda, üstelik New York gibi bir majörde en yakın rakibinden 7 saniye önce bitiş çizgisini geçerek, yarışı birinci bitiren Sharon Lokedi'nin ismi hepimizin radarına girmişti. Buna rağmen, başarısının tesadüf olmadığını kanıtlaması için bir yıl daha beklemesi gerekecekti. Lokedi, 2023’te New York’ta bir kez daha podyumda yer aldı ve maratondaki iddiasının kalıcı olduğunu herkese gösterdi.&nbsp;Lokedi, üniversitede umut vadeden bir orta mesafe koşucusu olarak dikkat çekmiş, fakat tam bir istikrar yakalayamamıştı. "Orada olmak bile zordu. Aklımda çok fazla şüphe vardı çünkü neyle karşılaşacağımı bilmiyordum, fakat koşmaya başladıktan sonra rahatladım ve başarabileceğimi hissetmeye başladım"&nbsp;diye anlatıyor ilk maratonunu. 2022 New York Maratonu zaferinden bahsederken oldukça sakin. Yeni zaferler peşinde olduğunu, majör maratonları kazanmak konusundakini hırsını gizlemiyor.Under Armour markasıyla yıllara dayanan işbirliği iki taraf da için de önemli yükselişlere vesile olmuş. Under Armour'ın inovasyon hikayesi, Amerikan futbolu formalarının altına giyilen emici sentetik tişörtlerle başlamış. Bugün de sporcuların ihtiyaçlarına uygun tasarımlar ve yeniliklerle yollarına devam ediyorlar.&nbsp;Sharon, Under Armour uzun mesafe koşu ayakkabısı Infinite Elite&nbsp;için şöyle diyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(30, 63, 148); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(30, 63, 148); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Bir koşucu olarak kullandığım ayakkabıdan beklentim yüksek oluyor. Under Armour Dark Sky Distance ekibiyle işbirliğimde uzun koşular için güvenlik hissi veren, destekleyici ve tepki seviyesi yüksek bir ayakkabı arayışındaydım. Antrenman sürelerimiz çok uzun, bu da rahat bir ayakkabıyı son derece önemli hâle getiriyor. Nitekim yeni modelle birlikte antrenman süresince ayakkabı değiştirmeme gerek kalmıyor"&nbsp;</blockquote>Infinite Elite, gündelik kullanıcı ve profesyonel koşucuyu aynı anda memnun etmeyi hedefliyor. Gündelik kullanıcı, profesyonel bir koşucu gibi hissederken koşucu da egzersiz sırasında gündelik rahatlığa ulaşıyor.&nbsp;Bizim birkaç profesyonel ve onlarca amatörden oluşan koşu grubumuz için de bu yepyeni ayakkabının birleştiriciliği aşikar.Ayakkabının tasarım detaylarını öğrenmek için Performans Koşu Ayakkabıları Ürün Müdürü Jonathan Huntyan’a kulak veriyoruz. Gözlerinde işini çok seven insanlara özgü az görülen parıltıyla şöyle diyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(30, 63, 148); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(30, 63, 148); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Ethosumuz: Sporcu cevaptır. Atletlerle olan çalışmalarımızda her bir kullanımda tazelik hissinin önemine odaklandık. Infinite Elite’i ideal gündelik bir ayakkabı olarak tanımlayabiliriz. Sporcuları yıpratıcı antrenman takviminde koruyan bir model. Tasarımda fark yaratan UA HOVR™+ yastıklama ve geometri tercihlerimiz oldu. Topuk tasarımı yumuşak iniş yapmanıza yardımcı oluyor, darbeyi azaltıyor ve genel dengeyi artırıyor. Ayrıca, 3D kalıplı iç taban, daha fazla adım atma konforu için ayağı sarıyor. Ayakkabı yalnızca koşmak için değil gündelik kullanım için de uygun. Uzun mesafeler boyu yürüyüş yapmak isteyenler de memnun kalacaktır."&nbsp;</blockquote>Sokakta yürürken, koşarken, spor salonunda fonksiyonel antrenmanlarımı yaparken ya da dışarıda keyifli bir akşam geçirirken Infinite Elite son derece konforlu bir deneyim sunuyor. Esnek ve yaylı çekirdeğiyle sınırları zorlayan bir koşu deneyimi vadediyor. Tam boy, tek parça boncuk köpük orta taban, daha yumuşak, daha hafif ve daha esnek bir ayak altı deneyimine katkıda bulunarak koşuculara "güçlendirilmiş enerji dönüşümü ve artırılmış genel stabilite ile pürüzsüz bir sürüş" sağlıyor.&nbsp;Ayrıca daha fazla kılavuzluk, esneklik ve darbe kuvvetlerinin verimli bir şekilde dağıtılması için daha geniş ölçüler ve güçlendirilmiş bir topuk içeren güncellenmiş bir dış taban tasarımı da yumuşak bir kullanım yaratıyor. Esneklik ve yastıklama dengesine ihtiyaç duyan koşucular için mükemmel bir tercih.Tüm bu özellikler, deneyimli koşucular kadar ilk kez koşu ayakkabısı alacaklar için de avantaj oluşturuyor. Rahatlık ve güvenlik hissi daha ilk kullanımda dikkat çekiyor. İlk kez koşuya çıkacaksanız Infinite Elite ile ayaklarınızı dert etmenize gerek kalmıyor. Mesafeler ne kadar uzun olursa olsun, son derece rahat bir koşu deneyimine ek olarak her bir adımınızda hızınızın desteklendiğini de fark edeceksiniz."Kullandığımız köpükler sayesinde yere son derece yumuşak biçimde basış sağlanırken, verimli bir itiş gücü de kazanabiliyorum. Intelliknit saya teknolojisi ile optimize edilmiş dinamik uyum yastıklamanın temelini oluşturuyor" diye ekliyor Huntyan.&nbsp;Her ne kadar Infinite Elite estetik görüntüsüyle dikkat çekse de her bir detayın altında saklı bir inovasyon da var: "Teknolojinin imkanlarından faydalanıyoruz. Artık çok daha uzun taban yüksekliklerinde daha hafif tasarımlar üretmemiz mümkün."Koşu ayakkabılarındaki kalın tabanlar son yıllarda popülerleşen trendlerin başında geliyor. Minimalist ayakkabıların aksine maksimum verim ve daha az sakatlanma riski için bol yastıklama kullanımına ve kalın taban yüksekliğine çok daha sık rastlıyoruz. Topukta 36mm, burunda 28mm ile Infinite Elite, Under Armour’ın şimdiye kadar ürettiği en yüksek taban yüksekliklerinden birine sahip.

Punto 

Infinite Elite, gündelik kullanıcı ve profesyonel koşucuyu aynı anda memnun etmeyi hedefliyor. Gündelik kullanıcı, profesyonel bir koşucu gibi hissederken koşucu da egzersiz sırasında gündelik rahatlığa ulaşıyor. Barcelona lansmanında, şehrin sokaklarında denedik.

Süper ayakkabının peşinde: UA Infinite Elite deneyimi

Atomo Coffee, popüler içeceğin çevresel etkisini azaltmayı hedefleyen dünyanın ilk fasulyesiz kahvesini piyasaya <a fr-original-style="" href="https://www.reuters.com/sustainability/seattle-based-startup-makes-beanless-coffee-help-combat-deforestation-2023-10-04/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sürüyor</a>.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neden önemli?:&nbsp;Orman kaybı, fosil yakıtların yanmasından sonra iklim değişikliğinin ikinci önde gelen nedeni.&nbsp;Buna rağmen özellikle barista’ların tercih ettiği daha hassas arabica çeşidini yetiştiren kahve çiftlikleri, daha serin bölgeler arayışıyla ormanları yok ederek yükseklere doğru taşınıyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kötü son:&nbsp;Araştırmalar, 2050 yılına kadar kahve yetiştirmek için kullanılan toprakların yaklaşık yarısının iklim değişikliği nedeniyle verimsiz hâle gelebileceğini gösteriyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Çözüm önerisi: Atomo, başlangıç üretimi soğuk demleme fasulyesiz kahvesinin, normal kahveye göre %93 daha az karbon emisyonu ve %94 daha az su kullandığını belirtiyor. Time, bu ürünü "2022’nin en iyi 200 icadından biri" olarak adlandırdı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Birkaç adım geriden: Beyond Meat (BYND.O) arkasındaki bazı yatırımcılarla da desteklenen bir girişim, süper gıdalar ve geri dönüştürülmüş bileşenler kullanarak kahvenin moleküler yapısını taklit eden ürün için 51,6 milyon dolar yatırım almıştı.</li></ul>

Angst

Seattle merkezli bir girişim, kahvenin çevresel etkisini azaltmanın bir yolunu bulmuş olabilir.

Ormansızlaştırmayla mücadele eden çekirdeksiz kahve

Mısır Başkanlık Sözcüsü 3 Kasım’da yaptığı açıklamada, devlet dairelerinin aralık ayından itibaren Kahire’nin 45 km doğusundaki yeni idari başkente taşınacağını ilan etti. Altı aylık bir deneme süresinden sonra, Kahire’deki bütün devlet kurumlarının bu yeni başkente yerleşmesi bekleniyor. Birçok devlet henüz çekimser davransa da Bangladeş, büyükelçiliğini taşımak için yeni başkentten arsa aldığını duyuruverdi.2015’te Mısır 2030 Vizyonu kapsamında, 6 milyon kişinin yaşayacağı yeni bir başkent kurulacağı açıklanmıştı. Mısırlılar ellerini çabuk tutmuş. Şehrin isminin belirleneceği yarışma henüz tamamlanmadı ama devlet yeni merkezine yerleşmeye başladı bile.&nbsp;İsmini arayan şehrin 68 milyar dolar maliyeti olacağı düşünülüyor. Tabii böyle mega projelerde bütçe hesabı pek güvenilir olmuyor. 2015’te 30 milyar, 2017’de 50 milyar diye hesap edilen miktar her sene artıyor. Şimdiden Mısır’ın dış borcunun yarısına denk geliyor. Olsun, itibardan tasarruf olmaz. 700 km2’lik, yaklaşık Singapur ya da Yalova yüzölçümüne sahip bu yeni idari merkezin akıllı şehir konseptinde inşa edildiği söyleniyor.&nbsp;Her şehir sakinine 15 m2 yeşil alan düşsün diye çölün ortasında Central Park’tan iki kat büyük dev bir yeşil alan yaratılıyor.&nbsp;Başkanlık sarayı kompleksi, parlamento ve 30 bakanlık artık Kahire’de olmayacak.&nbsp;Orta Doğu’nun en büyük katedraliyle, Mısır’ın en büyük camisi de şehrin anıtlarından. Afrika’nın en uzun gökdeleni şu anda inşa halinde, 2030’da ise Burj Halifa’yı geçerek dünyanın en uzun gökdeleni olması planlanan Oblisco Capitale de sırada.&nbsp;İnşası bittiğinde Mısır Genelkurmayı, Orta Doğu’nun en büyük askeri binası unvanını alacak Oktagon’a taşınacak. 2019’da açılan Capital Uluslararası Havalimanı da Kahire ve Sphynx’in yanında senede bir milyon yolcu kapasitesiyle Mısır’ın yeni başkentine ulaşımı sağlayacak.Mısır, bu hamlesine Kahire’nin aşırı nüfus ve ara sokakları bile felç eden kronik trafik problemi gibi sebepleri gerekçe gösteriyor. Kahire’nin nüfusu 22 milyon. 2050’de bu sayının en az iki katına çıkması bekleniyor. Şehirde bir yerden bir yere gitmek belli ki İstanbulluları bile zorlayacak raddeye gelmiş.&nbsp;Mısır, devlet başkanlarının dev inşaat projelerine çok meraklı olduğu bir ülke. Dünyada da başkentini taşıyan ilk ülke değil. Yine de bir hayli sıra dışı bir durumla karşı karşıyayız.Şehrin inşaatında söz, yetki ve mühür Mısır Silahlı Kuvvetleri’nde. Projeyi yürüten devlet kuruluşunun yarısı orduya ait olduğu gibi işin başında da emekli bir general var.&nbsp;Mısır Başkanı ve tabii ki kendi de emekli general olan Abdülfettah es-Sisi, önceki başkanlardan Enver Sedat’ın zamanında yaptığı gibi şehre henüz kendi adını vermedi. Ama şehrin ve Mısır’ın en büyük camisine El Fatih ismini vererek varlığını unutturmadı. Zaten Mısır televizyonları da Sisi’nin yeni şehre ziyaretlerini düzenli yayınlıyor.&nbsp;İnşaat faaliyeti Kahire’de de sürüyor. Kenar mahalleler kentsel dönüşüm yoluyla bizdeki Fikirtepe’yi andıran şekilde mutenalaştırılıyor. Geniş otoyollar ve onlarca köprü inşa ediliyor. 850 bin Kahireli evinden olmuş durumda. Aldıkları tazminatlarla eskiden ev sahibi oldukları mahallelerde şanslılarsa ancak kiracılar şimdi. Çoğu başka yoksul mahallelere göç etti. &nbsp;Kişi başına düşen gelirin 3 bin dolar olduğu ülkenin yeni başkentinde en uygun ev 50 bin dolar. &nbsp;Ortaya çıkacak devasa rant ise projeyi yöneten orduyu ve özel sektörü bir hayli zengin edeceğe benziyor. Mısır Silahlı Kuvvetleri, hem yeni binaların hem de Kahire’de boşaltılacak devlet binalarının satışından büyük gelir elde edecek.&nbsp;Tahrir Meydanı’nı anmadan Mısır hakkında yazmak pek mümkün değil. Sisi, Tahrir’i kaybeden Mübarek ve Mursi’nin akıbetinden çıkarttığı dersi hayata geçiriyor. Halkın başkentin sokaklarını ve meydanını ele geçirmemesi gerekiyor.&nbsp;Kahire’ye kurulan yeni ulaşım altyapısı ve onlarca köprü yeni merkezden Kahire’ye askeri personelin sevkini çok kolaylaştırıyor. Fakir fukaranın parası yeni şehirde yaşamaya yetmeyeceği için, Mısır devleti isyan etme ihtimali bir hayli düşük memur sınıfı ve hali vakti yerinde Mısırlılarla beraber surlar ardına çekiliyor. Özel sektör ve askeriye girift ilişkilerle birbirine bağlanırken Sisi, iktidarını sırtını ikisine de yaslayarak pekiştiriyor.&nbsp;Artık Kahirelilerin canına tak edip Tahrir’i ele geçirmeleri iktidarı devirmeye yetmeyecek gibi görünüyor. Ne dersiniz, bu yeni şehrin adı ne olur?

Mısır, önümüzdeki ay devlet dairelerini yeni başkentine taşıyor.

Bu şehir arkandan gelecektir

Otomobiller, ortaya çıktıklarından bu yana nüfus yoğunluğu üzerine çalışan insanlar için önemli bir ölçüt oldu. Yürüme ihtiyacını ortadan kaldıran bu icat, hem ulaşım maliyetlerini düşürdü hem de insanların çok daha uzun mesafelere seyahat etmesine imkân tanıdı; merkezi şehirlerin çeperlerdeki daha ucuz bölgelere doğru yayılmasına neden olarak ışık hızıyla şehirleşen yerleşim yerlerini doğurdu. Yani A noktasından B noktasına seyahatin yeni formu, şehirleri bugünkü anlamıyla tanımlarken şehir yaşamının, ulaşımın ve hatta dünyanın ne kadar sürdürülebilir olduğuna dair bir ölçüt oldu. Düşündükçe imkânsız gelse de birlikte hayal edelim: Otomobilsiz yaşam mümkün mü?<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Arabalarla yaşam distopyası</h2>New York Times yazarlarından Farhad Manjoo, arabasız bir gelecek hayal ettiği <a fr-original-style="" href="https://www.nytimes.com/2020/07/09/opinion/sunday/ban-cars-manhattan-cities.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazısında</a> “Yollar arabalardan kurtuldukça olasılıklarla dolup taşar,” diyor. Bu olasılıkları anlamak için önce arabaların nelere yol açtığına bakmak gerek. Manjoo çarpıcı bir örnek veriyor: Hayvanların kullanıldığı, fazlaca yer kaplayan ve zaman alan ulaşım yöntemlerine verimli bir alternatif olarak icat edilmiş arabalar, şu an Manhattan’da Central Park’ın neredeyse dört katı büyüklüğünde bir alan kaplıyor. Sanıyorum bu istatistik, araba kullanımının etkilerini anlamak adına zihnimizde doğru bir görselleştirme sağlıyor.Mimar Vishaan Chakrabarti’nin ve Practice for Architecture and Urbanism Platformu’nun hazırladığı Arabasız Manhattan Planı'na göre arabasız bir Manhattan'da karayolu trafiği yaklaşık %60 oranında azalıyor. Tabii bu denli bir araç yoğunluğunun ne gibi sorunlar yaratabileceğini İstanbul’da yaşayanların da rahatça anlayabileceğini düşünüyorum. 2021 TÜİK verilerine göre İstanbul’da kayıtlı araç sayısı 4 milyonun üzerinde. Kontrolsüz göçe ve şehirleşmeye bağlı artan araç sayısının özellikle temel ulaşım hatlarında İstanbul trafiğine olumsuz etkisi <a fr-original-style="" href="https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/346389" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">araştırma</a>larla kanıtlanmış durumda. Bu da demek oluyor ki günümüzde bile sürdürülebilir olmayan bu büyümenin gelecekte bizi nasıl bir distopyaya sürükleyeceğini aşağı yukarı tahmin edebiliyoruz: insanlara ve diğer canlılara yer kalmayan şehirler.Diyelim ki trafik kaosunun ve bizim için ayrılmış daracık alanların içinde bir şekilde A noktasından B noktasına ulaştık. Ya bu ulaşım sırasında dünyanın gördüğü zarar? Küresel olarak ulaşım sektörü CO2 emisyonlarının yaklaşık dörtte birinden sorumlu. Ulaşımdan kaynaklanan sera gazı emisyonlarının yaklaşık dörtte üçü karayolu taşıtlarından <a fr-original-style="" href="https://www.bbc.com/future/article/20200317-climate-change-cut-carbon-emissions-from-your-commute" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">kaynaklanıyor.</a> Dolayısıyla A noktasından B noktasına ulaşma şeklimiz aynı zamanda dünyanın kalanını etkileyen bir sürdürülebilirlik kararı.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Elektrikli araçlar çözüm olabilir mi?</h2>Sürdürülebilir bir ulaşım düşünüldüğünde bugünlerde akıllara eski arabaları hibrit veya tamamen elektrikle çalışan araçlara dönüştürmek geliyor. Cambridge, Exeter ve Nijmegen Üniversitesi’nden <a fr-original-style="" href="https://www.bbc.com/news/science-environment-51977625" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">araştırmacılara göre</a> İsveç ve Fransa gibi elektriğin yenilenebilir ve nükleer enerjiyle üretildiği ülkelerde elektrikli arabalardan kaynaklanan ortalama ömür boyu emisyonlar benzinli araçlara göre %70'e kadar daha düşük. Bu 2050’ye kadar dünya sokaklarında dolaşan her arabanın elektrikli olabileceği düşünülürse küresel CO2 emisyonlarının yılda 1,5 gigaton'a kadar azalabileceğini gösteriyor. Elbette bu alternatif evrende tüm elektrik ihtiyacının fosil yakıtlar yerine yenilenebilir enerji kaynaklarından karşılanması gerekiyor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sürdürülebilir şehirler için alternatif çözümler</h2>Arabasız caddelerin doldurduğu olasılıklara gelince en önemli örneklerden biri olarak karşıma Barcelona Kentsel Hareketlilik Planı çıkıyor. Plan, bisikletler için bisiklet alanları açarak, toplu taşımayı teşvik için otobüs ağını geliştirerek, genişletilmiş kaldırımlarla yayalara öncelik vererek hem daha ekolojik bir ulaşım hem de daha adil bir kamusal alan dağılımı vadediyor. Plan kapsamında yapılan çalışmalarla 2012'yle 2016 yılları arasında şehirde yayalara öncelik veren bölge ve sokakların yüz ölçümünü %42 artırarak 75,3 hektardan 107,4 hektara çıkarılmış.Diğer bir örnek bisiklet dostu şehirlerin arasında en çok öne çıkan Kopenhag örneği. 2019 yılının verilerine göre, şehir sakinleri ulaşımlarının %62’sini bisikletle gerçekleştiriyor. Bisikletler için yapılan altyapı çalışmalarına ayrılan bütçe, kişi başına 40 avrodan <a fr-original-style="" href="https://www.wired.com/story/most-bike-friendly-cities-2019-copenhagenize-design-index/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">fazla</a>. Türkiye’deyse üzülerek yolun henüz başında olduğumuzu söylemek gerekiyor. İstanbul Planlama Ajansı’nın hazırladığı İstanbul Barometresi’nin haziran ayı raporunda ulaşım, İstanbulluların en önemli sorunları arasında %36,9’luk oranla üçüncü sırada yer alıyor.Sürdürülebilir ulaşım konusunda metro duraklarında başlatılan bisiklet parkları, İspark’ın İsbike uygulamasından kullanılabilen ve 300 ayrı noktada bulunan akıllı bisiklet istasyonları, eylül ayı sonunda hizmete girmesi planlanan elektrikli deniz taksiler gibi İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin attığı bazı adımlar mevcut. Türkiye’nin farklı belediyelerinden de pek çok örnek sıralanabilir. Bu uygulamalar birer başlangıç olsa da “Otomobilsiz yaşam mümkün mü?” sorusuna net bir öngörü sunabiliyor mu? Daha sürdürülebilir bir şehir planlama yaklaşımı benimsenmeden, şehirlerin nüfus yoğunluğu iyileştirilmeden ve enerji üretiminin büyük çoğunluğu yenilenebilir kaynaklardan elde edilmeden pek mümkün görünmüyor.

2030’a kadar kentsel nüfusun 5,2 milyara ulaşması bekleniyor. Bu otomobilin icadıyla şekillenen şehir yaşamı için çok fazla araba ve yaşanılabilir olmaktan uzak bir dünya demek.

OTOMOBİLSİZ YAŞAM

<img src="https://images.aposto.com/2021/6/6/1626560049101.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.66" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yeni X-Men serisinin ilk sayısı geldi. Bu sefer sürücü koltuğunda X’lerin Başı titriyle bir süredir favori mutantlarımıza yeniden can veren Jonathan Hickman yok. Gerry Duggan ve Pepe Larraz ikilisi Mutantların yeni dönemine imza atıyor. Cyclops, Marvel Girl, Sunfire, Rogue, Wolverine, Synch ve Polaris’ten oluşan yeni X-Men ekibi ilk görevine hazırlanırken bir yandan da Central Park’ta bir mutant parkı oluşturuyor. Bu parktaki yeni genel merkezleri ise bir ağaç ev. Mutantların yeni evleri Krakoa’nın gelişmiş teknolojileriyle oluşturdukları bu yeni genel merkez Murantların Dünya’yı daha yaşanılabilir bir yer olması için yaptıkları fedakarlıkların da bir sembolü. Turistler için gezip görmesi eğlenceli bir yer olan bu ağaç ev kötüler içinde saldırmak için büyük bir hedef. Bakalım ilerleyen sayılarda yeni X-Men ekibinin ve genel merkezlerinin başına neler gelecek.Sayı ekibin yeni düşmanı Kelvin Heng’in orijin hikayesi ile açılıyor. Daha takıntılı ve daha kırmızı bir Lex Luthor olarak karşımıza çıkan Heng, ilk sayıda bu sayfalar dışında çok yer kaplamasa da bu serinin gidişatında büyük bir alan kaplayacağını belli ediyor. Sonraki sayfalarda ise ekibin lideri Cyclops ile yapılan bir röportajı okurken ağaç ev ve X-Men’in geleceği hakkında bilgiler alıyoruz. Ardından ise Polaris ağaç evi gezerken biz de onunla birlikte neler var neler yok öğreniyoruz. Derken koca bir robot New York’a saldırıyor ve yeni X-Men ekibi ilk görevine çıkmış oluyor. Bu dövüşte ise hem yeni X-Men’i tanıyoruz hem de oluşturan mutantların güçlerini öğreniyoruz. Captain America ve The Thing’in yürek ısıtan selamlamalarıyla ilk görevlerini tamamlayan ekip bizim ve Marvel evreninin X-Men’e neden ihtiyacımız olduğunu da kafamıza vura vura hatırlatıyor. Ardından saldıran robotun nereden geldiğini öğreniyoruz ve Kelvin Heng’e son bir bakış atıyoruz. Sayı da gazete yazısıyla son buluyor.&nbsp;“Bir çizgi romanın ilk sayısı nasıl olur?” sorusuna harika bir yanıt veren Duggan ve Larraz ikilisi, Hickman’ın yıllardır ilmek ilmek dokuduğu evreni niye kendilerine bıraktığını da şüphecilere kanıtlıyor. Her panelde ve her cümlede bize çaktırmadan yaptıklarını ve yapacaklarını açıklayan ikili kitabı kapadığımızda kafamızdaki bütün soruları yanıtlamış oluyor. Jonathan Hickman’ın yıllarca süren çalışması sizi korkutmasın, gönül rahatlığıyla bu seriye başlayabilirsiniz. Hatta başlayın çünkü sonra “Niye zamanında bu seriye başlamadım.” diye pişman olursunuz. Yıllardır Disney ve Fox çatışması yüzünden çizgi romanlarda can çekişen bu ekibin artık geleceği parlak. Duggan ve Larraz ikilisi bizi maceradan maceraya koştururken Hickman ise genel evreni kurgulayacak. Ve bu üç ismi yan yana gördükçe heyecanlanmaya devam edeceğiz.Kapak: Pepe Larraz

Gerry Duggan & Pepe Larraz

X-Men #1

İnsan ömrü ortalama 79 yıl, peki bir ormanın ömrü ne kadar? Bir meşe ağacı mesela, neredeyse 500 yıl yaşıyor. O yıllarda kaç ömür barındırıyor, kimlere gölge oluyor? Kaç kuş&nbsp;dallarına konuyor? Kaç canlıya yuva oluyor? Kaç kez sararıp yeniden yeşeriyor? Kimilerimiz seçimlerimizle bir ağacın bu muhteşem yolculuğuna balta vururken, kimilerimizin ise minik bir fidan için bile yüreği çarpıyor.Central Park’tan bile büyük bir orman düşünün. Tek bir insan tarafından, 16 yaşından itibaren her gün ağaç dikilerek yaratılmış. Tam 40 senedir bu ormana adanmış&nbsp;bir hayat. O hayatın sahibi, ‘Orman Adam’ diye bilinen Jadav Payeng.Jadav Payeng’in hikayesi, Hindistan’da Brahmaputra nehrinin yakınındaki Majuli Adası’nda ölen yılanları görmesiyle başlamış. Her sene nehrin taşmasıyla birlikte Majuli Adası sel felaketleriyle zamanla çoraklaşıp, çöl olmaya yüz tutmuş. Neredeyse hiç ağaç olmadığı için güneşin sıcağından kaçamayan sürüngenler de bu sebepten topluca ölmeye başlamış.&nbsp;İşte bunu gören 16 yaşındaki Jadav Payeng&nbsp;şu soruyu sormuş: “Ya biz de bir gün bu yılanlar gibi olursak o zaman ne yapacağız?”Kendisi için cennet olarak tanımladığı Majuli Adası’nı kurtarma planına bambu ağacı dikerek başladığında ada halkı Payeng’in bir&nbsp;şeyleri değiştirebileceğine pek de inanmamış. Yolculuğuna yalnız devam eden kararlı Payeng, ağaçları büyüdükçe onları en çok ekonomik çıkarları için göz diken insanlardan korumakta zorlanmış. Zamanla ağaçların sayısı arttıkça, yetiştirdiği ağaçların tohumlarını kullanarak ağaç dikimi de kolaylaşmış&nbsp;ve hızlanmış. Payeng’in ormanı sayesinde Majuli Adası’ndaki erozyon ve sel sorunu da büyük ölçüde çözüme ulaşmış.&nbsp;Şu anda Central Park’ın neredeyse iki katı büyüklüğüne ulaşan bu orman&nbsp;şimdilerde fillere, su aygırlarına, geyiklere, kaplanlara ve daha nice canlıya ev sahipliği yapıyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/4/2021-05-11T18:08:47.309Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Payeng hala her sabah erkenden ormanının yolunu tutuyor ve son nefesini verene kadar da yeni hayatlar, ağaçlar dikmeye kararlı. Ülkesinin Tarım Bakanlığı ile görüşüp, Hindistan cevizi ağaçlarıyla hem bölge ekonomisini desteklemeyi hem de adanın iklim değişikliğine uyum sağlaması planını da gündeme getirmiş.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=HkZDSqyE1do" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Forest Man</a> belgeselinin yönetmeni William Douglas McMaster. Payeng’in yolculuğunu, “alçakgönüllü ve tutkulu” diye tanımlıyor. 2014 yılında Cannes Film Festivali’nden ödül alan 16 dakikalık <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=HkZDSqyE1do" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">belgesel</a> ile Payeng’in hikayesi hepimiz için ilham niteliğinde.

Dünyahali

Bir adanın kaderini değiştiren yolculuk

Orman Adam: Jadav Payeng

<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-10T10:24:49.705Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Geçen hafta Man-Thing inceledikten sonra bu hafta kayıp kardeşi Swamp Thing’i incelemezsek olmaz. Ram V. ve Mike Perkins’in elinden çıkma olan bu seride alışık olduğumuz Swampy Alec Holland yerine Levi Kamei isimli Hintli bilim insanını görüyoruz. Kendisinin nasıl Swamp Thing’e dönüştüğüyle ilgili sorularımız hala cevapsız kalsa da yavaş yavaş karakteri tanımaya başlıyoruz. Çöl canavarımıza da yakın bir bakış attıktan sonra Perkins’in çizimlerini övmem için bir çok neden oluştu. Karakterimizin Central Park’ta uyanmasıyla başlayan sayıda yavaş yavaş Swamp Thing kimliğini kabul etmesini inceliyoruz. Holland’ın aksine gece rüyalarında Swamp Thing’e dönüşen Kamei kadar biz de durumun gerçekliğinden emin olamıyoruz.Şerif ve çöl canavarıyla ikinci karşılaşmamızdan sonra ise hem biz hem de Kamei’nin kendisi Swamp Thing’in varlığından emin oluyoruz. Aksiyon dolu bir karşılaşmanın ardından çölün ortasında beliren kocaman ağacın yetkililerin ilgisini çekmesini okuduktan sonra ise Swamp Thing’in arkadaşa en yakın şey olarak sayabileceği insanlardan biri olan sivri kulaklı Gotham kuşunu görüyoruz. Yıllardır bir şekilde sürekli yolları kesişen Batman ve Swamp Thing’in bu hikayede de ayrı kalamayacağına inanıyorum. Brave and the Mold’un sonunda Alec Holland’ın adeta Batman’e şekil yapıp gitmesinden sonra bu ikilinin arasındaki ilişkinin çözümlenmesini merakla bekliyorum. Dünyanın en iyi dedektifi olduğu için Batman’in bu Swamp Thing’in tanıdığı kişi olmadığını kolaylıkla anlayacağını tahmin ediyorum. Bakalım gelecek sayılar önümüze neler koyacak. Swamp Thing, üzerinde çalışan çizerler göz önünde bulundurulunca çizgi roman tarihinin en şanslı serilerinden biri oluyor. Mike Perkins’te bu zor işin altından alnı ak bir şekilde kalkıyor. Her sayfada gözlere ziyafet çektirmekle kalmayıp karakterin köklerinde saklı olan psikedelya ve korku ögelerini gayet iyi şekilde kağıda aktarıyor. Ben bu yeni karakterimizin gelişimini ve Perkins’in renklerle dansını izlemek için sabırsızlanıyorum. Hem Swamp Thing ile ilgili fikri olmayanların hem de karakterle gönül bağı kuranların rahat rahat okuyabileceği bir seri olmuş. Biraz korku biraz da 60’lar psikedelyası seviyorsanız hemen okumanız lazım. Ben gerçekten çok beğendim. Hatta bununla da kalmayın geriye dönüp bütün Swamp Thing serilerini okuyun. İnanılmaz bir karakter, bunun yanında da inanılmaz yaratıcı ekiplerin elinden çıkıyor. DC bataklık canavarımıza güveniyor, siz de güvenebilirsiniz. Kapak: Mike Perkins

Ram V. & Mike Perkins

The Swamp Thing #2

<a fr-original-style="" href="https://twitter.com/emrahgolbasi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Emrah Gölbaşı</a><blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">Bazen düşünürüm Central Park’a yüzyıllardır hiç mi bir New York Belediye Başkanı yeğeninin bir çıkma yapma arzusu olmamıştır? Öyle ya yeryüzünün en değerli kara parçasıdır ve amcam da belediye başkanıdır. Küçücük adaya insanlar sığmakta zorlanmaktayken neden kimse “S.kerim sincabını,” diyerek oraya bir toplu konut inşaatına yeltenmemiştir? Bunun cevabı işte kavramın olguya baskın gelmesinde yatar… Bilirler ki kavramın namusu korundukça bir ülkenin sırtı yere gelmeyecektir. Yoksa sincap falan kimsenin umurunda değildir. Sincabı yaşatan şansıdır. 0 şans bir sincabın yaşamasında Amerika’nın var oluşunu görebilen yahut sezebilen bir kavrayışa emanettir…</blockquote>Başar Başaran, Kafa dergisinin 2019 Mayıs sayısında yayımlanan “Sincaplar ve İnsanlar” makalesinde yukarıdaki satırları yazmıştı. Bundan tam 1 yıl sonra 25 Mayıs 2020’de “siyah” George Floyd’un “beyaz” Amerikan polisi tarafından Minneapolis’te katledilmesiyle başlayan ve 23 Ağustos’ta bu kez Wisconsin’de yine “siyah” Jacob Blake’in bir başka “beyaz” polis tarafından sırtından 7 kez vurulmasıyla zirveye çıkan ırk ayrımcılığı ve sosyal adaletsizliğe karşı olan tepkiler Amerika’yı ve hatta Avrupa’yı etkisi altına aldı.Yapılan protestoların belki de en fazla ses getirenleri ise spor dünyasında yaşanırken, günümüzde sosyal olaylara karşı yapılan bir çok protesto gibi bu olaylara karşı çıkan ilk ses de yine dijital dünya üzerindendi. Sosyal medyada gittikçe artan tepkiler en nihayetinde Amerika’da sokaklara taştı ve Floyd cinayetinin ardından içlerinde özellikle spor dünyasından bir çok ünlü figürün de bulunduğu isim aktif protestolara katıldı. Son olarak Blake’in katledilmesinin ardından bir “balonun” içine hapsedilmiş NBA oyuncuları, Milwaukee Bucks’lı George Hill’in ilk kurşunu atmasıyla iş bırakma eylemi yaptılar. Spor dünyasından bir diğer ses getiren eylem ise,&nbsp;Naomi Osaka’nın Cincinatti Tenis Turnuvası’nda yarı finale çıkmışken turnuvadan çekilmesi oldu. Bu tarz yüksek profilli ve göz önündeki oyuncuların yaptıkları grev hemen hemen her kesim tarafından olumlu karşılandı.Ancak bir de madalyonun öteki yüzü vardı. Bu protestonun ardından tartışmalar devam ederken NBA oyuncuları bir kaç gün sonra play-off’lara kaldığı yerden devam etti ve Naomi Osaka da bir kaç hafta sonra başlayan Amerika Açık’a katıldı. Osaka geçen hafta sonu şampiyonluğunu ilan ederken, NBA’de de gündem konferans finallerine kaydı. Bu geri dönüş elbette bahsi geçen protestoların sürekliliğini ve etkinliğini sorgulattı herkese. Peki ne olmuştu? “Hayat devam ediyor, oyna!” mı yoksa yerini bulan ve amacına ulaşan bir eylem mi? Cevabı Başar Başaran’ın satırlarında gizli: Kavram, olguya baskın geldi... Bu eylemler sayesinde…<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-22T19:00:18.592Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><section data-test="article-hero" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><figcaption fr-original-style="" style="font-style: italic; box-sizing: border-box;">Fotoğraf: Jesse D. Garrabrant / NBAE via nbcnews.com</figcaption></section><article data-taboola-target="read-more" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><div data-test="articleBody" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://twitter.com/emrahgolbasi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"> </a>Bu tarz eylemlerin ne kadar işe yaradığı ya da neleri değiştirdiği tarih boyunca her zaman sorgulanmıştır. Özellikle bizim gibi kolektif hareket etmekten çekinen, eylem kelimesinden korkan toplumlarda böyle oluşumlar ya küçümsenir ya da üzerine farklı anlamlar yüklenerek başkalaştırılır. Amerikalı sporcular ise özellikle bu Mayıs ayından beri, protestolarını sadece yarattıkları personaları sosyal kanallarla desteklemek için değil, Trump Amerika’sı sonrası içinde yaşadıkları toplumda gerçekten bir şeyler değişmesi gerektiğine inandıkları için yapıyorlar.Kullandıkları ortak dil “Değişim” üzerine vurgu yaparken, Boston Celtics’li Jayson Tatum’un “Biz sadece sporcu değil, aynı zamanda bu toplumun bireyleriyiz” ya da MLB takımı San Francisco Giants’ın genel menajeri Gabe Kapler’in “Irkçılık ulusal hikayemiz olmaya başladı. Üniformalarımız ile sesimizi duyurabildiğimiz çok güçlü platformlara sahibiz. Değişim için bunları kullanabiliriz” demeçleri bir yandan “eşitlik” kavramını sağlamak için nelere sahip olduklarının farkında olduklarını, öte yandan bu kavramı yaşatmalarının bir birey olarak kendileri için de önemli olduğunu vurguluyordu. Evet, belki yıllık geliri yüz milyon dolarlarla ölçülen sporcuların sırtına hiç bir zaman silah doğrultulmayacak ya da bir polis onları nefessiz bırakmayacak ama yıllar evvel bu böyle değildi ve o zaman da sesini çıkaran sporcular vardı. Los Angeles Lakers’lı (o zamanki ismi ile Minneapolis Lakers) efsanevi basketbolcu Elgin Baylor gibi...Geçen yüzyılın ortalarında bugün olduğu gibi aktivist sporculara rastlamak kolay değildi. Öyle ki, ırk ayrımcılığının sosyal statü fark etmeksizin toplumdan dışlanma boyutlarında yaşandığı o yıllarda ünlü bir sporcu ya da tanınmış bir figür olmak hiç bir siyaha bazı kapıları açmaları adına yeterli olmuyordu. Elgin Baylor da 1959 yılında NBA’deki ilk sezonunda fırtına gibi esiyordu ve sezon ortasında Cincinatti Royals ile maç yapmak için takımıyla birlikte Charleston’a gitmişti. Maçı düzenleyen “American Business Club of Charleston” üyeleri olan şehrin önde gelen iş adamları idi ve amaçları da günümüzde olduğu gibi şehre bir NBA takımını getirebilmek ve dolayısıyla bunun üzerinden reklam yapıp para kazanabilmekti. Dolayısıyla yıldız oyuncuların o akşam sahada tüm performanslarını gösterip görkemli bir oyun oynamaları bu para babaları için önemliydi. Ancak maç başladığında o ses getirmesi beklenen yıldızlardan biri ve belki de en önemlisi olan Baylor forması ile sahada olmak yerine, takım elbiseleriyle kenarda oturuyordu. Sebebi ise bir gece önce yaşadıklarıydı…Lakers takımı Kanawha Otel’e geldiğinde resepsiyondaki görevli, Elgin Baylor, Boo Ellis and Ed Fleming’i göstererek “renklilerin” otele giremeyeceğini söyledi. Zira onların oteli saygın ve güzel bir oteldi! Lakers’taki tek siyah oyuncular onlardı ancak yalnız değillerdi.&nbsp;Lakers koçu John Kundla tüm oyuncularını alarak yakınlarda siyahları da kabul eden başka bir otele götürdü takımını. Baylor ve arkadaşları kalacak yer bulmalarına rağmen, bu sefer de akşam yemeği için gittikleri bir restoranda benzer şekilde dışlanarak içeri alınmadılar. Yıldız oyuncu için burası bardağın taştığı yerdi. Takım arkadaşı ve aynı zamanda bir Charleston’lı olan Hundley’e o akşam olanları kabul edemeyeceğini şu cümlelerle söyledi:&nbsp;“Rod, ben bir insanım. Önce kafese kapatılacak ve ardından şov için sahneye çıkarılacak bir hayvan değilim”<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-22T19:02:11.277Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Minneapolis Star TribuneBaylor’ın hissettiklerini anlayabilmek için bundan daha doğru bir anlatım olamazdı. Bir sporcunun tekil bir eylemi ne kadar ses getirebilir ve neleri değiştirebilir ki sorusunu bugün bile kendimize soruyoruz. Oysa bundan yaklaşık 60 sene evvel, Lakers’ın yıldız oyuncusunun bu sözleri ve ardından yaptığı eylemi siyahlar için çok şeyi değiştirmek adına önemli bir adım olacaktı. Bu maç için 6500$ (bugünün parasıyla yaklaşık 60.000$) yatırım yapan Charlestonlı iş adamları Baylor’ın maça çıkmayacağını öğrendiklerinde öfkeden deliye döndüler. Büyük bir ekonomik güce sahip oldukları halde, bu durumu değiştirmek ve Lakerslı oyuncuların birlikte, aynı otelde kalmalarını sağlayabilmek için yapabilecekleri hiç bir şey yoktu. Ya da yapma niyetleri…Baylor, onlar için oynamak zorunda olan bir köleden başka bir şey değildi ancak o her şeyi göze alıp o yıllarda herkesin cesaret edemeyeceği bir tepki gösterdi ve basketbol tarihinin ilk grevini yaptı. Bu durumu protesto etmek adına, iş adamlarının temsilcisi olan Thomas Corrie dönemin NBA başkanı Maurice Podoloff’a bir mektup yazdı&nbsp;ve Baylor’ın bu tutumundan dolayı cezalandırılmasını istedi. Yıldız oyuncunun sahaya çıkmaması onlar için büyük bir utanç kaynağı olmuştu ve bu yüzden Charleston’a gelmesi muhtemel NBA takımları da bu durumda tercihlerini buradan yana kullanmayacaktı. Corrie’nin haklı olduğu bir nokta vardı. Gerçekten bundan sonra onların şehrinde bir NBA maçı oynanması yıllar alacaktı ama bunun sebebi Baylor değil, şehirde ona karşı yapılan ırkçı davranışlardı.Podoloff, mektuba cevabında cezalandırmanın söz konusu olmadığını söyledi ve şerefini, kendine olan saygısını korumaya çalışan bir adamı suçlamanın ve ceza vermenin imkansız olduğunu&nbsp;ekledi. Bu, o döneme göre oldukça ileri görüşlü ve cesurca bir bakış açısıydı. Baylor, Minneapolis’e döndüğünde takım sahibi Bob Short ile de bir araya geldi ve bu görüşmede de arkasında büyük bir destek buldu. Short, ligden siyah oyunculara yapılan bu ayrımcılığa karşı tavır takınmalarını ve hatta gelecekteki kontratlara bununla ilgili ek maddeler konulması gerektiğini söyledi.<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-22T19:06:06.698Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Minneapolis Star TribuneDaha sonraki dönemde NBA’in gelmiş geçmiş en iyi oyuncularından birine dönüşen ve ilk Hall of Fame üyelerinden olan Elgin Baylor, NBA’e oyuncu, koç ve son olarak da GM olarak yaklaşık 50 yıl hizmet etti. Sıra dışı bir olayla damgasını vurduğu o sezonu 24.9 sayı ortalaması ile tamamladı ve o zamana kadar ilk sezonunda en yüksek sayı ortalamasına sahip olan çaylak olarak da tarihe geçti. Kağıt üstündeki bu rakamlardan daha önemli olansa Baylor, Charleston’dan sonra gittiği her şehirde istediği otelde kaldı ve istediği restoranda yemek yedi. Tıpkı diğer siyah sporcular gibi…Yaklaşık yarım yüzyıl önce Elgin Baylor ile başlayan ve günümüzde dünyanın en çok kazanan sporcuları arasında yer alan NBA oyuncuları ile devam eden&nbsp;“Değişim” isteği giderek büyümekte ve ses getirmekte. “Eşitlik” kavramı, “sosyal adaletsizlik” ve “ırk ayrımcılığı” olgularına karşı her geçen gün daha da güçleniyor. Tüm bu çabalara karşın, maalesef başka George Floyd’lar ve Jacob Blake’ler ölmeye devam edecek, bunun farkındayız. Ancak sosyal adalet çağrıları güçlendikçe, bu yönde toplumsal barış sağlandıkça ve Elgin Baylor gibi “kavramın namusunu” koruyanlar var oldukça bu savaşın kazananı daima insanlık ve medeniyet olacaktır.</div></article>

Spor dünyası ırk ayrımcılığına ve sosyal adaletsizliğe karşı sesini en çok çıkardığı dönemi yaşarken, bu protestoların ne kadar etkili olduğu halen tartışılıyor. Doğru cevabı bulmak için yaklaşık 60 yıl öncesine gidip Elgin Baylor’ın yaptıklarına bakmak yeterli olacaktır…

Kavramın Namusu

Düşünsene, Kuzey Yarımküre’nin&nbsp;en uzun gökdeleninde, dünyanın en pahalı&nbsp;multimilyon dolarlık&nbsp;dairelerinden birinde kalıyorsun; ama rüzgar estiğinde duvarlarında çatırtı sesi geliyor, sallanıyor ve hatta asansörde kalma tehlikesi yaşıyorsun. Bu hayali durum, kötü bir şaka değil; gerçeğin ta kendisi!432 Park Avenue, Central Park'ın hemen güneyinde yer alan New York City'nin ultra lüks gökdelenleri ve yeni süper yüksek binalarının bulunduğu meşhur "Milyarderler Sırası"nda yer alıyor. Yanındaki görece daha kısa gökdelenlerin yanında, orantısız uzunluğu ile orta parmak benzetmesi yapılan bir bina. Fakat New York Times'ın haberine göre, 432 Park Avenue sakinlerinden bazıları su tesisatı ve mekanik sorunlardan kaynaklanan milyonlarca dolarlık su hasarı, sık sık yaşanan asansör arızaları, ve bir geminin kadırgası gibi gıcırdayan duvarları yüzünden binayı yapan kişilerle kavgalılar.&nbsp;Katlar arasında yaşanan, sakinlerine 500.000$ maliyet çıkaran su baskınları mı dersin, güçlü rüzgar estiğinde 1,5 saat boyunca asansörde kalan insanlar mı, çöp atıldığında çıkan “bomba” gibi sesler mi... İlla ki Dünyanın en yüksek binasında yaşayacağım diye tutturursan hayat da sana böyle kötü şakalar yapıyor işte. Bilyonerler adına üzüldüğümü hiç söyleyemeyeceğim... 🦊

Central Park ile ilgili hikayeler